ΟΥΤΕ ΜΑΖΙ, ΟΥΤΕ ΧΩΡΙΑ. ΔΕΝ ΦΑΓΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.

Διορίστηκα καθηγήτρια Πληροφορικής το 2006. Με δίπλωμα Ηλεκτρολόγου Μηχανικού & Τεχνολογίας Υπολογιστών, με 15 χρόνια ήδη στον ιδιωτικο τομέα, μάζεψα τα απαραίτητα μόρια ως ωρομίσθια σε ολοήμερα σχολεία, και χάρηκα πολύ όχι επειδή επιτέλους θα εξασφάλιζα την πολυπόθητη μονιμότητα: επειδή πλέον θα ήμουν στον χώρο που μου ταίριαζε και μου ταιριάζει απόλυτα. Τεχνολογία + εκπαίδευση. Ο νεοδιοριζόμενος καθηγητής υποχρεούται να καταθέσει ένα σωρό χαρτιά στην Υπηρεσία του, ανάμεσα στα οποία είναι και η ακτινογραφία θώρακος (δεν θα μπεις σε τάξη να διδάξεις φυσικά αν έχεις κάποια μολυσματική νόσο). Πήγα στο νοσοκομείο, ξέροντας τι θα επακολουθήσει. Κανονικά, περίμενα τη σειρά μου, κάνω την εξέταση, ο ακτινολόγος με φωνάζει μέσα επειγόντως "για να μην κουράζομαι". Βλέπει ότι είμαι μια χαρά, περπατάω, επικοινωνώ, μου δίνει το χαρτί και φεύγω. Πάω να καταθέσω την ακτινογραφία και το χαρτί στην αντίστοιχη Διεύθυνση της Νομαρχίας για να πάρω το πιστοποιητικό υγείας. Παίρνει η υπάλληλος το χαρτί και με κοιτάζει έντρομη. Αντιλαμβάνομαι την ανησυχία της, και την καθησυχάζω λέγοντας "μην ανησυχείτε, δεν θέλω κανένα επίδομα, καμία ευνοϊκή μεταχείριση, θέλω απλά το πιστοποιητικό που λέει ότι είμαι υγιής για να μπω σε τάξη να διδάξω". Με ενημέρωσε ότι ενδεχομένως να θελήσει να με δει η επιτροπή, της είπα ότι δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα και έφυγα. Λίγες μέρες μετά πήγα και παρέλαβα το πιστοποιητικό, δεν χρειάστηκε να περάσω από επιτροπή. Τι είδαν ο γιατρός και η υπάλληλος της Νομαρχίας; Σπονδυλοδεσία που μόνο με σκαλωσιά μπορεί να παρομοιαστεί (τα "σίδερα" και οι βίδες πιάνουν από θωρακική μέχρι ισχιακή χώρα, κάπου 30εκ.). Και όχι μόνο αυτό: σωλήνα από βαλβίδα παροχέτευσης εγκεφαλονωτιαίου υγρού (στην εγχείρηση σπονδυλοδεσίας κόλλησα ενδονοσοκομειακή λοίμωξη, που οδήγησε σε μηνιγγίτιδα->αύξηση ενδοκρανιακής πίεσης->κώμα->εγχείρηση για τοποθέτηση βαλβίδας στο κεφάλι, που μου έσωσε τη ζωή). Το ατύχημα έγινε πριν 13 χρόνια (α παρεμπιτόντως ο τίτλος του Blog δεν αναφέρεται στο δικό μου κώμα). Αν περνούσα επιτροπή από την πρώτη στιγμή που σηκώθηκα στα πόδια μου (3 μήνες μετά το ατύχημα) δεν θα έπαιρνα ένα 67% που να δικαιολογεί σύνταξη αναπηρίας; Ποτέ δεν το έκανα. Γιατί θα ήταν υποκριτικό να αγωνίζομαι από τη μια για να ανακτήσω τις δυνάμεις και τη ζωή μου - κάτι που κατάφερα - και από την άλλη να επιζητώ τον "οίκτο" της Πολιτείας. Μα και για να διοριστώ, δεν θα μπορούσα να ψάξω να βρω ειδικές κατηγορίες, ειδικές ρυθμίσεις κλπ και να προηγηθώ έναντι άλλων αρτιμελών υποψηφίων; Με είχαν ενθαρρύνει φίλοι να το κάνω. Ούτε αυτό το έκανα. Μα και όταν διορίστηκα δεν θα μπορούσα να προφασίζομαι συνεχώς λόγους υγείας για να παίρνω απανωτές αναρρωτικές με πλήρη και αδιάσειστη τεκμηρίωση; Nope, ούτε αυτό. Το μόνο που έκανα ήταν να πάρω επαπειλούμενη όταν έμεινα έγκυος στο δεύτερο παιδί μου (το πρώτο το είχα κάνει πριν το ατύχημα). Σόρρυ, αλλά νομίζω δεν θα διαφωνήσει κανείς ότι ήμουν "ο ορισμός της επαπειλούμενης". Και πάλι όμως, ένιωθα τύψεις. ΔΕΝ έψαξα ειδικές ρυθμίσεις για να διοριστώ. ΔΕΝ διεκδίκησα αναπηρική σύνταξη. ΔΕΝ παίρνω αναρρωτικές. Είμαι μαλάκας; Ή είμαι απλά μια από τις χιλιάδες περιπτώσεις που ΔΕΝ έφαγαν δεκάρα, κι όμως ο κ. Πάγκαλος θέλει σώνει και καλά να μας βάλει στο ίδιο τσουβάλι με τους "συνδαιτυμόνες" του. Γράψτε κι εσείς στο δικό σας μπλογκ τη δική σας ιστορία, και κοινοποιήστε την. Όχι στο mazi-ta-fagame.gr! Όπως λένε και οι διαφημιστές, ακόμα και η αρνητική δημοσιότητα είναι δημοσιότητα, μην τους κάνετε αυτή τη χάρη. Στείλτε τη με twitter, με mail, με όποιο τρόπο μπορείτε δείξτε ότι ΔΕΝ ΦΑΓΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ, ΟΥΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ. Σε επόμενες αναρτήσεις θα περιγράψω πώς όλα αυτά που συνειδητά απέφυγα: - οι μαϊμού-αναπηρικές και οι απανωτές αναρρωτικές των άθλιων υποκειμένων που ανήκουν στο τάγμα "Μαζί τα Φάγαμε" - με "εκδικήθηκαν", και είχαν άμεσο αντίκτυπο στη ζωή μου...