Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Γιατί ΔΕΝ απεργώ.

Είμαι οπτικός τύπος. Δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να αναπαράγω σωστά συζήτηση που άκουσα, αλλά από αυτά που είδα... μπορώ να θυμηθώ κάθε λεπτομέρεια. Όταν έδινα Πανελλήνιες το κεφάλαιο Ηλεκτρομαγνητικής Θεωρίας το διάβασα το πρωί 15' πριν πάω να δώσω. Έπεσε. Το έγραψα το θέμα, σαν να έβλεπα τη σελίδα μπροστά μου. Όταν φαντάζομαι μια κατάσταση - ανθρώπους, μέρη που δεν γνωρίζω - εικόνες μου έρχονται στο μυαλό. Σήμερα λοιπόν είναι γενική απεργία, και καλούμαι να αποφασίσω για άλλη μια φορά αν θα απεργήσω ή όχι. Δέχομαι ψυχολογικό πόλεμο από "προοδευτικούς" για να απεργήσω. Ένας συνδικαλιστής μου είχε φορέσει πριν 2 χρόνια την ταμπέλα του απεργοσπάστη (η ιστορία εδώ). Όμως εγώ συνειδητά ΔΕΝ απεργώ. Γιατί; Μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα επιτελείου της κυβέρνησης... κάθονται λοιπόν όλοι γύρω από το τραπέζι και υπολογίζουν τις συνέπειες της απεργίας. Παίρνει το λόγο ο σατανικότερος της παρέας (στο μυαλό μου έρχεται η εικόνα του Πάγκα(κ)ου) και λέει "βρε Γιώργη, πόσοι είναι τελικά οι δημόσιοι υπάλληλοι; Δεν θα απεργήσουν οι μισοί; Ε, καμιά τριακοσαριά χιλιάδες θα είναι, δεν μπορεί. Για φέρτε ένα κομπιουτεράκι. Δεν θάναι 30Ε το μεροκάματο; Ένα μέσο όρο βρε αδελφέ! 300.000 Χ 30Ε = 9.000.000Ε. Στα ταμεία του κράτους. Τα κορόιδα, μας χάρισαν τα μεροκάματά τους!" "Μα κ. Πάγκακε, θα πάνε στις πορείες! Θα απειλήσουν το Μνημόνιο! Κι αν μπουν στη Βουλή και κινδυνέψουμε και μεις;" "Τι κάνουμε τόσα χρόνια... οι γνωστοί-άγνωστοι τι ρόλο παίζουν; Θα βάλουμε μπροστά τα ΜΑΤ, θα ρίξουμε στο πλάι και 5-6 άγνωστους, τα υπόλοιπα είναι γνωστά τα έχετε δει στις ειδήσεις. Θα διαλυθεί το πλήθος, και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Μου θέλαν να το παίξουν και αγανακτισμένοι!" ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΧΑΜΠΑΡΙ. Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΠΕΡΑΣΕ ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΙ. ΑΥΤΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΟΠΛΟΣΤΑΣΙΟ, ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ, ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΙ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΩΝ ΕΤΩΝ. ΑΛΛΟΙ είναι οι τρόποι αντίδρασης που χρειαζόμαστε. Ας ψάξουμε όλοι μαζί να τους βρούμε. Στην επόμενη ανάρτηση η αντίδρασή μου στις "εντολές" του Υπουργείου Παιδείας.

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Όνειρο... ή μήπως η πραγματικότητα;

Ξύπνησα ταραγμένη - προβληματισμένη - από ένα όνειρο. Ήμουν σε ένα μεγαλο διαμέρισμα, στο οποίο έμενα. Όμως εκτός από την οικογένειά μου, έμεναν εκεί στο ίδιο διαμέρισμα και άλλοι: ο πρώην άντρας μου, φίλοι, γνωστοί αλλά και άγνωστοι. Ακούω από ένα δωμάτιο που ήταν σαν αποθήκη θόρυβο, και σκέφτομαι "μπήκαν διαρρήκτες". Πάγωσα, βλέπω να μπαίνουν δυο τύποι, να μας ψεκάζουν όλους σε όλα τα δωμάτια και να μας δηλώνουν "δεν θα αφήσουν τίποτα". Άρχισαν να ξεστήνουν έπιπλα, να μαζεύουν πράγματα σε τσάντες, ενώ οι υπόλοιποι - ταραγμένοι μεν, αλλά ανίκανοι και απρόθυμοι να αντιδράσουν - συνεχίζαμε τις ζωές μας, άλλοι έβλεπαν τηλεόραση, άλλοι μαγειρεύανε (μάλιστα αναρωτήθηκα: "καλά, μήπως θα τους ΤΑΪΣΟΥΜΕ κιόλας;;;"). Εγώ μάλλον ήμουν η μόνη που δεν μπορούσε να αποδεχτεί την κατάσταση, και έψαχνα τρόπους να αναζητήσουμε βοήθεια. Κάνω νόημα απέναντι στη γειτόνισσα (η οποία στο όνειρο ήταν μια πραγματική γετόνισσά μου) ότι μπήκαν κλέφτες και να ειδοποιήσει την αστυνομία, μετά είπα στον πρώην άντρα μου να βρούμε κάποιοι τρόπο να βγούμε από το σπίτι και να φέρουμε την αστυνομία. Εκείνος με απέτρεψε, λέγοντας δεν είναι καλή ιδέα να κάνουμε κάτι τέτοιο, και να τους αφήσω να τα πάρουν. Κάποια στιγμή ανοίγουν μια σακούλα που είχε μέσα παιδικά ρούχα, κουβέρτες, σεντόνια, και τότε λέω στους κλέφτες "αυτά με χαρά μου να τα πάρετε. Μπορεί εσάς να μη σας αγαπώ καθόλου, αλλά έχετε μαζί σας και ένα παιδί και το παιδί το αγαπώ γιατί δεν ξέρει το κακό που κάνετε". Ήταν από τα όνειρα που έχουν διάρκεια, αυτά που έχεις την αίσθηση ότι κρατάνε ώρες... "ζωντανό" όνειρο, έγχρωμο... Η πρώτη μου σκέψη όταν ξύπνησα ήταν μήπως ήταν "προφητικό", μήπως είχαν μπει διαρρήκτες στο πατρικό μου. Άλλη σκέψη ήταν μήπως είχε σχέση με το γεγονός ότι αυτό το διάστημα ετοιμαζόμαστε σιγά-σιγά να επιστρέψουμε στο πατρικό: ξεστήνουμε παλιά έπιπλα για να μπουν τα πιο καινούργια από εδώ, το διαμέρισμα που νοικιάσαμε πριν 5 χρόνια... Τη στιγμή που έπινα τις πρώτες γουλιές καφέ μου ήρθε η ερμηνεία: μήπως αυτό που είδα στο όνειρό μου, δεν είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει στη χώρα μας;