ΥΠΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΤΟΥΣ ΤΥΧΗ.

Στην προηγούμενη ανάρτηση είπα ότι θα γράψω πώς με "εκδικήθηκαν" οι μαϊμού-συντάξεις των υποκειμένων πάσης Ελλάδας που προκαλούν την καλή τους μοίρα διεκδικώντας αναπηρικές συντάξεις ενώ είναι υγιέστατοι. Εγώ λοιπόν, όπως εξήγησα, αν και είχα όλα τα "φόντα" δεν πήρα αναπηρική. Με ρώταγαν οι φίλοι μου, "γιατί δεν εκμεταλλεύεσαι την ευκαιρία". Αστειεύεσαι; Παίζεις με τη μοίρα; Έπεσα στο κενό από 11 μέτρα (μηχανικός που δεν φοβόταν τα ύψη και πήγα να αλλάξω την κεραία της τηλεόρασης τρομάρα μου), έζησα, έπαθα μηνιγγίτιδα από θανατηφόρο νοσοκομειακό μικρόβιο (akinetobacter baumani, 40% θνησιμότητα), επέζησα, με "ψιλοπράγματα": συμπιεστικά κατάγματα σε δυο σπονδύλους Ο1-Ο4 εξ'ου και η σπονδυλοδεσία, συντριπτικά κατάγματα πτερνών και φυσικά η βαλβίδα στο κεφάλι. Όμως ΖΩ. Περπατώ. Επικοινωνώ, δημιουργώ. Μέχρι και ζωή δημιούργησα, 7 χρόνια μετά το ατύχημα έμεινα έγκυος στο δεύτερο παιδί μου (τώρα που το σκέφτομαι ήταν μεγάλη "ταρζανιά" αυτή η εγκυμοσύνη, αλλά δόξα τω Θεώ όλα πήγαν καλά). Ο πόνος από όλα αυτά τα τραύματα είναι καθημερινός: 3 χρόνια μου πήρε να τον συνηθίσω. Κάθε μέρα όλη μέρα πονάω. Αλλά έμαθα να μη δίνω σημασία στον πόνο, να μη με εμποδίζει σε τίποτα. Μέχρι που αν κάποια μέρα ως δια μαγείας εξαφανιστεί, είμαι σίγουρη ότι θα μου λείπει: τόσο κομμάτι της ζωής μου είναι. Θα ήταν βλασφημία λοιπόν στην καλή μου τύχη αν από τη μια έκανα ό,τι έκανε ένας φυσιολογικός άνθρωπος στην καθημερινότητά του (χμμ... δεν το λες και φυσιολογικό να κατεβάσεις το "μισό ΙΚΕΑ" από τη Θεσσαλονίκη στην Κεφαλονιά με λεωφορεία και καράβια εδώ που τα λέμε... ούτε να ανέβεις το Ποτάμι-καταρράκτη της Σάμου: μόνο στον τελευταίο με το σκοινί κόλλησα.), και από την άλλη έπαιρνα σύνταξη αναπηρίας. Έτσι τα βλέπω εγώ τα πράγματα. Έλα όμως που η δική μου περιπέτεια το 1999 ήταν το πρώτο χτύπημα της μοίρας στην οικογένειά μου. Το 2005 η αδελφή μου πήγε να γεννήσει το δεύτερο παιδί της με καισαρική (λόγω προηγηθείσας) και βγήκε από το χειρουργείο με μόνιμη εγκεφαλική βλάβη. Το γιατί είναι θέμα ΑΛΛΗΣ συζήτησης σε άλλο χώρο μάλλον, γιατί ορισμένοι γιατροί δεν τό'χουν σε τίποτα να σε κυνηγήσουν για συκοφαντική δυσφήμιση, κι ας κατάστρεψαν μια ζωή και την οικογενειακή γαλήνη 3 οικογενειών. Τέλος πάντων, αργήσαμε να το αποδεχτούμε - και κάναμε τα πάντα να κρατήσουμε την ελπίδα "ζωντανή" - πήγαμε στους καλύτερους γιατρούς εδώ, στην Αγγλία και στην Αμερική. Τίποτα. Πλέον έχουμε καταλάβει ότι πρόκειται για μια μόνιμη μη-αναστρέψιμη βλάβη (ανοξική εγκεφαλοπάθεια λέγεται, από τις πιο δύσκολες περιπτώσεις). Μόνη μας ελπίδα είναι η μελλοντική εξέλιξη της επιστήμης: ίσως σε 5 χρόνια, να αντιμετωπίζεται νευροχειρουργικά. Προς το παρόν, μόνο φάρμακα για την αντιμετώπιση των νευρολογικών συμπτωμάτων (διαταρχή συμπεριφοράς κλπ.) Η αδελφή μου έχει δυο υγιέστατα παιδάκια, και δεν τα θυμάται. Δεν μπορεί να τα χαρεί. Δεν μπορούν αυτά να χαρούν τη μάνα τους. Δεν περιγράφεται με λόγια η θλίψη που προκαλεί η εικόνα ενός παιδιού να σκαρφαλώνει πάνω στη μάνα του, να την αγκαλιάζει, να τη φιλάει, και αυτή να μην μπορεί να ανταποκριθεί. Κάποια στιγμή λοιπόν - εκεί γύρω στο 2009 - αποφασίσαμε διστακτικά να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε και τις πρακτικές, καθημερινές συνέπειες της τραγωδίας μας. Η αδελφή μου ήταν - τυπικά είναι δηλαδή, ακόμα ελπίζω ότι μια μέρα θα συνέλθει - επαγγελματίας φωτογράφος με σπουδές στην καλύτερη σχολή της Αμερικής (ICP Manhattan) και πτυχιούχος της Φαρμακευτικής του Παν/μίου Πατρών. Ο άντρας της μηχανικός σε εταιρία. Η συνεισφορά της στο οικογενειακό εισόδημα απαραίτητη. Ψάξαμε τους νόμους, είδαμε ότι δικαιούται αναπηρική σύνταξη (εξωϊδρυματικό επίδομα για την ακρίβεια λέγεται, από το ταμείο του άντρα της). Περνάει επιτροπή, 80% αναπηρία (το άκουγμα του ποσοστού πόνεσε). Αυτά τέλη 2009, παίρνει τη σύνταξη κανονικά και αναδρομικά ενός έτους, και αρχές 2011 κόβεται γιατί πρέπει να ξαναπεράσει επιτροπή. ΟΚ, Αύγουστο 2011 γίνεται η επιτροπή, παίρνουμε το χαρτί, 80% αναπηρία και ΟΧΙ σύνταξη. Ψαχνόμασταν: πώς γίνεται να έχει το ίδιο ποσοστό αναπηρίας και η απόφαση για συνέχιση της σύνταξης να είναι αρνητική;;; Μετά από λίγο καιρό που άρχισαν να "σκάνε" οι μαϊμουδοσυντάξεις, καταλάβαμε. Για άλλη μια φορά μαζί με τα ξερά κάηκαν και τα χλωρά. Κόπηκαν όλες οι συντάξεις, και οι επιτροπές πλέον μεταφέρονται στην Περιφερειακή Διεύθυνση για να αντιμετωπίζονται πιο "κεντρικά" και "ορθολογικά" (ουδέν σχόλιο). Και τώρα σόρρυ, CAPS LOCK: ΕΣΕΙΣ ΛΑΜΟΓΙΑ, ΜΑΪΜΟΥΔΕΣ ΑΝΑΠΗΡΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΘΕΩΡΗΣΑΤΕ ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΓΚΙΑ ΝΑ ΟΔΗΓΕΙΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΔΗΛΩΝΕΤΕ ΤΥΦΛΟΙ, ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΔΗΛΩΝΕΤΕ ΠΑΡΑΠΛΗΓΙΚΟΙ, ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟΙ. Δεν σας εύχομαι να πάθετε στα αλήθεια αυτό που δηλώσατε, γιατί είμαι καλός άνθρωπος και δεν θέλω το κακό κανενός. ΑΛΛΑ ΕΛΠΙΖΩ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ NA ΧΑΣΕΤΕ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΣΑΣ ΠΟΥ ΠΗΡΑΤΕ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΣΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΝΑΠΗΡΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΟΡΟΥΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ. ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΒΡΩΜΕΡΟΙ ΣΙΧΑΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΟΥ ΕΝΘΑΡΡΥΝΑΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΥΨΑΤΕ ΤΟΥΣ "ΑΝΑΠΗΡΟΥΣ" ΨΗΦΟΦΟΡΟΥΣ ΣΑΣ. ΝΑ ΚΟΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΤΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΣΑΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΑΝ ΤΗ ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΓΡΑΨΑ ΠΙΟ ΠΑΝΩ. Αλλά εσείς είστε τόσο χοντρόπετσοι, που ούτε αυτό θα σας ταράξει. Για άλλη μια φορά Πάγκαλε & Σία: ΔΕΝ ΦΑΓΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΜΑΖΙ ΣΑΣ. ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ "ΦΑΓΑΤΕ" ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΖΩΗ. Και αντί να ζητάτε συγγνώμη που ταπεινώσατε έτσι έναν ολόκληρο λαό, ζητάτε και τα ρέστα. Σταματάω εδώ, γιατί θα εκραγώ. Υ.Γ. Ο τίτλος του blog όπως φανταστήκατε έχει σχέση με το κώμα της αδελφής μου. Δυο βδομάδες κώμα με τραχειοτομή και υποστήριξη, δυο βδομάδες άγρυπνο. Δόξα τω Θεώ ξύπνησε, έστω και με τις σοβαρές βλάβες. Ευτυχώς που τουλάχιστον ζει.