Δείξτε ανθρωπιά: Ούτε περιφρόνηση, ούτε οίκτο. Μόνο ΑΝΘΡΩΠΙΑ.

Εγλωβισμένη στην Αθήνα για διάφορους λόγους που δεν υπάρχει λόγος να "αναπτύξω", δεν θα γράψω σήμερα για (Π)ΟΤΕ. Α, να αναφέρω απλά ότι το πρόβλημα παραμένει 5η μέρα αδιεκπεραίωτο, και έμαθα από 13888 ότι κανονικά θα έπρεπε να είχε επιλυθεί μέσα σε 48 ώρες από δήλωση της βλάβης, δλδ μέχρι χτες 19:25. Έχω πλέον και "επίσημη" τεκμηρίωση της αίτησης παραπόνων και, σε ανάγκη, καταγγελίας που θα κάνω. Πάμε παρακάτω: σήμερα θα μεταφέρω μια όμορφη εμπειρία που έζησα χτες, στο κέντρο της Αθήνας. Βγαίνω από το σταθμό στο Μοναστηράκι, είχα μια δουλειά Ψυρρή, σημαντική μεν αλλά όχι κατεπείγουσα. Με λίγα λόγια "δεν έτρεχα". Με σταματάει μια κοπέλα γύρω στα 30, σε καλή κατάσταση εξ όψεως - εννοώ καθαρή, με καθαρά ρούχα και σχετικά περιποιημένη - και μου ζητάει 50 λεπτά να πάρει κάτι να φάει. Εκείνη την ώρα θα πήγαινα κι εγώ να πάρω μια τυρόπιτα, της λέω έλα μαζί μου να σε κεράσω. "μα μαζεύω για να πάρω σουβλάκι" μου λέει, της απαντώ "άστο σουβλάκι πρωινιάτικα και πάμε". Μου λέει ότι εκεί κοντά έχει ένα μαγαζί που πουλάει λουκουμάδες, ωραία πάμε της λέω, πάμε στο πρώτο στενό λάθος δεν ήταν εκεί, μου λεει "σας ταλαιπωρώ τώρα, είναι σίγουρα στο άλλο στενό", ΟΚ πάμε, στο δρόμο της πιάνω την κουβέντα "πώς κι έτσι πρωί πρωί στην πλατεία;" της λέω και παίρνω την απάντηση που περίμενα... "Αφήστε, έχω μπλέξει... ευτυχώς που βρέθηκε μια φίλη μου και έκανα ένα μπάνιο και έβαλα καθαρά ρούχα". Της λέω ότι όσο και να'χει μπλέξει μπορεί να ξεμπλέξει, μου είπε ότι είναι να μπει σε κέντρο σε δυο μήνες, τεσπα φτάνουμε στο μαγαζί: έπαθα πλάκα. "Το κουλούρι του Ψυρρή", βανάκια αυτοκίνητα πάνε κι έρχονται φορτώνουν για να τροφοδοτήσουν όλη την περιοχή, μπαίνουμε στο εργαστήριο με την ευωδιά των φρεσκοψημένων κουλουριών, αγοράζω δυο με 60 λεπτά το καθένα, βγαίνουμε τρώγοντας και συνεχίζουμε την κουβέντα. Την ευχαρίστησα που μου έμαθε αυτή τη καταπληκτική "τρύπα": από επαρχία είμαι, δεν τις ξέρω τις "μυστικές γωνιές" της Αθήνας. Όταν χώρισαν οι δρόμοι μας, της λέω "στάσου να σου δώσω 50 λεπτά να πάρεις ένα μπουκαλάκι νερό μη λιγώσεις" Μου λέει ότι ήθελε κόκα-κόλα, αλλά δεν πειράζει θα έβρισκε. Της δίνω άλλα 30 λεπτά - τόσα ψιλά είχα - και της είπα "σε παρακαλώ δώσε μου το λόγο σου ότι θα πάρεις κόκα-κόλα", ναι μου είπε και χωρίσαμε. Τη ρώτησα στο τέλος το όνομά της, Έφη τη λέγανε, της λέω εγώ Μίνα, μου χαμογέλασε, με ευχαρίστησε και χωρίσαμε. Δεν ξέρω φυσικά αν θα κρατήσει το λόγο της. Ξέρω όμως ότι και οι δυο μας βγήκαμε κερδισμένες από τη σύντομη γνωριμία μας. Για μένα το κέρδος δεν ήταν η φευγαλέα ικανοποίηση της "φιλανθρωπίας", αλλά το ότι από την εξαρτημένη αυτή κοπέλα ΕΜΑΘΑ κι εγώ ένα πολύ ωραίο "μαγαζί" της Αθήνας. Θα μπορούσα να την είχα προσπεράσει την κοπέλα με ένα βλέμμα περιφρόνησης και οίκτου μαζί. Το χειρότερο που θα μπορούσα να είχα κάνει θα ήταν να της δώσω τα ψιλά στο χέρι: όλοι γνωρίζουμε πού θα τα "κατέθετε". Μπορώ μόνο να ελπίζω ότι σε κάποια στιγμή απόγνωσης και αναζήτησης της επόμενης δόσης, θα θυμηθεί μια χαμογελαστή γυναίκα που ΠΗΡΕ ΑΥΤΗ ΑΞΙΑ από την ίδια. Και θα σταματήσει σκεφτόμενη ότι ναι, ακόμα και η δική της ζωή ΑΞΙΖΕΙ. Έτσι αντιμετωπίζω εγώ αυτούς τους ανθρώπους. Βέβαια όταν βιάζομαι, δεν έχω την "πολυτέλεια" να το κάνω. Όμως όταν ΔΕΝ βιάζομαι - συμβαίνει και αυτό, να μην τρέχουμε συνέχεια σαν κυνηγημένοι - ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ π.χ. ότι δεν θα κολλήσω ηπατίτιδα ή AIDS με το να κεράσω έναν εξαρτημένο που δεν έχει να φάει. ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ ότι είναι υποκριτικό να σκεφτώ πως θα μου λέιψει το 1, τα 2, τα 3 Ευρώ, αφού ισοδυναμούν με το περιττό πακέτο τσιγάρα που καταναλώνω κάθε 1-2 μέρες. Και κλείνω κάθε ανάρτηση με την ίδια κουβέντα: ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Ακόμα και οι πιο σκληροί, κυνικοί και κοινωνικά αναίσθητοι: ΓΙΑΤΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΈΡΕΤΕ...