Η ομιλία μου στην τελετή λήξης του EY 2012, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα.

Καλησπέρα σας, ονομάζομαι Ασημίνα Θεοφιλάτου και δεν είμαι δημοσιογράφος: είμαι διπλωματούχος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Τεχνολογίας Υπολογιστών της Πολυτεχνικής Σχολής Πανεπιστημίου Πατρών. Μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα να ξεκινήσω την παρουσίασή μου με μια μνήμη από το μακρινό μου παρελθόν. Έχω μεγαλώσει στην Αμερική, και τα πρώτα σχολικά χρόνια, δημοτικό και γυμνάσιο, τα έζησα στη Ν. Υόρκη. Πήγαινα σε ελληνοαμερικανικό σχολείο, και μια από τις πιο έντονες αναμνήσεις που έχω από το σχολείο ήταν από κάποιο μάθημα Ιστορίας, όπου μαθαίναμε για την ελληνική επανάσταση. Η δασκάλα λοιπόν μας περιέγραφε την προετοιμασία των ελληνίδων για την επίσκεψη του πασά: η πόλη ήταν υπό πολιορκία, τα τρόφιμα έλειπαν, το νερό ήταν βρώμικο, αλλά οι έλληνες έπρεπε να δείξουν στον εχθρό ότι αντέχουν. Ήξεραν ότι ο πασάς θα ζητήσει να πιει ένα ποτήρι νερό στην επίσκεψή του. Οι γυναίκες λοιπόν για δυο ολόκληρες μέρες περνούσαν την ποσότητα ενός ποτηριού νερό από τουλπάνι για να καθαρίσει όσο το δυνατόν περισσότερο, να γίνει διαυγές, για να το προσφέρουν στον πασά και να καταλάβει εκείνος ότι δεν είχαν σκύψει το κεφάλι, δεν ήταν σε καμία περίπτωση έτοιμοι να παραδοθούν. Αυτό το μακρινό περιστατικό μου θυμίζει η αποψινή εκδήλωση. Έχουμε βάλει όλοι τα καλά μας, και έχουμε συγκεντρωθεί εδώ για να τιμήσουμε το Ευρωπαϊκό Έτος Ενεργού Γήρανσης και Αλληλεγγύης μεταξύ των Γενεών. Τα Εσπερινά Σχολεία της χώρας μας – έχουμε το προνόμιο στη χώρα μας να λειτουργεί τυπική και όχι μόνο άτυπη δομή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ειδικά προσαρμοσμένη στις ανάγκες των ενηλίκων – κάνουν πράξη το ιδανικό αυτό κάθε μέρα. Από το 2006 εργάζομαι ως καθηγήτρια πληροφορικής στο Εσπερινό Γυμνάσιο – Λύκειο Αργοστολίου. Λατρεύω τη δουλειά μου: τόσο το αντικείμενο – ο συνδυασμός της πληροφορικής τεχνολογίας με την εκπαίδευση – όσο και το περιβάλλον μάθησης που προσφέρει το Εσπερινό αποτελούν πηγή έμπνευσης και δημιουργικής εξέλιξης για μένα και τους μαθητές μου. Τα πρώτα χρόνια ασχολήθηκα περισσότερο με επιστημονικά θέματα του κλάδου μου, όπως το επίκαιρο θέμα των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, και οι εργασίες μας έχουν παρουσιαστεί σε εθνικές διοργανώσεις και συνέδρια, όπως το 4ο Εθνικό Συνέδριο για τις ΑΠΕ στο Μέγαρο Αθηνών το Μάιο του 2010. Παράλληλα δημιουργήσαμε και 15 σχετικά λήμματα στην ελληνική Wikipedia, που φέτος κλείνει τα 10 χρόνια ζωής. Πρόκειται για την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια του Ίντερνετ που «χτίζεται» από την εθελοντική συνεισφορά γνώσης και χρόνου συντακτών σε ολόκληρο τον κόσμο. Συνολικά το σχολείο έχει συνειφέρει περί τα 50 λήμματα και 200 φωτογραφίες, ενώ ο οδηγός σύνταξης λημμάτων που έγραψα για τους σκοπούς του σχολείου και στη συνέχεια παραχώρησα αφιλοκερδώς στην πρωτοβουλία του Υπουργείου Παιδείας «Έτος Ψηφιακής Εγκυκλοπαίδειας 2011» κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή σε 10.000 αντίτυπα σε ολόκληρη τη χώρα. Την ίδια χρονιά παρουσίασα αφίσα με το έργο του σχολείου στη Βικιπαίδεια σε συνέδριο καθηγητών θετικών επιστημών στις Βρυξέλλες, όπου και απέσπασε το πρώτο βραβείο. Από τη σχολική χρονιά 2011-12 και μετά αφήσαμε την επιστήμη στην ακρη, και ασχοληθήκαμε με κοινωνικα θέματα, ευαισθητοποιημένοι από τα φλέγοντα προβλήματα της οικονομικής κρίσης. Έτσι δημιουργήσαμε την πλατφόρμα διανομής φαγητού σε απόρους «ΕΝΑ ΠΙΑΤΟ ΦΑΓΗΤΟ», την οποία παρουσιάσαμε πέρυσι τέτοια εποχή στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Φέτος καταγράφουμε και φωτογραφίζουμε την άγρια χλωρίδα της Κεφαλονιάς και μαθαίνουμε από τις γνώσεις των ηλικιωμένων που έζησαν και επέζησαν στην Κατοχή, ώστε να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε το ενδεχόμενο ακόμα χειρότερων ημερών στο προσεχές μέλλον. Ερχόμενη τώρα στο θέμα της συμμετοχής μου στο διαγωνισμό, ο τίτλος που επέλεξα ήταν “You’re never too old to learn and evolve”, δηλαδή «Ποτέ δεν είναι αργά για μάθηση και εξέλιξη». Δεν υπάρχουν σύνορα στη γνώση. Ούτε ηλικιακά ούτε φυλετικά, ούτε εθνικά. Με το σκεπτικό αυτό και μετά την ενθουσιώδη ανταπόκριση της αρχισυντάκτριας Nabeelah Shabbir, έγραψα στααγγλικά το άρθρο για την online ευρωπαϊκή εφημερίδα cafebabel, το οποίο στη συνέχεια μεταφράστηκε στα γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά και πολωνικά από τους εθελοντές του portal. Στο cafebabel έμαθα και για το διαγωνισμό του Ευρωπαϊκού Έτους 2012. Έχοντας ήδη «καλύψει» το θέμα της εσπερινής εκπαίδευσης στην Ελλάδα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, σκέφτηκα να γράψω ένα άρθρο που να απευθύνεται στους ίδιους τους πολίτες της χώρας μας, μιας και λίγοι ενδεχομένως γνωρίζουν ότι άτομα από 14 μέχρι 104 έχουν τη δυνατότητα να καθίσουν στα θρανία και να εξασφαλίσουν προσωπική εξέλιξη και τυπικά προσόντα, ακόμη κι αν εργάζονται. Απευθύνθηκα στον κ. Στέλιο Σοφιανό, Διευθυντή Σύνταξης Ψηφιακών Μέσων του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, ο οποίος με τη σειρά του ανταποκρίθηκε με ενδιαφέρον και έτσι δημοσιεύτηκε το άρθρο μου στα τέλη Αυγούστου, λίγο πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς ώστε να προσελκύσουμε και νέες εγγραφές στα εσπερινά σχολεία. Για τους σκοπούς του άρθρου, πήρα συνέντευξη από τη δική μας Παρασκευή Αντωνέλλου, 61 ετών και νυν φοιτήτρια στο τμήμα Δημοσίων Σχέσεων & Επικοινωνίας του ΑΤΕΙ Ιονίων Νήσων, από την κα. Αννα Γουρζή ως εκπρόσωπο του Εσπερινού Λυκείου Ηρακλείου με δική του ομάδα στο Facebook, και την κα. Μαριάνθη Τσιαούση, καθηγήτρια στο Εσπερινό ΕΠΑΛ Σερρών την οποία γνώριζα από το Twitter. Χρησιμοποίησα δλδ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την παραγωγή του άρθρου, και είναι πράγματι ένα πολύ αποτελεσματικό επικοινωνιακό εργαλείο όταν χρησιμοποιείται σωστά. Οι συντάκτες του «Βήμα online» αποφάσισαν να χωρίσουν το άρθρο μου σε δυο αλληλοσυνδεόμενα μέρη: «Μαθητές και φοιτητές ετών …ήντα» και «Τα Εσπερινά Σχολεία της χώρας». Τα άρθρα είχαν μεγάλη ανταπόκριση στο κοινό, αν κρίνω από το πλήθος των αναδημοσιεύσεων σε μπλογκ και τοπικές εφημερίδες σε ολόκληρη τη χώρα. Τέλος, έγραψα ένα πιο συγκεκριμένο και στοχευμένο, θα έλεγα, άρθρο για την τοπική κοινωνία της Κεφαλονιάς, τονίζοντας τα οφέλη της συνέχισης των σπουδών στο γυμνάσιο και το λύκειο και κοινοποιώντας ότι οι εγγραφές συνεχίζονται μέχρι την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Το άρθρο δημοσίευσε με χαρά η κα. Ελένη Χιόνη από το τοπικό ειδησεογραφικό portal kefaloniapress. Αυτό το τρίπτυχο άρθρων – σε ευρωπαϊκό, εθνικό και τοπικό επίπεδο – ήταν και η συμμετοχή που υπέβαλα στο διαγωνισμό. Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και όλους τους εθνικά συνεργαζόμενους φορείς για το βραβείο αυτό, και να το αφιερώσω – όσο κλισέ κι αν ακούγεται – σε αυτούς που το κέρδισαν. Ας πούμε ότι εγώ απλά είμαι η «ρεπόρτερ» των δικών τους προσπαθειών και επιτυχιών. Πρώτα πρώτα στον Διευθυντή του σχολείου μας κ. Βαγγέλη Δετωράτο, που με περίσσειο ζηλο, επιμονή, υπομονή σε όλες τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετωπίζει ένα εσπερινό σχολείο στην ελληνική πραγματικότητα (και δεν είναι λίγες, πιστέψτε με), φροντίζει για τη λειτουργία του σχολείου σαν να είναι το σπίτι του. Στους μαθητές και μαθήτριες μας, μικρούς και μεγάλους, στους αποφοίτους μας, σε όλους αυτούς που μας κάνουν περήφανους κάθε μέρα με τον αγώνα τους και με τις επιτυχίες τους: το εσπερινό έχει βγάλει ήδη 6 φοιτητές, μάλιστα ο πρώτος φοιτητής μας παίρνει φέτος το πτυχίο του από το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Κλείνοντας, θα ήθελα να σταθώ σε μια και μόνο λέξη από τον τίτλο του Ευρωπαϊκού Έτους 2012: ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Μεταξύ μεγάλων και μικρών. Υγιών και ασθενών. Ευπόρων και απόρων. Κόντρα σ’εκείνους που προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για την κρίση που μας μαστίζει. Το δικό μας «μερίδιο» είναι η εξαθλίωση που βιώνουμε. Όμως εμείς, που δεν φάγαμε τίποτα, ούτε μαζί ούτε χώρια, εμείς αγωνιζόμαστε και κάνουμε καθημερινό βίωμα τη σπουδαία αυτή λέξη. Αλληλεγγύη. Όσο χαμηλά κι αν ρίξουν την αξιοπρέπειά μας, εμείς θα επιβιώσουμε. Μεγάλοι και μικροί, όλοι μαζί φτιάχνουμε τα δικά μας δημιουργικά δίκτυα και λειτουργούμε κόντρα σε κάθε παράγοντα που προσπαθεί να μας εξοντώσει. Ευχαριστώ.

Σημειώσεις μαστορικής.

Μετά από πολύ καιρό, μια ανάρτηση σε μορφή "σημειώσεων" για τα μαστορέματα του τελευταίου μήνα, μπορεί να μου ξαναχρειαστούν μελλοντικά και η μνήμη είναι πτητικό πράμα, ε αν φανούν χρήσιμες και σε άλλους, ακόμα καλύτερα:) Στοκάρισμα: Ξεχνάμε πρώτα-πρώτα τη μεταλλική σπάτουλα με το χερούλι. Πήρα ένα σετ εύκαμπτες πλαστικές (ατσαλίνες τις λέει στη συσκευασία), 4 διαφορετικά μεγέθη με 80 λεπτά σύνολο. Ειδικά η μικρή - ό,τι πρέπει για μικρές τρυπούλες στον τοίχο - είναι εργαλείο. Οι μεγαλύτερες για μεγάλες "ζημιές", όπως ρωγμές σαθρά κλπ. Στόκος: Έτοιμο χρησιμοποιώ (σιγά μην μπλεχτώ με σκόνες νερά ανακατέματα), ξεκίνησα με stococryl της Βιβεχρώμ, δουλεύεται εύκολα, τρίβεται εύκολα, αλλά για μεγαλύτερες επιφάνειες θέλει πολλά περάσματα για να στρώσει. Μου έφερε κατά λάθος μια άλλη ο άντρας μου όταν μου τέλειωσε το δεύτερο δοχειάκι, δεν θυμάμαι το όνομά της, αλλά είναι ελαστομερές και σχεδόν με τη διπλάσια τιμή. Λέει για πλήρωση ρωγμών και αρμών. Μη έχοντας άλλη επιλογή, τη χρησιμοποίησα και ενθουσιάστηκα με το πόσο εύκολα πιάνει και απλώνει: κάλυψα σε 10 λεπτά μια τεράστιου μήκους ρωγμή στο σενάζι. Έβαλα παραπάνω υλικό πάνω και κάτω από τη ρωγμή σκεφτόμενη δεν πειράζει, θα το φέρω στα ίσια του με το τρίψιμο. Αμ πως. ΔΕΝ τρίβεται. Οπότε προσέχουμε να κάνουμε ΑΚΡΙΒΩΣ αυτο που λέει η συσκευασία: τη ρωγμή. Ούτε πάνω, ούτε κάτω. Βοηθάει να χρησιμοποιήσεις το δάχτυλο, και ίσα-ίσα άπλωμα με τη σπάτουλα. Στο σοβατεπί, κενό τουλάχιστον 5 χιλ. με τον τοίχο. Πλήρωση με το μισοστεγνωμένο stococryl που ευτυχώς δεν πέταξα (το είχε βρει η μικρή ξέμπαρκο, το άνοιξε και άπλωνε με το πινέλο στόκο στα σκαλιά της αλουμινένιας σκάλας μου. Το πήρα χαμπάρι την επόμενη μέρα). Μια χαρά έγινε. Αστάρι πλαστικού: Ήξερα για αστάρια, αλλά δεν είχα χρησιμοποιήσει ποτέ σε πλαστικό χρώμα. Μια μέρα που ξεκαθάριζα παλιά αντικείμενα, πήρα τηλέφωνο τον παπά μαθητή μου να του χαρίσω έναν παροπλισμένο υπολογιστή, που δούλευε μια χαρά (έτσι τουλάχιστον νόμιζα) επειδή ο τεχνικός του είχε πάρει 150Ε να φτιάξει τον δικό του, χωρίς αποτέλεσμα. Έτυχε να του αναφέρω ότι έβαφα, μου λέει για το αστάρι και κατεβαίνει στο σπίτι για ανταλλαγή προϊόντων (μια κεντρική μονάδα Quest = ένα πεντάκιλο αστάρι). ΕΥΤΥΧΩΣ που μου το έφερε. Το αστάρι δημιούργησε μια τέλεια βάση πάνω σε πολλά στοκαρίσματα και σε δωμάτιο που είχε τουλάχιστον δεκαετία να βαφτεί. Το αποτέλεσμα βγήκε επαγγελματικού επιπέδου (δια χειρός της μεγάλης κόρης, που πρώτη φορά ασχολήθηκε και έγινε το πρώτο μαστόρι, άσε που έτριψε τον τοίχο από πάνω μέχρι κάτω, όχι μόνο στα στοκαρίσματα. Πού εγώ κουράγιο για τέτοιες πολυτέλειες!) Ο υπολογιστής όμως... μόλις πήγε να τον βάλει στο ρεύμα, του πέταξε τις ασφάλειες. Έφερε και τους δυο στο σχολείο, όπου τους ανέλαβε ο μαθητής Φώντας. Το δεξί μου χέρι, εξαιρετικές τεχνικές γνώσεις, υποκλίνομαι. Δεν προλάβαινα καν να βάλω χέρι εγώ, μόνος του έφτιαξε τον υπολογιστή του παπά που δεν είχε φτιάξει ο επαγγελματίας (να τσεπώσει τα 150 ήξερε). Όλοι ευχαριστημένοι: κι εγώ με το αστάρι μου, και ο παπάς με τον υπολογιστή του:) Χρώμα πλαστικό: Πήρα έναν κωδικό για όλα τα δωμάτια (WP011 του Ξιφίτα, λευκό που "σπάει" ίσα-ίσα). Το ίδιο στα ταβάνια. Έτσι, ό,τι περισσέψει από ένα δωμάτιο, πάει στο επόμενο. Ταβάνια με το ίδιο (γίνονται πολύ πιο εύκολα τα "κοψίματα"). Σε κάθε δωμάτιο λοιπόν, στοκάρισμα - τρίψιμο - ένα χέρι αραιωμένο αστάρι (200-300% αραίωση θέλει, να δημιουργηθεί ίσα-ίσα ένα "φιλμ" στον τοίχο) - δυο χέρια πλαστικό. Αν το παλιό χρώμα ήταν ίδιο (μέχρι στιγμής έχουμε καλύψει γαλάζιο και μπεζ-σκατουλί) ίσως να έφτανε και ένα χέρι. Αλλά όταν έχουν τα δωμάτια να βαφτούν 15 χρόνια (πού χρόνος και κουράγιο για βάψιμο με τις οικογενειακές τραγωδίες της τελευταίας 15ετίας), μετά από πολύ κόπο (απομάκρυνση σκόνης, αποκατάσταση σαθρών κλπ. πριν το βάψιμο), η χαρά που νιώθεις όταν τα βλέπεις σαν καινούργια, είναι απερίγραπτη. Πήρα και εύσημα ως μάστορας από τον πατέρα μου:) Τρυπάνι: Χτες έβαλα ένα καινούργιο κουρτινόξυλο (ωραιότατο με 13 Ε μόνο, σε αντικατάσταση ενός απαρχαιωμένου αμερικάνικου συστήματος που είχαμε). Όταν κάνω τρύπα πάντα χρησιμοποιώ μύτη για το τρυπάνι κατά 2 χιλ. μικρότερο από το ΟΥΠΑΤ, γιατί "τρώγεται" ο τοίχος και μένεις με μια τρυπάρα να (μετά συγχωρήσεως). Ειχα οχτάρι ούπα, έβαλα εξάρα μύτη. Τζάμπα κόπος: δεν είχα υπολογίσει ότι τρυπούσα σε τσιμεντόλιθο, και όχι οπτοπλινθοδομή (τούβλο). Μόλις άλλαξα σε οχτάρα μύτη, το ούπα μπήκε πανεύκολα. Συμπέρασμα: σε τούβλο μικρότερη μύτη, σε τσιμεντόλιθο ΑΚΡΙΒΩΣ ίδια με το ΟΥΠΑ. Η συνέχεια το Σ/Κ. (είμαι "διχασμένη" ανάμεσα σε δυο σπιτικά μέχρι να γίνει η μετακόμιση, μια μέρα εδώ, μια μέρα στο πατρικό, μέχρι τέλος του άλλου μήνα θα είμαστε έτοιμοι να μπούμε. Και το διαμορφώνουμε και πάρα πολύ όμορφα, λειτουργικά αλλά και οικονομικά. Αυτή είναι μια "διορθωτική κίνηση" της κρίσης που τη χαίρομαι, και που θα κάνει καλό σε πολλούς ανθρώπους. Όταν εξαντληθούν οι διορθωτικές κινήσεις - σύντομα προβλέπω - θα γίνουμε survivors. Αλλά ΚΑΙ για αυτό προετοιμάζομαι. Προσεχώς περισσότερα).

Γιατί ΔΕΝ απεργώ.

Είμαι οπτικός τύπος. Δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να αναπαράγω σωστά συζήτηση που άκουσα, αλλά από αυτά που είδα... μπορώ να θυμηθώ κάθε λεπτομέρεια. Όταν έδινα Πανελλήνιες το κεφάλαιο Ηλεκτρομαγνητικής Θεωρίας το διάβασα το πρωί 15' πριν πάω να δώσω. Έπεσε. Το έγραψα το θέμα, σαν να έβλεπα τη σελίδα μπροστά μου. Όταν φαντάζομαι μια κατάσταση - ανθρώπους, μέρη που δεν γνωρίζω - εικόνες μου έρχονται στο μυαλό. Σήμερα λοιπόν είναι γενική απεργία, και καλούμαι να αποφασίσω για άλλη μια φορά αν θα απεργήσω ή όχι. Δέχομαι ψυχολογικό πόλεμο από "προοδευτικούς" για να απεργήσω. Ένας συνδικαλιστής μου είχε φορέσει πριν 2 χρόνια την ταμπέλα του απεργοσπάστη (η ιστορία εδώ). Όμως εγώ συνειδητά ΔΕΝ απεργώ. Γιατί; Μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα επιτελείου της κυβέρνησης... κάθονται λοιπόν όλοι γύρω από το τραπέζι και υπολογίζουν τις συνέπειες της απεργίας. Παίρνει το λόγο ο σατανικότερος της παρέας (στο μυαλό μου έρχεται η εικόνα του Πάγκα(κ)ου) και λέει "βρε Γιώργη, πόσοι είναι τελικά οι δημόσιοι υπάλληλοι; Δεν θα απεργήσουν οι μισοί; Ε, καμιά τριακοσαριά χιλιάδες θα είναι, δεν μπορεί. Για φέρτε ένα κομπιουτεράκι. Δεν θάναι 30Ε το μεροκάματο; Ένα μέσο όρο βρε αδελφέ! 300.000 Χ 30Ε = 9.000.000Ε. Στα ταμεία του κράτους. Τα κορόιδα, μας χάρισαν τα μεροκάματά τους!" "Μα κ. Πάγκακε, θα πάνε στις πορείες! Θα απειλήσουν το Μνημόνιο! Κι αν μπουν στη Βουλή και κινδυνέψουμε και μεις;" "Τι κάνουμε τόσα χρόνια... οι γνωστοί-άγνωστοι τι ρόλο παίζουν; Θα βάλουμε μπροστά τα ΜΑΤ, θα ρίξουμε στο πλάι και 5-6 άγνωστους, τα υπόλοιπα είναι γνωστά τα έχετε δει στις ειδήσεις. Θα διαλυθεί το πλήθος, και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Μου θέλαν να το παίξουν και αγανακτισμένοι!" ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΧΑΜΠΑΡΙ. Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΠΕΡΑΣΕ ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΙ. ΑΥΤΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΟΠΛΟΣΤΑΣΙΟ, ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ, ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΙ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΩΝ ΕΤΩΝ. ΑΛΛΟΙ είναι οι τρόποι αντίδρασης που χρειαζόμαστε. Ας ψάξουμε όλοι μαζί να τους βρούμε. Στην επόμενη ανάρτηση η αντίδρασή μου στις "εντολές" του Υπουργείου Παιδείας.

Όνειρο... ή μήπως η πραγματικότητα;

Ξύπνησα ταραγμένη - προβληματισμένη - από ένα όνειρο. Ήμουν σε ένα μεγαλο διαμέρισμα, στο οποίο έμενα. Όμως εκτός από την οικογένειά μου, έμεναν εκεί στο ίδιο διαμέρισμα και άλλοι: ο πρώην άντρας μου, φίλοι, γνωστοί αλλά και άγνωστοι. Ακούω από ένα δωμάτιο που ήταν σαν αποθήκη θόρυβο, και σκέφτομαι "μπήκαν διαρρήκτες". Πάγωσα, βλέπω να μπαίνουν δυο τύποι, να μας ψεκάζουν όλους σε όλα τα δωμάτια και να μας δηλώνουν "δεν θα αφήσουν τίποτα". Άρχισαν να ξεστήνουν έπιπλα, να μαζεύουν πράγματα σε τσάντες, ενώ οι υπόλοιποι - ταραγμένοι μεν, αλλά ανίκανοι και απρόθυμοι να αντιδράσουν - συνεχίζαμε τις ζωές μας, άλλοι έβλεπαν τηλεόραση, άλλοι μαγειρεύανε (μάλιστα αναρωτήθηκα: "καλά, μήπως θα τους ΤΑΪΣΟΥΜΕ κιόλας;;;"). Εγώ μάλλον ήμουν η μόνη που δεν μπορούσε να αποδεχτεί την κατάσταση, και έψαχνα τρόπους να αναζητήσουμε βοήθεια. Κάνω νόημα απέναντι στη γειτόνισσα (η οποία στο όνειρο ήταν μια πραγματική γετόνισσά μου) ότι μπήκαν κλέφτες και να ειδοποιήσει την αστυνομία, μετά είπα στον πρώην άντρα μου να βρούμε κάποιοι τρόπο να βγούμε από το σπίτι και να φέρουμε την αστυνομία. Εκείνος με απέτρεψε, λέγοντας δεν είναι καλή ιδέα να κάνουμε κάτι τέτοιο, και να τους αφήσω να τα πάρουν. Κάποια στιγμή ανοίγουν μια σακούλα που είχε μέσα παιδικά ρούχα, κουβέρτες, σεντόνια, και τότε λέω στους κλέφτες "αυτά με χαρά μου να τα πάρετε. Μπορεί εσάς να μη σας αγαπώ καθόλου, αλλά έχετε μαζί σας και ένα παιδί και το παιδί το αγαπώ γιατί δεν ξέρει το κακό που κάνετε". Ήταν από τα όνειρα που έχουν διάρκεια, αυτά που έχεις την αίσθηση ότι κρατάνε ώρες... "ζωντανό" όνειρο, έγχρωμο... Η πρώτη μου σκέψη όταν ξύπνησα ήταν μήπως ήταν "προφητικό", μήπως είχαν μπει διαρρήκτες στο πατρικό μου. Άλλη σκέψη ήταν μήπως είχε σχέση με το γεγονός ότι αυτό το διάστημα ετοιμαζόμαστε σιγά-σιγά να επιστρέψουμε στο πατρικό: ξεστήνουμε παλιά έπιπλα για να μπουν τα πιο καινούργια από εδώ, το διαμέρισμα που νοικιάσαμε πριν 5 χρόνια... Τη στιγμή που έπινα τις πρώτες γουλιές καφέ μου ήρθε η ερμηνεία: μήπως αυτό που είδα στο όνειρό μου, δεν είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει στη χώρα μας;

Αποκαταστάθηκε η βλάβη μέσω γνωστού. Και τώρα τι κάνω;

Όπως ακριβώς το είχα προβλέψει. Ο ΟΤΕ λοιπόν για να λυγίσει και να αποκαταστήσει τη βλάβη, χρειαζόταν τη μεσολάβηση "κονέ". Τα νεύρα μου δεν περιγράφονται. Η θλίψη μου δεν περιγράφεται. Τα γεγονότα: την Κυριακή (Κυριακή τονίζω!) το μεσημέρι βλέπω κλήση στο κινητό μου από το σταθερό του πατρικού μου. Είχε αποκατασταθεί η βλάβη. ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΑ. Μια βδομάδα πάλευα να "πιάσω" τον ΟΤΕ στο καθήκον, στο φιλότιμο, στην ανθρώπινη ανάγκη... όλα στο βρόντο. Μια μεσολάβηση ξάδελφου του πατέρα μου στον υπεύθυνο του τεχνικού τομέα του υποκαταστήματος Αργ/λίου, και η δουλειά έγινε. Η μάνα μου: "παιδάκι μου, σε παρακαλώ μην κάνεις τίποτα. Μην εκθέσεις τον Γ., μας είπε να μην πειράξουμε τον φίλο του τον Μ. που έδωσε εντολή για τη βλάβη. Και έχεις οικογένεια, έχεις παιδιά. Δεν ξέρεις τι κακό μπορούν να σου κάνουν αν τους κυνηγήσεις." Όμως ο Μ., ο φίλος του Γ., είναι ο ίδιος κύριος που πριν από ακριβώς μια βδομάδα μου είπε στα μούτρα μου ενοχλημένος και με περισσή αλαζονεία ότι "έτσι είναι, αφού είσαι στη Wind δεν μπορώ να σε εξυπηρετήσω και σου εύχομαι να μην πάθεις ποτέ βλάβη γιατί δεν θα βρεις άκρη". ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΨΕΜΑΤΑ. ΜΕ ΕΙΡΩΝΕΥΤΗΚΕ. ΜΕ ΠΕΡΑΣΕ ΓΙΑ ΗΛΙΘΙΑ. Και τώρα είμαι υποχρεωμένη - με βάση το "σύστημα" πάντα - όχι μόνο να μη διαμαρτυρηθώ, αλλά να είμαι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΣΤΟΝ Γ. ΚΑΙ ΣΤΟΝ Μ. ΠΟΥ ΕΛΥΣΑΝ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΟΥ. Γιατί θα μπορούσε ακόμα και τώρα να μη λειτουργεί το τηλέφωνο, ενώ τώρα λειτουργεί, κι ας πέρασαν 10 μέρες κι ας γράψαμε 100Ε σε κινητά. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΑΝΕΧΤΗΚΑΜΕ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΜΑΣ ΓΑΜΗΣΕ, ΩΣ ΑΤΟΜΑ, ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΩΣ ΕΘΝΟΣ. Αυτό είναι το σύστημα που θα με αναγκάσει να παρατήσω τη χώρα και να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου, να γυρίσω από κει που ήρθα. Αύριο πρωί-πρωί πάω να καταθέσω στην Καναδική πρεσβεία αιτήσεις για να πάρουν τα δυο μου παιδιά την Καναδική μου υπηκοότητα. Περίπου 6 μήνες - 1 χρόνο θα πάρει η διαδικασία επεξεργασίας των αιτήσεων. Μέσα στο διάστημα αυτό θα έχουν κριθεί πολλά για την "τύχη" της χώρας, της Ευρώπης και ίσως και του κόσμου ολόκληρου. Το μόνο που ξέρω είναι ένα: ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΥΤΟ, ΑΝ ΔΕΝ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΤΟ ΑΠΟΣΤΗΜΑ ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΜΑΣ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΩΣ. Κι εγώ στο σκοτάδι δεν θέλω να ζήσω. Περιμένω ιδέες για το πώς να διαχειριστώ το θέμα ΟΤΕ. Είχα πει ότι θα πάω να κάνω αίτηση παραπόνων, πολύ φοβάμαι ότι θα καταλήξει στον κάλαθο των αχρήστων. Σκέφτηκα κάτι πιο αποτελεσματικό, που κολλάει με το σύνθημα "think globally, act locally". Θα δράσω τοπικά. Ευτυχώς υπάρχει και το Internet, για να φύγει το θέμα πιο έξω...

Δείξτε ανθρωπιά: Ούτε περιφρόνηση, ούτε οίκτο. Μόνο ΑΝΘΡΩΠΙΑ.

Εγλωβισμένη στην Αθήνα για διάφορους λόγους που δεν υπάρχει λόγος να "αναπτύξω", δεν θα γράψω σήμερα για (Π)ΟΤΕ. Α, να αναφέρω απλά ότι το πρόβλημα παραμένει 5η μέρα αδιεκπεραίωτο, και έμαθα από 13888 ότι κανονικά θα έπρεπε να είχε επιλυθεί μέσα σε 48 ώρες από δήλωση της βλάβης, δλδ μέχρι χτες 19:25. Έχω πλέον και "επίσημη" τεκμηρίωση της αίτησης παραπόνων και, σε ανάγκη, καταγγελίας που θα κάνω. Πάμε παρακάτω: σήμερα θα μεταφέρω μια όμορφη εμπειρία που έζησα χτες, στο κέντρο της Αθήνας. Βγαίνω από το σταθμό στο Μοναστηράκι, είχα μια δουλειά Ψυρρή, σημαντική μεν αλλά όχι κατεπείγουσα. Με λίγα λόγια "δεν έτρεχα". Με σταματάει μια κοπέλα γύρω στα 30, σε καλή κατάσταση εξ όψεως - εννοώ καθαρή, με καθαρά ρούχα και σχετικά περιποιημένη - και μου ζητάει 50 λεπτά να πάρει κάτι να φάει. Εκείνη την ώρα θα πήγαινα κι εγώ να πάρω μια τυρόπιτα, της λέω έλα μαζί μου να σε κεράσω. "μα μαζεύω για να πάρω σουβλάκι" μου λέει, της απαντώ "άστο σουβλάκι πρωινιάτικα και πάμε". Μου λέει ότι εκεί κοντά έχει ένα μαγαζί που πουλάει λουκουμάδες, ωραία πάμε της λέω, πάμε στο πρώτο στενό λάθος δεν ήταν εκεί, μου λεει "σας ταλαιπωρώ τώρα, είναι σίγουρα στο άλλο στενό", ΟΚ πάμε, στο δρόμο της πιάνω την κουβέντα "πώς κι έτσι πρωί πρωί στην πλατεία;" της λέω και παίρνω την απάντηση που περίμενα... "Αφήστε, έχω μπλέξει... ευτυχώς που βρέθηκε μια φίλη μου και έκανα ένα μπάνιο και έβαλα καθαρά ρούχα". Της λέω ότι όσο και να'χει μπλέξει μπορεί να ξεμπλέξει, μου είπε ότι είναι να μπει σε κέντρο σε δυο μήνες, τεσπα φτάνουμε στο μαγαζί: έπαθα πλάκα. "Το κουλούρι του Ψυρρή", βανάκια αυτοκίνητα πάνε κι έρχονται φορτώνουν για να τροφοδοτήσουν όλη την περιοχή, μπαίνουμε στο εργαστήριο με την ευωδιά των φρεσκοψημένων κουλουριών, αγοράζω δυο με 60 λεπτά το καθένα, βγαίνουμε τρώγοντας και συνεχίζουμε την κουβέντα. Την ευχαρίστησα που μου έμαθε αυτή τη καταπληκτική "τρύπα": από επαρχία είμαι, δεν τις ξέρω τις "μυστικές γωνιές" της Αθήνας. Όταν χώρισαν οι δρόμοι μας, της λέω "στάσου να σου δώσω 50 λεπτά να πάρεις ένα μπουκαλάκι νερό μη λιγώσεις" Μου λέει ότι ήθελε κόκα-κόλα, αλλά δεν πειράζει θα έβρισκε. Της δίνω άλλα 30 λεπτά - τόσα ψιλά είχα - και της είπα "σε παρακαλώ δώσε μου το λόγο σου ότι θα πάρεις κόκα-κόλα", ναι μου είπε και χωρίσαμε. Τη ρώτησα στο τέλος το όνομά της, Έφη τη λέγανε, της λέω εγώ Μίνα, μου χαμογέλασε, με ευχαρίστησε και χωρίσαμε. Δεν ξέρω φυσικά αν θα κρατήσει το λόγο της. Ξέρω όμως ότι και οι δυο μας βγήκαμε κερδισμένες από τη σύντομη γνωριμία μας. Για μένα το κέρδος δεν ήταν η φευγαλέα ικανοποίηση της "φιλανθρωπίας", αλλά το ότι από την εξαρτημένη αυτή κοπέλα ΕΜΑΘΑ κι εγώ ένα πολύ ωραίο "μαγαζί" της Αθήνας. Θα μπορούσα να την είχα προσπεράσει την κοπέλα με ένα βλέμμα περιφρόνησης και οίκτου μαζί. Το χειρότερο που θα μπορούσα να είχα κάνει θα ήταν να της δώσω τα ψιλά στο χέρι: όλοι γνωρίζουμε πού θα τα "κατέθετε". Μπορώ μόνο να ελπίζω ότι σε κάποια στιγμή απόγνωσης και αναζήτησης της επόμενης δόσης, θα θυμηθεί μια χαμογελαστή γυναίκα που ΠΗΡΕ ΑΥΤΗ ΑΞΙΑ από την ίδια. Και θα σταματήσει σκεφτόμενη ότι ναι, ακόμα και η δική της ζωή ΑΞΙΖΕΙ. Έτσι αντιμετωπίζω εγώ αυτούς τους ανθρώπους. Βέβαια όταν βιάζομαι, δεν έχω την "πολυτέλεια" να το κάνω. Όμως όταν ΔΕΝ βιάζομαι - συμβαίνει και αυτό, να μην τρέχουμε συνέχεια σαν κυνηγημένοι - ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ π.χ. ότι δεν θα κολλήσω ηπατίτιδα ή AIDS με το να κεράσω έναν εξαρτημένο που δεν έχει να φάει. ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ ότι είναι υποκριτικό να σκεφτώ πως θα μου λέιψει το 1, τα 2, τα 3 Ευρώ, αφού ισοδυναμούν με το περιττό πακέτο τσιγάρα που καταναλώνω κάθε 1-2 μέρες. Και κλείνω κάθε ανάρτηση με την ίδια κουβέντα: ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Ακόμα και οι πιο σκληροί, κυνικοί και κοινωνικά αναίσθητοι: ΓΙΑΤΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΈΡΕΤΕ...

ΤΕΤΑΡΤΗ ΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟ: Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ "ΕΠΕΙΓΟΝΤΟΣ" ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ (Π)ΟΤΕ.

Πλέον δεν υπάρχουν λόγια... να κλάψω; να φωνάξω; ή να πάρω ένα ρόπαλο και να τα σπάσω όλα στον (Π)ΟΤΕ; Μάλιστα. Έτσι έπρεπε να λέγεται ο Οργανισμός. ΠΟΤΕ. (τόνος στη λήγουσα). "ΟΤΕ, πότε θα με πάρει τηλέφωνο ανώτερος υπάλληλος να με ενημερώσει για την κατάσταση της υπόθεσής μου; "ΠΟΤΕ". "ΟΤΕ, σας έχω πει ότι στο σπίτι που είναι χωρίς τηλέφωνο 6 μέρες τώρα (εκ των οποίων οι 4 εργάσιμες) μένουν 2 υπερήλικοι γονείς, 1 εγκεφαλικά ανάπηρη από ιατρικό λάθος γυναίκα, και τις τελευταίες 2 μέρες το μικρό παιδί μου, επειδή εγώ λείπω ταξίδι για σοβαρή υπόθεση του μεγάλου παιδιού. Έχει καταχωρηθεί από την ΤΡΙΤΗ ΤΟ ΒΡΑΔΥ στο σύστημά σας ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΒΛΑΒΗ μετά από επίμονες προσπάθειες μιας φιλότιμης γυναίκας που δεν τη γνωρίζω προσωπικά, δεν είχε καμία πλέον υποχρέωση να ασχοληθεί μαζί μου και όμως το έκανε. Εσείς που είστε ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να ασχοληθείτε μαζί μου, πότε θα το κάνετε;" "ΠΟΤΕ!". "ΟΤΕ, πότε θα βρω το δίκιο μου;" "Μα φυσικά, ΠΟΤΕ!". Πρέπει να έχουμε ήδη ξοδέψει κάπου 50 Ευρώ σε κινητά αυτές τις μέρες... όχι επειδή μας έλειψε το κουτσομπολιό! ΕΠΕΙΔΗ ΕΓΩ ΚΑΙ Η 80ΧΡΟΝΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ "ΤΥΧΕΣ" 4 ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΕΙΤΕ ΛΟΓΩ ΗΛΙΚΙΑΣ, ΕΙΤΕ ΛΟΓΩ ΑΡΡΩΣΤΙΑΣ. ΗΛΙΚΙΑΣ ΑΠΌ 4-81. Πλέον από ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ και μόνο, περιμένω αύριο που θα δράσει "το κονέ μας". Να δω αν θα αλλάξει κάτι. Και ξέρετε κάτι; Παρακαλάω να ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙ. "Μα τρελή είσαι;" θα μου πείτε με το δίκιο σας. Όχι. Αν διαπιστώσω ότι ο ΠΟΤΕ δεν λύγισε μπροστά στο ΚΑΘΗΚΟΝ, δεν λύγισε μπροστά στην ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ - κάποια μέρα θα γράψω για τη "ζωή" που επιφύλαξε στην αδελφή μου η ομάδα "γιατρών" που τη σακάτεψε - και λύγισε μπροστά στο ΚΟΝΕ, θα επιβεβαιωθεί για ακόμη μια τραγική φορά ότι δεν υπάρχει διέξοδος, δεν υπάρχει ελπίδα στη χώρα αυτή και το γ@μημένο σύστημα που την κυβερνά. Με τη συμμετοχή ή την ανοχή ΟΛΩΝ ΜΑΣ. Μόλις γυρίσω στο νησί, έχει δεν έχει λυθεί το θέμα, θα συμπληρώσω και θα καταθέσω αυτήν εδώ τη φόρμα. Το ΛΙΓΟΤΕΡΟ που μπορώ να κάνω είναι να μην αφήσω το θέμα ήσυχο. Ίσως - ΙΣΩΣ λέω - η δική μου εμπειρία να ταρακουνήσει κάποιους εκεί στον ΠΟΤΕ και να γλιτώσει μεθαύριο ταλαιπωρία κάποιος συμπολίτης μου. Αν συμβεί αυτό, τότε θα μπορώ να είμαι ήσυχη ότι όλη αυτή η περιπέτεια δεν πήγε χαμένη. ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΟΛΟΙ. ΜΗ ΒΛΕΠΕΤΕ ΜΟΝΟ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΖΟΡΙΑ. ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΖΑΝΙ ΕΙΜΑΣΤΕ. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΖΑΝΙ ΞΕΧΕΙΛΙΖΕΙ...

ΤΡΙΤΗ ΜΕΡΑ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑΣ, ΜΕ ΟΤΕ ΠΛΕΟΝ.

Η τρίτη μέρα ταλαιπωρίας ξεκίνησε με 13888 «εξυπηρέτηση πελατών» του ΟΤΕ. Από το ίδιο μαγαζί αγόρασαν την «κασέτα» (δες προηγούμενη ανάρτηση), δεν υπάρχει αμφιβολία. Ωστόσο ο πρώτος υπάλληλος που μίλησα κ. Τ. κατάφερε να ξεφύγει για λίγο από τη «διαδικασία» που του είχαν μάθει να παπαγαλίζει και αντιλήφθηκε ότι το θέμα ήταν επείγον: εγώ θα έφευγα ταξίδι σε λίγες ώρες και θα άφηνα πίσω μου 3 ανήμπορους ανθρώπους χωρίς τηλέφωνο. Υποσχέθηκε ότι θα μιλούσε με ανώτερο ο οποίος θα με έπαιρνε για να με ενημερώσει για την πορεία της υπόθεσης. Πλέον μου μιλάνε για ημ/νία 22/08 που θα πραγματοποιηθεί η εντολή φορητότητας, τη σημερινή δηλαδή. Περνάει μιάμιση ώρα, ούτε φωνή ούτε ακρόαση από ΟΤΕ, ΠΑΡΑ το γεγονός ότι φαινόταν στο σύστημα η καταχώριση της βλάβης, ΠΑΡΑ το γεγονός ότι είχε την ένδειξη «ΕΠΕΙΓΟΝ». Ξαναπαίρνω 13888 και ζητώ τον κ. Τ., με ενημερώνει η τηλεφωνήτρια ότι δεν μπορώ να έχω προσβαση στον ίδιο, οι κλήσεις δρομολογούνται τυχαία. Άντε λοιπόν να της εξηγώ την ιστορία από την αρχή. Άντε πάλι να ακούω την «κασέτα». Πλέον όμως έχουν καταλάβει ακόμα και αυτοί από τον ΟΤΕ ότι το πρόβλημα είναι στη ΔΙΚΗ τους δικαιοδοσία, και παραδέχεται η υπάλληλος ότι ναι, υπάρχει περίπτωση κατά τη μετάβαση από τον έναφορέα στον άλλο να μείνει ανενεργή η γραμμή για κάποιες μέρες! Όταν της ζήτησα να μου το επαναλάβει αυτό που μόλις είχε πει, πήγε να μου τα μασήσει, αλλά ήταν ήδη αργά, το είχε παραδεχτεί. Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν οι ηχογραφημενες συνομιλίες αν κάποιος από τον ΟΤΕ θελήσει να το επιβεβαιώσει. Και πάλι χάνω την υπομονή μου, και πάλι να εξηγώ το επείγον της υπόθεσης… και προχωράει η κα. Α. ένα βήμα πιο πέρα και μου προτείνει… λύσεις! Σπουδαίες! Μου είπε ότι μπορούμε να κάνουμε εκτροπή του αριθμού λόγω βλάβης σε κάποιο κινητό! «Με χρέωση βέβαια, έτσι;» «Ε , ναι» Μου απαντάει. «Σοβαρολογείτε; Μου προτείνετε να ΠΛΗΡΩΣΩ εγώ το ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΛΑΘΟΣ, τη στιγμή που και να ήθελα να πληρώσω, σε λίγες ώρες θα εκτελεστεί η εντολή φορητότητας και θα πάψει η εκτροπή;;;». Ξανά η «κασέτα», ξανά η διαδικασία, ξανά να ουρλιάζω, αποφασίζω να πάω η ίδια στον ΟΤΕ να βρω τον κ. Μ. που με κορόιδεψε και να απαιτήσω λύση. Με σταματαει η μανα μου που ανησύχησε βλέποντάς με σε έξαλλη κατάσταση και λέγοντάς μου ότι αν τους βρίσω και φωνάξω θα βρω το μπελά μου από πάνω. Δεν είχε αδικο. Επειδή δεν είχα καν ετοιμάσει βαλίτσες για το ταξίδι, προσπάθησα να αδειάσω το μυαλό μου από όλη την ταλαιπωρία και να επικεντρωθώ πλέον στο να ετοιμαστώ, αφού περνούσε και η ώρα… μη έχοντας άλλη επιλογή, αυτό έκανα. Και γράφω τώρα από το πλοίο, νιώθοντας μια τεράστια θλίψη και ματαιότητα. Το τηλέφωνο είναι ακόμα νεκρό, και το σύστημα με νίκησε. Ο λόγος που γράφω είναι για να κοινοποιήσω πλέον τη σημερινή ανάρτηση σε ό,τι μέιλ – social media – κ.ο.κ. βρω στο site του ΟΤΕ. Η χτεσινή «κρούση» στη WIND έφερε αποτέλεσμα: με πήρε σήμερα υπεύθυνη του τμήματος παραπόνων της WIND. Ευγενέστατη η κα. Μ, μου εξήγησε ακριβώς τις ημερομηνίες (22/08 φορητότητα, 29/08 κατασκευή βρόχου και παράδοση της γραμμής στη WIND). Κατάλαβα πλέον πέρα ως πέρα ότι το προβλήμα ηταν στη δικαιοδοσία του ΟΤΕ. Είπε ότι θα ακούσει τις ηχογραφήσεις και θα προβεί στις απαραίτητες ενέργειες. Της είπα ότι δεν θέλω σε καμία περίπτωση, ειδικά στις δύσκολες μέρες που ζούμε, να είμαι εγώ η αιτία να χάσει κάποιος υπάλληλος τη δουλειά του. ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ τους να αλλάξουν. ΤΗΝ ΚΑΣΕΤΑ να καταργήσουν. Να υποδείξουν στους υπαλλήλους ότι πάνω από όλα πρέπει να ακούν τον πελάτη ως ΑΝΘΡΩΠΟΙ πρώτα. Αν αυτή η έρευνα προς διαλεύκανση που είχε κάνει η ίδια, είχε γίνει από την πρώτη στιγμή από την εξυπηρέτηση πελατών, δεν θα έχανα τη χτεσινή μέρα με τη WIND: θα είχα μπαστακωθεί στα γραφεία του ΟΤΕ μέχρι να βρεθεί λύση. Μου είπε ότι θα τα λάβει όλα υπόψη της και ότι χαίρεται που λύθηκε η παρεξήγηση, παρομοίως της είπα και κλείσαμε. Αύριο λοιπόν που ξημερώνει μια καινούργια μέρα, εγώ θα είμαι με την κόρη μου στη γιατρό, και θα παρακαλάω να είναι όλα καλά. Αυτό φυσικά και πρωτίστως. Από κει και πέρα, η βλάβη θα υπάρχει ακόμα, και θα υπάρχει εσαεί φοβάμαι (έχω αναπτύξει μια θεωρία του τι «παίζει» στην πραγματικότητα. Δεν μπορώ να καταγγείλω γιατί είναι υποψίες προς το παρόν, δεν έχω στοιχεία. Αν βρω στοιχεία, θα το κάνω). Τι θα κάνω όμως για να αποκατασταθεί η βλάβη και να προστατέψω τους ανθρώπους μου; Μάλλον θα κάνω αυτό που σιχαίνομαι ακόμα περισσότερο από το να κλαίγομαι: θα βάλω «γνωστό» του τεχνικού τομέα να επιληφθεί. ΝΑ ΛΟΙΠΟΝ ΠΟΥ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΕΡΔΙΣΕ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ. Αλλά επειδή δεν το θεωρώ καθόλου αθέμιτο να βάλω κονέ να λύσει το πρόβλημα – όπως βλέπει κανείς, χρησιμοποίησα όλα τα διαθέισιμα θεμιτά μέσα – δεν θα αρκεστώ στο να «λύσω» το ΔΙΚΟ μου πρόβλημα, και μετά όποιος άλλος βρεθεί στη θέση μου ας «κόψει το λαιμό του, εγώ βρήκα άκρη». Με πιάνει τρόμος στη σκέψη του τι απόγνωση, τι ταλαιπωρία, μπορουν να προκαλέσουν σε έναν άνθρωπο που δεν θα είναι σε θέση να ερμηνεύσει τα παραμύθια τους και θα τα χάψει. ΟΛΗ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑ ΘΑ ΚΑΤΑΤΕΘΕΙ ΕΠΩΝΥΜΑ ΣΤΗΝ ΕΕΤΤ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΑΛΛΟΥ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ. ΓΙΑ ΝΑ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΣΠΑΜΕ ΤΟΝ ΚΛΟΙΟ ΤΟΥ «ΔΕ ΒΑΡΙΕΣΑΙ» «Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΤΗ ΤΟΥ» «ΤΙ ΨΑΧΝΕΙΣ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΩΡΑ». Το δικό μας πάθημα μπορεί να γίνει μάθημα ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΟΥΝ ΑΛΛΟΙ. ΑΡΧΙΣΤΕ ΝΑ ΦΕΡΕΣΤΕ ΜΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ ΕΧΩ ΞΑΝΑΠΕΙ: ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΤΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΟΤΙ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΔΕΝ ΑΣΤΕΙΕΥΟΝΤΑΙ. ΑΥΡΙΟ-ΜΕΘΑΥΡΙΟ ΘΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ Κ…Σ.

ΕΚΤΑΚΤΟ: Η "ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΠΕΛΑΤΩΝ" ΤΗΣ WIND ΣΤΑΘΕΡΗΣ, Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΤΟΥ ΟΤΕ

ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΜΕΝΟ 12 ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ: ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΦΙΔΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΥΠΑ ΤΟ ΕΒΓΑΛΕ Η ΕΤΑΙΡΙΑ INFOPRO ΠΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΜΕ WIND. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΚΑΤΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΣΠΑΝΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ: ΑΝΘΡΩΠΙΑ. ΠΟΛΛΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΤΙΣ ΚΥΡΙΕΣ ΤΗΣ INFOPRO, ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ. ΤΟ ΤΜΗΜΑ "ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑΣ ΠΕΛΑΤΩΝ" ΤΗΣ WIND - ΓΙΑΤΙ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΔΕΝ ΤΗ ΛΕΣ ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ - ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΧΕΙΡΙΣΤΗΚΑΤΕ ΤΟ ΘΕΜΑ. ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ "ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΥΣ" ΤΩΝ ΤΗΛΕΦΩΝΗΤΩΝ ΤΟΥ 13800, ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ: ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΕ ΠΗΡΕ ΟΛΗ ΜΕΡΑ. ΔΕΙΤΕ ΣΧΟΛΙΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΑΝΑΡΤΗΣΗ. Δεν είχα σκοπό σήμερα να κάνω ανάρτηση, αλλά έφτασα στα όρια της ΤΡΕΛΛΑΣ σήμερα με τις δυο εν λόγω εταιρίες. Κυρίως με τη WIND. Εξηγώ: είμαι συνδρομήτρια WIND συμβόλαιο στο κινητό μου από το 2003. Στην πορεία έκανα πακέτο FAMILY όπου έβαλα και τον άντρα μου (συμβόλαιο) και τη μεγάλη μου κόρη (καρτοσυμβόλαιο), επιπλέον έκανα μια σύνδεση WIND Mobile Internet επειδή ήταν προσφορά (μη φανταστείτε "Πίου Πίου Πίου". Εδώ Αργοστόλι είμαστε ακόμα Πίιιιιιιιιιιιιου.... Πίιιιιιιιιιιιιιου... GPRS. Το χρησιμοποιώ στα ταξίδια μου - τα οποία ΔΥΣΤΥΧΩΣ έχουν να κάνουν σχεδόν πάντα με ιατρικά θέματα). Συνολικά δλδ, 4 αριθμοί στη Wind κινητή. Δεν είχα το παραμικρό παράπονο από την εξυπηρέτση πελατών της WIND, μέχρι χτες. Ειδικά δε το κατάστημα εδώ Αργοστόλι, οφείλω να πω ότι με έχει εξυπηρετήσει πάμπολλες φορές σε περιπτώσεις που χρειάστηκα επίλυση κάποιου θέματος, και τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο. Στο σταθερό έχω ΟΤΕ + Connx, επειδή αφενός είναι το πιο σταθερό Internet, αφετέρου δεν θέλω επουδενί να χάσω το μέιλ με domain otenet που χρησιμοποιώ, για πρακτικούς ΚΑΙ συναισθηματικούς λόγους (το λογαριασμό το δημιούργησε η αδελφή μου. Ο αριθμός του τηλεφώνου είναι ο παλιός του φωτογραφείου της. Θα συντηρώ τον αριθμό και το μέιλ μέχρι να πεθάνω, κι ας πληρώνω παραπάνω λόγω ISP OTE). Στο πατρικό μου οι γονείς είχαν ΟΤΕ. Με παίρνουν τηλέφωνο μια μέρα από εταιρία που πουλάει πακέτα Wind, και ενώ η συνήθης αντίδραση είναι να δηλώσω ευγενικά ότι δεν ενδιαφέρομαι, αυτή τη φορά ήταν τόσο δελεαστικό το πακέτο που αποφάσισα να το κάνω. ΤΙ ΤΟ'ΘΕΛΑ. Με ενημερώνουν οι πολύ ευγενικές και εξυπηρετικές υπάλληλοι (θα αναφερθώ σε αυτές ξανά πιο κάτω, οι μόνες που είδαν το πρόβλημα που προέκυψε με ανθρώπινη ευαισθησία και τις ευχαριστώ) της εταιρίας InfoPro ότι θα πρέπει να μου στείλουν κάποια έγγραφα για υπογραφή, τα υπογράφω και τα επιστρέφω και μου έρχεται SMS από Wind ότι η προγραμματισμένη ημ/νία ενεργοποίησης είναι η 29/08/2012. Πολύ ωραία μέχρι εδώ. Κάπου εδώ ξεκινάει η παράνοια. Το Σάββατο το πρωί με παίρνει η μάνα μου τηλέφωνο από το κινητό της για να με ενημερώσει ότι μάλλον το σταθερό έχει βλάβη. Καθόλου απίθανο, έχει ξανασυμβεί, αν και πήγε το μυαλό μου στη Wind, δεν έδωσα σημασία, τι να κάνω άλλωστε, Σαββατοκύριακο ήταν. Δευτέρα πρωί παίρνω ΟΤΕ 13888. Με ενημερώνουν ότι δεν υπάρχει καμία βλάβη, και ότι δεν ανήκω πλέον στο δίκτυό τους γιατί έχω κάνει φορητότητα στη Wind. Μου πρότειναν να έρθω σε επικοινωνία με τη Wind (πρώτο μπαλάκι, 15-love). Ωραία, παίρνω 13800 Εξυπηρέτηση Πελατών της Wind και μιλάω με τον κ. Μπ., ο οποίος με ενημερώνει ότι ο ΟΤΕ δεν έχει παραδώσει τη γραμμή και δεν μπορούν να κάνουν κάτι. Να πάω στον ΟΤΕ (15-all). Ντύνομαι βγαίνω πάω στον ΟΤΕ, μιλάω με τον τεχνικό προϊστάμενο κ. Μ, ο οποίος με ενημερώνει ότι αυτός απλά "εκτελεί κωδικούς, ούτε ονόματα κοιτάει, του έρχεται εντολή από πάροχους για φορητότητα και τις εκτελεί γιατί αν δεν το κάνει θα βρει το μπελά του με τον πάροχο. Να πάρω τη Wind" (30-15 το σκορ τώρα). Παίρνω ξανά 13800 και μιλάω με τον κ. Λ. Επί 40 λεπτά κάναμε κύκλους, όπου μου εξηγούσε τη διαδικασία: η Wind έχει ημ/νία ενεργοποίησης 29/08, δεν μπορεί να κάνει τίποτα μέχρι να παραδώσει τη γραμμή ο ΟΤΕ. Και να του λέω εγώ "ποιος έδωσε εντολή για φορητότητα; Ο υπάλληλος του ΟΤΕ μύρισε τα δαχτυλά του ότι εγώ θέλω να αλλάξω φορέα;" "Όχι, η εντολή δεν έφυγε από μας, έφυγε από την ΕΔΑ" (ή κάτι τέτοιο) "Ωραία, κι άλλος μπήκε στη μέση τώρα. Τι είναι η ΕΔΑ;" τον ρωτάω, με βάζει στην αναμονή και μου απαντάει μετά θριαμβευτικά ότι είναι ο ενδιάμεσος φορέας που διαχειρίζεται ΟΛΕΣ τις αιτήσεις φορητότητας από ΟΛΟΥΣ τους παρόχους. "Και στην ΕΔΑ ποιος έδωσε εντολή;" Στο σημείο αυτό μηδενιζόταν το κοντέρ και ξανάρχιζε ο κύκλος από την αρχή, μέχρι που έχασα την υπομονή μου και του υπενθύμισα ότι το τμήμα που δουλεύει λέγεται Customer Service. "Εγώ είμαι Customer, εσύ είσαι Service. Αν δεν είχα πρόβλημα δεν θα χρειαζόμουν τις υπηρεσίες σου και δεν θα σε κούραζα. Βρες μου λύση στο πρόβλημα!!!" Άντε πάλι απ'την αρχή να θέλει να μου εξηγήσει τη διαδικασία, εγώ να έχω φτάσει στο σημείο να ουρλιάζω πλέον, όχι μόνο από νεύρα αλλά απόγνωση: το ανενεργό εδώ και 3 μέρες τηλέφωνο είναι σε ένα σπίτι όπου υπάρχουν οι δυο υπερήλικοι γονείς μου και η ανήμπορη αδελφή μου. Και να παρακολουθώ αγώνα τέννις μεταξύ ΟΤΕ και WIND, εγώ στη μέση σε μια γκρίζα ζώνη όπου ούτε ΟΤΕ έχω, ούτε WIND (ενώ είμαι σίγουρη ότι ο λογαριασμός είτε της μιας είτε της άλλης ή και των δυο τρέχει) και ότι θα πρέπει να παραμείνω στη ζώνη αυτή για 11 μέρες, τη στιγμή που έχω προγραμματίσει ταξίδι για γιατρό στην Αθήνα την Τετάρτη. Τον ενημερώνω ότι ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΧΤΩ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ, ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΜΕ ΑΝΩΤΕΡΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΓΟΤΕΡΟ ΜΕΧΡΙ 10:00 ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΠΡΩΙ ΝΑ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΒΡΕΙ ΛΥΣΗ. Μου λέει "θα σας πάρει ο προϊστάμενος να σας εξηγήσει τη διαδικασία". "Ρε ανθρωπέ μου, δεν θέλω να ξανακούσω τη διαδικασία, την κατάλαβα. Εδώ έχουμε πρόβλημα. Έχουν γίνει λάθος χειρισμοί, είτε από σας είτε από τον ΟΤΕ. Εγώ έκανα τις ενέργειες που μπορούσα: πήγα στον ΟΤΕ. ΕΓΩ ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΥΝΕΝΝΟΗΣΙΑ ΣΑΣ. ΛΥΣΗ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΒΡΕΙΤΕ!!!". Φτάνουμε λοιπόν στη σημερινή μέρα. Εννοείται ΚΑΝΕΙΣ δεν με έχει πάρει τηλέφωνο. Κατά τις 10:30 ξαναπαίρνω 13800, για να μιλήσω αυτή τη φορά με την κα. Γ.Α. Ξανά από την αρχή τη διαδικασία. Μα ήθελα νάξερα, όλοι οι υπάλληλοι της "εξυπηρέτησης" πελατών WIND την ίδια "κασέτα" παίζουν; Αναγκάστηκα να κάνω αυτό που σιχαίνομαι περισσότερο: βλέποντας την ώρα να περνάει και το πρόβλημα να παραμένει, ΚΛΑΦΤΗΚΑ. "Κοπέλα μου, εδώ υπάρχει πρόβλημα. Φεύγω αύριο ταξίδι - για γιατρό, όχι για διακοπές! - και αφήνω πίσω μου ένα σπίτι με 3 ανήμπορους ανθρώπους. Σε παρακαλώ, δες το με ανθρώπινη ευαισθησία. Μπες στη θέση μου. Δεν μπορώ να φύγω ήσυχη με το θέμα αυτό να εκκρεμεί! Δεν μπορώ να φύγω και να αφήσω 3 ανθρώπους χωρίς τηλέφωνο! "Κυρία Θεοφιλάτου, σας καταλαβαίνω απόλυτα, αλλά η διαδικασία..." Πλέον ΟΥΡΛΙΑΖΑ. με άκουγε η μικρή μου που ούρλιαζα, έκλαιγε. Και η υπάλληλος να επιμένει στη διαδικασία, εγώ να παραμένω στη γνωστή γκρίζα ζώνη, να ζητάω να μιλήσω με ανώτερο και να μου λέει θα προωθήσει το αίτημά μου, τελικά κλείνω κλαίγοντας, από απόγνωση. Τελευταία προσπάθεια με τα κεντρικά γραφεία της Wind, στο 2106158000. Απαντάει η κα. Κ. Ξανά η ιστορία από την αρχή, με αφήνει στην αναμονή, σκέφτομαι "επιτέλους η γυναίκα ψάχνει να βρει λύση". Μετά από λίγο μου λέει "σας καταλαβαίνω κα. Θεοφιλάτου, αλλά λυπάμαι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γιατί η διαδικασία..." Εκεί δεν άντεξα, της ούρλιαξα "είστε πιστοποιημένοι κατά ISO 9000;" Ε, ναι μου απαντάει. "ΕΧΩ ΓΡΑΨΕΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ISO, ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΓΙΑ TROUBLESHOOTING, CONTINGENCIES, ΕΚΤΑΚΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ, ΕΠΕΙΓΟΥΣΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ". Σαν να μιλάω σε τοίχο. Πλέον, έχω χάσει κάθε ίχνος ψυχραιμίας και ουρλιάζω "ΔΗΛΑΔΗ ΜΟΥ ΛΕΤΕ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ - ΜΕΤΑ ΤΑ ΤΟΣΑ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΧΤΕΙ - ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ ΑΝΑΠΗΡΗ, ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΜΟΥ ΝΕΚΡΟ, ΤΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ, ΤΙΣ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ - ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΚΥΨΩ ΞΑΝΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΕΧΤΩ ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΚΑ ΟΤΙ ΚΑΙ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗ WIND ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΑΙΡΕΣΗ, Η ΣΠΑΝΙΑ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ;;;;;;" Ασυγκίνητη. Κλαίω. Με ρωτάει αν υπάρχει κάτι άλλο στο οποίο θα μπορούσε να με εξυπηρετήσει. Πείτε μου: τι απαντάει κανείς σ'αυτό;;; Kαι το τελειωτικό χτύπημα;;; "πριν κλείσετε, ακούστε και το μήνυμα της WIND" Ουρλιάζω με όλη μου τη δύναμη "ΠΑΣ ΚΑΛΑ;;; ΘΑ ΜΟΥ ΒΑΛΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΤΏΡΑ;;;;;;' αλλά ήταν αργά, ήδη ακουγόταν η μουσική της WIND. Πλέον έχω καταρρακωθεί. Κλαίω με λυγμούς, για την "τύχη" μου, τη μοναξιά μου χωρίς τα αδέλφια μου, το άγχος μου για την ιατρική εξέταση της κόρης μου μεθαύριο, το άγχος μου που θα αφήσω μόνους τους γονείς μου και την αδελφή μου χωρίς τηλέφωνο επειδή δεν μπορούν να συνεννοηθούν δυο εταιρίες. Κλαίγοντας, παίρνω τηλέφωνο την ευγενική εταιρία που μου πρότεινε το πακέτο Wind. Επιτέλους με άκουγε με ανθρώπινο ενδιαφέρον η κα. Θ., να κλαίω και να της εξηγώ το προβλήμά μου, και με κλείνει για να χειριστεί την υπόθεση ως επείγουσα, αφού κράτησε τα στοιχεία μου για να με ενημερώσει. Ακόμα δεν με έχει πάρει τηλέφωνο. Μου αρκεί που με άκουσε ως ΑΝΘΡΩΠΟΣ, όχι ως κασετόφωνο. Ήταν η μόνη με την ευαισθησία και το θάρρος να ΣΚΕΦΤΕΙ το ενδεχόμενο να παρακάμψει διαδικασίες για να βρει λύση. Μου αρκεί η κίνηση. Και για να κλείσω επιτέλους το σεντόνι: Προς WIND: ΤΗΝ ΟΔΥΝΗΡΗ ΑΥΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΘΑ ΤΗ ΜΕΤΑΔΩΣΩ ΣΕ ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΠΟΡΩ. ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΗ, ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΙ ΗΧΟΓΡΑΦΗΜΕΝΕΣ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤΑ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ ΣΑΣ ΓΙΑ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ. ΕΠΙΠΛΕΟΝ, ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΚΡΙΒΕΙΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ/ΩΡΕΣ ΠΟΥ ΜΙΛΗΣΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΣΑΣ ΑΝ ΜΟΥ ΤΑ ΖΗΤΉΣΕΤΕ. Ο,ΤΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΤΕ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΛΥ ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΑΝΑΚΟΙΝΩΝΕΙ ΞΕΡΑ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ 11 ΜΕΡΕΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΕΠΕΙΔΗ ΕΓΙΝΑΝ ΧΕΙΡΙΣΜΟΙ ΑΠΟ ΛΑΘΟΣ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ Η ΑΘΕΜΙΤΟ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ ΜΕΤΑΞΥ OTE ΚΑΙ WIND, ΚΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟ. ΜΑΘΕΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΣΜΟΣ. ΜΑΘΕΤΕ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΠΕΛΑΤΩΝ. ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. ΚΑΙ ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΕ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙ Α) ΓΙΑ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΠΟΥ ΕΧΑΣΑ Β) ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΜΟΥ ΟΔΥΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΣΑΣ Γ) ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΞΟΔΕΨΕΙ ΣΕ ΚΙΝΗΤΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΜΕΡΕΣ. Να σημειώσω ότι δυο υπάλληλοί σας μου υποσχέθηκαν σήμερα ότι θα επικοινωνήσει μαζί μου ανώτερός τους για το θέμα. ΚΑΝΕΙΣ δεν με έχει πάρει ως τώρα, και είναι 16:15. Έχω μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισα να βάλω WIND σταθερή. Και τέλος, αν θέλετε να επιβεβαιώσετε ότι α) τα προβλήματα που επικαλούμαι είναι πραγματικά β) δεν είμαι τρελή κι αλλοπαρμένη γενικώς, σας παροτρύνω να διαβάσετε τις προηγούμενες αναρτήσεις μου στο blog αυτό. Να περιμένω απάντηση;

Όταν έχεις ΚΑΛούς ΣυνΑΔΕΛΦΟΥς...

Τελειώνω την "τριλογία" με την "εκδίκηση των απανωτών αναρρωτικών". Όπως έχω ήδη αναφέρει, είμαι καθηγήτρια Πληροφορικής στο Εσπερινό Γυμνάσιο-Λύκειο Αργοστολίου. Ένα σχολείο όπου Έλληνες, Αλβανοί και Ρομά - παπάδες, ροκάδες και γιαγιάδες - "πιτσιρικάδες" από 14-60 συνυπάρχουν και μαθαίνουν σε ένα περιβάλλον που τους αγκαλιάζει όλους χωρίς διακρίσεις. Έγραψα σχετικό άρθρο στα αγγλικά που ενθουσίασε την αρχισυντάκτρια του Ευρωπαϊκού online περιοδικού cafebabel (ευχαριστώ φίλη μου Α.Μ. που μου "γνώρισες" το εξαιρετικό αυτό site!) και δημοσιεύτηκε στις 09/07/2012 μεταφρασμένο σε 4 γλώσσες. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Ουδέποτε στα 8 χρόνια λειτουργίας του σχολείου μας είχαμε το παραμικρό πρόβλημα συνεννόησης μέσα στο Σύλλογο. Είμαστε δηλαδή όλοι καλοί συνάδελφοι. Μέχρι που εμφανίστηκε η "κυρία αναρρωτική". Οι "γνώστες" του θέματος θα αποκρυπτογραφήσουν αμέσως τον τίτλο και θα καταλάβουν για ποια μιλάω, ούτως ή άλλως δεν έχει σημασία το όνομα... να όμως, που "κόλλησε" μια χαρά;-) Δεν θα κουραστώ να γράφω "πρωτότυπο" κείμενο, θα κάνω ένα απλό copy-paste του κειμένου που κατέθεσα στη Διεύθυνση Β'/θμιας Εκπ/σης Κεφ/νιάς & Ιθάκης ως μάρτυρας στη διαδικασία προανάκρισης της καταγγελίας που έκανε η εν λόγω κυρία εναντίον του Διευθυντή μας. Τι της έκανε; Μα φυσικά, κάτι αδιανόητο για τα ελληνικά δεδομένα: ΤΟΛΜΗΣΕ ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΕΙ ΣΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗ ΣΥΝΕΧΗ ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΕΝΗ "ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ". Και πάντα - ω τυχαίο! - κολλητά με αργίες και γιορτές. Είχαμε φτάσει σε σημείο να έχουμε βγάλει ειδικό ωρολόγιο πρόγραμμα για όταν έλειπε (σχεδόν πάντα δλδ) ώστε να καλύπτουμε τα κενά και να μην ταλαιπωρούνται οι μαθητές. Τα ονόματα έχουν αντικατασταθεί με αρχικά για ευνόητους λόγους. Όποιος το διαβάσει και θελήσει να μεταβιβάσει το σύνδεσμο στο ΥΠΕΠΘ... ωχ συγγνώμη στο ΥΠΔΒΜΘ... φτου, στο ΥΠΘΠΑ, ελεύθερα. Εγώ αρκετά ασχολήθηκα: αρκετό πολύτιμο παραγωγικό χρόνο έχασα με την υπόθεση αυτή, η οποία είναι μια "μικρογραφία" όλων των άδικων, αναξιοκρατικών και εξοργιστικά παρανοϊκών φαινομένων που βιώνουμε κάθε στιγμή της ζωής μας στην πανέμορφη αυτή χώρα, που ΑΛΛΟΙ κατέστρεψαν και άλλοι συνέργησαν με τη σιωπή και την ανοχή τους. Αλλά όχι πια. Τεσπα, μην το κουράζω, πάμε: ΚΑΤΑΘΕΣΗ Ονομάζομαι Ασημίνα Θεοφιλάτου, είμαι απόφοιτος του τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχ/κών & Τεχνολογίας Υπολογιστών της Πολυτεχνικής Σχολής Παν/μίου Πατρών, και το 2006 διορίστηκα ως εκπαιδευτικός ΠΕ19 (Πληροφορικής ΑΕΙ) στο Εσπερινό Γυμνάσιο Αργοστολίου – Τάξεις Λυκείου. Οργανική θέση κατέχω στο ίδιο σχολείο από το 2007. Το έργο εμού και των μαθητών μου στο Σχολείο είναι γνωστό όχι μόνο στα στενά όρια του νησιού μας, ούτε μόνο στην Ελλάδα. Το έργο μας παρουσιάστηκε σε αφίσα σε εκπαιδευτικό συνέδριο στις Βρυξέλλες όπου μάλιστα απέσπασε το πρώτο βραβείο (Μάιος 2011), και στη συνέχεια παρουσιάστηκε και στην Πράγα σε άλλη εκπαιδευτική συνάντηση υπό την αιγίδα και αυτή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Όλα αυτά και πολλά ακόμη συνοψίζονται στο λήμμα «Εσπερινό Γυμνάσιο Αργοστολίου» στην ελληνική Wikipedia, είμαστε από τα λίγα σχολεία που καλύπτουμε τα αυστηρά κριτήρια εγκυκλοπαιδικότητας της παγκοσμίου εμβέλειας Διαδικτυακής εγκυκλοπαίδειας. Μάλιστα, το εγχειρίδιο που έγραψα για τους σκοπούς της γραπτής εργασίας στο μάθημα της Πληροφορικής – έχουμε συνεισφέρει πάνω από 50 λήμματα και 200 φωτογραφίες στη Wikipedia – υιοθετήθηκε (αφιλοκερδώς εννοείται εκ μέρους μου) από την πρωτοβουλία του Υπουργείου «2011: Έτος Ψηφιακής Εγκυκλοπαίδειας» και αυτή τη στιγμή κυκλοφορεί σε 10.000 αντίτυπα σε όλη την Ελλάδα, με το όνομά μου, ονόματα μαθητών μου και φυσικά το όνομα του σχολείου, ενώ το οπισθόφυλλο φέρει τα λογότυπα και επίσημα των συνεργαζόμενων φορέων (ΔΕΣ ΤΗΝ ΨΗΦΙΑΚΑ 2.0, grnet, Ψηφιακή Ελλάδα, ΕΣΠΑ 2007-2013, Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης, ΕΕΛ/ΛΑΚ, και με την ευκαιρία καταθέτω δυο αντίτυπα του εντύπου αυτού μαζί με την κατάθεσή μου: η ελληνική Wikipedia χρειάζεται τη συνεισφορά όλων μας και ιδιαίτερα των εκπαιδευτικών για να εξελιχθεί σε μέγεθος και εγκυρότητα και να γίνει επιτέλους συγκρίσιμη με τις αντίστοιχες εκδόσεις των άλλων χωρών του κόσμου). Είμαι βέβαιη ότι το όνομά μου και το Εσπερινό Γυμνάσιο Αργοστολίου είναι γνωστά στο ΥΠΔΒΜ, εφόσον για να λάβει έγκριση το εν λόγω έντυπο ώστε να κυκλοφορήσει με το επίσημα του Υπουργείου το δίχως άλλο αναγνώστηκε από τον αντίστοιχο αρμόδιο. Πάντως δεν έγινε μαζί μας καμία επικοινωνία, είτε για επαλήθευση των προσώπων/γραφομένων, είτε απλά για έπαινο στην αξιόλογη προσπάθεια και ίσως ευχαριστία για τη δωρεάν παραχώρηση του υλικού. Και τώρα καλούμαι από το ίδιο Υπουργείο (από όσα γνωρίζω, η κατάθεση της καταγγελίας έγινε απευθείας στο γραφείο του Αναπληρωτή Υπουργού, κατόπιν παραπέμφθηκε στην Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης Ιονίων Νήσων και από εκεί στη Διεύθυνση Β’βάθμιας Εκπ/σης Κεφ/νιάς & Ιθάκης, αν και έχω την εντύπωση πως η διοικητικά ορθή διαδικασία είναι η ακριβώς αντίστροφη) να καταθέσω ως μάρτυρας και εμμέσως κατηγορούμενη στην διαδικασία προανάκρισης για την καταγγελία που κατέθεσε εναντίον μας η κα Ε.K. Το δε «έδαφος» πάνω στο οποίο καλούμαι να απολογηθώ – από όσα μπορώ να φανταστώ – έχει να κάνει με τις απουσίες των μαθητών στο μάθημα του Project (το οποίο ανέλαβα εγώ για το διδακτ. έτος 2011-12), τη συμπερίληψη στην ομάδα Project τής μαθήτριας Γ.Σ. και το ρόλο που έπαιξα στη σχολική μονάδα κατά την απουσία του Διευθυντή του σχολείου μας όταν νοσηλεύτηκε για οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Σχετικά με τις απουσίες: Παραπάνω έκανα μια σύντομη αναφορά στο εκπαιδευτικό μου έργο τα τελευταία 6 χρόνια. Η οργάνωση, σχεδίαση, έρευνα, εκτέλεση και παρουσίαση των εργασιών αυτών απαιτεί δυο πράγματα: χρόνο και όρεξη, τόσο εκ μέρους του εκπαιδευτικού, όσο και εκ μέρους των μαθητών. Οπότε πρώτον, οι εργασίες αυτές ήταν τόσο «απαιτητικές», ώστε «δεν θα έβγαιναν» αν οι μαθητές σημείωναν απουσίες, και αυτό το τόνιζα πάντα από την αρχή του Τετραμήνου. Δεύτερον, ήταν τόσο μεγάλη η κινητοποίηση και ο ενθουσιασμός των μαθητών, που πολύ συχνά έφταναν κατακόκκινοι και καταϊδρωμένοι στο δικό μου μάθημα προκειμένου να «βγει» η δουλειά και στη συνέχεια συχνά έφευγαν από το σχολείο για να ξεκουραστούν. Θα αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα, τον μαθητή Κ.Τ. στην Α’ Λυκείου κατά το σχολ. έτος 2009-10, ο οποίος δεν έχασε ούτε ένα δικό μου μάθημα (το μάθημα της Τεχνολογίας, ο «προκάτοχος» κατ’εμέ της ερευνητικής εργασίας, αφού την ίδια μεθοδολογία εφάρμοζα) και συμμετείχε και στην παρουσίαση της εργασίας μας στο 4ο Εθνικό Συνέδριο για τις ΑΠΕ στο Μέγαρο Αθηνών το Μάιο του 2010 (υπό την αιγίδα του ΠτΔ Κάρολου Παπούλια και το μοναδικό σχολείο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης με παρουσίαση στο συνέδριο, ανάμεσα σε επίσημους κυβερνητικούς, οικονομικούς και επιστημονικούς φορείς). Ο μαθητής αυτός στη συνέχεια απορρίφθηκε από απουσίες τις δυο επόμενες σχολικές χρονιές (2010-11, 2011-12). Ο λόγος που αναφέρω το συγκεκριμένο παράδειγμα είναι για να τονίσω την απήχηση που έχει στους μαθητές η εκπαιδευτική μου προσέγγιση στη διδασκαλία (Inquiry Based Learning, πρόκειται για την τελευταία τάση στη μάθηση που συζητείται σε συνέδρια σε ολόκληρη την Ευρώπη, βάσει της οποίας η σκυτάλη παραδίδεται στο μαθητή για να θέσει ερωτήματα, να ερευνήσει, να καταλήξει σε συμπεράσματα και να τα παρουσιάσει, μια πολύ πιο δημιουργική και γόνιμη διαδικασία από την καθιερωμένη μέθοδο της αποστήθισης). Οι μαθητές κατά κανόνα λοιπόν δεν απουσιάζουν από τα δικά μου μαθήματα, και όταν απουσιάζουν, σημειώνονται κανονικότατα οι απουσίες τους. Για τη δε φετινή σχολική χρονιά 2011-12, οι μαθητές όχι μόνο ήταν παρόντες στα μαθήματά μου, αλλά τρεις φορές χρειάστηκε να συναντηθούν οι μαθητές είτε μαζί μου (συνεντεύξεις Skype από εργ/ριο Πληροφορικής στις 17:00 που βόλευε τα στελέχη των εταιριών που μας έδιναν τη συνέντευξη) είτε μόνοι τους (συνέντευξη επιτόπου του Διευθυντή του Συνεταιρισμού Ρομπόλας σε 2 μαθητές μου) ΕΚΤΟΣ του σχολικού ωραρίου, δηλαδή υπερωριακά για εμένα (χωρίς καμία αξίωση για αποζημίωση φυσικά) και κατά υπέρβαση των υποχρεώσεων των μαθητών. Για το δε «τελικό προϊόν» της ομαδικής αυτής εργασίας έχει ήδη γίνει δημοσίευση στο ειδησεογραφικό portal Kefaloniapress και συζητείται η δημοσίευση σε ευρωπαϊκό site υπό την αιγίδα της Ε.Ε. Αυτά όμως δεν τα γνωρίζει η κα. Ε.Κ., γιατί από το Μάρτιο λείπει από το σχολείο μας χωρίς να γνωρίζει ουδείς πού βρίσκεται, μιας και ο φάκελός της έχει να ενημερωθεί από τότε. Για τη μαθήτρια Γ.Σ.: Αν δεν είχα συμπεριλάβει τη μαθήτρια Γ.Σ. στην ομάδα του Project θα είχε κάθε δίκιο να διαμαρτύρεται η κα. Ε.Κ., αφού η πράξη συντάχθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2011 (καθυστερημένα μεν λόγω της σύγχυσης που επικρατούσε με την πιλοτική εφαρμογή του προγράμματος ερευνητικών εργασιών, αλλά εις γνώση της υπευθύνου Σχολ. Συμβούλου, υπάρχουν e-mail με ημ/νίες που το πιστοποιούν). Η εν λόγω μαθήτρια λοιπόν στα μέσα Νοεμβρίου ανήκε σαφώς στο μαθητικό δυναμικό του σχολείου, και δεν είχε συγκεντρώσει ακόμη τον αριθμό απουσιών που θα την καθιστούσαν απορριπτέα. Την έγραψα στην ομάδα επειδή όφειλα να την προστατέψω από το ενδεχόμενο να μην μπορεί να λάβει βαθμό Τετραμήνου στην περίπτωση που αποφάσιζε να γίνει πιο συνεπής στις μαθητικές της υποχρεώσεις. Μια καθηγήτρια όπως η κα. Ε.Κ. – η οποία υποστηρίζει τους μαθητές και τους ενθαρρύνει στη μάθηση και στην πρόοδο – θα έπρεπε να επικροτήσει την ενέργειά μου αυτή, και όχι να την καταγγείλει, αφού πέρα από τον παιδαγωγικό της χαρακτήρα (να δώσουμε στη μαθήτρια την ευκαιρία να αναθεωρήσει και να προσέλθει στα μαθήματα), ήταν και καθ’όλα νόμιμη κατά τη στιγμή που συντάχθηκε το πρακτικό. Αν δεν την είχα συμπεριλάβει, η ενέργειά μου αυτή θα μπορούσε πολύ σωστά να εκληφθεί τόσο ως αντιπαιδαγωγική, όσο και ως παράνομη, και θα είχε κάθε δίκιο όποιος αποφάσιζε να με διώξει σχετικά. Τελικά δυστυχώς η Γ.Σ. δεν παρακολούθησε το μάθημά μου, με συνέπεια σαφώς να μην λάβει βαθμό Τετραμήνου (όπως και άλλοι δυο μαθητές άλλωστε, που επίσης δεν παρακολούθησαν επαρκώς), ενώ στα τελικά αποτελέσματα απορρίφθηκε λόγω ανεπαρκούς φοίτησης. Για το ρόλο μου κατά την απουσία του Διευθυντή: Η κα. Ε.Κ. με κατηγόρησε ότι για τις δυο εβδομάδες που έλειψε ο Διευθυντής, ανέλαβα παράνομα και αυθαίρετα το ρόλο της Αναπληρώτριας Διευθύντριας. Αυτό είναι εντελώς ψευδές: Αναπληρώτρια Διευθύντρια του Σχολείου μας είναι η κα. Κ.Μ., με Πράξη του Συλλόγου. Ουδέποτε αμφισβήτησα τη θέση της κας. Κ.Μ., τουναντίον την εξυπηρέτησα στα καθήκοντά της: η κα. Κ.Μ. μένει σε χωριό 15 χλμ. από το Αργοστόλι, και δεν υπήρχε απολύτως κανένας λόγος να ταλαιπωρείται για να προσέλθει μισή ώρα νωρίτερα στο σχολείο ώστε να ανοίξει το γραφείο και τις αίθουσες. Προθυμοποιήθηκα να αναλάβω εγώ το ρόλο αυτό – δηλαδή το «άνοιγμα» και το «κλείσιμο» του σχολείου – μιας και μένω στο Αργοστόλι και ήταν πολύ πιο εύκολο για μένα. Κανένας άλλος από το Σύλλογο δε διαμαρτυρήθηκε για τη συνεννόησή μας αυτή, μάλιστα ανακουφίστηκαν που βρέθηκε λύση ώστε να μην ταλαιπωρείται η αγαπητή συνάδελφος κα. Κ.Μ. Μόνο η κα. Ε.Κ. θεώρησε ότι «παρακάμπτω» την ίδια, που ως παλαιότερη, θα έπρεπε αυτή να είχε αναλάβει το ρόλο της υποδιευθύντριας. Δεν έλαβε υπόψη της όμως ότι ούτε εγώ, ούτε η ίδια είχαμε το δικαίωμα να αξιώσουμε το ρόλο αυτό. Υποδιευθύντρια ήταν και είναι η κα. Κ.Μ. Όταν λοιπόν μου ζήτησε η κα. Ε.Κ. να της δώσω ένα έντυπο για χορήγηση άδειας, λογικό ήταν να μη γνωρίζω πού βρίσκονται τα έντυπα αυτά, αφού δεν είναι αρμοδιότητά μου να γνωρίζω. Η κα. Κ.Μ. όμως που βεβαίως γνώριζε αλλά δεν ήταν παρούσα εκείνη τη στιγμή, χορήγησε το εν λόγω έντυπο σε άλλη συνάδελφο που της το ζήτησε σε άλλη στιγμή για τον ίδιο λόγο. Παραταύτα, και σε ένδειξη προθυμίας να εξυπηρετήσω την κα. Ε.Κ., χάριν της ιδιότητάς μου ως καθηγήτριας πληροφορικής και υπεύθυνης της μηχανοργάνωσης του γραφείου, της είπα ότι θα μπορούσα αργότερα να της εκτυπώσω μια πανομοιότυπη αίτηση από τον υπολογιστή. Η κα. Ε.Κ. όμως δεν είχε την υπομονή να τελειώσω τη δουλειά που είχα εκείνη τη στιγμή, και προτίμησε να απευθυνθεί στη Διεύθυνση Β’Βάθμιας για να καταθέσει την αίτηση, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την καθιερωμένη διαδικασία. Θεωρώ λοιπόν ότι οι κατηγορίες της είναι αβάσιμες και ως τέτοιες θα έπρεπε να έχουν εκληφθεί εξ’αρχής. Επιπλέον, η κατηγορία της κας. Ε.Κ. ότι ορίστηκα παράτυπα υποδιευθύντρια «για προφανείς λόγους» υπερβαίνει κάθε έννοια δεοντολογίας καθώς θίγει ευθέως την τιμή και την υπόληψή μου και αποτελεί ξεκάθαρη συκοφαντική δυσφήμιση, για την οποία επιφυλάσσομαι παντός νομίμου δικαιώματός μου. Κλείνοντας, θα ήθελα να σημειώσω ότι με όλα αυτά που γράφω παραπάνω για το εκπαιδευτικό έργο εμού και του Σχολείου μου δεν υπονοώ επ’ουδενί ότι θα όφειλε το Υπουργείο Παιδείας Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, η Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης Ιονίων Νήσων ή η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Κεφαλονιάς & Ιθάκης να μας επαινέσει ή να μας επιβραβεύσει για τις αποδεδειγμένα αξιόλογες προσπάθειές μας: εμείς το καθήκον μας κάναμε και θα κάνουμε πάντα, ως ευσυνείδητοι, αφοσιωμένοι αλλά και καινοτόμοι εκπαιδευτικοί. Όμως θεωρώ απορίας άξιον πώς ελήφθη υπόψη καταγγελία η οποία υποβλήθηκε κατά τρόπο κατάφωρα αντίθετο με την προβλεπόμενη ιεραρχική διαδικασία. Όσο για την καταγγέλουσα συνάδελφο, θεωρώ ότι μας οφείλει ένα μεγάλο συγγνώμη για το διασυρμό εμού, του Συλλόγου των Καθηγητών και του Διευθυντή μας σε όλες τις κλίμακες της εκπαιδευτικής ιεραρχίας, μάλιστα με παράτυπη διαδικασία (από πάνω προς τα κάτω), πάνω σε εντελώς αβάσιμες κατηγορίες και ακόμη πιο αβάσιμα τεκμήρια. Να προσθέσω επίσης ότι οι ανθρωποώρες που κυριολεκτικά σπαταλήσαμε στη διαχείριση της υπόθεσης, θα μπορούσαν να είχαν διατεθεί σε γόνιμες και αποδοτικές εκπαιδευτικές δραστηριότητες, όπου και αποδεδειγμένα όπως προαναφέρθηκε δεν θα πήγαιναν χαμένες. Παραμένω στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε συμπληρωματική κατάθεση ή διευκρίνιση. Με εκτίμηση, Ασημίνα Θεοφιλάτου Ηλ/γος Μηχ/κός & Τ.Υ. Π.Σ.Π.Π. Μεταπτυχιακή Φοιτήτρια Ε.Α.Π., Τμήμα «Γραφικές Τέχνες – Πολυμέσα» Εκπαιδευτικός ΠΕ19

ΥΠΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΤΟΥΣ ΤΥΧΗ.

Στην προηγούμενη ανάρτηση είπα ότι θα γράψω πώς με "εκδικήθηκαν" οι μαϊμού-συντάξεις των υποκειμένων πάσης Ελλάδας που προκαλούν την καλή τους μοίρα διεκδικώντας αναπηρικές συντάξεις ενώ είναι υγιέστατοι. Εγώ λοιπόν, όπως εξήγησα, αν και είχα όλα τα "φόντα" δεν πήρα αναπηρική. Με ρώταγαν οι φίλοι μου, "γιατί δεν εκμεταλλεύεσαι την ευκαιρία". Αστειεύεσαι; Παίζεις με τη μοίρα; Έπεσα στο κενό από 11 μέτρα (μηχανικός που δεν φοβόταν τα ύψη και πήγα να αλλάξω την κεραία της τηλεόρασης τρομάρα μου), έζησα, έπαθα μηνιγγίτιδα από θανατηφόρο νοσοκομειακό μικρόβιο (akinetobacter baumani, 40% θνησιμότητα), επέζησα, με "ψιλοπράγματα": συμπιεστικά κατάγματα σε δυο σπονδύλους Ο1-Ο4 εξ'ου και η σπονδυλοδεσία, συντριπτικά κατάγματα πτερνών και φυσικά η βαλβίδα στο κεφάλι. Όμως ΖΩ. Περπατώ. Επικοινωνώ, δημιουργώ. Μέχρι και ζωή δημιούργησα, 7 χρόνια μετά το ατύχημα έμεινα έγκυος στο δεύτερο παιδί μου (τώρα που το σκέφτομαι ήταν μεγάλη "ταρζανιά" αυτή η εγκυμοσύνη, αλλά δόξα τω Θεώ όλα πήγαν καλά). Ο πόνος από όλα αυτά τα τραύματα είναι καθημερινός: 3 χρόνια μου πήρε να τον συνηθίσω. Κάθε μέρα όλη μέρα πονάω. Αλλά έμαθα να μη δίνω σημασία στον πόνο, να μη με εμποδίζει σε τίποτα. Μέχρι που αν κάποια μέρα ως δια μαγείας εξαφανιστεί, είμαι σίγουρη ότι θα μου λείπει: τόσο κομμάτι της ζωής μου είναι. Θα ήταν βλασφημία λοιπόν στην καλή μου τύχη αν από τη μια έκανα ό,τι έκανε ένας φυσιολογικός άνθρωπος στην καθημερινότητά του (χμμ... δεν το λες και φυσιολογικό να κατεβάσεις το "μισό ΙΚΕΑ" από τη Θεσσαλονίκη στην Κεφαλονιά με λεωφορεία και καράβια εδώ που τα λέμε... ούτε να ανέβεις το Ποτάμι-καταρράκτη της Σάμου: μόνο στον τελευταίο με το σκοινί κόλλησα.), και από την άλλη έπαιρνα σύνταξη αναπηρίας. Έτσι τα βλέπω εγώ τα πράγματα. Έλα όμως που η δική μου περιπέτεια το 1999 ήταν το πρώτο χτύπημα της μοίρας στην οικογένειά μου. Το 2005 η αδελφή μου πήγε να γεννήσει το δεύτερο παιδί της με καισαρική (λόγω προηγηθείσας) και βγήκε από το χειρουργείο με μόνιμη εγκεφαλική βλάβη. Το γιατί είναι θέμα ΑΛΛΗΣ συζήτησης σε άλλο χώρο μάλλον, γιατί ορισμένοι γιατροί δεν τό'χουν σε τίποτα να σε κυνηγήσουν για συκοφαντική δυσφήμιση, κι ας κατάστρεψαν μια ζωή και την οικογενειακή γαλήνη 3 οικογενειών. Τέλος πάντων, αργήσαμε να το αποδεχτούμε - και κάναμε τα πάντα να κρατήσουμε την ελπίδα "ζωντανή" - πήγαμε στους καλύτερους γιατρούς εδώ, στην Αγγλία και στην Αμερική. Τίποτα. Πλέον έχουμε καταλάβει ότι πρόκειται για μια μόνιμη μη-αναστρέψιμη βλάβη (ανοξική εγκεφαλοπάθεια λέγεται, από τις πιο δύσκολες περιπτώσεις). Μόνη μας ελπίδα είναι η μελλοντική εξέλιξη της επιστήμης: ίσως σε 5 χρόνια, να αντιμετωπίζεται νευροχειρουργικά. Προς το παρόν, μόνο φάρμακα για την αντιμετώπιση των νευρολογικών συμπτωμάτων (διαταρχή συμπεριφοράς κλπ.) Η αδελφή μου έχει δυο υγιέστατα παιδάκια, και δεν τα θυμάται. Δεν μπορεί να τα χαρεί. Δεν μπορούν αυτά να χαρούν τη μάνα τους. Δεν περιγράφεται με λόγια η θλίψη που προκαλεί η εικόνα ενός παιδιού να σκαρφαλώνει πάνω στη μάνα του, να την αγκαλιάζει, να τη φιλάει, και αυτή να μην μπορεί να ανταποκριθεί. Κάποια στιγμή λοιπόν - εκεί γύρω στο 2009 - αποφασίσαμε διστακτικά να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε και τις πρακτικές, καθημερινές συνέπειες της τραγωδίας μας. Η αδελφή μου ήταν - τυπικά είναι δηλαδή, ακόμα ελπίζω ότι μια μέρα θα συνέλθει - επαγγελματίας φωτογράφος με σπουδές στην καλύτερη σχολή της Αμερικής (ICP Manhattan) και πτυχιούχος της Φαρμακευτικής του Παν/μίου Πατρών. Ο άντρας της μηχανικός σε εταιρία. Η συνεισφορά της στο οικογενειακό εισόδημα απαραίτητη. Ψάξαμε τους νόμους, είδαμε ότι δικαιούται αναπηρική σύνταξη (εξωϊδρυματικό επίδομα για την ακρίβεια λέγεται, από το ταμείο του άντρα της). Περνάει επιτροπή, 80% αναπηρία (το άκουγμα του ποσοστού πόνεσε). Αυτά τέλη 2009, παίρνει τη σύνταξη κανονικά και αναδρομικά ενός έτους, και αρχές 2011 κόβεται γιατί πρέπει να ξαναπεράσει επιτροπή. ΟΚ, Αύγουστο 2011 γίνεται η επιτροπή, παίρνουμε το χαρτί, 80% αναπηρία και ΟΧΙ σύνταξη. Ψαχνόμασταν: πώς γίνεται να έχει το ίδιο ποσοστό αναπηρίας και η απόφαση για συνέχιση της σύνταξης να είναι αρνητική;;; Μετά από λίγο καιρό που άρχισαν να "σκάνε" οι μαϊμουδοσυντάξεις, καταλάβαμε. Για άλλη μια φορά μαζί με τα ξερά κάηκαν και τα χλωρά. Κόπηκαν όλες οι συντάξεις, και οι επιτροπές πλέον μεταφέρονται στην Περιφερειακή Διεύθυνση για να αντιμετωπίζονται πιο "κεντρικά" και "ορθολογικά" (ουδέν σχόλιο). Και τώρα σόρρυ, CAPS LOCK: ΕΣΕΙΣ ΛΑΜΟΓΙΑ, ΜΑΪΜΟΥΔΕΣ ΑΝΑΠΗΡΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΘΕΩΡΗΣΑΤΕ ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΓΚΙΑ ΝΑ ΟΔΗΓΕΙΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΔΗΛΩΝΕΤΕ ΤΥΦΛΟΙ, ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΔΗΛΩΝΕΤΕ ΠΑΡΑΠΛΗΓΙΚΟΙ, ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟΙ. Δεν σας εύχομαι να πάθετε στα αλήθεια αυτό που δηλώσατε, γιατί είμαι καλός άνθρωπος και δεν θέλω το κακό κανενός. ΑΛΛΑ ΕΛΠΙΖΩ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ NA ΧΑΣΕΤΕ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΣΑΣ ΠΟΥ ΠΗΡΑΤΕ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΣΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΝΑΠΗΡΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΟΡΟΥΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ. ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΒΡΩΜΕΡΟΙ ΣΙΧΑΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΟΥ ΕΝΘΑΡΡΥΝΑΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΥΨΑΤΕ ΤΟΥΣ "ΑΝΑΠΗΡΟΥΣ" ΨΗΦΟΦΟΡΟΥΣ ΣΑΣ. ΝΑ ΚΟΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΤΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΣΑΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΑΝ ΤΗ ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΓΡΑΨΑ ΠΙΟ ΠΑΝΩ. Αλλά εσείς είστε τόσο χοντρόπετσοι, που ούτε αυτό θα σας ταράξει. Για άλλη μια φορά Πάγκαλε & Σία: ΔΕΝ ΦΑΓΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΜΑΖΙ ΣΑΣ. ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ "ΦΑΓΑΤΕ" ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΖΩΗ. Και αντί να ζητάτε συγγνώμη που ταπεινώσατε έτσι έναν ολόκληρο λαό, ζητάτε και τα ρέστα. Σταματάω εδώ, γιατί θα εκραγώ. Υ.Γ. Ο τίτλος του blog όπως φανταστήκατε έχει σχέση με το κώμα της αδελφής μου. Δυο βδομάδες κώμα με τραχειοτομή και υποστήριξη, δυο βδομάδες άγρυπνο. Δόξα τω Θεώ ξύπνησε, έστω και με τις σοβαρές βλάβες. Ευτυχώς που τουλάχιστον ζει.

ΟΥΤΕ ΜΑΖΙ, ΟΥΤΕ ΧΩΡΙΑ. ΔΕΝ ΦΑΓΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.

Διορίστηκα καθηγήτρια Πληροφορικής το 2006. Με δίπλωμα Ηλεκτρολόγου Μηχανικού & Τεχνολογίας Υπολογιστών, με 15 χρόνια ήδη στον ιδιωτικο τομέα, μάζεψα τα απαραίτητα μόρια ως ωρομίσθια σε ολοήμερα σχολεία, και χάρηκα πολύ όχι επειδή επιτέλους θα εξασφάλιζα την πολυπόθητη μονιμότητα: επειδή πλέον θα ήμουν στον χώρο που μου ταίριαζε και μου ταιριάζει απόλυτα. Τεχνολογία + εκπαίδευση. Ο νεοδιοριζόμενος καθηγητής υποχρεούται να καταθέσει ένα σωρό χαρτιά στην Υπηρεσία του, ανάμεσα στα οποία είναι και η ακτινογραφία θώρακος (δεν θα μπεις σε τάξη να διδάξεις φυσικά αν έχεις κάποια μολυσματική νόσο). Πήγα στο νοσοκομείο, ξέροντας τι θα επακολουθήσει. Κανονικά, περίμενα τη σειρά μου, κάνω την εξέταση, ο ακτινολόγος με φωνάζει μέσα επειγόντως "για να μην κουράζομαι". Βλέπει ότι είμαι μια χαρά, περπατάω, επικοινωνώ, μου δίνει το χαρτί και φεύγω. Πάω να καταθέσω την ακτινογραφία και το χαρτί στην αντίστοιχη Διεύθυνση της Νομαρχίας για να πάρω το πιστοποιητικό υγείας. Παίρνει η υπάλληλος το χαρτί και με κοιτάζει έντρομη. Αντιλαμβάνομαι την ανησυχία της, και την καθησυχάζω λέγοντας "μην ανησυχείτε, δεν θέλω κανένα επίδομα, καμία ευνοϊκή μεταχείριση, θέλω απλά το πιστοποιητικό που λέει ότι είμαι υγιής για να μπω σε τάξη να διδάξω". Με ενημέρωσε ότι ενδεχομένως να θελήσει να με δει η επιτροπή, της είπα ότι δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα και έφυγα. Λίγες μέρες μετά πήγα και παρέλαβα το πιστοποιητικό, δεν χρειάστηκε να περάσω από επιτροπή. Τι είδαν ο γιατρός και η υπάλληλος της Νομαρχίας; Σπονδυλοδεσία που μόνο με σκαλωσιά μπορεί να παρομοιαστεί (τα "σίδερα" και οι βίδες πιάνουν από θωρακική μέχρι ισχιακή χώρα, κάπου 30εκ.). Και όχι μόνο αυτό: σωλήνα από βαλβίδα παροχέτευσης εγκεφαλονωτιαίου υγρού (στην εγχείρηση σπονδυλοδεσίας κόλλησα ενδονοσοκομειακή λοίμωξη, που οδήγησε σε μηνιγγίτιδα->αύξηση ενδοκρανιακής πίεσης->κώμα->εγχείρηση για τοποθέτηση βαλβίδας στο κεφάλι, που μου έσωσε τη ζωή). Το ατύχημα έγινε πριν 13 χρόνια (α παρεμπιτόντως ο τίτλος του Blog δεν αναφέρεται στο δικό μου κώμα). Αν περνούσα επιτροπή από την πρώτη στιγμή που σηκώθηκα στα πόδια μου (3 μήνες μετά το ατύχημα) δεν θα έπαιρνα ένα 67% που να δικαιολογεί σύνταξη αναπηρίας; Ποτέ δεν το έκανα. Γιατί θα ήταν υποκριτικό να αγωνίζομαι από τη μια για να ανακτήσω τις δυνάμεις και τη ζωή μου - κάτι που κατάφερα - και από την άλλη να επιζητώ τον "οίκτο" της Πολιτείας. Μα και για να διοριστώ, δεν θα μπορούσα να ψάξω να βρω ειδικές κατηγορίες, ειδικές ρυθμίσεις κλπ και να προηγηθώ έναντι άλλων αρτιμελών υποψηφίων; Με είχαν ενθαρρύνει φίλοι να το κάνω. Ούτε αυτό το έκανα. Μα και όταν διορίστηκα δεν θα μπορούσα να προφασίζομαι συνεχώς λόγους υγείας για να παίρνω απανωτές αναρρωτικές με πλήρη και αδιάσειστη τεκμηρίωση; Nope, ούτε αυτό. Το μόνο που έκανα ήταν να πάρω επαπειλούμενη όταν έμεινα έγκυος στο δεύτερο παιδί μου (το πρώτο το είχα κάνει πριν το ατύχημα). Σόρρυ, αλλά νομίζω δεν θα διαφωνήσει κανείς ότι ήμουν "ο ορισμός της επαπειλούμενης". Και πάλι όμως, ένιωθα τύψεις. ΔΕΝ έψαξα ειδικές ρυθμίσεις για να διοριστώ. ΔΕΝ διεκδίκησα αναπηρική σύνταξη. ΔΕΝ παίρνω αναρρωτικές. Είμαι μαλάκας; Ή είμαι απλά μια από τις χιλιάδες περιπτώσεις που ΔΕΝ έφαγαν δεκάρα, κι όμως ο κ. Πάγκαλος θέλει σώνει και καλά να μας βάλει στο ίδιο τσουβάλι με τους "συνδαιτυμόνες" του. Γράψτε κι εσείς στο δικό σας μπλογκ τη δική σας ιστορία, και κοινοποιήστε την. Όχι στο mazi-ta-fagame.gr! Όπως λένε και οι διαφημιστές, ακόμα και η αρνητική δημοσιότητα είναι δημοσιότητα, μην τους κάνετε αυτή τη χάρη. Στείλτε τη με twitter, με mail, με όποιο τρόπο μπορείτε δείξτε ότι ΔΕΝ ΦΑΓΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ, ΟΥΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ. Σε επόμενες αναρτήσεις θα περιγράψω πώς όλα αυτά που συνειδητά απέφυγα: - οι μαϊμού-αναπηρικές και οι απανωτές αναρρωτικές των άθλιων υποκειμένων που ανήκουν στο τάγμα "Μαζί τα Φάγαμε" - με "εκδικήθηκαν", και είχαν άμεσο αντίκτυπο στη ζωή μου...