Συμβατότητα με μαγνητικό τομογράφο: μια χρήσιμη εμπειρία (για γιατρούς και ασθενείς)

Υπάρχει μια - μικρή, θέλω να πιστεύω - μερίδα ανθρώπων που φέρουν στο σώμα τους "υλικά" από σοβαρά χειρουργεία, τα οποία τους έσωσαν την κινητικότητα ή την ίδια τους τη ζωή. Τα υλικά αυτά τα αγαπούν! Μπορεί να τους προκαλούν πόνο... μπορεί να τους δυσκολεύουν σε κάποιες καθημερινές δραστηριότητες, όμως έχουν μάθει να ζουν με αυτά απλούστατα επειδή γνωρίζουν ότι ΧΩΡΙΣ αυτά, πιθανότατα να μη ζούσαν. Τόσο απλά.

Τι γίνεται όμως όταν παρουσιάζεται η ανάγκη να κάνουν μια μαγνητική τομογραφία (MRI) και δεν γνωρίζουν αν τα υλικά αυτά είναι συμβατά με το μαγνητικό τομογράφο;

Ευτυχώς στις μέρες μας τα ορθοπαιδικά και νευροχειρουργικά υλικά είναι σε γενικές γραμμές συμβατά: η διάδοση της μαγνητικής τομογραφίας ως διαγνωστική μέθοδος έχει οδηγήσει στην ανάγκη διασφάλισης της συμβατότητας στους ασθενείς στους οποίους τοποθετούνται τα εν λόγω υλικά. Το πρόβλημα της συμβατότητας όμως υφίσταται στους ασθενείς με "παλιά" υλικά, τα οποία τοποθετήθηκαν πριν το 2000: επειδή ακριβώς η μέθοδος της μαγνητικής τομογραφίας δεν ήταν αρκετά διαδεδομένη, οι προμηθευτικές εταιρίες των χειρουργικών υλικών δεν έδιναν έμφαση στην εξασφάλιση της συμβατότητας.

Στη συνέχεια θα παραθέσω τη δική μου εμπειρία διερεύνησης της συμβατότητάς μου με MRI, με αποκλειστικό σκοπό η δική μου περιπέτεια να γίνει "μάθημα" για αποφυγή παρόμοιας ταλαιπωρίας σε συνανθρώπους μου με το ίδιο πρόβλημα.

Ταλαιπωρήθηκα για να μάθω αν είμαι συμβατή, αλλά την έκανα

Σύντομο ιστορικό
Χειρουργήθηκα το 1999 για δυο κατάγματα στη σπονδυλική στήλη. Στη σπονδυλοδεσία τοποθετήθηκαν μεταλλικές ράβδοι και βίδες, ενώ κατόπιν σοβαρής επιπλοκής (ενδονοσοκομειακή λοίμωξη---> μηνιγγίτιδα--->υδροκέφαλος) τοποθετήθηκε στο κεφάλι βαλβίδα παροχέτευσης εγκεφαλονωτιαίου υγρού στην περιτοναϊκή κοιλότητα (VP shunt). Η ανάρρωση ήταν δύσκολη και επώδυνη, ωστόσο 3 μήνες μετά τα χειρουργεία περπατούσα, 2 χρόνια μετά είχα σχεδόν επανέλθει στη φυσιολογικότητα, 3 χρόνια μετά δούλευα κανονικά και 9 χρόνια μετά γέννησα το δεύτερο παιδί μου. Η εμφάνισή μου, η κίνησή μου, οι δραστηριότητές μου δεν μαρτυρούν τίποτα από τα σοβαρά αυτά τραύματα - συν τραύματα στα πόδια που δεν χειρουργήθηκαν ποτέ - παρά μόνο αν προσέξει κανείς ότι φορώ μόνο αθλητικά παπούτσια. Τα "αγαπώ" τα τραύματά μου, τα αγαπώ τα υλικά που φέρω μέσα μου, επειδή αποτελούν απόδειξη και υπενθύμιση ότι είμαι ΖΩΝΤΑΝΗ.

MRI
Βγαίνοντας από το Ασκληπιείο της Βούλας - εκεί έγιναν τα χειρουργεία και στον Ν/Χ κ. Σ. Κώτσου "χρωστάω" την άριστη ποιότητα ζωής μου παρά τα σοβαρά τραύματα - θυμάμαι να μου λένε ότι δεν μπορώ πλέον να κάνω μαγνητική τομογραφία. Δεν έδωσα μεγάλη σημασία, και για 18 ολόκληρα χρόνια δεν παρουσιάστηκε η ανάγκη. Όμως το Νοέμβριο του 2017 κατόπιν επίμονου νέου πόνου στη σπονδυλική στήλη ο νευροχειρουργός που συμβουλεύτηκα συνέστησε τη διενέργεια της εξέτασης προκειμένου να εντοπίσει την αιτία του πόνου. Έπρεπε λοιπόν να μάθω υπεύθυνα και εγγράφως αν μπορώ να προχωρήσω με την εξέταση ή όχι. Το πρώτο βήμα ήταν σαφώς να πάρω από το Ασκληπιείο Βούλας ακριβή περιγραφή των υλικών που έφερα, τόσο στη σπονδυλική στήλη όσο και στο κεφάλι. Η υπεύθυνη του νοσοκομείου ήταν πολύ εξυπηρετική και το απαραίτητο χαρτί το πήρα στα χέρια μου εγκαίρως. Όμως το Ν/Χ τμήμα του νοσκομείου δεν ήταν σε θέση να αποφανθεί για τη συμβατότητα ή μη των υλικών με το μαγνητικό τομογράφο: την πληροφορία αυτή την είχαν μόνο οι προμηθευτικές εταιρίες των υλικών.

Επειδή δεν συντρέχει κανένας απολύτως λόγος να δημοσιεύσω τα ονόματα των εταιριών, θα περιγράψω τις δυο εταιρίες με τις οποίες επικοινώνησα ως "Α" και "Β" αντιστοίχως.

Προμηθευτική Εταιρία Ιατρικών Υλικών "Α"
Η εταιρία Α ήταν εκείνη που είχε προμηθεύσει το νοσοκομείο με τα υλικά της σπονδυλοδεσίας. Η υπεύθυνη του νοσοκομείου μου έδωσε τα τηλέφωνα επικοινωνίας. Πήρα τηλέφωνο και εξήγησα στην υπάλληλο της "Α" το θέμα μου, και με ευγένεια και κατανόηση μου εξήγησε τη διαδικασία:

Η πολιτική της εταιρίας είχε πρόσφατα αλλάξει και το πρωτόκολλο πλέον υπαγόρευε ότι η πληροφορία περί της συμβατότητας ή μη των υλικών δεν μπορεί να δοθεί απευθείας στον ενδιαφερόμενο: η αίτηση για την χορήγηση της έγγραφης ενημέρωσης έπρεπε να γίνει από γιατρό. Απόρησα και ρώτησα για ποιο λόγο γίνεται αυτό. Η απάντηση που πήρα είναι ότι απαγορεύεται η εταιρία να έλθει σε οποιαδήποτε επαφή με τα προσωπικά δεδομένα του ασθενούς. Το πρωτόκολλο είναι πρωτόκολλο, οπότε το επόμενο βήμα ήταν να βρω τον κατάλληλο γιατρό να αναλάβει την υπόθεσή μου. Η υπάλληλος συνέστησε να επικοινωνήσω με το γιατρό που με χειρούργησε, ή το γιατρό που με παρακολουθεί, ή το γιατρό του διαγνωστικού κέντρου. Και κάπου εδώ αρχίζει η περιπέτεια...

Ο κ. Κώτσου γνώριζα ότι είχε βγει σε σύνταξη, οπότε εκ των πραγμάτων απέκλεισα την πρώτη περίπτωση. Επικοινώνησα λοιπόν με το γιατρό που θα με εξέταζε - ένας εξαιρετικός νευροχειρουργός σε μεγάλο νοσοκομείο, αναπληρωτής καθηγητής που τον γνωρίζω σχεδόν 15 χρόνια και επιπλέον πολύ καλός άνθρωπος - και προσπάθησα να του εξηγήσω τη διαδικασία. Δεν είχε χρόνο ούτε να με ακούσει και με παρέπεμψε να ζητήσω βοήθεια από το γιατρό που έκανε το χειρουργείο: δίκιο είχε! Αλλά τι να κάνω που ο γιατρός δεν ήταν πλέον ενεργός;

Η επόμενη κίνηση ήταν να επικοινωνήσω με το διαγνωστικό κέντρο στο οποίο είχα κλείσει τα ραντεβού για τις δυο εξετάσεις. Άρνηση και εκεί... η υπάλληλος του κέντρου δήλωσε ξεκάθαρα ότι ο γιατρός τους δεν είναι υποχρεωμένος να αναλάβει την ευθύνη για τη συμβατότητά μου με το μηχάνημα. Μάταια προσπαθούσα να εξηγήσω ότι ο γιατρός δεν φέρει καμία ευθύνη και είναι αποκλειστικά και μόνο τυπικός ο ρόλος του: το μόνο που είχε να κάνει είναι να μεσολαβήσει για να πάρει εκείνος την πληροφορία από την εταιρία, επειδή έτσι λέει το πρωτόκολλό τους. Οι προσπάθειές μου έπεσαν στο κενό... παράλληλα περνούσε ο χρόνος και πλησίαζε η μέρα του ραντεβού, ήμουν στο νησί και έπρεπε να μετακινηθώ στην πόλη (άλλο μεγάλο θέμα αυτό, θα ασχοληθώ σε μελλοντική ανάρτηση) και λύση δεν έβλεπα. Πήρα τηλέφωνο την υπάλληλο της εταιρίας και εκείνη με μεγάλη κατανόηση, συνέστησε να απευθυνθώ σε έναν οποιονδήποτε γιατρό προκειμένου να ολοκληρωθεί η διαδικασία: δεν έπαιζε ρόλο η ειδικότητα. Δεν υπήρχε καμία ευθύνη του μεσολαβούντος γιατρού, δεν ζητούσε η εταιρία αιτιολογία ή πιθανή διάγνωση. Ζητούσε μόνο να γίνει η επικοινωνία μέσω email με γιατρό, και όχι με τον ασθενή!

Σκέφτηκα έναν γιατρό που γνωρίζω μερικά χρόνια, και που επίσης γνωρίζω ότι έχει εξοικείωση με Internet και email. Προσπάθησα όσο καλύτερα μπορούσα να εξηγήσω τη διαδικασία και να καταστήσω σαφές ότι παρά το γεγονός πως η ειδικότητά του δεν ήταν αρμόδια να αποφανθεί για τη συμβατότητα των εν λόγω υλικών, αυτό δεν έπαιζε κανέναν απολύτως ρόλο και η εταιρία ήταν εκείνη που θα αποφαινόταν για τη συμβατότητα ή όχι. Ο ρόλος του μεσολαβούντος γιατρού είναι τυπικός και μόνο. Δεν έγινε κατανοητό. Στο μεταξύ είχε περάσει μια ολόκληρη μέρα άκαρπων προσπαθειών, και έμενε μόνο μία μέχρι την εξέταση.

Το επόμενο πρωί σκέφτηκα να επικοινωνήσω με το γιατρό που κατείχε πλέον τη θέση του κ. Κώτσου: σ'αυτόν έπρεπε να απευθυνθώ από την πρώτη στιγμή. Την ίδια ακριβώς σκέψη είχε κάνει στο μεταξύ και η υπάλληλος της εταιρίας... ξεκίνησε λοιπόν ένας μαραθώνιος τηλεφωνημάτων και email που κράτησε μια ολόκληρη μέρα προκειμένου να αναλάβει ο νέος διευθυντής του Ν/Χ Βούλας την επικοινωνία με την εταιρία και να πάρει την πολυπόθητη πληροφορία... η οποία έφτασε στο email μου την επόμενη μέρα το πρωί, λίγα λεπτά πριν μπω στο μαγνητικό τομογράφο (και η οποία παρεμπιπτόντως δεν έλυσε το ζήτημα της συμβατότητας, αφού το έγγραφο έλεγε ότι τα συγκεκριμένα υλικά δεν έχουν δοκιμαστεί για MRI compatibility!*)

Προμηθευτική Εταιρία Ιατρικών Υλικών "Β"
Η εταιρία Β ήταν εκείνη που είχε προμηθεύσει το νοσοκομείο με τη βαλβίδα. Βρήκα στο Internet τα τηλέφωνα της εταιρίας, με σύνδεσαν με τον αρμόδιο υπάλληλο, εξήγησα το πρόβλημά μου και σε λίγες ώρες είχα στο email μου το prospectus της βαλβίδας το οποίο δήλωνε ότι είναι συμβατή με MRI.

Συμπεράσματα
Δεν χρειάζεται καν να μπει ο αναγνώστης στη διαδικασία του να διαβάσει τις περιγραφές των εμπειριών μου με τις εταιρίες Α και Β: μόνο και μόνο που θα δει ότι η περιγραφή της εμπειρίας Α είναι ένα ολόκληρο κατεβατό, και της Β μια μικρή παράγραφος, θα καταλάβει ότι η φθορά της διαδικασίας Α είναι τεράστια. Το θέμα όμως είναι: τι φταίει; Είναι σωστή η διαδικασία Β και λάθος η Α;

Θα έλεγα ότι το όλο πρόβλημα είναι θέμα "κουλτούρας". Μπορεί στο εξωτερικό η διαδικασία μεσολάβησης γιατρών προκειμένου να λάβουν οι ασθενείς σημαντικότατες πληροφορίες που αφορούν τους ίδιους να είναι γνωστή, και η αιτιολογία "προστασία προσωπικών δεδομένων του ασθενούς" να είναι απόλυτα κατανοητή και αυτονόητη. Στην Ελλάδα προφανώς κάτι τέτοιο ΔΕΝ ισχύει. Οπότε, εφόσον "το πρωτόκολλο είναι πρωτόκολλο", θεωρώ πως η εταιρία Α θα πρέπει πάραυτα να φροντίσει για την ενημέρωση των γιατρών ώστε οι ασθενείς να μην υπόκεινται σε περιττή φθορά και απογοήτευση: έχουν που έχουν το πρόβλημά τους, το τελευταίο που χρειάζονται είναι να χάνουν πολύτιμο χρόνο και δυσεύρετα ιατρικά ραντεβού για κάτι που δεν θα απασχολήσει τον γιατρό πάνω από 5-10 λεπτά. Βέβαια, ακόμα καλύτερα θα ήταν να υπήρχε αρμόδιο γραφείο του Υπουργείου Υγείας που να αναλαμβάνει τις υποθέσεις αυτές! Αν εγώ - με δίπλωμα Πολυτεχνείου και με πολυετή πείρα και άνεση στην επικοινωνία με γιατρούς, εταιρίες και νοσοκομεία μέσω τηλεφώνου και email σε δυο γλώσσες (παρεμπιπτόντως το προσπέκτους της βαλβίδας είναι στα αγγλικά) - ταλαιπωρήθηκα δυο ολόκληρες μέρες για να βγάλω άκρη, φανταστείτε πόσο θα ταλαιπωρηθεί ένας π.χ. ηλικιωμένος απόφοιτος δημοτικού που δε γνωρίζει ούτε νέες τεχνολογίες, ούτε αγγλικά! Όμως επειδή κάτι τέτοιο φαντάζει επιστημονική φαντασία, ας αναλάβει η εταιρία Α την πρωτοβουλία να βρει τον κατάλληλο τρόπο να ενημερωθούν οι γιατροί για το θέμα. Μπορεί να μην είναι καθημερινό το φαινόμενο, αλλά μια φορά στις 15 μέρες (όπως μου είπε η υπεύθυνη ότι είναι η συχνότητα των περιπτώσεων σαν εμένα) σημαίνει χοντρικά 100 ασθενείς το χρόνο. Οι υπάλληλοί της απέδειξαν ότι έχουν την καλοσύνη και την ενσυναίσθηση να κάνουν το θέμα "δικό τους" και να βοηθήσουν τον ενδιαφερόμενο να βγάλει άκρη. Με την κατάλληλη ενημέρωση είμαι βέβαιη πως οι γιατροί πρόθυμα θα αναλαμβάνουν να εξυπηρετούν τους ασθενείς τους στη λήψη της σημαντικής πληροφορίας της συμβατότητας με μαγνητικό τομογράφο.

Εννοείται πως παραμένω στη διάθεση οποιουδήποτε ασθενούς, γιατρού ή άλλου ενδιαφερόμενου χρειαστεί περισσότερες πληροφορίες. Πάντα με ενδιαφέρει ο συνάνθρωπος, και αν οι δυο ώρες που αφιέρωσα στο να γράψω αυτή την ανάρτηση γλιτώσουν έστω έναν ασθενή από περιττή ταλαιπωρία, θα έχει πετύχει το σκοπό της:)

*και τι έκανα τελικά; έχοντας πάρει από τον νευροχειρουργό μου την οδηγία να αναζητήσω μηχάνημα με μαγνητικό πεδίο 1,5 Tesla και όχι παραπάνω, και νιώθοντας σιγουριά από τον επαγγελματισμό και την αυτοπεποίθηση του ακτινολόγου του διαγνωστικού κέντρου (μου είπε ότι και μη-συμβατά να είναι, πιθανότατα τα μέταλλα στα 18 χρόνια που τα έχω θα έχουν απομαγνητιστεί από μόνα τους)... μπήκα στο μαγνητικό τομογράφο. Στο χέρι είχα τη "φούσκα" που διακόπτει την εξέταση αν νιώσεις θερμότητα / δυσφορία, στα αυτιά τα ακουστικά του κέντρου και να παίζει καταπληκτική μουσική... δεν έχω κλειστοφοβία... ο χρόνος πέρασε σχεδόν ευχάριστα και η εξέταση ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Και φυσικά, έμαθα ότι ναι! είμαι MRI-compatible! :-)))))

Η λαπαροσκόπηση είναι κανονικό χειρουργείο (μη γελιέστε!)

Σημαντική σημείωση: δεν είμαι γιατρός, ούτε σκοπός μου με την ανάρτηση αυτή είναι να παρέχω ιατρικές συμβουλές. ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ δεν πρέπει να εκληφθούν τα γραφόμενά μου ως τέτοια! Ο μοναδικός λόγος που γράφω αυτά που ακολουθούν είναι επειδή πιστεύω ότι λείπει από το ελληνικό Ίντερνετ μια εμπεριστατωμένη ανάλυση της εμπειρίας της λαπαροσκοπικής χολοκυστεκτομής, από την οπτική γωνία ενός ψύχραιμου και καλά ενημερωμένου γενικώς σε ιατρικά θέματα ασθενούς. Και πιστεύω με αρκετή δόση χιούμορ και αισιοδοξίας... Το σημαντικότερο απ'όλα πριν τη διενέργεια οποιασδήποτε ιατρικής πράξης είναι η εμπιστοσύνη στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που θα την εκτελέσουν. Και την εμπιστοσύνη αυτή εγώ την είχα και την έχω, και ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου όλο το προσωπικό της Α΄Χειρουργικής Κλινικής του Ν.Ε.Ε.Σ.-Κοργιαλένειο Μπενάκειο στην Αθήνα για την ΑΡΙΣΤΗ φροντίδα της υγείας μου κατά τη διάρκεια των 2 εβδομάδων παραμονής μου στο νοσοκομείο. Τη Δευτέρα φεύγω... θα μου λείψετε! Δεν κάνω πλάκα! Να είστε πάντα καλά να προσφέρετε τις υπηρεσίες σας στους ασθενείς με επιστημονική αρτιότητα, ανθρωπιά και... αστείρευτο χιούμορ. Είστε ΗΡΩΕΣ και ΗΡΩΙΔΕΣ για αυτά που κάνετε, με τα ελάχιστα μέσα που σας διαθέτει το ελληνικό κράτος....

Πρόλογος
Από τις αρχές του καλοκαιριού 2017 είχα προοδευτικά αυξανόμενο πόνο στην πλάτη και στο "στέρνο" (ακριβώς στη μέση του στήθους). Μέσα Αυγούστου πλέον υπέφερα και πήγα στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου Κεφαλονιάς, στο ορθοπαιδικό τμήμα: επειδή έχω σπονδυλοδεσία από θωρακική έως και ισχιακή μοίρα της σπονδυλικής στήλης για δυο κατάγματα στην οσφυική, λογικό μου φαινόταν να αποδώσω τις ενοχλήσεις εκεί. Πόνο 24/7 έχω από το 1999 που έκανα τη σπονδυλοδεσία οπότε έχω ισχυρό κατώφλι αντοχής στον πόνο. Επίσης έχω "υπέδαφος" για να αποδίδω οτιδήποτε περιλαμβάνει "πόνους στην πλάτη" ως σύμπτωμα - π.χ. κύστες στις ωοθήκες - στη σπονδυλοδεσία. "Μπερδεύεται" η εικόνα του πόνου, και οι "αντανακλάσεις" που κάνει. Ο ειδικευόμενος ορθοπαιδικός - νάναι καλά ο άνθρωπος! - μου λέει "ας κάνουμε και έναν υπέρηχο άνω κοιλίας να δούμε μήπως είναι χολή". "Βλακείες" σκέφτηκα εγώ, σιγά μην είναι χολή. Τα πάντα έτρωγα, χωρίς πόνο καούρες κλπ. ενοχλήσεις. Έτοιμη ήμουν να μην τον κάνω τον υπέρηχο, επειδή βαριόμουν να περιμένω να έρθει η σειρά μου. Όμως αν δεν τον έκανα, τι θα έλεγα στους γιατρούς την επόμενη μέρα που θα συνεχίζαμε την έρευνα; Κάνω λοιπόν την εξέταση, δείχνει δυο πέτρες και λάσπη στη χοληδόχο κύστη (διάνα ο ειδικευόμενος), και η χειρουργός συνέστησε αφαίρεση. Όμως είμαι "ειδική περίπτωση" λόγω άλλου ιατρικού θέματος: εκτός από δομοστατικό σύστημα μέσα μου, έχω και υδραυλικό. Το ατύχημα του 99 κατόπιν σοβαρής επιπλοκής (που αντιμετωπίστηκε όμως επιτυχώς τότε από τους νευροχειρουργούς του Ασκληπιείου Βούλας, να είναι καλά οι άνθρωποι) με έχει αφήσει και με μια βαλβίδα παροχέτευσης εγκεφαλονωτιαίου υγρού από τον εγκέφαλο προς την περιτοναϊκή κοιλότητα. Δεν μου έχει δημιουργήσει ποτέ πρόβλημα στα 18 χρόνια που την έχω. Όμως δεν επιτρέπεται καμία χειρουργική πράξη πάνω μου σε νοσοκομείο χωρίς Ν/Χ τμήμα. Οπότε το νοσοκομείο της Κεφαλονιάς εκ των πραγμάτων απορρίπτεται, και έπρεπε να αναζητήσω λύση σε Νοσοκομείο Τριτοβάθμιας Φροντίδας. Κατόπιν έρευνας, καταλήγω στο νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός με χειρουργό τον εξαιρετικό γιατρό και άνθρωπο κ. Ε. Κρητικό. Το χειρουργείο έχει προγραμματιστεί για τις 17 Οκτωβρίου 2017, με εισαγωγή την προηγουμένη προκειμένου να γίνει ο προεγχειρητικός έλεγχος. Όλα πήγαν καλά και το πρωί της 17ης είμαι κεφάτη και έτοιμη για τη λαπαροσκόπηση, έχοντας ενημερωθεί από έγκυρα σάιτ του Διαδικτύου ότι πρόκειται για απλή διαδικασία: μπαίνει ο ασθενής την προηγουμένη της επέμβασης και φεύγει την επομένη, και σε μια βδομάδα μπορεί να επιστρέψει στη δουλειά του (όποιος αμφιβάλει ότι αυτή είναι η εικόνα της διαδικασίας που επικρατεί στο ελληνικό Ίντερνετ, ας κάνει μια αναζήτηση με λέξεις-κλειδιά "λαπαρασκόπηση" και "χολή" για να το διαπιστώσει και μόνος του. Ενδεικτικά, δείτε τους τίτλους και μόνο εδώ και πείτε μου αν φταίω εγώ που μπήκα στο νοσοκομείο με ψυχολογία "τουρίστριας"!) . Με πάνε στο χειρουργείο, καλαμπούρι με τον αναισθησιολόγο, μου εξηγούν ότι η μάσκα είναι για οξυγόνο και η αναισθησία γίνεται μέσω της φλέβας, νιώθω τη γλυκιά χαλάρωση καθώς βγαίνεις νοκάουτ και ξυπνάω μετά την επέμβαση, με τρεις αυτοκόλλητες γάζες και ένα σακουλάκι παροχέτευσης στην κοιλιά μου.

Και μια σέλφι στο θάλαμο... ταλαιπωρία, αλλά με χαμόγελο :)

Στο δωμάτιό μου πλέον, έρχονται φίλοι επίσκεψη, χαρά εγώ, όλα καλά, αύριο μεθαύριο θα βγω σκέφτομαι, εύκολο ήταν.... μέχρι που κατά τις 9 το βράδυ αρχίζει ο

ΠΟΝΟΣ
Δεν ήμουν προετοιμασμένη για τέτοιον πόνο: και δεν είμαι άτομο που να μην έχει εξοικειωθεί με τον πόνο. Χρόνιο πόνο: 18 χρόνια δυο βέργες από 30 εκ. η κάθε μια και 10 βίδες στη σπονδυλική στήλη. Όχι απλά τον αντέχω: γέννησα το δεύτερο παιδί μου ΜΕΤΑ το ατύχημα... μαστορεύω, κουβαλάω, σηκώνω και γενικά δε μασάω σε δουλειές γυναικείες και αντρικές... με τα τραύματα αυτά έχω ταξιδέψει σε τρεις ηπείρους... γιαυτό ένιωσα πάρα μα πάρα πολύ άσχημα όταν αναγκάστηκα να χτυπάω το κουδούνι των νοσηλευτών και να τους εκλιπαρώ να με βοηθήσουν γιατί νιώθω πως θα ξεκολλήσει ο ώμος μου!!!! (τι δουλειά έχει ο ώμος με τη χολή; Διαβάστε εδώ και θα μάθετε. Γενικώς με τη λαπαροσκόπηση "σε φουσκώνουν" με αέρα από τη μια τρύπα για να δημιουργηθεί οπτικό πεδίο στην κοιλιά προκειμένου να εκτελέσουν τις χειρουργικές πράξεις... και όταν μετά "ξεφουσκώνεις", ο πόνος μπορεί να χτυπήσει σε διάφορες μεριές). Επιπλέον, πόνοι έντονοι σε όλη την κοιλιά. "Βαθιές ανάσες" η συμβουλή των γιατρών. Τι βαθιές ανάσες μου λέτε, εδώ δεν μπορώ να ανασάνω period! Ωστόσο με τις ενδοφλέβιες παυσίπονες, και ενίοτε με επιπλέον ενέσεις, αντιμετώπισα τους έντονους πόνους: είτε λαπαροσκοπικά, είτε με ανοιχτή τομή 20 εκ., αρκεί να σκεφτεί κανείς πόσα στρώματα (δέρμα, μύες, λίπος, όργανα κλπ.) πρέπει να τρυπηθούν για να φτάσει ο χειρουργός στη χοληδόχο κύστη. Και ο πόνος αυτός έχει ονοματεπώνυμο: σπλαχνικός πόνος. Μου το εξήγησε η ειδικευόμενη την τρίτη μέρα: δεν είμαι δειλή. Απλά ανήκω σε εκείνη την κατηγορία των ανθρώπων που δυσκολεύονται να τον διαχειριστούν. Το ότι είμαι ακόμα στο νοσοκομείο όμως κι ας έχει περάσει η τρίτη μέρα μετά την επέμβαση, δεν οφείλεται φυσικά στον πόνο! Είναι επειδή έχω εμφανίσει μια επιπλοκή, που ονομάζεται

ΧΟΛΟΡΡΟΙΑ
Τη δεύτερη μέρα μετά το χειρουργείο, μπαίνει ο χειρουργός το πρωί στο θάλαμο, κοιτάζει το σακουλάκι της παροχέτευσης, μουρμουρίζει "δεν μ'αρέσει αυτό" και φεύγει. Δεν ήμουν σε θέση να κρίνω τι ήταν αυτό που δεν του άρεσε, πονούσα ακόμα πολύ, δεν έδωσα σημασία. Την τρίτη μέρα ξαναέρχεται ο χειρουργός, κοιτάζει το σακουλάκι, μουρμουρίζει "χολόρροια" και φεύγει. Πλέον έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι τι συμβαίνει... στο μεταξύ ο χειρουργός-σίφουνας έχει ήδη φύγει από το δωμάτιο.

Η πρώτη αναζήτηση που έκανα στο Ίντερνετ με οδήγησε σε τρομακτικά σενάρια οπότε το έκλεισα επιτόπου, και σκέφτηκα να επικοινωνήσω μέσω μέιλ με το δίκτυο γιατρών που έχω γνωρίσει τα τελευταία χρόνια μέσα από διάφορες οικογενειακές περιπέτειες υγείας. Μαθαίνω λοιπόν ότι πρόκειται για συχνό φαινόμενο να συνεχίζει να παροχετεύεται υγρό από την κοιλιά στο σακουλάκι κι ας έχουν περάσει τρεις μέρες από την επέμβαση, και ότι το σημαντικό είναι να παραμένουν μικρές οι 24ωρες ποσότητες του υγρού (μικρότερες από 100 ml). Συμβιβάζομαι με το γεγονός ότι πρέπει να παραμείνω μερικές μέρες ακόμα στο νοσοκομείο για παρακολούθηση. Από τα 100 πέφτει στα 60 και μετά στα 30 cc το υγρό, και τη Δευτέρα 23/10 έχω ετοιμαστεί ψυχολογικά για αναχώρηση. Μέχρι που μπαίνει ο γιατρός και μου ανακοινώνει ότι θα μείνω ακόμα λίγες μέρες. Και φεύγει.

Αυτό ήταν: κατέρρευσα. Προφανώς κάτι τους ανησυχούσε... και ήμουν στα μαύρα σκοτάδια. Σχεδόν κλαίγοντας πήγα στο γραφείο των νοσηλευτών και ανακοίνωσα:
"Δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει, δεν ξέρω γιατί δεν μου εξηγεί ο κ. Κρητικός το λόγο που πρέπει να μείνω κι άλλο στο νοσοκομείο, εγώ έχω ανάγκη ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ. Πάω κάτω για καφέ. Και θα ανάψω και ένα τσιγάρο, αν και ξέρω ότι δεν θα μπορέσω να το καπνίσω"
"Καλά θα κάνετε. Το τελευταίο με το τσιγάρο, ούτε καν το ακούσαμε"

 Λίγο αφότου επέστρεψα στο δωμάτιο, ήρθε το επιτελείο των ειδικευόμενων για να μου εξηγήσουν τι συμβαίνει. Ξεκίνησαν μιλώντας για μια απλή και ανώδυνη χειρουργική διαδικασία που ίσως χρειαστεί, αλλά "θέλουμε να την αποφύγουμε και γιαυτό σας κρατάμε".

"ERCP," τους απαντώ εγώ.
"Α, τη γνωρίζετε. Επειδή όμως έχει μια μικρή πιθανότητα επιπλοκών, όπως παγκρεατίτιδα, θα κάνουμε τα πάντα για να την αποφύγουμε"
"Θα μου βάλετε stent; Πλαστικό φαντάζομαι!"
"Γιατρός είστε;"

Πού να φανταστούν ότι την ERCP την ήξερα πολύ καλά, αφού η μητέρα μου είχε κάνει 7 φορές - με επιτυχία και χωρίς επιπλοκές - για άλλο πρόβλημα. Ήταν μια διαδικασία που δεν τη φοβόμουν καθόλου, αλλά ούτε φυσικά την ήθελα!

Στη συνέχεια είδα και τον Κρητικό και τον ρώτησα αν θα χρειαστώ ERCP. "Ποιος σου είπε για ERCP"; με ρώτησε. Φυσικά δεν "έδωσα" τους ειδικευόμενους, ούτε τον γενικό χειρουργό άλλου νοσοκομείου που έκαναν το πολύ απλό και αυτονόητο: να μου εξηγήσουν τι συμβαίνει και τι να περιμένω. Είμαι σε θέση να διαχειριστώ πιθανά ενδεχόμενα. Δεν μπορώ να διαχειριστώ την άγνοια! Τα βρήκαμε όμως με τον κ. Κρητικό, και μου είπε πως όποια άλλη απορία έχω να ρωτάω τον ίδιο και όχι άλλους. Το εφάρμοσα αυτό στη συνέχεια, πετυχαίνοντάς τον πάντα στη μέση της διαδρομής από το κρεβάτι μου  προς την πόρτα του θαλάμου. Ωστόσο, οφείλω να πω ότι πάντα γύριζε για να μου απαντήσει. Επίσης, μου εξήγησε ότι ένας επιπλέον λόγος που με κρατάνε είναι επειδή ακριβώς η βαλβίδα που έχω στο κεφάλι παροχετεύει στην ίδια κοιλότητα: αν και είναι από την άλλη μεριά, και δεν υπάρχει περίπτωση ανάστροφης ροής, καλύτερα να "στεγνώσει" το σακουλάκι πριν βγω από το νοσοκομείο.

Μετά λοιπόν από αυτές τις εξηγήσεις, και νιώθοντας πολύ καλύτερα στο θέμα πόνου και διάθεσης, ένα έμενε: να στήσω το γραφείο μου :-)))))))

Όλη την εβδομάδα που πέρασε λοιπόν ασχολούμαι δημιουργικά και παραγωγικά με δουλειές στον υπολογιστή... με διάβασμα βιβλίων... με προσφορά βοήθειας και αλληλεγγύης στους συν-ασθενείς μου και τους συνοδούς τους... και είμαι μια χαρά από διάθεση και αισιοδοξία. Είναι όμως έτσι οι περισσότεροι ασθενείς στα νοσοκομεία; Όοοοοοοχι. Γιατί υπάρχει ένα τεράστιο φράγμα μεταξύ του ασθενούς και της παραγωγικής/ευχάριστης/αισιόδοξης χρήσης του ελεύθερου χρόνου. Και αυτό το φράγμα λέγεται

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Ο 247 πρέπει νά'ναι ο μοναδικός θάλαμος σε ολόκληρη την πτέρυγα της Α' Χειρουργικής στον οποίο για δυο εβδομάδες δεν μπήκε τηλεόραση για ούτε ένα δευτερόλεπτο (ήμουν τυχερή βέβαια που μου έτυχαν συγκάτοικοι μη-τηλεορασόπληκτοι). Αδυνατώ να καταλάβω ποια ακριβώς απόλαυση νιώθουν οι ασθενείς που είναι καθηλωμένοι σε ένα κρεβάτι (ή και περιπατητικοί, όπως ήμουν εγώ από τη δεύτερη βδομάδα) με το να έχουν μια οθόνη - μικρή μάλιστα, σε σχέση με την απόσταση από το κρεβάτι τους - να φλυαρεί ακατάσχετα όλη μέρα για άσχετα, ανούσια και ενίοτε καταθλιπτικά πράγματα. Ποια εναλλακτική έχουν;

1) Να διαβάσουν βιβλία (τέλειωσα ένα, προχώρησα αρκετά άλλο ένα)

2) Να ασχοληθούν δημιουργικά με λάπτοπ, τάμπλετ, κινητό (δλδ καλό το Facebook, αλλά όχι μόνο αυτό). Να ανοίξουν ένα μπλογκ καληώρα, τζάμπα είναι, και να κάνουν ψυχοθεραπεία γράφοντας τις σκέψεις τους. Αν οι σκέψεις αυτές αφορούν κι άλλους - αν μπορούν να συγκινήσουν, να ενημερώσουν, να εμπνεύσουν - ακόμα καλύτερα.

3) Για τους πιο "ψαγμένους" επιστημονικά: Wikidata. Να μεταφράσουν ετικέτες και περιγραφές των 35.000.000 και βάλε "αντικειμένων δεδομένων" που υπάρχουν εκεί μέσα για κάθε θέμα που μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Είναι εύκολο, είναι ευχάριστο, είναι εξαιρετικά ωφέλιμο για την κοινωνία της ανοικτής γνώσης.  Έκανα 200 εγγραφές τις τελευταίες 3 μέρες σε ιατρική ορολογία. Όποιος ενδιαφέρεται και δεν ξέρει πώς, ας μου στείλει μήνυμα και με χαρά θα τον κατευθύνω.

4) Να αφουγκραστεί τις ανάγκες του ανθρώπου στο διπλανό κρεβάτι και να του προσφέρει βοήθεια. Θέλει κουβέντα; Χρειάζεται βοήθεια να φάει ή να εξυπηρετηθεί στην ανάγκη του; Υπάρχουν μεν οι νοσηλευτές για τέτοιες ανάγκες των ασυνόδευτων ασθενών, όμως κι αυτοί/αυτές τρέχουν και δε φτάνουν. Κάνουμε κι εμείς ό,τι μπορούμε για το συνάνθρωπο, για να είναι εκείνες ελεύθερες να κάνουν τις νοσηλευτικές πράξεις τους. Δουλεύουν με υπεράνθρωπο ζήλο και απίστευτες αντοχές, σε ένα σύστημα που δεν τους παρέχει καν τα βασικά. Αξίζουν το σεβασμό μας.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Και αν νομίζετε πως αρκετά ταλαιπωρήθηκα και καιρός να χαρώ την αναρρωτική που θα έχω βγαίνοντας από το νοσοκομείο... δεν πρόλαβα να βγω και "έσκασε" ήδη το επόμενο πρόβλημα υγείας στην οικογένεια. Και από αύριο θα τρέχω για τον πατέρα μου, ευτυχώς για θέμα που θέλω να πιστεύω ότι θα λυθεί σχετικά εύκολα. Αυτή είναι η ζωή: στρωμένη με ρόδα. Όχι ροδοπέταλα: ΡΟΔΑ. Δεχόμαστε και τα αγκάθια, για να απολαμβάνουμε περισσότερο τα πέταλα:)

ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΚΟΜΑ:
Το ότι ταλαιπωρήθηκα εγώ με τη λαπαροσκόπηση δε σημαίνει ότι ΟΛΟΙ ταλαιπωρούνται! Στο τέλος της δεύτερης εβδομάδας βρέθηκα να περιμένω το ασανσέρ μαζί με μια κυρία που κουβέντιαζε με τη μητέρα της, και άκουσα τις λέξεις "λαπαροσκόπηση" και "χολή". Πήρα το θάρρος και τη ρώτησα, ήταν στην ίδια κλινική με μένα, ακμαιότατη φαινόταν, τη ρωτάω πότε θα μπει στο χειρουργείο και μου απαντάει "Τώωωρα; Χτες το έκανα. Σήμερα βγαίνω". Πώς ήμουν εγώ τη δεύτερη μέρα μετά το χειρουργείο; Καμία σχέση! Ιδού λοιπόν που υπάρχουν άνθρωποι που όντως περνάνε "αέρα" τη λαπαροσκοπική επέμβαση. Αν τυχόν διαβάζετε την ανάρτηση αυτή επειδή σας βγήκε στο "γκουγκλάρισμα" και θα μπείτε προσεχώς για λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή, σας εύχομαι ΟΛΟΨΥΧΑ η εμπειρία σας να είναι όπως της κυρίας στο ασανσέρ. Αν ταλαιπωρηθείτε, να σας πω κι εγώ την εντελώς εκνευριστική, αλλά σοφή, κουβέντα που αρμόζει: ΥΠΟΜΟΝΗ. Περνάει:)

Σας παρενοχλούν οι εισπρακτικές; Διασκεδάστε μαζί τους!

Στην Ελλάδα του 2017, δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς χρέη. Δεν θέλουμε να χρωστάμε! Δουλεύουμε έντιμα, πληρώνουμε τους φόρους μας, τις ασφαλιστικές εισφορές μας, τα τέλη μας και πάει λέγοντας... κοινώς, δεν προλαβαίνουμε να πληρώνουμε. Πάνω στις πλάτες μας ξελάσπωσαν πολλάκις οι τράπεζες: αν υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι το υπέρογκο χρέος της χώρας μας προέκυψε επειδή "μαζί τα φάγαμε" καλά θα κάνει να ξεκουμπιστεί από καναπέδες, ΣΚΑΙ, Mega κλπ., να κλείσει το Survivor και να διαβάσει ανεξάρτητες πηγές στο Ίντερνετ. Να διασταυρώσει κατόπιν τα στοιχεία που θα συλλέξει και να καταλήξει σε συμπεράσματα. Κουραστικό; Ας συνεχίσει τότε αυτά που κάνει, αλλά να μη γκρινιάζει για τα χάλια μας. Η επιλεκτική του άγνοια είναι εν μέρει υπεύθυνη για τον κόσμο που θα παραλάβουν τα παιδιά μας.

Ο καθένας μας έχει να εξιστορήσει μια εμπειρία με εισπρακτικές: ξέρετε, εκείνες οι εταιρίες-υπεργολάβοι που έχουν αναλάβει να εκφοβίζουν τους πελάτες τραπεζών και άλλων "ευαγών" ιδρυμάτων ώστε να προβούν άμεσα στην εξόφληση των χρεών τους.

Πώς θα αντιμετωπίσετε την παρενόχληση της εισπρακτικής με τρόπο που θα αναπτερώσει το ηθικό σας, θα ανανεώσει τη διάθεσή σας και θα σας κάνει να νιώσετε σαν να έχετε μόλις κάνει τζάμπα συνεδρία ψυχοθεραπείας; Ακολουθήστε τις παρακάτω απλές οδηγίες! Πρώτα όμως θα κάνουμε μερικές παραδοχές:

Παραδοχή #1: Οι τράπεζες δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, έχουν υπολογίσει με ακρίβεια τους τόκους που θα μας φορτώσουν προκειμένου να διατηρούν στο μέγιστο την κερδοφορία τους. Δεν χάνουν επειδή εμείς καθυστερούμε τη δόση της κάρτας ή του δανείου μας... πολύ απλά επειδή θα πληρώσουμε αδρά την καθυστέρηση αυτή σε τόκους υπερημερίας!

Παραδοχή #2: Κανείς δεν θέλει να χρωστάει. Άμεση απόρροια της παραδοχής #1: ποιος θέλει να πληρώνει κερατιάτικους τόκους στις τράπεζες; Κανείς βέβαια! Ο λόγος που χρωστάμε είναι επειδή είναι πολλοί αυτοί που ζητάνε και λίγα αυτά που μπορούμε να δώσουμε. Θα κάνουν λοιπόν υπομονή, όπως κάνουμε εμείς όταν μειώνεται ο μισθός μας (αν έχουμε) και αυξάνονται οι απαιτήσεις (ανεξαρτήτως μισθού: έχουμε δεν έχουμε). Υπάρχουν προτεραιότητες σε αυτά που καλούμαστε να πληρώσουμε, και τις προτεραιότητες αυτές τις αποφασίζουμε εμείς και όχι αυτοί.

Παραδοχή #3: Καμία τράπεζα δεν θα προβεί σε διάλυση της σύμβασης που έχουμε συνάψει μαζί της, πολύ απλά επειδή θέλει να εισπράξει τα χρήματα που της χρωστάμε! Και αν διαλύσει τη "σύμβαση", πολύ απλά δεν θα τα πάρει!

Και τώρα διασκεδάστε μαζί μου με τις πραγματικές συνομιλίες που ακολουθούν :D


Περίπτωση Alphabank 

Εδώ με έπιασαν "αδιάβαστη" επειδή η Alpha πρόσφατα το γύρισε στις εισπρακτικές: μέχρι πρότινος έπαιρνε πού και πού ένας/μία ευγενική υπάλληλος που υπενθύμιζε ότι είχε λήξει ο τελευταίος λογαριασμός της κάρτας και ενημέρωνε ποια ήταν η ελάχιστη δόση που θα έπρεπε να καταβάλω. Προσωπικά με βολεύει να μην πληρώνω κάθε μήνα, αλλά να καταθέτω κάθε 3-4 μήνες ένα μεγαλύτερο ποσό, το εξηγούσα αυτό στους υπαλλήλους του customer service και 13 χρόνια που έχω κάρτες στην Alphabank με άφηναν στην ησυχία μου. Μπορεί να είχα 2-3 τηλέφωνα το χρόνο αν όντως είχα καθυστερήσει πολλούς μήνες να εξοφλήσω, αλλά μέχρι εκεί. Φαίνεται όμως πως κάτι τέτοιο δεν απέδιδε τα μέγιστα στην ταμειακή ροή του ιδρύματος και αποφάσισαν να αναθέσουν τις εισπράξεις στους "ειδικούς": τις εισπρακτικές.

Κρούση 1η: shouting challenge
Όφελος: εκτόνωση
Προειδοποίηση: η μέθοδος δεν συνίσταται για άτομα με καρδιοπάθειες, ιστορικό εγκεφαλικών κλπ. ασθένειες που απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή στη διαχείριση καταστάσεων που προκαλούν αυξημένη αρτηριακή πίεση!

Μετά τις αρχικές ευγενικές κουβέντες, όπου συστήθηκε η υπάλληλος - δεν συγκράτησα όνομα και εταιρία - με ενημερώνει ότι ηχογραφείται η συνομιλία μας και ζητά όνομα πατρός για ταυτοποίησή μου. Κατάλαβα ότι δεν τη γλιτώνω οπότε το είπα: τα στοιχεία μου τα έχουν πλήρη άλλωστε, δεν έχω κάτι να κερδίσω από την άρνηση. Στη συνέχεια αρχίζει να μου λέει ότι οφείλω τόσα ως ελάχιστη δόση στην τάδε κάρτα και τόσα στην άλλη. Εξηγώ ότι πρόσφατα είχα κάποια προβλήματα και ότι έχουν δίκιο, έχω καθυστερήσει τις πληρωμές μου, και με την πρώτη ευκαιρία θα πληρώσω.

Δεν αρκούσε αυτό: έπρεπε σώνει και καλά να δεσμευτώ ότι την επομένη θα καταθέσω συγκεκριμένο ποσό. Εξηγώ ευγενικά ότι δεν μπορώ να δεσμευτώ, και τι τους νοιάζει από τη στιγμή που πληρώνω τόκους και η καθυστέρηση είναι εις βάρος μου. Ξανά τα ίδια: "αύριο λήγει ο τελευταίος λογαριασμός και πρέπει να καταθέσετε οπωσδήποτε xxxx Ευρώ". Αρχίζω να χάνω την υπομονή μου
και η συνέχεια εξελίχθηκε σε κόντρα ντεσιμπέλ: κάθε φορά που ξεκινούσε να μιλήσει την έκοβα ανεβάζοντας ντεσιμπέλ.... κάποια στιγμή είπε "δηλαδή θέλετε οπωσδήποτε να έχετε τον τελευταίο λόγο;" Μέγα λάθος! Δεν τα έβγαλε πέρα αφού πρέπει να χτύπησα 120dB σε απάντηση (και τουλάχιστον 15 πίεση). Έχοντας επιτέλους καταλάβει ότι είχε ηττηθεί στο ουρλιάζειν, χρησιμοποίησε το επόμενο όπλο: έχετε συνάψει συμβόλαιο με την εταιρία. Η εταιρία δικαιούται να τερματίσει το συμβόλαιο. Άλλο μεγάλο λάθος! Της απαντάω ψύχραιμα "αυτή τη στιγμή ηχογραφείται η συνομιλία;" "Μάλιστα". Απαντάω φωνάζοντας όσο πιο δυνατά μπορούσα "ΧΕΣΤΗΚΑ!!!!", κατεβάζω ντεσιμπελ, αποχαιρετώ και κλείνω. Στη συνέχεια αποθηκεύω τον αριθμό γιατί ΘΑ ξαναπάρουν...

Screenshot στο κινητό μου, την ώρα που διάβαζα σχόλια σε ανάρτησή μου στο Facebook με θέμα την παρακμή και το νέο φαινόμενο να ανοίγουν ενεχυροδανειστήρια δίπλα σε καζίνο (απόλυτα ταιριαστό το βρίσκω το τάιμινγκ :-)

κρούση 2η: Intelligence challenge
Μόνο οφέλη! Συνιστάται σε όλους!

Εννοείται ότι ακολούθησαν ακόμη δυο κλήσεις από τον ίδιο αριθμό, τις οποίες φυσικά αγνόησα. Αναμενόμενο ήταν ότι η επόμενη κλήση θα ήταν από άλλο αριθμό. Ήμουν απασχολημένη και βρίσκω μετά από λίγο αναπάντητη κλήση από τον αριθμό 6978483128. Υποψιάζομαι ότι είναι οι ίδιοι ωστόσο δεν μπορώ να είμαι βέβαιη... οπότε καλώ τον αριθμό. Απαντάει μια ευγενική κοπέλα που ανακοινώνει το όνομα της εταιρίας - δεν το συγκρατώ - και ρωτάει τι θέλω. Και ακολουθεί ο παρακάτω απολαυστικός διάλογος:

- Βρήκα αυτή τη κλήση στο κινητό μου, τι είναι εκεί;
- Παρακαλώ πείτε μου το ονοματεπώνυμό σας.
- Όχι δεν θα σας το πω, προφανώς και έχετε τα στοιχεία μου γιατί εγώ βρήκα την κλήση. Πείτε μου τι είναι εκεί.
- Εταιρία ενημέρωσης.
- Ωραία, τι είδους ενημέρωσης;
- Πείτε μου το ονοματεπώνυμο σας.
- Σας είπα ότι τα στοιχεία μου τα έχετε.
- Εγώ είμαι στο τηλεφωνικό κέντρο, δεν μπορώ να γνωρίζω ποιος σας κάλεσε.
- Πείτε μου λοιπόν τι τμήματα έχετε και τι είδους ενημερώσεις κάνετε.
- Το ονοματεπώνυμό σας.
- Μπορείτε να μου πείτε παρακαλώ ποιο είναι το ΚΑΔ της εταιρίας σας;
(Σιωπή... προφανώς δεν κατάλαβε τίποτα)
- Εννοώ ποια είναι η εμπορική σας δραστηριότητα.
- Εταιρία ενημέρωσης
- Πάνω σε τι θέματα ενημερώνετε; Για τον καιρό; Για στοιχήματα; Για τα ζώδια;
- Σας είπα είμαστε εταιρία ενημέρωσης.
- Μάλιστα, ενημερώνετε γενικώς. Το όνομα της εταιρίας ενημέρωσης;
- CVM
(πλέον έχω αρχίσει όσο μιλάω να ψάχνω στο Ίντερνετ)
- Και τι αντικείμενο έχει η CVM;
- Είμαστε εταιρία ενημέρωσης.
- Δηλαδή θέλετε να μου πείτε ότι πήγατε και καταθέσατε φάκελο στην Εφορία και σας έδωσαν άδεια λειτουργίας με αντικείμενο δραστηριότητας "εταιρία ενημέρωσης;"
(Σιωπή... μάλλον δεν ήταν προετοιμασμένη για τέτοια ανάκριση :D )
- Πείτε μου το ονοματεπώνυμο σας για να απαντήσω.
- Σας είπα ότι δεν πρόκειται να σας πω τα στοιχεία μου επειδή τα έχετε ήδη στην εταιρία σας.
(Στο μεταξύ έχω βρει τη CVM )
- CVM είπατε έτσι; Μάλιστα... εδώ βλέπω "CVM Διαχείριση Πελατειακής Αξίας Α.Ε." * Εισπρακτική είσαστε δηλαδή! Θα μου πείτε τα δικά σας στοιχεία;
- ΧΧΧΧ ΧΧΧΧΧΧΧ
(Θα μπορούσε να αρνηθεί κι αυτή αλλά προφανώς έχει εντολή από τη CVM να κοινοποιεί τα στοιχεία της)
- Ευχαριστώ πάρα πολύ κα. ΧΧΧΧΧΧΧ, αντίο σας!

Συμπέρασμα: Μην αφήνετε τις εισπρακτικές να σας ψαρώνουν: ψαρώστε τους εσείς! Σας παίρνει εταιρία; Ζητήστε ΚΑΔ. Σας παίρνει δικηγορικό γραφείο;  Ζητήστε Αριθμό Μητρώου του καλούντος στο Δικηγορικό Σύλλογο της πόλης του. Χρησιμοποιήστε το μυαλό σας και τη φαντασία σας και αλλάξτε τους τα φώτα... και αν διστάζετε, φοβάστε, νομίζετε ότι δίκιο έχουν επειδή εσείς χρωστάτε και αυτοί στο κάτω-κάτω απλά τη δουλειά τους κάνουν... διαβάστε εδώ για τα δικαιώματά σας. Και μην ξεχνάτε ότι το να είναι μια δουλειά νόμιμη δεν την κάνει και έντιμη.

Προς Alphabank: Επειδή την ανάρτηση αυτή πρόκειται να την κοινοποιήσω στην Υπηρεσία Πελατών μέσω της φόρμας επικοινωνίας, σας ενημερώνω ότι αυτή τη στιγμή τα χρήματα για την εξόφληση των ελάχιστων ποσών τα έχω και ΕΠΙΤΗΔΕΣ δεν τα καταθέτω. Έχω πλήρη επίγνωση ότι χρεώνομαι τόκους υπερημερίας, και εννοείται ότι μπορείτε ελεύθερα να προχωρήσετε στη διάλυση της σύμβασης που έχουμε συνάψει. Αν από την έρευνα που κάνατε διαπιστώσατε ότι η πιστοποιημένη με ISO (!!!!) CVM με τους ειδικά εκπαιδευμένους εκφοβιστές της θα βελτιώσει την ταμειακή σας ροή, ελπίζω να οδηγηθείτε στα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Η ανάρτηση αυτή είναι το δικό μου ελάχιστο λιθαράκι για να ενθαρρύνω τον κόσμο να αντισταθεί μαζί μου στην παρενόχληση και τον εκφοβισμό των εισπρακτικών ... και μάλιστα, να το κάνουμε διασκεδάζοντας :-))))

*Αξίζει να ανοίξετε το σύνδεσμο και να ξεράσετε μαζί μου μαθαίνοντας πώς ωραιοποιούνται οι απειλές και τα νταϊλίκια... ένα πραγματικό "έργο τέχνης".

Γιατροί και γιατροί-μάγοι (υπότιτλος: Δεν είμαστε ηλίθιοι)

Αντί εισαγωγής...

Θα ξεκινήσω με έναν υποθετικό διάλογο μεταξύ ενός τεχνικού υπολογιστών και ενός πελάτη που έχει πρόβλημα με το μηχάνημά του:

- ο σκληρός δίσκος κάνει περίεργους ήχους και δεν ξεκινάει το μηχάνημα. Μου είχατε αλλάξει τη μητρική πριν μερικά χρόνια.

- Η μητρική είναι βράχος! Δεν έχει κανένα πρόβλημα!

- Δεν θα το κοιτάξετε το μηχάνημα;

- Δεν χρειάζεται! Ασήμαντος είναι ο θόρυβος.

- Έτρεξα κάποιους διαγνωστικούς ελέγχους. Μήπως θέλετε να τους δείτε;

- Όχι, σας είπα: δεν χρειάζεται!

Για γέλια ο τεχνικός, θα συμφωνήσουν όλοι. Για πάμε τώρα και σε έναν πραγματικό διάλογο που συνέβη στα εξωτερικά ιατρεία του Ν/Χ τμήματος του Ασκληπιείου Βούλας την Παρασκευή 8/9/2017 και 1:30μ.μ., στο πλαίσιο τακτικού προγραμματισμένου ραντεβού μέσω του συστήματος 1535:

- Έχω πόνο στη θωρακική μοίρα της σπονδυλικής στήλης. Είχα κάνει σπονδυλοδεσία εδώ το 1999.

- Η σπονδυλοδεσία σας είναι βράχος! Δεν έχει κανένα πρόβλημα!

- Δεν θα με εξετάσετε;

- Δεν χρειάζεται! Μυικός είναι ο πόνος.

- Έχω φέρει μαζί μου ακτινογραφίες και αξονική ΘΜΣΣ και ΟΜΣΣ, Θέλετε να τις δείτε;

- Όχι, σας είπα: δεν χρειάζεται!

Πέντε λεπτά δεν διήρκεσε η "εξέταση": δεν υπήρχε άλλωστε λόγος να επιμείνω. Γιατρός που βγάζει διάγνωση με οπτικό έλεγχο του προσώπου του ασθενούς που έχει απέναντί του είναι μάγος και όχι επιστήμονας. Και αν ήθελα διάγνωση με διαγνωστικό εργαλείο τη μαγεία, θα πήγαινα σε χαρτορίχτρα, όχι σε νοσοκομείο.

Όμως εδώ ο γιατρός δεν είναι για γέλια: είναι για κλάματα. Διότι έχει μια τεράστια διαφορά η δουλειά του από εκείνη του τεχνικού Η/Υ: διαχειρίζεται ανθρώπινες ζωές, και όχι αναλώσιμα μηχανήματα. Δυστυχώς, υπάρχουν και τέτοιοι γιατροί. Που δεν έχουν αντιληφθεί το ηθικό βάρος του επαγγέλματος που επέλεξαν να σπουδάσουν και να εξασκήσουν.
--------------------------------------------------

Κλείνω σχεδόν ένα μήνα που διερευνώ δυο ταυτόχρονα ιατρικά προβλήματα που εμφάνισα, εκ των οποίων το ένα τουλάχιστον χρήζει χειρουργικής αντιμετώπισης, και έχω συναντηθεί - χωρίς υπερβολή - με δέκα γιατρούς από 4 διαφορετικές ειδικότητες (είμαι "ειδική περίπτωση" αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μου αυτή τη στιγμή). Πέρασα ώρες εξέτασης και αναμονής σε πρωτοβάθμιο επίπεδο σε τρία νοσοκομεία του ΕΣΥ, απεικονιστικές σε τρία ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα και μια συνάντηση με ιδιώτη νευροχειρουργό (η οποία δεν θα ήταν απαραίτητη αν είχα εξυπηρετηθεί από τον γιατρό του Ασκληπιείου). Όλοι ανεξαιρέτως με αντιμετώπισαν με σεβασμό, ενδιαφέρον και ενίοτε και χιούμορ (χρειάζεται κι αυτό, άνθρωποι είμαστε). 'Ολοι εκτός από το "μάγο" της νευροχειρουργικής!

Και έρχομαι τώρα στο λόγο που γράφω αυτή την ανάρτηση... θα μπορούσα κάλλιστα να το προσπεράσω το συμβάν, μιας και τυχαίνει να έχω μακρόχρονη εμπειρία στη διαχείριση σοβαρών και ενίοτε τραγικών περιστατικών στην οικογένειά μου. Αυτό έχει ως συνέπεια να μην "κολλάω" και να μην πελαγώνω όταν βρίσκομαι αντιμέτωπη με αδιάφορο, υπερόπτη, εντέλει απαράδεκτο γιατρό: έχω εναλλακτικές.  Είμαι μόνιμη κάτοικος νησιού, και αυτό έχει αποδειχτεί ότι είναι πάρα, πάρα πολύ δύσκολο όταν έχεις να κάνεις με σοβαρές ασθένειες. Έμαθα πώς να πλοηγούμαι με επιτυχία σε χώρους υγείας, έχω αποφύγει κακοτοπιές με πιθανότατα τραγική κατάληξη, με "οδηγό" την προσήλωσή μου στην υγεία του ανθρώπου που συνόδευα, την επιμελή εκτέλεση όλων των απαραίτητων εξετάσεων, την παρακολούθηση όλων των κρίσιμων σημείων της πορείας του ασθενούς, την επαγρύπνηση για "συναγερμό έκτακτης ανάγκης"... και τέλος, το θάρρος και την επιμονή να διεκδικήσω την απόλυτα ενδεδειγμένη αντιμετώπιση της έκτακτης ανάγκης*. Όλα αυτά φυσικά θα ήταν αδύνατα αν δεν είχα τη συνδρομή εξαιρετικών, ευαίσθητων - και ΑΝΘΡΩΠΩΝ πρωτίστως - γιατρών που κατανοούσαν την αγωνία μου, με αντιμετώπιζαν με σεβασμό και εξηγούσαν με απλά λόγια τα απαραίτητα στοιχεία της επιστήμης τους ώστε να καταλάβω και εγώ η μη-ειδική. Μερικές φορές μάλιστα η συμβουλή και παρέμβασή τους ήταν σωτήρια για την ίδια τη ζωή των ανθρώπων μου,  όπως π.χ.όταν βρέθηκα αντιμέτωπη με ιατρονοσηλευτικό προσωπικό που αδιαφορούσε για την κωματώδη κατάσταση της μητέρας μου. Το απεγνωσμένο τηλεφώνημα που έκανα σε γιατρό άλλου νοσοκομείου που δεν εφημέρευε, και η συμβουλή που μου έδωσε, της έσωσε κυριολεκτικά τη ζωή εκείνη τη στιγμή.

'Ομως εγώ είμαι ΕΞΑΙΡΕΣΗ. Δεν έχουν όλοι οι ασθενείς και οι συνοδοί τους την προσήλωση, την υπομονή και την επιμονή να εμβαθύνουν τόσο στο περιστατικό του ανθρώπου τους. Δεν είναι καν υποχρεωμένοι να το κάνουν. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ. Η "δουλειά" των ασθενών είναι να κάθονται στην άκρη, και να αφήνουν τους γιατρούς στην ησυχία τους να κάνουν τη δική τους!!! Όμως η πράξη έχει αποδείξει ότι δεν είναι πάντα έτσι, και τελευταίο περίτρανο παράδειγμα ο γιατρός της ιστορίας αυτής. Οπότε αναγκαστικά είμαι σε επαγρύπνηση.

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ: αν οι γιατροί θέλουν να τους αφήσουμε ήσυχους εμείς οι ασθενείς και οι συνοδοί, να φροντίσουν να μας φέρονται με τον ίδιο σεβασμό που τους φερόμαστε εμείς. Επίσης, δεν είμαστε ζώα (και ζητώ συγγνώμη στο αγαπητό ζωικό βασίλειο για την παρομοίωση): καταλαβαίνουμε πότε ασχολείστε μαζί μας στα σοβαρά και πότε θέλετε απλά να μας ξεπετάξετε. Τέλος, αν καμιά φορά σας φαίνεται ότι έχουμε υπέρμετρη αγωνία για τον άνθρωπο μας, για μπείτε λίγο στη θέση μας και φανταστείτε ότι η ασθενής που εξετάζετε είναι η μάνα, η αδελφή, η κόρη σας και όχι η οξεία χολοκυστίτιδα του 108 ή το έμφραγμα του 211.

Θερμή παράκληση προς το νευροχειρουργό με τις μαγικές διαγνωστικές ικανότητες: μην το ξανακάνετε. Εγώ τη βρήκα την άκρη και την αντιμετώπιση που χρειάζεται το πρόβλημά μου. Μεθαύριο στη δική μου θέση μπορεί να βρεθεί κάποιος δικός σας άνθρωπος. Κάντε μια αυτοκριτική, και δείτε αν αξίζει τέτοια αντιμετώπιση. Καλοπροαίρετα πάντα:)

*Μόνο οι κάτοικοι νησιών μπορούν να καταλάβουν το άγχος και την αγωνία μην τύχει έκτακτη ανάγκη μεταφοράς σε τριτοβάθμιο νοσοκομείο για να γλιτώσει ο άνθρωπός τους: άλλο να παίρνεις το αυτοκίνητό σου μέσα στη νύχτα και να τρέχεις, άλλο να περιμένεις να διασχίσεις θάλασσα, ΑΝ ο καιρός το επιτρέπει, ΑΝ έχει εισιτήρια το αεροπλάνο, ΑΝ πειστεί το πρωτοβάθμιο νοσοκομείο ότι πρέπει π.χ. η ασθενής να μεταφερθεί επειγόντως για ERCP όταν η χολερυθρίνη έχει ανέβει στον ουρανό, αλλιώς δεν τη σώζουν όλες οι ενδοφλέβιες αντιβιώσεις του κόσμου!!! Πολλα ΑΝ, μια ανθρώπινη ζωή. Έχω αρχίσει πλέον σοβαρά να σκέφτομαι μήπως πρέπει να εγκαταλείψω το νησί...

Και για να προλάβω τα τυχόν σχόλια που περιμένω να δω:

Σημείωση 1: μην διανοηθεί κανείς ότι πλοηγούμαι επιτυχώς σε χώρους υγείας με "πυξίδα" το φακελάκι. ΟΥΔΕΠΟΤΕ έχω δώσει χρήματα για να "σπρώξω" ιατρικό περιστατικό. Αν διαπιστώσω ότι ο γιατρός απέναντί μου αντιμετωπίζει τον άνθρωπό μου ως εμπόρευμα, έχω φύγει σφαίρα για αλλού.

Σημείωση 2: το ότι χρησιμοποιώ με άνεση κάποιους ιατρικούς όρους είναι επειδή τους έμαθα στην πορεία των ασθενειών των ανθρώπων μου, και όχι για να κάνω την έξυπνη. Πιστεύω πως διευκολύνω τη συνεννόηση με το γιατρό όταν μπορώ να του μιλάω "στη γλώσσα του", όπως ακριβώς διευκολύνεται η συνεννόηση μου με άνθρωπο που δεν είναι επιστήμονας πληροφορικής όταν μου λέει π.χ. "μνήμη RAM" αντί για "εκείνο το πράσινο που μοιάζει με χαρακάκι και έχει απάνω του τσιπάκια". Όχι ότι δεν θα καταλάβω για ποιο πράγμα μιλάει χωρίς τον όρο, απλά κερδίζουμε χρόνο :)

Οι άλλοι άνθρωποι

Μοναστηράκι, 4μ.μ., τέλη Ιουλίου. Κόσμος, κίνηση, τουρίστες, ντόπιοι, ο ήλιος ντάλα, η ζέστη ανυπόφορη... στην πλατεία, στη μεριά της Ερμού, έχει ήδη στηθεί το τραπέζι και το πανό. Είναι 5-6 άτομα που κόβουν κρεμμύδια, ανοίγουν σακούλες με κομμένα λαχανικά, αραδιάζουν στη σειρά τα ζυμαρικά... η τεράστια κατσαρόλα έχει αρχίσει να ζεσταίνει από τη φιάλη πετρογκάζ. Ένας ψηλός κύριος ρίχνει μέσα το λάδι, ένα σακκουλάκι μπαχαρικά, τα λαχανικά και το απαραίτητο νερό... Κάθομαι στα παγκάκια απέναντι και τους παρατηρώ. Τον Κώστα μόνο ήξερα, και δεν έχει φτάσει ακόμα... νιώθω αμήχανα: από τη μια θέλω να βοηθήσω, από την άλλη είναι ήδη αρκετοί και δεν θέλω να μπλεχτώ στα πόδια τους... φοβάμαι μήπως με παρεξηγήσουν κιόλας.... Κόσμος πολύς κάθεται γύρω στη σύνθεση από παγκάκια που έχει φτιάξει ο Δήμος στην πλατεία, καθώς και απέναντι στο πεζούλι. Όμως είμαστε στη μέση της τουριστικής σεζόν, τουρίστες και περαστικοί μοιάζουν αυτοί γύρω μου, δεν ξεχωρίζουν από μένα σε εμφάνιση και συμπεριφορά. Αναρωτιέμαι πού είναι ο κόσμος που θα φάει όλο αυτό το φαγητό...

Χτυπάει το τηλέφωνό μου. "Έλα Μίνα, πού είσαι;" ακούω ταυτόχρονα από το ακουστικό και λάιβ (όπως η αξέχαστη σκηνή του Παραπέντε με τη Θεοπούλα στη Μύκονο: "βιντεοκλήση!"). Ο Κώστας μόλις έχει φτάσει και δεν με έχει δει. Αγκαλιές φιλιά, με συστήνει στους υπόλοιπους, αρχίζω να νιώθω πιο άνετα... αρχίζουν μετά οι φωτογραφίες και οι σέλφι. Μαθαίνω ότι η Φιλοθέη είναι φυσικοθεραπεύτρια και έχει κουβαλήσει όλα τα λαχανικά από τον κήπο της στην Παλλήνη. Ο Σταμάτης είναι καλλιτέχνης. Η Μαρία τραπεζική υπάλληλος. Ο Στέλιος, ο Γιώργος, η Ευαγγελία και οι άλλοι φίλοι του Άλλου Ανθρώπου έχουν έρθει μέσα στο λιοπύρι και στο καυσαέριο για να ετοιμάσουν 200 μερίδες φαγητό. Ποιοι είναι αυτοί που θα φάνε, ακόμα δεν έχω καταλάβει...

Η μαγειρική προχωράει, έχουν βράσει τα λαχανικά, μπαίνουν οι πένες... οι κοπέλες πάνε δίπλα στο φούρνο να αγοράσουν ψωμί και μετά το κόβουν φέτες σε μια σακούλα. Τα ατομικά αλουμινένια δοχεία μια χρήσης απλώνονται σε σειρές στο τραπέζι και ο Γιώργος με το Σταμάτη αρχίζουν να τα γεμίζουν.  Πλησιάζουν και οι πρώτοι συνδαιτημόνες*. Άλλοι παίρνουν μια μερίδα και κάθονται στο παγκάκι να φάνε... άλλοι παίρνουν 2-3 μερίδες για το σπίτι. Άλλοι έρχονται με τάπερ. Εγώ πλέον έχω κουβεντιάσει αρκετά με τους νέους φίλους μου και παίρνω το θάρρος να συμμετάσχω στη διαδικασία, απλώνοντας χαρτοπετσέτες για να βάζει πάνω ο Στέλιος φέτες ψωμί. Όλα γίνονται πολύ γρήγορα, αποτελεσματικά, αλλά και πολύ φιλικά: με το απαραίτητο καλαμπούρι μεταξύ μας, και με τους συνδαιτημόνες μας. Τα παιδιά της Κοινωνικής Κουζίνας τους γνωρίζουν, αφού κάθε Τρίτη ο Άλλος Άνθρωπος μαγειρεύει στο Μοναστηράκι και όπως μου είπαν, οι μισοί περίπου είναι τακτικοί. Οι σχέσεις τους δεν είναι τυπικές: ρωτάνε ο ένας τον άλλον με ενδιαφέρον για την οικογένεια, για τυχόν προβλήματα υγείας που έχουν...

Η κατσαρόλα κοντεύει να αδειάσει, και μου ζητάνε τα παιδιά να φωτογραφίσω το τραπέζι με τις τελευταίες μερίδες. Η τελευταία τελευταία μερίδα δίνεται τιμητικά σε μένα! Παίρνουν και οι υπόλοιποι της ομάδας τις μερίδες τους και τρώμε όρθιοι, μαζί με τους τελευταίους συνδαιτημόνες μας...

Σε όλα τα παιδιά που γνώρισα εκείνη τη μέρα στο Μοναστηράκι: μόνο και μόνο που μέσα στο λιοπύρι του καλοκαιριού και το κρύο του χειμώνα, είσαστε ΕΚΕΙ κάθε Τρίτη, πιστοί στο ραντεβού σας... που δε λογιαριάζετε ούτε Δεκαπενταύγουστο, ούτε άλλες γιορτές και αργίες (έχει αργία η αγάπη για το συνάνθρωπο; Δεν έχει!)... μόνο αγάπη και σεβασμό. Δεν χρειάζεται να γνωρίζω τίποτα παραπάνω για σας: είναι τιμή μου που σας γνώρισα και που πλέον είμαστε φίλοι και συνοδοιπόροι... και σας υπόσχομαι πως θα τα ξαναπούμε σύντομα. Συνεχίστε την υπέροχη κοινωνική κουζίνα, και εμείς σας παρακολουθούμε και συμμετέχουμε με την αγάπη μας και ό,τι άλλο μπορούμε να προσφέρουμε από μακριά. Να είστε πάντα καλά :-)

*Γιατί αυτό είναι η κοινωνική κουζίνα του Άλλου Ανθρώπου: δεν είναι ελεημοσύνη... δεν είναι "Όλοι Μαζί Μπορούμε" για να ξεπλένονται οι συνειδήσεις από τα λιθαράκια (ή τις κοτρώνες) που έβαλαν στην ανθρωπιστική κρίση που βιώνουμε... δεν είναι επιδοτούμενο πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που "έκαψε τον Γιάννη" και τώρα "τον αλείφει λάδι".

 Στην κοινωνική κουζίνα είναι ΟΛΟΙ καλοδεχούμενοι, αλλά όχι ως ευεργέτες και ευεργετούμενοι: ως ΙΣΟΙ. Είμαστε όλοι συνδαιτημόνες. Τρώμε όλοι από την ίδια κατσαρόλα, επικοινωνούμε, μοιραζόμαστε τις σκέψεις και τις αγωνίες μας, κάνουμε το καλαμπούρι μας, φτιάχνουμε "εστίες μόλυνσης" σε ένα σύστημα που θέλει να μας καταπιεί. Είμαστε όλοι ΑΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, με αστείρευτη αγάπη για το συνάνθρωπο, και αισιοδοξία για τη ζωή...

Αν θέλεις κι εσύ να γίνεις Άλλος Άνθρωπος, διάβασε εδώ για την Κοινωνική Κουζίνα που ξεκίνησε ο Κώστας στην Αθήνα και που τώρα έχει εξαπλωθεί σε όλη την Ελλάδα. Μπες κι εσύ στο υπέροχο δίκτυο των άλλων ανθρώπων... Όπως λέει και η Φιλοθέη: αγάπη, αγάπη και μόνο αγάπη!

Language and politics: my takeaways from Celtic Knot 2017

 Early July... I arrive in the UK after yet another heat wave in Greece, wearing a tank top and sunglasses. I had to run to catch the train from Manchester airport to Edinburgh and managed to hop on in the nick of time. Looking around me and out the window, I observe people wearing winter jackets, scarves and sweaters. Strange, I thought, as the cold hadn't really set in: a two-hour flight delay and the agony to make it on that train were more than enough to keep me feeling warm. Soon enough though, I put away my sunglasses, and put on a jacket to adjust to the cloudy and cold weather. This is crazy, I thought. It's JULY!!!.

The next evening I was at the University of Edinburgh's Library bar, joining the other delegates for a casual meet-up before the Celtic Knot Wikipedia Language conference got under way the next day. I introduce myself as Mina from Kefalonia, Greece; the group, who were already engaged in lively discussion about their native languages, responded with "Hi Mina. What's the story?"

I was soon to learn about the perils of people who identified as Welsh and Scottish in performing the self-evident: using their language and culture without being criticised or persecuted. I felt as if a window had been opened to a world I had never known, or even contemplated, until that moment. I could never have imagined that children were humiliatingly punished  for speaking Welsh among each other... in the seventies! In the UK! Of all ages... and of all places! So they were probably expecting a nasty tale of how Kefalonians were mistreated by the central government for using their local dialect. Not the case... in Kefalonia, as in all regions of Greece, we have a single language: modern Greek. The dialect and accent vary greatly from place to place, but that's about it. In Kefalonia it so happens that we have many Italian words in our local dialect, due to centuries of Venetian rule when most of Greece was under Turkish occupation. But a Greek from Kefalonia will perfectly understand a Greek from Crete (and so on)... though it is highly likely that if you have two Kefalonians (or Cretans etc.) casually chattering away with one another, a Greek-speaking individual from a different region will most likely have difficulty keeping up with the conversation, and will eventually need a bit of translation!

Soon enough I start talking about my own projects as a Computer Science teacher in Kefalonia. My newly met Welsh friends showed interest in our Wild Flora project, so I passed over my smartphone for them to peruse the app we had developed in class. A few minutes later, I was reprimanded: "the app is in English! Why isn't it in Greek?" They only calmed down after I explained that we made the app in English first for it to be used by Israeli schools interested in exploring Mediterranean  biodiversity, and that the Greek app would follow soon. "OK you're excused... but only because you're using English as a means to an end!" That was more than enough to make me feel perfectly at home among this passionate bunch.

During the conference I was to soak in more and more passion for a whole lot of languages I knew very little or nothing about: Gaelic in Scotland... Basque and Catalan in Spain... a handful of different flavours of Sami in Norway... and their Wikipedias. Turns out that there are Wikipedia versions for many more languages than we normally encounter in our travels. The only such case I was familiar with was Pontic Greek, spoken by Greeks who used to live in the Black Sea area, and with its own Wikipedia, albeit not yet having reached the 500-article mark. It was astounding to learn that Catalan was the second Wikipedia to be created, right after English Wikipedia. That Welsh Wikipedia has almost 100,000 articles. That Scotland has not one, but two Wikimedians in Residence: one at the National Library of Scotland and another at the University of Edinburgh. The drive behind the individuals volunteering and working to keep the essence of their identity alive and kicking, is amazing.

But my trip to Edinburgh wasn't all about language: it was my second visit to this magical place and I managed to get in a good deal of sightseeing, mostly by wandering through the Old Town and climbing all the way up to Calton Hill (such amazing contrast: dramatic yet serene). Whenever I travel abroad I'm always curious to catch on to Greek being spoken on the streets, and there was quite a lot of it: not so much as in Manchester, but Greeks are there. Greeks are everywhere actually, after the EU-imposed crisis started to tear apart my country in 2010, and well-educated Greek professionals started abandoning their homeland by the thousands, in seek of a better future.

The National Monument of Scotland: built to resemble my country's iconic Parthenon. Left unfinished for nearly two centuries. Nicknamed "Scotland's Disgrace". I find it beautiful:)

Walking around a town at 55 degrees latitude in July, donned in winter clothing, was surreal. Even though my stay in Edinburgh lasted merely 48 hours, I caught myself thinking "this is paranoid. I don't know what to call this, but it is definitely NOT July". That's how a Greek feels in UK weather, especially in the summer: anything but normal. I came to actually appreciate our heatwaves: they are insanely uncomfortable, but hey, they feel normal. And feeling normal is important. So, imagine a Greek who has left his country not by will, but by need. Because the unemployment rate is so high that even if he does manage to put his painstakingly-earned Ph.D. to use, he will be receiving a salary that Western Europeans would laugh at. I was explaining this to a Welsh delegate during the Celtic Knot lunch break... "so then you have a brain drain going on", he concluded. I stopped to think for a minute, and replied "No. You can't call it that. You would say it's a brain drain if there weren't enough professionals to fill the vacant job positions. There are no job positions for professionals in Greece. Greek education is public and free from Kindergarten to University. A Medical School graduate will nowadays most likely seek employment in Germany or the UK. So the German or British state will have acquired a doctor without spending a single pound on educating her; her education was paid for by the Greek state. Which is supposedly the culprit in the supposed Greek bailout. In which money wasn't donated to us; it was lent to us at criminal interest rates. It's lose-lose for us, win-win for the EU".

Which brings me to "language and politics". One thing I was surprised to discover at Celtic Knot was how fond of the European Union most of the British delegates were (pardon me my dear Welsh, Scottish and Irish friends for any derogatory connotations in "British": using the term merely for convenience:-). The EU supports indigenous language and culture via its various funding programmes, so it can hardly be viewed by them as hostile. The United Kingdom, on the other hand - and its violent assimilation of everything Welsh, Irish and Scottish into a single British culture - can.

So there you have it: two flip sides of the same coin. The EU as a vehicle to promoting language and cultural diversity. The same EU financially crushing a member-state and reaping 500,000 of its state-educated native professionals in seven years. The UK as a vehicle to employment and dignity for thousands of Greek professionals. The same UK crushing the indigenous language and culture of three of its countries, and forcing thousands of natives to use English to conduct their daily business.

Epilogue?

What better way to close a post about a Wikipedia conference... than a Wikipedia edit. Wikipedia in the synecdoche sense, anyway... so here is my first ever contribution to English Wikiquote:

'There's no such thing as dead languages, only dormant minds.' 

By the Catalan novelist Carlos Ruiz Zafón.

And to elaborate on the political aspects: they WANT our minds in a constant dormant state. They, as in "the system" and its greedy, all-assimilating accessories. Perhaps awareness of the workings of assimilation in the cultural/language domain, can lead to better understanding of how the same methods work in other capacities. Employment-driven migration, for instance. Wouldn't it be great if the Wikimedia projects were explored as a tool to tackle both? Just food for thought...

Many thanks to Ewan McAndrew for inviting me to present at the Celtic Knot Wikipedia language conference, after the enthusiastic comment I left on a University of Edinburgh "thinking out loud" page soon after my first visit to Edinburgh in March 2017. Susan, Jason, Duncan, Robin, Dafydd et al... it was great to meet you. John, it was great to see you again. And as suggested by Duncan... here's to the next Wikipedia Language Conference being held in Kefalonia. We may not have the mystery, drama and medieval charm of Edinburgh... but I promise you, our July weather is much more enjoyable :)

Mina Theofilatou
Computer Science Teacher
Wikimedian (User:Saintfevrier)
Kefalonia, Greece

Η παγίδα των "γαμάτων"

Την ανάρτηση αυτή την οφείλω σε πολύ αγαπημένο πρόσωπο που "μου άνοιξε τα μάτια" σε μια παγίδα που εκτυλίχθηκε πρόσφατα με αφορμή την ημέρα Gay Pride. Είχα σκοπό να γράψω στο Facebook αλλά επειδή θα έβγαινε "σεντόνι" προτίμησα να μοιραστώ τις σκέψεις μου εδώ, και όποιος ενδιαφέρεται και έχει την υπομονή τις διαβάζει.

Κυκλοφόρησε με αφορμή το Gay Pride μια παλιά συνέντευξη του κ. Σιμαρδάνη στην οποία δήλωνε  πως ο ίδιος δεν νιώθει την ανάγκη να υπερασπιστεί την σεξουαλική του ταυτότητα δηλώνοντας περήφανος για αυτή. Σε πρώτη ανάγνωση, πολύ καλά κάνει! Αξιοπρεπέστατος, ζει τη ζωή του, χαίρεται για τις επιλογές του, δεν νιώθει διαφορετικός ή καταπιεσμένος ή στιγματισμένος από αυτές. Σωστά;

Έτσι την πάτησα κι εγώ... "μα πόσο σωστός! Και τι ανάγκη τις έχουμε εκείνες τις "μέρες της γυναίκας, του παιδιού, του πρόσφυγα κ.ο.κ".... κάθε μέρα είναι η μέρα για όλους!!!"

ΣΕ ΕΝΑΝ ΙΔΑΝΙΚΑ ΠΛΑΣΜΕΝΟ ΚΟΣΜΟ, ΝΑΙ. Σ'ΑΥΤΟΝ ΕΔΩ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ, ΟΧΙ.

Πάμε τώρα σε μια άλλη "μέρα": την Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών η οποία δεν πολυακούγεται, αλλά γιορτάζεται τέλος πάντων κάθε χρόνο στις 5 Οκτωβρίου. Ακολουθεί ένας μονόλογός μου, σε μια υποθετική συνέντευξη που θα μου έπαιρνε κάποιος με αφορμή τη μέρα εκείνη:

"Εγώ από το 2007 και μετά έχω κάνει εργασίες με τους μαθητές μου που έχουν παρουσιαστεί σε Πανεπιστήμια και Συνέδρια σε όλο τον κόσμο. Το 2007 παρουσιάσαμε στο ΙΤΕ/ΕΙΧΗΜΥΘ στην Πανεπιστημιούπολη Πατρών. Το  2010, τη χρονιά που ξεκίνησε η κρίση δηλαδή, ήμασταν το μοναδικό σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που παρουσίαζε εργασία σε εθνικό συνέδριο για τις ΑΠΕ* υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Το 2011 η αφίσα μου για το έργο του σχολείου μας στη Βικιπαίδεια πήρα το πρώτο βραβείο σε Ευρωπαϊκό Συνέδριο καθηγητών STEM** στις Βρυξέλλες. Τον ίδιο χρόνο παρουσίασα Wikipedia workshop σε συνέδριο εκπαιδευτικών στην Πράγα. Δεκέμβρη του 2011 προσκλήθηκα σε φεστιβάλ STEM στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και παρουσίασα με τους μαθητές μου εργασία για τις ανοιχτές τεχνολογίες στην εκπαίδευση. Το 2012 έγραψα 3 άρθρα για την εσπερινή εκπαίδευση σε τοπικά και ευρωπαϊκά μέσα και πήρα το εθνικό βραβείο δημοσιογραφίας για  το "Ευρωπαϊκό Έτος Ενεργούς Γήρανσης και Αλληλεγγύης μεταξύ των Γενεών" σε τελετή στο Μουσείο Μπενάκη. Το 2014 πήραμε το 3ο βραβείο σε μαθητικό συνέδριο με το βίντεο που φτιάξαμε με θέμα τη σχέση Σωματιδιακής Φυσικής και Φιλοσοφίας. Το 2015 πήγα υπότροφος σε συνέδριο στο Μεξικό σε αναγνώριση της δουλειάς που έχω κάνει ως εκπαιδευτικός στα εγχειρήματα Wikimedia και για τον ίδιο λόγο βρέθηκα στην Ιταλία το 2016 και πάλι με υποτροφία. Σε λιγότερο από ένα μήνα θα παρουσιάσω τη δουλειά μας σε συνέδριο στο Εδιμβούργο...."

(όλα αλήθεια είναι. Αναζητήστε το προφίλ μου στο LinkedIn για να μη βάζω συνδέσμους σε κάθε πρόταση).


Αν με ρωτούσαν όμως ποιες ήταν οι συνθήκες που με βοήθησαν στο να τα καταφέρω όλα αυτά και ήμουν ειλικρινής με τον εαυτό μου και τους άλλους, θα συνέχιζα ως εξής:


Έτυχε να μεγαλώσω στη "μέκκα" του δυτικού κόσμου οπότε η ευχέρεια σε δυο γλώσσες ήταν κάτι για το οποίο δεν αγωνίστηκα: ήρθε φυσικά και αναπόφευκτα και με βοήθησε αφάνταστα στη διεθνή μου πορεία. Είμαι πληροφορικός σε μικρή σχολική μονάδα που σημαίνει α) η προετοιμασία μαθήματος για τμήματα 10 κατά μέσο όρο μαθητών είναι πολύ πιο εύκολη διαδικασία και παίρνει λιγότερο χρόνο, όπως και β) η διόρθωση γραπτών στο μάθημα της πληροφορικής είναι επίσης πολύ πιο γρήγορη από τη διόρθωση π.χ. μιας έκθεσης, διαδικασία που έχω ακούσει από φίλους ότι μπορεί να διαρκέσει και μια ώρα. Άρα ένας φιλόλογος σε μεγάλο σχολείο με τμήματα "τριαντάρια" έχει πολύ περισσότερη δουλειά να κάνει στο σπίτι και αν είναι ευσυνείδητος και εργατικός πιθανότατα δεν θα του περισσέψει χρόνος για εργασίες και συνέδρια. Το δε ωράριό μου στο Εσπερινό σχολείο είναι 6-9:15 το βράδυ, κατά πολύ μικρότερο από το ωράριο του ημερήσιου. Μένω σε μικρή επαρχιακή πόλη όπου οι αποστάσεις είναι μικρές και το σχολείο όπου εργάζομαι απέχει 5 λεπτά με τα πόδια από το σπίτι μου, άρα δεν χάνω χρόνο και ενέργεια (και χρήμα εντέλει) σε μετακινήσεις όπως οι περισσότεροι συνάδελφοί μου. 

Έχω το δικαίωμα να προβάλλω τον εαυτό μου λέγοντας "Να, ορίστε όλοι εσείς που φωνάζετε για την κρίση και για τον αντίκτυπό της στην εκπαίδευση, δείτε τι κατάφερα εγώ όλα αυτά τα χρόνια που εσείς κλαίγεστε";;;.

Κατηγορηματικά ΟΧΙ.


Οι "γαμάτοι" των γκέι... οι "γαμάτοι" εκπαιδευτικοί... οι "γαμάτοι" γενικώς καλά κάνουν και είναι γαμάτοι, αλλά όταν μιλάνε δημόσια ας έχουν στην άκρη του μυαλού τους ότι ίσως και άθελά τους στήνουν παγίδες που βολεύουν μια χαρά το σύστημα και ενισχύουν το πανταχού παρόν φαινόμενο του κανιβαλισμού (σε επόμενη ανάρτηση αυτό). Για να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι πατάνε πάνω σε σίγουρο έδαφος το οποίο στρώθηκε από αγώνες, αιματηρούς συχνά, των προγενέστερών τους: εδώ μπορείτε να διαβάσετε μια πολύ καλή τοποθέτηση που ενστερνίζομαι απόλυτα. 

Και το ηθικό δίδαγμα: Ζήστε γαμάτα! Αλλά μην ξεχνάτε ότι κάποιοι πριν από σας γαμήθηκαν για να είστε εσείς γαμάτοι...

*ΑΠΕ = Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας
**STEM = Science Technology Engineering Mathematics, τουτέστιν Φυσικές Επιστήμες - Τεχνολογία - Επιστήμη Μηχανικού - Μαθηματικά

Περί ηλεκτρονικής απογραφής εξοπλισμού ΤΠΕ σχολικών μονάδων

Στις 18 Μαΐου 2017 λάβαμε στο σχολείο μας σε ηλεκτρονική μορφή αυτήν εδώ την επιστολή από το ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ:

Πρόκειται για έγγραφο με θέμα την "ηλεκτρονική απογραφή εξοπλισμού ΤΠΕ σχολικών μονάδων και μονάδων υποστήριξης της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και επικαιροποίηση καταχωρήσεων", με βαθμό προτεραιότητας "ΕΠΕΙΓΟΝ". Ως πληροφορικός του σχολείου ανέλαβα τη διερεύνηση του θέματος, με πρώτο βήμα φυσικά την επίσκεψη στη σελίδα http://inventory.sch.gr: στον ιστότοπο αυτό είχα καταχωρίσει το 2015 όλο τον εξοπλισμό ΤΠΕ της μονάδας κατόπιν του τότε σχετικού εγγράφου, φροντίζοντας να γίνουν σωστά όλες οι απαραίτητες ενέργειες και να επικυρωθεί η απογραφή.  Επισκέπτομαι την προαναφερθείσα σελίδα και αντικρύζω την εικόνα αυτή:

 

Στην κάτω αριστερά γωνία διακρίνω το λογότυπο του ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ, ενώ δίπλα διαβάζω ότι η εφαρμογή αναπτύχθηκε από επιχειρησιακό πρόγραμμα του ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ.

Να αναφέρω εδώ ότι το 2016 δεν λάβαμε σχετικό έγγραφο για απογραφή στο inventory.sch.gr... λάβαμε όμως πρόσκληση να καταγράψουμε τις ανάγκες της μονάδας σε εξοπλισμό ΤΠΕ στην πλατφόρμα Edulabs. Κατέδειξα την εμπειρία του σχολείου σε ψηφιακές εκπαιδευτικές πρακτικές και δράσεις - κάτι που δεν ήταν δύσκολο άλλωστε -  και υπέβαλα την αίτηση, για να μάθω μερικούς μήνες αργότερα ότι εγκρίθηκαν μόλις 121 από σύνολο 5.500 αιτήσεων (ανάμεσα στις οποίες δεν ήταν το δικό μας σχολείο).

Κατόπιν της περιγραφής αυτής, και δεδομένου του επείγοντος του θέματος, κοινοποιώ δημοσίως την άρνησή μου να προχωρήσω σε οποιαδήποτε νέα ενέργεια απογραφής του εξοπλισμού ΤΠΕ της σχολικής μονάδας μας, με βάση το παρακάτω σκεπτικό:

1) Δεν είμαι υπάλληλος ούτε του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού, ούτε του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων,  οπότε θεωρώ ότι το εν λόγω θέμα δεν εμπίπτει στην αρμοδιότητά μου. Αν ωστόσο επιμένετε ότι αποτελεί υποχρεώσή μου η συμμόρφωση με την εντολή του εγγράφου, θα δεχτώ αν και εφόσον μου εξηγήσετε  

• την εκπαιδευτική και πρακτική σκοπιμότητα των συνεχών αλλαγών του τίτλου του εν λόγω Υπουργείου (και του συνεπαγόμενου κόστους σε αλλαγή πινακίδων, σφραγίδων, επιστολόχαρτων κλπ.)  
• αν το Υπουργείο Παιδείας - με τα εκάστοτε συνοδευτικά σκέλη του τίτλου του - υποχρεούται να ελέγχει τους συνδέσμους κλπ που περιλαμβάνονται στα έγγραφα που αποστέλλει, προκειμένου να διαπιστώσει αν έχουν παραμείνει ίχνη των συνοδευτικών σκελών των προηγούμενων τίτλων του. Στην περίπτωση που διαπιστώνει ότι υπάρχουν λάθη και/ή παραλείψεις, υποχρεούται να τα διορθώνει;

2) Από το 2015 μέχρι τούδε δεν έχει σημειωθεί καμία απολύτως μεταβολή στον εξοπλισμό ΤΠΕ του σχολείου μας. Και πώς να σημειωθεί άλλωστε, αφού: α) χρήματα για την αγορά νέου εξοπλισμού δεν υπάρχουν β) η πιθανότητα να επιλεγεί ένα σχολείο με βάση τα τελευταία δεδομένα Edulab αναλογεί σε 121 προς 5.500, η οποία ανάγεται σε 2,2 προς 100. Θεωρώ πιο αποτελεσματικό να επενδύσω το χρόνο μου σε εκμάθηση συστημάτων Τζόκερ παρά στη συγγραφή εκπαιδευτικών σεναρίων προκειμένου να επιλεγεί το σχολείο μου για ανανέωση εξοπλισμού ΤΠΕ.

Κατόπιν των παραπάνω, θεωρώ ότι ισχύει η ήδη καταχωρηθείσα και επικυρωμένη απογραφή του 2015, την οποία δύναται να χρησιμοποιήσει ως "παραδοτέο" εκ μέρους μου το ΕΚΠΑ για τους σκοπούς του προγράμματος. Δηλώνω δε ότι η παρούσα ανάλυση αποτελεί προσωπική τοποθέτηση απέναντι στο ζήτημα, με το ρόλο που μου έχει ανατεθεί, και αναλαμβάνω πλήρως τις όποιες συνέπειες από τη μη-συμμόρφωσή μου με την οδηγία του εγγράφου. Καμία απολύτως επίπτωση δεν θα πρέπει να επιβαρύνει τους άλλους ρόλους (π.χ. Διευθυντή σχολικής μονάδας) που εμπλέκονται στη διαδικασία.

Τέλος, με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να υπενθυμίσω στους αρμόδιους φορείς του Υπουργείου ότι εκκρεμεί εκ μέρους σας εδώ και 5 μήνες η απάντηση σε προηγούμενο ερώτημά μου προς την υπηρεσία σας, με αριθμό πρωτοκόλλου 4328/11-01-2017. Λεπτομέρειες μπορείτε να δείτε εδώ.
Παραμένω στη διάθεσή σας για τυχόν διευκρινίσεις και αναμένω τις απαντήσεις σας.

Με εκτίμηση,

Ασημίνα Θεοφιλάτου
Εκπαιδευτικός ΠΕ19
Εσπερινό Γυμνάσιο - Τάξεις Λυκείου Αργοστολίου

Σενάριο Χριστιανικής "απάτης" με το Άγιο Φως

Πολλή κουβέντα αυτές τις μέρες για το Άγιο Φως... δεν θα μπω στη διαδικασία να δώσω την άποψή μου για το φαινόμενο, αν είναι αληθινό ή όχι. Δεν με αφορά: μου αρέσει το έθιμο. Τυχαίνει να μένω ακριβώς απέναντι από εκκλησία στην οποία παραδίδεται το Άγιο Φως. Η στιγμή αυτή είναι κάτι το μαγικό: μικροί, μεγάλοι, όλοι αγαπημένοι και ενωμένοι, ωραία βαβούρα από τους μοτοσυκλετιστές που το συνοδεύουν, αδελφοσύνη, αγάπη...

Αυτό όμως που δεν είναι καθόλου μαγικό είναι το κόστος της όλης διαδικασίας. Με αφορμή το εξαιρετικό κείμενο του φίλου και συναδέλφου Ηλία Τουμασάτου, αλλά και τις "νουθεσίες" που δέχτηκα από φίλους στο Facebook όταν ανέφερα πως φέτος έχω απομακρυνθεί συνειδητά από την εκκλησία λόγω του πλεονάσματος υποκρισίας που επικρατεί στο χώρο, θα πάρω τη σκυτάλη για να προτείνω κάτι επαναστατικό και άκρως Χριστιανικό για το Άγιο Φως.

Το Άγιο Φως φτάνει στον Ι.Ν. Ταξιαρχών. Αργοστόλι, 2016

ΥΠΟΘΕΣΗ
Ας υποθέσουμε ότι το κόστος για τη μεταφορά της φλόγας είναι Χ εκατομμύρια ευρώ: μονοψήφιο ή διψήφιο το Χ δεν έχει σημασία. Να πάρουμε την πιο οικονομική λύση και να υποθέσουμε ότι Χ = 1.

ΔΕΔΟΜΕΝΑ
1) Από φυσική άποψη, η φλόγα είναι φλόγα. Είτε έχει προέλθει από θαύμα - πιθανόν να είναι έτσι, είπαμε δεν είναι αυτός ο σκοπός του κειμένου μου - είτε από αναπτήρα ή σπίρτο, κανείς μα κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τη διαφορά.

2) Ο Χριστός ήταν δάσκαλος και θεραπευτής. Με τα θαύματά του - και πάλι δεν είναι αντικείμενό μου η ανάλυσή τους - και με την αγάπη του για τον άνθρωπο, ανακούφιζε τις ψυχές των ασθενών... ο ανάπηρος περπάτησε, ο τυφλός βρήκε το φως του. Σκοπός του ήταν να προσφέρει απλόχερα και αδιακρίτως αγάπη και ευεργεσία, ειδικά στους ταλαιπωρημένους, φτωχούς, και αδικημένους του κόσμου τούτου.

3) Την ώρα της Ανάστασης κάθε χρόνο σε όλη τη χώρα βρίσκονται σε εφημερία θεραπευτές σε νοσοκομεία από άκρη σε άκρη της χώρας. Το εγκεφαλικό, η ανακοπή καρδιάς, το τροχαίο κ.ο.κ. δεν καταλαβαίνουν από γιορτές και αργίες: γιατροί, νοσηλευτές/-ριες κ.ο.κ. βρίσκονται σε θέση μάχης την ώρα που εμείς ψάλλουμε το Χριστός Ανέστη (μην ξεχνάμε και τη μαγειρίτσα που μας περιμένει στο σπίτι).

ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ
Να μεταδοθεί από άκρη σε άκρη της χώρας το ελπιδοφόρο μήνυμα της Ανάστασης του Χριστού με τον αποτελεσματικότερο δυνατό τρόπο.

ΛΥΣΗ
1) Σε συνεννόηση Εκκλησία και Κράτος αποφασίζουν ότι είναι κρίμα να ξοδευτούν τόσα χρήματα για τη μεταφορά μιας φλόγας από τα Ιεροσόλυμα, όταν υπάρχουν επιτακτικές ανάγκες ζωής και θανάτου στο ποιμνίο. Αναγνωρίζουν ωστόσο ότι οι πιστοί έχουν ανάγκη αυτή τη φλόγα της Ανάστασης, αφού είναι αναπόσπαστο μέρος της θρησκείας τους.

2) Προφασιζόμενοι την οικονομική κρίση, ανακοινώνουν ότι φέτος δεν θα ναυλωθούν αεροσκάφη για τη μεταφορά της φλόγας από τα Ιεροσόλυμα και στη συνέχεια από άκρη σε άκρη της χώρας. Παράλληλα, ανακοινώνουν ότι επειδή η τεχνολογία έχει κάνει άλματα, η φλόγα θα αφιχθεί μέσω "συστοιχίας drone". Για να γίνουν πιο πιστευτοί παρομοιάζουν τη διαδικασία με τις φρυκτωρίες της αρχαιότητας, μέσω των οποίων πυρσοί χρησιμοποιούνταν για την αναμετάδοση μηνυμάτων από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη. Μεταδίδονται τηλεοπτικά μερικά πλάνα από drones εν δράσει για μεγαλύτερη πειστικότητα. Στη συνέχεια συνεννοούνται με τους ιερείς των Μητροπόλεων ανά την Ελλάδα να βρουν έναν ντόπιο χειριστή drone που θα αναλάβει να πετάξει για μερικά μέτρα το "εξ Ιεροσολύμων" drone που μεταφέρει προστατευμένη σε ειδική θήκη τη φλόγα που άναψε με τον αναπτήρα του ο χειριστής, και να το προσγειώσει στο προαύλιο της εκκλησίας καθώς οι πιστοί θα περιμένουν κατανυκτικά να ανάψουν τις λαμπάδες τους. Οι πιστοί ψάλλουν το Χριστός Ανέστη με το Άγιο Φως ανά χείρας.

3) Την ίδια ώρα, επιτελείο αποτελούμενο από κρατικούς και εκκλησιαστικούς παράγοντες χωρίς τυμπανοκρουσίες επισκέπτεται το κεντρικό νοσοκομείο ή Κέντρο Υγείας κάθε Μητρόπολης και αποκαλύπτει την "απάτη": τα χρήματα που εξοικονομήθηκαν από τη μεταφορά του Αγίου Φωτός θα μοιραστούν και θα διατεθούν άμεσα στις επιτακτικές ανάγκες των νοσοκομείων και των Κ.Υ. όλης της χώρας. Οι γιατροί της βάρδιας συσκέπτονται και προτείνουν επιτόπου τα θέματα που έχουν άμεση προτεραιότητα: κάποιο φάρμακο που λείπει από καρκινοπαθή, ένα stent που το περιμένει μια βδομάδα ο ασθενής, βενζίνη για το ασθενοφόρο κ.ο.κ. Ασθενείς, γιατροί και νοσηλευτές βιώνουν το πραγματικό νόημα της Ανάστασης.

ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ
Με μια πολύ πρόχειρη αναζήτηση, στη χώρα υπάρχουν περίπου 150 νοσοκομεία και 250 Κέντρα Υγείας.

Λύνοντας το σύστημα:

400 x Y = X
Χ = 1.000.000
(είπαμε, θα πάρουμε την πιο απλή περίπτωση ότι όλο αυτό το πανηγύρι στοιχίζει 1 εκατομμύριο ευρώ)

Βρίσκουμε Y = 1.000.000/400 = 2500.

Με λίγα λόγια, σε κάθε νοσοκομείο και κέντρο υγείας της χώρας θα αναλογούσαν 2500 Ευρώ. Μεταφρασμένο το ποσό σε είδος (ενδεικτικά): 24 δόσεις ιντερφερόνη άλφα-2b, δυο stent χοληδόχου πόρου ή 1600 λίτρα βενζίνης.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ
 Πείτε μου λοιπόν: Ο Χριστός δεν θα προτιμούσε τα χρήματα που διατίθενται κάθε χρόνο για το Άγιο Φως, να πάνε σε εκείνους που πραγματικά έχουν ανάγκη; Ο Χριστός - που έπλυνε με τα χέρια του τα πόδια των μαθητών του - έχει την απαίτηση να μεταφέρεται η φλόγα από τον Άγιο Τάφο Του με τιμές αρχηγού κράτους; Αυτά μας διδάσκουν οι Γραφές;;;

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΞΥΠΝΗΣΑ...
Μέχρι λοιπόν να καταλάβει η Εκκλησία ότι η ίδια έχει απομακρύνει τους πιστούς από κοντά της, εγώ θα συνεχίσω να προσφέρω στο συνάνθρωπο αγάπη, αλληλεγγύη και συμπαράσταση ηθική... και υλική όταν μπορώ. Φέτος αντί μνημοσύνου στον τάφο της μητέρας μου έστειλα τα χρήματα που θα αναλογούσαν σε κοινωφελή σκοπό που γνωρίζω εξ ιδίας πείρας ότι προσφέρει τροφή σε αστέγους αδιακρίτως φύλου, φυλής και σεξουαλικής προτίμησης. Πιστεύω ότι και η ίδια αυτό θα προτιμούσε. Το ίδιο πιστεύω θα προτιμούσε και ο Χριστός. Εγώ τουλάχιστον, αυτό έχω καταλάβει από τις Γραφές.

Καλή Ανάσταση σε όλους, με περισσότερη ουσία και λιγότερη υποκρισία.

Το χειρουργείο του πλυντηρίου: η ήττα και το σύστημα (Μέρος 3ο)

Θα έχετε προσέξει όλοι ότι αν θέλετε να αγοράσετε νέα οικιακή συσκευή, θα βρεθείτε αντιμέτωποι με τη λατινική αλφάβητο και το σύμβολο της πρόσθεσης: οι κατασκευαστές είναι υποχρεωμένοι - χάριν οικονομίας και οικολογίας - να δηλώνουν σε ποια κατηγορία κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας ανήκει. Πλέον η κατηγορία που παίζει δυνατά είναι η Α, εμπλουτισμένη με κάμποσα "+". Εύκολα μπορεί κανείς να μάθει τι σημαίνει αυτό για τη τσέπη του και για το περιβάλλον, με μια απλή αναζήτηση (διαλέξτε και διαβάστε). Η "καλή" μας ΕΕ έχει ασχοληθεί εκτενώς με το θέμα, εκδίδοντας ντιρεκτίβες και καθιερώνοντας το προαναφερθέν σύστημα (δείτε και κάτω-κάτω στην αναζήτηση για τις αναζητήσεις επεξήγησης των ενεργειακών κλάσεων). Τι ωραία να νιώθεις μια σιγουριά, μια ασφάλεια ότι η ΕΕ νοιάζεται για το περιβάλλον και φροντίζει να παραδώσει ένα καλύτερο μέλλον στις επόμενες γενιές...

Την προηγούμενη Πέμπτη άνοιξα το πλυντήριο. Άρχισα να βγάζω βίδες... να αποσυνδέω ηλεκτρονικά, σωληνάκια, καλώδια κλπ., βγάζοντας φωτογραφίες σε κάθε βήμα ώστε να διευκολυνθώ  μετά στην ανασυναρμολόγηση. Η οποία όμως δεν ήρθε: βγάζοντας τον κάδο διαπιστώνω ότι δεν έχει βίδες. Που σημαίνει ότι τα δυο μισά του έχουν ενωθεί με θερμοκόλληση. Που σημαίνει ότι για να χωριστούν και να δω τι στο καλό συμβαίνει ανάμεσα σε κάδο και τύμπανο πρέπει να κόψω τον πρώτο με πριόνι: καθόλου ενδεδειγμένη μέθοδος, αφού αν δεν πετύχει η πατέντα για τη στεγανοποίηση μετά, θα κλαις πολύ περισσότερα από ένα πλυντήριο. Οπότε ηττήθηκα: έφτασα στην πηγή και νερό δεν ήπια, όχι επειδή δεν ήξερα πώς να προχωρήσω. Επειδή μου την είχε φέρει *για άλλη μια φορά* ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.

Δυο σχόλια:

1) Εδώ είναι το μεγαλείο της ιατρικής. Πιο ξεκάθαρη, πιο έντιμη επιστήμη δεν υπάρχει: ο κατασκευαστής είναι ίδιος και απαράλλαχτος εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η τεχνολογία προχωράει, οι τεχνικές διάγνωσης κάνουν άλματα μαζί της... το ανθρώπινο σώμα όμως δεν κρύβει κατασκευαστικές τρικλοποδιές. Λάθος εκτιμήσεις μπορεί να γίνουν... Απρόβλεπτα προβλήματα μπορεί να προκύψουν... Όμως δε βρέθηκε ποτέ ο χειρουργός στη δυσάρεστη θέση να διαπιστώσει ανοίγοντας τον ασθενή ότι π.χ. το στομάχι ήταν εξαρχής σφραγισμένο και δε χωρούσε επισκευής.

2) Στο άλλο άκρο της κλίμακας επαγγελματικής εντιμότητας βρίσκεται η "επιστήμη" των Οικονομικών. Όπου για το ίδιο πρόβλημα θα βρει κανείς τουλάχιστον δυο αντικρουόμενες λύσεις (π.χ. Κεϋνσιανή ρύθμιση και Σχολή του Σικάγου). Και μετά από σχεδόν επτά χρόνια κρίσης όπου έχουμε μάθει αγγλικούς οικονομικούς όρους που ούτε στα όνειρά μας δεν φανταζόμασταν (spreads, capital controls και πάει λέγοντας), μόνο ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: οι πλούσιοι πλουσιότεροι, οι φτωχοί φτωχότεροι. Δεν χρειάζεται δα και κανένα διδακτορικό για να καταλάβουμε ότι το σύστημα έτσι λειτουργεί.

Επιστρέφουμε στην "καλή και άγια" ΕΕ: πού είσαστε όλοι εσείς οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών που συντάσσετε ενεργειακές οδηγίες και πιστοποιήσεις; Γιατί δεν βάζετε χέρι στους κατασκευαστές πλυντηρίων που μια κάλτσα να εγκλωβιστεί, ένα ρουλεμάν να σκάσει, πάει όλος ο κάδος στον κάλαθο; Ή μήπως μπροστά στη Siemens τη Bosch κ.ο.κ. η οικολογική σας συνείδηση πάει περίπατο; Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα, τα λέει πολύ καλά αυτό εδώ το άρθρο. Το λέει και ο καλός κυριούλης του YouTube, από 13:34 έως 14:25: disgraceful. Με λίγα λόγια, ο σχεδιασμός του κάδου δεν έχει άλλάξει: οι θέσεις των βιδών υπάρχουν ακόμα (και το είδα στην πράξη, ακριβώς έτσι είναι!) Για να γλιτώσουν λοιπόν μια χούφτα βίδες και να εγκαταστήσουν "built-in obsolescence" στη συσκευή σας, οι κατασκευαστές συγκολλούν τα δυο μισά του κάδου και κάνουν την ασφαλή επισκευή αδύνατη (η πατέντα του πριονίσματος όπως ανέφερα είναι επισφαλής και εγώ τουλάχιστον ΔΕΝ τη ρισκάρω).

Οπότε πρέπει να αγοράσω νέο πλυντήριο. Έψαξα, ρώτησα, μέχρι και σε φόρουμ γράφτηκα για να βρω πλυντήριο με επισκευάσιμο κάδο. Εις μάτην: οι κατασκευαστές ενωμένοι, φανατικοί οπαδοί του συγκολλημένου κάδου. Οπότε ψάχνω να βρω ελληνική συσκευή, να στηρίξω τους έλληνες εργαζόμενους: και πάλι τζίφος, η Πίτσος και η Εσκιμό έχουν μετακομίσει Τουρκία. Μια λύση μένει: να βρω συσκευή με κάδο που δε στοιχίζει όσο ένα καινούργιο πλυντήριο. Και αυτή που βρήκα είναι μάρκας BEKO, ρωτάω και μαθαίνω ότι ο κάδος κομπλέ στοιχίζει 70 Ευρώ. Η οικολογία πάει περίπατο βέβαια με το να πετάς τον κάδο για οτιδήποτε πρόβλημα παρουσιαστεί μέσα του, όμως τουλάχιστον δεν παρασύρει μαζί και την υπόλοιπη συσκευή... α και η προέλευση της συσκευής; Τουρκική. Ορίτζιναλ. Ουδέν σχόλιο περαιτέρω: η τέλεια ήττα.

Και εδώ τελειώνει η τριλογία για το πλυντήριο. Πολλοί μου είπαν "είσαι τρελή, τι ψάχνεις; σίριαλ το έχεις κάνει!" Αστειεύεστε; Στην πορεία ένα διδακτορικό στην ανατομία πλυντηρίου τιμής ένεκεν το έβγαλα (θα ανεβάσω σύντομα φωτογραφίες για του λόγου το αληθές). Τα συμπεράσματά μου επίσης τα έβγαλα. Πάμε για άλλα τώρα :-)