Σημειώσεις μαστορικής.

Μετά από πολύ καιρό, μια ανάρτηση σε μορφή "σημειώσεων" για τα μαστορέματα του τελευταίου μήνα, μπορεί να μου ξαναχρειαστούν μελλοντικά και η μνήμη είναι πτητικό πράμα, ε αν φανούν χρήσιμες και σε άλλους, ακόμα καλύτερα:) Στοκάρισμα: Ξεχνάμε πρώτα-πρώτα τη μεταλλική σπάτουλα με το χερούλι. Πήρα ένα σετ εύκαμπτες πλαστικές (ατσαλίνες τις λέει στη συσκευασία), 4 διαφορετικά μεγέθη με 80 λεπτά σύνολο. Ειδικά η μικρή - ό,τι πρέπει για μικρές τρυπούλες στον τοίχο - είναι εργαλείο. Οι μεγαλύτερες για μεγάλες "ζημιές", όπως ρωγμές σαθρά κλπ. Στόκος: Έτοιμο χρησιμοποιώ (σιγά μην μπλεχτώ με σκόνες νερά ανακατέματα), ξεκίνησα με stococryl της Βιβεχρώμ, δουλεύεται εύκολα, τρίβεται εύκολα, αλλά για μεγαλύτερες επιφάνειες θέλει πολλά περάσματα για να στρώσει. Μου έφερε κατά λάθος μια άλλη ο άντρας μου όταν μου τέλειωσε το δεύτερο δοχειάκι, δεν θυμάμαι το όνομά της, αλλά είναι ελαστομερές και σχεδόν με τη διπλάσια τιμή. Λέει για πλήρωση ρωγμών και αρμών. Μη έχοντας άλλη επιλογή, τη χρησιμοποίησα και ενθουσιάστηκα με το πόσο εύκολα πιάνει και απλώνει: κάλυψα σε 10 λεπτά μια τεράστιου μήκους ρωγμή στο σενάζι. Έβαλα παραπάνω υλικό πάνω και κάτω από τη ρωγμή σκεφτόμενη δεν πειράζει, θα το φέρω στα ίσια του με το τρίψιμο. Αμ πως. ΔΕΝ τρίβεται. Οπότε προσέχουμε να κάνουμε ΑΚΡΙΒΩΣ αυτο που λέει η συσκευασία: τη ρωγμή. Ούτε πάνω, ούτε κάτω. Βοηθάει να χρησιμοποιήσεις το δάχτυλο, και ίσα-ίσα άπλωμα με τη σπάτουλα. Στο σοβατεπί, κενό τουλάχιστον 5 χιλ. με τον τοίχο. Πλήρωση με το μισοστεγνωμένο stococryl που ευτυχώς δεν πέταξα (το είχε βρει η μικρή ξέμπαρκο, το άνοιξε και άπλωνε με το πινέλο στόκο στα σκαλιά της αλουμινένιας σκάλας μου. Το πήρα χαμπάρι την επόμενη μέρα). Μια χαρά έγινε. Αστάρι πλαστικού: Ήξερα για αστάρια, αλλά δεν είχα χρησιμοποιήσει ποτέ σε πλαστικό χρώμα. Μια μέρα που ξεκαθάριζα παλιά αντικείμενα, πήρα τηλέφωνο τον παπά μαθητή μου να του χαρίσω έναν παροπλισμένο υπολογιστή, που δούλευε μια χαρά (έτσι τουλάχιστον νόμιζα) επειδή ο τεχνικός του είχε πάρει 150Ε να φτιάξει τον δικό του, χωρίς αποτέλεσμα. Έτυχε να του αναφέρω ότι έβαφα, μου λέει για το αστάρι και κατεβαίνει στο σπίτι για ανταλλαγή προϊόντων (μια κεντρική μονάδα Quest = ένα πεντάκιλο αστάρι). ΕΥΤΥΧΩΣ που μου το έφερε. Το αστάρι δημιούργησε μια τέλεια βάση πάνω σε πολλά στοκαρίσματα και σε δωμάτιο που είχε τουλάχιστον δεκαετία να βαφτεί. Το αποτέλεσμα βγήκε επαγγελματικού επιπέδου (δια χειρός της μεγάλης κόρης, που πρώτη φορά ασχολήθηκε και έγινε το πρώτο μαστόρι, άσε που έτριψε τον τοίχο από πάνω μέχρι κάτω, όχι μόνο στα στοκαρίσματα. Πού εγώ κουράγιο για τέτοιες πολυτέλειες!) Ο υπολογιστής όμως... μόλις πήγε να τον βάλει στο ρεύμα, του πέταξε τις ασφάλειες. Έφερε και τους δυο στο σχολείο, όπου τους ανέλαβε ο μαθητής Φώντας. Το δεξί μου χέρι, εξαιρετικές τεχνικές γνώσεις, υποκλίνομαι. Δεν προλάβαινα καν να βάλω χέρι εγώ, μόνος του έφτιαξε τον υπολογιστή του παπά που δεν είχε φτιάξει ο επαγγελματίας (να τσεπώσει τα 150 ήξερε). Όλοι ευχαριστημένοι: κι εγώ με το αστάρι μου, και ο παπάς με τον υπολογιστή του:) Χρώμα πλαστικό: Πήρα έναν κωδικό για όλα τα δωμάτια (WP011 του Ξιφίτα, λευκό που "σπάει" ίσα-ίσα). Το ίδιο στα ταβάνια. Έτσι, ό,τι περισσέψει από ένα δωμάτιο, πάει στο επόμενο. Ταβάνια με το ίδιο (γίνονται πολύ πιο εύκολα τα "κοψίματα"). Σε κάθε δωμάτιο λοιπόν, στοκάρισμα - τρίψιμο - ένα χέρι αραιωμένο αστάρι (200-300% αραίωση θέλει, να δημιουργηθεί ίσα-ίσα ένα "φιλμ" στον τοίχο) - δυο χέρια πλαστικό. Αν το παλιό χρώμα ήταν ίδιο (μέχρι στιγμής έχουμε καλύψει γαλάζιο και μπεζ-σκατουλί) ίσως να έφτανε και ένα χέρι. Αλλά όταν έχουν τα δωμάτια να βαφτούν 15 χρόνια (πού χρόνος και κουράγιο για βάψιμο με τις οικογενειακές τραγωδίες της τελευταίας 15ετίας), μετά από πολύ κόπο (απομάκρυνση σκόνης, αποκατάσταση σαθρών κλπ. πριν το βάψιμο), η χαρά που νιώθεις όταν τα βλέπεις σαν καινούργια, είναι απερίγραπτη. Πήρα και εύσημα ως μάστορας από τον πατέρα μου:) Τρυπάνι: Χτες έβαλα ένα καινούργιο κουρτινόξυλο (ωραιότατο με 13 Ε μόνο, σε αντικατάσταση ενός απαρχαιωμένου αμερικάνικου συστήματος που είχαμε). Όταν κάνω τρύπα πάντα χρησιμοποιώ μύτη για το τρυπάνι κατά 2 χιλ. μικρότερο από το ΟΥΠΑΤ, γιατί "τρώγεται" ο τοίχος και μένεις με μια τρυπάρα να (μετά συγχωρήσεως). Ειχα οχτάρι ούπα, έβαλα εξάρα μύτη. Τζάμπα κόπος: δεν είχα υπολογίσει ότι τρυπούσα σε τσιμεντόλιθο, και όχι οπτοπλινθοδομή (τούβλο). Μόλις άλλαξα σε οχτάρα μύτη, το ούπα μπήκε πανεύκολα. Συμπέρασμα: σε τούβλο μικρότερη μύτη, σε τσιμεντόλιθο ΑΚΡΙΒΩΣ ίδια με το ΟΥΠΑ. Η συνέχεια το Σ/Κ. (είμαι "διχασμένη" ανάμεσα σε δυο σπιτικά μέχρι να γίνει η μετακόμιση, μια μέρα εδώ, μια μέρα στο πατρικό, μέχρι τέλος του άλλου μήνα θα είμαστε έτοιμοι να μπούμε. Και το διαμορφώνουμε και πάρα πολύ όμορφα, λειτουργικά αλλά και οικονομικά. Αυτή είναι μια "διορθωτική κίνηση" της κρίσης που τη χαίρομαι, και που θα κάνει καλό σε πολλούς ανθρώπους. Όταν εξαντληθούν οι διορθωτικές κινήσεις - σύντομα προβλέπω - θα γίνουμε survivors. Αλλά ΚΑΙ για αυτό προετοιμάζομαι. Προσεχώς περισσότερα).

Γιατί ΔΕΝ απεργώ.

Είμαι οπτικός τύπος. Δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να αναπαράγω σωστά συζήτηση που άκουσα, αλλά από αυτά που είδα... μπορώ να θυμηθώ κάθε λεπτομέρεια. Όταν έδινα Πανελλήνιες το κεφάλαιο Ηλεκτρομαγνητικής Θεωρίας το διάβασα το πρωί 15' πριν πάω να δώσω. Έπεσε. Το έγραψα το θέμα, σαν να έβλεπα τη σελίδα μπροστά μου. Όταν φαντάζομαι μια κατάσταση - ανθρώπους, μέρη που δεν γνωρίζω - εικόνες μου έρχονται στο μυαλό. Σήμερα λοιπόν είναι γενική απεργία, και καλούμαι να αποφασίσω για άλλη μια φορά αν θα απεργήσω ή όχι. Δέχομαι ψυχολογικό πόλεμο από "προοδευτικούς" για να απεργήσω. Ένας συνδικαλιστής μου είχε φορέσει πριν 2 χρόνια την ταμπέλα του απεργοσπάστη (η ιστορία εδώ). Όμως εγώ συνειδητά ΔΕΝ απεργώ. Γιατί; Μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα επιτελείου της κυβέρνησης... κάθονται λοιπόν όλοι γύρω από το τραπέζι και υπολογίζουν τις συνέπειες της απεργίας. Παίρνει το λόγο ο σατανικότερος της παρέας (στο μυαλό μου έρχεται η εικόνα του Πάγκα(κ)ου) και λέει "βρε Γιώργη, πόσοι είναι τελικά οι δημόσιοι υπάλληλοι; Δεν θα απεργήσουν οι μισοί; Ε, καμιά τριακοσαριά χιλιάδες θα είναι, δεν μπορεί. Για φέρτε ένα κομπιουτεράκι. Δεν θάναι 30Ε το μεροκάματο; Ένα μέσο όρο βρε αδελφέ! 300.000 Χ 30Ε = 9.000.000Ε. Στα ταμεία του κράτους. Τα κορόιδα, μας χάρισαν τα μεροκάματά τους!" "Μα κ. Πάγκακε, θα πάνε στις πορείες! Θα απειλήσουν το Μνημόνιο! Κι αν μπουν στη Βουλή και κινδυνέψουμε και μεις;" "Τι κάνουμε τόσα χρόνια... οι γνωστοί-άγνωστοι τι ρόλο παίζουν; Θα βάλουμε μπροστά τα ΜΑΤ, θα ρίξουμε στο πλάι και 5-6 άγνωστους, τα υπόλοιπα είναι γνωστά τα έχετε δει στις ειδήσεις. Θα διαλυθεί το πλήθος, και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Μου θέλαν να το παίξουν και αγανακτισμένοι!" ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΧΑΜΠΑΡΙ. Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΠΕΡΑΣΕ ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΙ. ΑΥΤΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΟΠΛΟΣΤΑΣΙΟ, ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ, ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΙ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΩΝ ΕΤΩΝ. ΑΛΛΟΙ είναι οι τρόποι αντίδρασης που χρειαζόμαστε. Ας ψάξουμε όλοι μαζί να τους βρούμε. Στην επόμενη ανάρτηση η αντίδρασή μου στις "εντολές" του Υπουργείου Παιδείας.

Όνειρο... ή μήπως η πραγματικότητα;

Ξύπνησα ταραγμένη - προβληματισμένη - από ένα όνειρο. Ήμουν σε ένα μεγαλο διαμέρισμα, στο οποίο έμενα. Όμως εκτός από την οικογένειά μου, έμεναν εκεί στο ίδιο διαμέρισμα και άλλοι: ο πρώην άντρας μου, φίλοι, γνωστοί αλλά και άγνωστοι. Ακούω από ένα δωμάτιο που ήταν σαν αποθήκη θόρυβο, και σκέφτομαι "μπήκαν διαρρήκτες". Πάγωσα, βλέπω να μπαίνουν δυο τύποι, να μας ψεκάζουν όλους σε όλα τα δωμάτια και να μας δηλώνουν "δεν θα αφήσουν τίποτα". Άρχισαν να ξεστήνουν έπιπλα, να μαζεύουν πράγματα σε τσάντες, ενώ οι υπόλοιποι - ταραγμένοι μεν, αλλά ανίκανοι και απρόθυμοι να αντιδράσουν - συνεχίζαμε τις ζωές μας, άλλοι έβλεπαν τηλεόραση, άλλοι μαγειρεύανε (μάλιστα αναρωτήθηκα: "καλά, μήπως θα τους ΤΑΪΣΟΥΜΕ κιόλας;;;"). Εγώ μάλλον ήμουν η μόνη που δεν μπορούσε να αποδεχτεί την κατάσταση, και έψαχνα τρόπους να αναζητήσουμε βοήθεια. Κάνω νόημα απέναντι στη γειτόνισσα (η οποία στο όνειρο ήταν μια πραγματική γετόνισσά μου) ότι μπήκαν κλέφτες και να ειδοποιήσει την αστυνομία, μετά είπα στον πρώην άντρα μου να βρούμε κάποιοι τρόπο να βγούμε από το σπίτι και να φέρουμε την αστυνομία. Εκείνος με απέτρεψε, λέγοντας δεν είναι καλή ιδέα να κάνουμε κάτι τέτοιο, και να τους αφήσω να τα πάρουν. Κάποια στιγμή ανοίγουν μια σακούλα που είχε μέσα παιδικά ρούχα, κουβέρτες, σεντόνια, και τότε λέω στους κλέφτες "αυτά με χαρά μου να τα πάρετε. Μπορεί εσάς να μη σας αγαπώ καθόλου, αλλά έχετε μαζί σας και ένα παιδί και το παιδί το αγαπώ γιατί δεν ξέρει το κακό που κάνετε". Ήταν από τα όνειρα που έχουν διάρκεια, αυτά που έχεις την αίσθηση ότι κρατάνε ώρες... "ζωντανό" όνειρο, έγχρωμο... Η πρώτη μου σκέψη όταν ξύπνησα ήταν μήπως ήταν "προφητικό", μήπως είχαν μπει διαρρήκτες στο πατρικό μου. Άλλη σκέψη ήταν μήπως είχε σχέση με το γεγονός ότι αυτό το διάστημα ετοιμαζόμαστε σιγά-σιγά να επιστρέψουμε στο πατρικό: ξεστήνουμε παλιά έπιπλα για να μπουν τα πιο καινούργια από εδώ, το διαμέρισμα που νοικιάσαμε πριν 5 χρόνια... Τη στιγμή που έπινα τις πρώτες γουλιές καφέ μου ήρθε η ερμηνεία: μήπως αυτό που είδα στο όνειρό μου, δεν είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει στη χώρα μας;

Αποκαταστάθηκε η βλάβη μέσω γνωστού. Και τώρα τι κάνω;

Όπως ακριβώς το είχα προβλέψει. Ο ΟΤΕ λοιπόν για να λυγίσει και να αποκαταστήσει τη βλάβη, χρειαζόταν τη μεσολάβηση "κονέ". Τα νεύρα μου δεν περιγράφονται. Η θλίψη μου δεν περιγράφεται. Τα γεγονότα: την Κυριακή (Κυριακή τονίζω!) το μεσημέρι βλέπω κλήση στο κινητό μου από το σταθερό του πατρικού μου. Είχε αποκατασταθεί η βλάβη. ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΑ. Μια βδομάδα πάλευα να "πιάσω" τον ΟΤΕ στο καθήκον, στο φιλότιμο, στην ανθρώπινη ανάγκη... όλα στο βρόντο. Μια μεσολάβηση ξάδελφου του πατέρα μου στον υπεύθυνο του τεχνικού τομέα του υποκαταστήματος Αργ/λίου, και η δουλειά έγινε. Η μάνα μου: "παιδάκι μου, σε παρακαλώ μην κάνεις τίποτα. Μην εκθέσεις τον Γ., μας είπε να μην πειράξουμε τον φίλο του τον Μ. που έδωσε εντολή για τη βλάβη. Και έχεις οικογένεια, έχεις παιδιά. Δεν ξέρεις τι κακό μπορούν να σου κάνουν αν τους κυνηγήσεις." Όμως ο Μ., ο φίλος του Γ., είναι ο ίδιος κύριος που πριν από ακριβώς μια βδομάδα μου είπε στα μούτρα μου ενοχλημένος και με περισσή αλαζονεία ότι "έτσι είναι, αφού είσαι στη Wind δεν μπορώ να σε εξυπηρετήσω και σου εύχομαι να μην πάθεις ποτέ βλάβη γιατί δεν θα βρεις άκρη". ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΨΕΜΑΤΑ. ΜΕ ΕΙΡΩΝΕΥΤΗΚΕ. ΜΕ ΠΕΡΑΣΕ ΓΙΑ ΗΛΙΘΙΑ. Και τώρα είμαι υποχρεωμένη - με βάση το "σύστημα" πάντα - όχι μόνο να μη διαμαρτυρηθώ, αλλά να είμαι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΣΤΟΝ Γ. ΚΑΙ ΣΤΟΝ Μ. ΠΟΥ ΕΛΥΣΑΝ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΟΥ. Γιατί θα μπορούσε ακόμα και τώρα να μη λειτουργεί το τηλέφωνο, ενώ τώρα λειτουργεί, κι ας πέρασαν 10 μέρες κι ας γράψαμε 100Ε σε κινητά. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΑΝΕΧΤΗΚΑΜΕ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΜΑΣ ΓΑΜΗΣΕ, ΩΣ ΑΤΟΜΑ, ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΩΣ ΕΘΝΟΣ. Αυτό είναι το σύστημα που θα με αναγκάσει να παρατήσω τη χώρα και να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου, να γυρίσω από κει που ήρθα. Αύριο πρωί-πρωί πάω να καταθέσω στην Καναδική πρεσβεία αιτήσεις για να πάρουν τα δυο μου παιδιά την Καναδική μου υπηκοότητα. Περίπου 6 μήνες - 1 χρόνο θα πάρει η διαδικασία επεξεργασίας των αιτήσεων. Μέσα στο διάστημα αυτό θα έχουν κριθεί πολλά για την "τύχη" της χώρας, της Ευρώπης και ίσως και του κόσμου ολόκληρου. Το μόνο που ξέρω είναι ένα: ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΥΤΟ, ΑΝ ΔΕΝ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΤΟ ΑΠΟΣΤΗΜΑ ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΜΑΣ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΩΣ. Κι εγώ στο σκοτάδι δεν θέλω να ζήσω. Περιμένω ιδέες για το πώς να διαχειριστώ το θέμα ΟΤΕ. Είχα πει ότι θα πάω να κάνω αίτηση παραπόνων, πολύ φοβάμαι ότι θα καταλήξει στον κάλαθο των αχρήστων. Σκέφτηκα κάτι πιο αποτελεσματικό, που κολλάει με το σύνθημα "think globally, act locally". Θα δράσω τοπικά. Ευτυχώς υπάρχει και το Internet, για να φύγει το θέμα πιο έξω...

Δείξτε ανθρωπιά: Ούτε περιφρόνηση, ούτε οίκτο. Μόνο ΑΝΘΡΩΠΙΑ.

Εγλωβισμένη στην Αθήνα για διάφορους λόγους που δεν υπάρχει λόγος να "αναπτύξω", δεν θα γράψω σήμερα για (Π)ΟΤΕ. Α, να αναφέρω απλά ότι το πρόβλημα παραμένει 5η μέρα αδιεκπεραίωτο, και έμαθα από 13888 ότι κανονικά θα έπρεπε να είχε επιλυθεί μέσα σε 48 ώρες από δήλωση της βλάβης, δλδ μέχρι χτες 19:25. Έχω πλέον και "επίσημη" τεκμηρίωση της αίτησης παραπόνων και, σε ανάγκη, καταγγελίας που θα κάνω. Πάμε παρακάτω: σήμερα θα μεταφέρω μια όμορφη εμπειρία που έζησα χτες, στο κέντρο της Αθήνας. Βγαίνω από το σταθμό στο Μοναστηράκι, είχα μια δουλειά Ψυρρή, σημαντική μεν αλλά όχι κατεπείγουσα. Με λίγα λόγια "δεν έτρεχα". Με σταματάει μια κοπέλα γύρω στα 30, σε καλή κατάσταση εξ όψεως - εννοώ καθαρή, με καθαρά ρούχα και σχετικά περιποιημένη - και μου ζητάει 50 λεπτά να πάρει κάτι να φάει. Εκείνη την ώρα θα πήγαινα κι εγώ να πάρω μια τυρόπιτα, της λέω έλα μαζί μου να σε κεράσω. "μα μαζεύω για να πάρω σουβλάκι" μου λέει, της απαντώ "άστο σουβλάκι πρωινιάτικα και πάμε". Μου λέει ότι εκεί κοντά έχει ένα μαγαζί που πουλάει λουκουμάδες, ωραία πάμε της λέω, πάμε στο πρώτο στενό λάθος δεν ήταν εκεί, μου λεει "σας ταλαιπωρώ τώρα, είναι σίγουρα στο άλλο στενό", ΟΚ πάμε, στο δρόμο της πιάνω την κουβέντα "πώς κι έτσι πρωί πρωί στην πλατεία;" της λέω και παίρνω την απάντηση που περίμενα... "Αφήστε, έχω μπλέξει... ευτυχώς που βρέθηκε μια φίλη μου και έκανα ένα μπάνιο και έβαλα καθαρά ρούχα". Της λέω ότι όσο και να'χει μπλέξει μπορεί να ξεμπλέξει, μου είπε ότι είναι να μπει σε κέντρο σε δυο μήνες, τεσπα φτάνουμε στο μαγαζί: έπαθα πλάκα. "Το κουλούρι του Ψυρρή", βανάκια αυτοκίνητα πάνε κι έρχονται φορτώνουν για να τροφοδοτήσουν όλη την περιοχή, μπαίνουμε στο εργαστήριο με την ευωδιά των φρεσκοψημένων κουλουριών, αγοράζω δυο με 60 λεπτά το καθένα, βγαίνουμε τρώγοντας και συνεχίζουμε την κουβέντα. Την ευχαρίστησα που μου έμαθε αυτή τη καταπληκτική "τρύπα": από επαρχία είμαι, δεν τις ξέρω τις "μυστικές γωνιές" της Αθήνας. Όταν χώρισαν οι δρόμοι μας, της λέω "στάσου να σου δώσω 50 λεπτά να πάρεις ένα μπουκαλάκι νερό μη λιγώσεις" Μου λέει ότι ήθελε κόκα-κόλα, αλλά δεν πειράζει θα έβρισκε. Της δίνω άλλα 30 λεπτά - τόσα ψιλά είχα - και της είπα "σε παρακαλώ δώσε μου το λόγο σου ότι θα πάρεις κόκα-κόλα", ναι μου είπε και χωρίσαμε. Τη ρώτησα στο τέλος το όνομά της, Έφη τη λέγανε, της λέω εγώ Μίνα, μου χαμογέλασε, με ευχαρίστησε και χωρίσαμε. Δεν ξέρω φυσικά αν θα κρατήσει το λόγο της. Ξέρω όμως ότι και οι δυο μας βγήκαμε κερδισμένες από τη σύντομη γνωριμία μας. Για μένα το κέρδος δεν ήταν η φευγαλέα ικανοποίηση της "φιλανθρωπίας", αλλά το ότι από την εξαρτημένη αυτή κοπέλα ΕΜΑΘΑ κι εγώ ένα πολύ ωραίο "μαγαζί" της Αθήνας. Θα μπορούσα να την είχα προσπεράσει την κοπέλα με ένα βλέμμα περιφρόνησης και οίκτου μαζί. Το χειρότερο που θα μπορούσα να είχα κάνει θα ήταν να της δώσω τα ψιλά στο χέρι: όλοι γνωρίζουμε πού θα τα "κατέθετε". Μπορώ μόνο να ελπίζω ότι σε κάποια στιγμή απόγνωσης και αναζήτησης της επόμενης δόσης, θα θυμηθεί μια χαμογελαστή γυναίκα που ΠΗΡΕ ΑΥΤΗ ΑΞΙΑ από την ίδια. Και θα σταματήσει σκεφτόμενη ότι ναι, ακόμα και η δική της ζωή ΑΞΙΖΕΙ. Έτσι αντιμετωπίζω εγώ αυτούς τους ανθρώπους. Βέβαια όταν βιάζομαι, δεν έχω την "πολυτέλεια" να το κάνω. Όμως όταν ΔΕΝ βιάζομαι - συμβαίνει και αυτό, να μην τρέχουμε συνέχεια σαν κυνηγημένοι - ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ π.χ. ότι δεν θα κολλήσω ηπατίτιδα ή AIDS με το να κεράσω έναν εξαρτημένο που δεν έχει να φάει. ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ ότι είναι υποκριτικό να σκεφτώ πως θα μου λέιψει το 1, τα 2, τα 3 Ευρώ, αφού ισοδυναμούν με το περιττό πακέτο τσιγάρα που καταναλώνω κάθε 1-2 μέρες. Και κλείνω κάθε ανάρτηση με την ίδια κουβέντα: ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Ακόμα και οι πιο σκληροί, κυνικοί και κοινωνικά αναίσθητοι: ΓΙΑΤΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΈΡΕΤΕ...

ΤΕΤΑΡΤΗ ΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟ: Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ "ΕΠΕΙΓΟΝΤΟΣ" ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ (Π)ΟΤΕ.

Πλέον δεν υπάρχουν λόγια... να κλάψω; να φωνάξω; ή να πάρω ένα ρόπαλο και να τα σπάσω όλα στον (Π)ΟΤΕ; Μάλιστα. Έτσι έπρεπε να λέγεται ο Οργανισμός. ΠΟΤΕ. (τόνος στη λήγουσα). "ΟΤΕ, πότε θα με πάρει τηλέφωνο ανώτερος υπάλληλος να με ενημερώσει για την κατάσταση της υπόθεσής μου; "ΠΟΤΕ". "ΟΤΕ, σας έχω πει ότι στο σπίτι που είναι χωρίς τηλέφωνο 6 μέρες τώρα (εκ των οποίων οι 4 εργάσιμες) μένουν 2 υπερήλικοι γονείς, 1 εγκεφαλικά ανάπηρη από ιατρικό λάθος γυναίκα, και τις τελευταίες 2 μέρες το μικρό παιδί μου, επειδή εγώ λείπω ταξίδι για σοβαρή υπόθεση του μεγάλου παιδιού. Έχει καταχωρηθεί από την ΤΡΙΤΗ ΤΟ ΒΡΑΔΥ στο σύστημά σας ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΒΛΑΒΗ μετά από επίμονες προσπάθειες μιας φιλότιμης γυναίκας που δεν τη γνωρίζω προσωπικά, δεν είχε καμία πλέον υποχρέωση να ασχοληθεί μαζί μου και όμως το έκανε. Εσείς που είστε ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να ασχοληθείτε μαζί μου, πότε θα το κάνετε;" "ΠΟΤΕ!". "ΟΤΕ, πότε θα βρω το δίκιο μου;" "Μα φυσικά, ΠΟΤΕ!". Πρέπει να έχουμε ήδη ξοδέψει κάπου 50 Ευρώ σε κινητά αυτές τις μέρες... όχι επειδή μας έλειψε το κουτσομπολιό! ΕΠΕΙΔΗ ΕΓΩ ΚΑΙ Η 80ΧΡΟΝΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ "ΤΥΧΕΣ" 4 ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΕΙΤΕ ΛΟΓΩ ΗΛΙΚΙΑΣ, ΕΙΤΕ ΛΟΓΩ ΑΡΡΩΣΤΙΑΣ. ΗΛΙΚΙΑΣ ΑΠΌ 4-81. Πλέον από ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ και μόνο, περιμένω αύριο που θα δράσει "το κονέ μας". Να δω αν θα αλλάξει κάτι. Και ξέρετε κάτι; Παρακαλάω να ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙ. "Μα τρελή είσαι;" θα μου πείτε με το δίκιο σας. Όχι. Αν διαπιστώσω ότι ο ΠΟΤΕ δεν λύγισε μπροστά στο ΚΑΘΗΚΟΝ, δεν λύγισε μπροστά στην ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ - κάποια μέρα θα γράψω για τη "ζωή" που επιφύλαξε στην αδελφή μου η ομάδα "γιατρών" που τη σακάτεψε - και λύγισε μπροστά στο ΚΟΝΕ, θα επιβεβαιωθεί για ακόμη μια τραγική φορά ότι δεν υπάρχει διέξοδος, δεν υπάρχει ελπίδα στη χώρα αυτή και το γ@μημένο σύστημα που την κυβερνά. Με τη συμμετοχή ή την ανοχή ΟΛΩΝ ΜΑΣ. Μόλις γυρίσω στο νησί, έχει δεν έχει λυθεί το θέμα, θα συμπληρώσω και θα καταθέσω αυτήν εδώ τη φόρμα. Το ΛΙΓΟΤΕΡΟ που μπορώ να κάνω είναι να μην αφήσω το θέμα ήσυχο. Ίσως - ΙΣΩΣ λέω - η δική μου εμπειρία να ταρακουνήσει κάποιους εκεί στον ΠΟΤΕ και να γλιτώσει μεθαύριο ταλαιπωρία κάποιος συμπολίτης μου. Αν συμβεί αυτό, τότε θα μπορώ να είμαι ήσυχη ότι όλη αυτή η περιπέτεια δεν πήγε χαμένη. ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΟΛΟΙ. ΜΗ ΒΛΕΠΕΤΕ ΜΟΝΟ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΖΟΡΙΑ. ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΖΑΝΙ ΕΙΜΑΣΤΕ. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΖΑΝΙ ΞΕΧΕΙΛΙΖΕΙ...

ΤΡΙΤΗ ΜΕΡΑ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑΣ, ΜΕ ΟΤΕ ΠΛΕΟΝ.

Η τρίτη μέρα ταλαιπωρίας ξεκίνησε με 13888 «εξυπηρέτηση πελατών» του ΟΤΕ. Από το ίδιο μαγαζί αγόρασαν την «κασέτα» (δες προηγούμενη ανάρτηση), δεν υπάρχει αμφιβολία. Ωστόσο ο πρώτος υπάλληλος που μίλησα κ. Τ. κατάφερε να ξεφύγει για λίγο από τη «διαδικασία» που του είχαν μάθει να παπαγαλίζει και αντιλήφθηκε ότι το θέμα ήταν επείγον: εγώ θα έφευγα ταξίδι σε λίγες ώρες και θα άφηνα πίσω μου 3 ανήμπορους ανθρώπους χωρίς τηλέφωνο. Υποσχέθηκε ότι θα μιλούσε με ανώτερο ο οποίος θα με έπαιρνε για να με ενημερώσει για την πορεία της υπόθεσης. Πλέον μου μιλάνε για ημ/νία 22/08 που θα πραγματοποιηθεί η εντολή φορητότητας, τη σημερινή δηλαδή. Περνάει μιάμιση ώρα, ούτε φωνή ούτε ακρόαση από ΟΤΕ, ΠΑΡΑ το γεγονός ότι φαινόταν στο σύστημα η καταχώριση της βλάβης, ΠΑΡΑ το γεγονός ότι είχε την ένδειξη «ΕΠΕΙΓΟΝ». Ξαναπαίρνω 13888 και ζητώ τον κ. Τ., με ενημερώνει η τηλεφωνήτρια ότι δεν μπορώ να έχω προσβαση στον ίδιο, οι κλήσεις δρομολογούνται τυχαία. Άντε λοιπόν να της εξηγώ την ιστορία από την αρχή. Άντε πάλι να ακούω την «κασέτα». Πλέον όμως έχουν καταλάβει ακόμα και αυτοί από τον ΟΤΕ ότι το πρόβλημα είναι στη ΔΙΚΗ τους δικαιοδοσία, και παραδέχεται η υπάλληλος ότι ναι, υπάρχει περίπτωση κατά τη μετάβαση από τον έναφορέα στον άλλο να μείνει ανενεργή η γραμμή για κάποιες μέρες! Όταν της ζήτησα να μου το επαναλάβει αυτό που μόλις είχε πει, πήγε να μου τα μασήσει, αλλά ήταν ήδη αργά, το είχε παραδεχτεί. Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν οι ηχογραφημενες συνομιλίες αν κάποιος από τον ΟΤΕ θελήσει να το επιβεβαιώσει. Και πάλι χάνω την υπομονή μου, και πάλι να εξηγώ το επείγον της υπόθεσης… και προχωράει η κα. Α. ένα βήμα πιο πέρα και μου προτείνει… λύσεις! Σπουδαίες! Μου είπε ότι μπορούμε να κάνουμε εκτροπή του αριθμού λόγω βλάβης σε κάποιο κινητό! «Με χρέωση βέβαια, έτσι;» «Ε , ναι» Μου απαντάει. «Σοβαρολογείτε; Μου προτείνετε να ΠΛΗΡΩΣΩ εγώ το ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΛΑΘΟΣ, τη στιγμή που και να ήθελα να πληρώσω, σε λίγες ώρες θα εκτελεστεί η εντολή φορητότητας και θα πάψει η εκτροπή;;;». Ξανά η «κασέτα», ξανά η διαδικασία, ξανά να ουρλιάζω, αποφασίζω να πάω η ίδια στον ΟΤΕ να βρω τον κ. Μ. που με κορόιδεψε και να απαιτήσω λύση. Με σταματαει η μανα μου που ανησύχησε βλέποντάς με σε έξαλλη κατάσταση και λέγοντάς μου ότι αν τους βρίσω και φωνάξω θα βρω το μπελά μου από πάνω. Δεν είχε αδικο. Επειδή δεν είχα καν ετοιμάσει βαλίτσες για το ταξίδι, προσπάθησα να αδειάσω το μυαλό μου από όλη την ταλαιπωρία και να επικεντρωθώ πλέον στο να ετοιμαστώ, αφού περνούσε και η ώρα… μη έχοντας άλλη επιλογή, αυτό έκανα. Και γράφω τώρα από το πλοίο, νιώθοντας μια τεράστια θλίψη και ματαιότητα. Το τηλέφωνο είναι ακόμα νεκρό, και το σύστημα με νίκησε. Ο λόγος που γράφω είναι για να κοινοποιήσω πλέον τη σημερινή ανάρτηση σε ό,τι μέιλ – social media – κ.ο.κ. βρω στο site του ΟΤΕ. Η χτεσινή «κρούση» στη WIND έφερε αποτέλεσμα: με πήρε σήμερα υπεύθυνη του τμήματος παραπόνων της WIND. Ευγενέστατη η κα. Μ, μου εξήγησε ακριβώς τις ημερομηνίες (22/08 φορητότητα, 29/08 κατασκευή βρόχου και παράδοση της γραμμής στη WIND). Κατάλαβα πλέον πέρα ως πέρα ότι το προβλήμα ηταν στη δικαιοδοσία του ΟΤΕ. Είπε ότι θα ακούσει τις ηχογραφήσεις και θα προβεί στις απαραίτητες ενέργειες. Της είπα ότι δεν θέλω σε καμία περίπτωση, ειδικά στις δύσκολες μέρες που ζούμε, να είμαι εγώ η αιτία να χάσει κάποιος υπάλληλος τη δουλειά του. ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ τους να αλλάξουν. ΤΗΝ ΚΑΣΕΤΑ να καταργήσουν. Να υποδείξουν στους υπαλλήλους ότι πάνω από όλα πρέπει να ακούν τον πελάτη ως ΑΝΘΡΩΠΟΙ πρώτα. Αν αυτή η έρευνα προς διαλεύκανση που είχε κάνει η ίδια, είχε γίνει από την πρώτη στιγμή από την εξυπηρέτηση πελατών, δεν θα έχανα τη χτεσινή μέρα με τη WIND: θα είχα μπαστακωθεί στα γραφεία του ΟΤΕ μέχρι να βρεθεί λύση. Μου είπε ότι θα τα λάβει όλα υπόψη της και ότι χαίρεται που λύθηκε η παρεξήγηση, παρομοίως της είπα και κλείσαμε. Αύριο λοιπόν που ξημερώνει μια καινούργια μέρα, εγώ θα είμαι με την κόρη μου στη γιατρό, και θα παρακαλάω να είναι όλα καλά. Αυτό φυσικά και πρωτίστως. Από κει και πέρα, η βλάβη θα υπάρχει ακόμα, και θα υπάρχει εσαεί φοβάμαι (έχω αναπτύξει μια θεωρία του τι «παίζει» στην πραγματικότητα. Δεν μπορώ να καταγγείλω γιατί είναι υποψίες προς το παρόν, δεν έχω στοιχεία. Αν βρω στοιχεία, θα το κάνω). Τι θα κάνω όμως για να αποκατασταθεί η βλάβη και να προστατέψω τους ανθρώπους μου; Μάλλον θα κάνω αυτό που σιχαίνομαι ακόμα περισσότερο από το να κλαίγομαι: θα βάλω «γνωστό» του τεχνικού τομέα να επιληφθεί. ΝΑ ΛΟΙΠΟΝ ΠΟΥ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΕΡΔΙΣΕ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ. Αλλά επειδή δεν το θεωρώ καθόλου αθέμιτο να βάλω κονέ να λύσει το πρόβλημα – όπως βλέπει κανείς, χρησιμοποίησα όλα τα διαθέισιμα θεμιτά μέσα – δεν θα αρκεστώ στο να «λύσω» το ΔΙΚΟ μου πρόβλημα, και μετά όποιος άλλος βρεθεί στη θέση μου ας «κόψει το λαιμό του, εγώ βρήκα άκρη». Με πιάνει τρόμος στη σκέψη του τι απόγνωση, τι ταλαιπωρία, μπορουν να προκαλέσουν σε έναν άνθρωπο που δεν θα είναι σε θέση να ερμηνεύσει τα παραμύθια τους και θα τα χάψει. ΟΛΗ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑ ΘΑ ΚΑΤΑΤΕΘΕΙ ΕΠΩΝΥΜΑ ΣΤΗΝ ΕΕΤΤ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΑΛΛΟΥ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ. ΓΙΑ ΝΑ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΣΠΑΜΕ ΤΟΝ ΚΛΟΙΟ ΤΟΥ «ΔΕ ΒΑΡΙΕΣΑΙ» «Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΤΗ ΤΟΥ» «ΤΙ ΨΑΧΝΕΙΣ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΩΡΑ». Το δικό μας πάθημα μπορεί να γίνει μάθημα ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΟΥΝ ΑΛΛΟΙ. ΑΡΧΙΣΤΕ ΝΑ ΦΕΡΕΣΤΕ ΜΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ ΕΧΩ ΞΑΝΑΠΕΙ: ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΤΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΟΤΙ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΔΕΝ ΑΣΤΕΙΕΥΟΝΤΑΙ. ΑΥΡΙΟ-ΜΕΘΑΥΡΙΟ ΘΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ Κ…Σ.