Λίγη ώρα μετά τη δημοσίευση της προηγούμενης ανάρτησής μου στον τοπικό ειδησεογραφικό ιστότοπο Kefaloniapress, έλαβα τηλεφώνημα από τον Διευθυντή της Αστυνομίας Κεφαλονιάς: είχε ενημερωθεί για το περιστατικό ο κ. Διευθυντής, αναζήτησε το τηλέφωνό μου και με πήρε προκειμένου να μου ζητήσει συγγνώμη εκ μέρους της Υπηρεσίας του. Αφού μου εξήγησε λεπτομέρειες που δεν ήξερα σχετικά με τον αστυνομικό που αρνήθηκε να ταυτοποιηθεί και που με απείλησε με αυτόφορο και μπορώ πλέον να δεχτώ ότι ήταν απλώς μια κακή στιγμή, με περίσσια ανθρωπιά και ταπεινότητα άκουσε τη δική μου εκδοχή των γεγονότων, επιβεβαίωσε ότι είχα κάθε δίκιο να ζητήσω ταυτοποίηση και δεσμεύτηκε ότι θα γίνει σύσταση στα αστυνομικά όργανα να επιδεικνύουν κατανόηση και συμπαράσταση σε μελλοντικά περιστατικά σαν αυτό της αδελφής μου. Επιπλέον, μου είπε ότι θα ενημερώσει την Υπηρεσία για την ιδιαιτερότητα της περίπτωσης στο σπίτι μου ώστε να μην υποστώ μελλοντικά την ίδια φθορά αν ξαναγίνει καταγγελία από τον γείτονα για τον ίδιο λόγο. Τόνισε ότι είμαστε πάνω απ'όλα άνθρωποι, όλοι έχουμε οικογένειες και πρέπει να δείχνουμε ιδιαίτερη ευαισθησία σε τέτοια τραγικά περιστατικά. Την επόμενη ημέρα - σήμερα δηλαδή - με ξαναπήρε τηλέφωνο προκειμένου να βεβαιωθεί πως ήμουν καλά, με την ευκαιρία συζητήσαμε λίγο περισσότερο τις λεπτομέρειες των τραγικών συμβάντων και των επακόλουθων συμπεριφορών ατόμων του στενού οικογενειακού της κύκλου (πυρήνας της οικογένειας ήταν και θα είναι πάντα μητέρα-πατέρας-παιδιά, ό,τι κι αν έχει μεσολαβήσει στην υγεία ενός ή περισσότερων μελών του δομικού αυτού λίθου της κοινωνίας). Του εξήγησα ότι ένα φάρμακο που της χορηγήθηκε για άλλο λόγο πριν 3 μήνες, την "ξύπνησε" και της βελτίωσε κατά πολύ την αντίληψη των γεγονότων που συμβαίνουν γύρω της. Όμως το πρόβλημα είναι ότι δεν υπήρχε η υποδομή για να εκμεταλλευτούμε προς όφελος της ψυχικής της κατάστασης την υπέροχη αυτή αναλαμπή: μετά από λίγες μέρες άρχισε να ζητά επίμονα τον άντρα της και τα παιδιά της και φυσικά εγώ και η ευρύτερη οικογένειά της δεν μπορούμε να αναπληρώσουμε αυτό το τεράστιο κενό... η συνειδητοποίηση ότι ο άντρας της την έχει απορρίψει και συνεπώς τα παιδιά της δεν μπορούν να βρίσκονται κοντά της είναι αυτά που οδήγησαν την αδελφή μου στην τωρινή έξαρση στη συμπεριφορά της. Του είπα ότι έχω μετανιώσει που έδωσα τη συγκατάθεσή μου στη χορήγηση του φαρμάκου: αν είναι να υποφέρει τόσο με την εγρήγορση, ας έμενε καλύτερα σε καταστολή. Εντυπωσιάστηκε από την ομορφιά της κοπέλας που είδε στη φωτογραφία της ανάρτησης και του είπα ότι ναι: αυτη ήταν η εικόνα της αδελφής μου, της Θεοδώρας ή "Ντόρις" (επειδή μεγαλώσαμε στην Αμερική) και του είπα ότι εκεί κοντά στην Αστυνομία υπάρχει ο φιλοζωικός σύλλογος "Ντόρις" που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν της αγάπης της αδελφής μου για κάθε ζωντανό πλάσμα. Μου ευχήθηκε καλό κουράγιο στη συνέχεια του έργου μου και ένα "θαύμα" για την αδελφή μου, εκφράζοντας με τον τρόπο αυτό την πεποίθηση (που ασπάζομαι και εγώ) ότι "η ελπίδα πεθαίνει τελευταία".
Σχετικά με τα σχόλια των αναγνωστών στη χτεσινή δημοσίευση: έχετε όλοι απόλυτο δίκιο. Δεν θέλω να επεκταθώ περαιτέρω στην παρούσα ανάρτηση, απλά να σας ευχαριστήσω τόσο για τα σχόλια του άρθρου όσο και στις αναρτήσεις μου στο Facebook, το οποίο διατηρώ στο όνομα της αδελφής μου ως έναν ελάχιστο τρόπο να κρατώ τη σπουδαία της προσωπικότητα "ζωντανή". "Κάθε εμπόδιο για καλό" λέει ο λαός, και σ'αυτή την περιπέτεια αυτό κρατάω: μέσα από τα πρόσφατα δραματικά συμβάντα με έχουν προσεγγισει πλήθος φίλων και γνωστών, προσφέροντας την αμέριστη συμπαράστασή τους και ρωτώντας "τι μπορούν να κάνουν για να την βοηθήσουν". Σας ευχαριστώ όλους από τα βάθη της καρδιάς μου. Επειδή όμως είμαι ακόμα "μουδιασμένη" από την ταχύτητα με την οποία εξελίχτηκαν τα γεγονότα, σας ζητώ λίγο χρόνο και κατανόηση και όταν επανέρθω θα έχω έτοιμο ένα "σχέδιο δράσης" το οποίο θα προσφέρει χαρά και κοινωνική αποδοχή σε πολλά άτομα και όχι μόνο στην αδελφή μου. Για να πάρετε μια ιδέα, δείτε το έργο μου στο Κέντρο Ημέρας Ψυχικής Υγείας Αργοστολίου εδώ. Κάτι παρόμοιο σχεδιάζω, που θα αγκαλιάζει ακόμα περισσότερους ανθρώπους...
Όσο για εκείνους που με χλευάζουν, με κατακρίνουν και ψάχνουν πάντα μια αρνητική λεπτομέρεια για να μου τη "χτυπήσουν", ένα πράγμα μόνο: είδα πρόσφατα στο Facebook ένα απόφθεγμα που με εκφράζει απόλυτα. Επειδή δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια, αναπαράγω εδώ την ουσία και κλείνω με αυτό:
"Συνεχίστε να μου πετάτε πέτρες. Μ'αυτές θα φτιάξω πύργους και παλάτια".
Μίνα Θεοφιλάτου
Αργοστόλι, Κεφαλονιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου