Ευχαριστώ το Διευθυντή της Αστυνομίας Κεφαλονιάς και τους απλούς πολίτες για την συμπαράστασή τους

Λίγη ώρα μετά τη δημοσίευση της προηγούμενης ανάρτησής μου στον τοπικό ειδησεογραφικό ιστότοπο Kefaloniapress, έλαβα τηλεφώνημα από τον Διευθυντή της Αστυνομίας Κεφαλονιάς: είχε ενημερωθεί για το περιστατικό ο κ. Διευθυντής, αναζήτησε το τηλέφωνό μου και με πήρε προκειμένου να μου ζητήσει συγγνώμη εκ μέρους της Υπηρεσίας του. Αφού μου εξήγησε λεπτομέρειες που δεν ήξερα σχετικά με τον αστυνομικό που αρνήθηκε να ταυτοποιηθεί και που με απείλησε με αυτόφορο και μπορώ πλέον να δεχτώ ότι ήταν απλώς μια κακή στιγμή, με περίσσια ανθρωπιά και ταπεινότητα άκουσε τη δική μου εκδοχή των γεγονότων, επιβεβαίωσε ότι είχα κάθε δίκιο να ζητήσω ταυτοποίηση και δεσμεύτηκε ότι θα γίνει σύσταση στα αστυνομικά όργανα να επιδεικνύουν κατανόηση και συμπαράσταση σε μελλοντικά περιστατικά σαν αυτό της αδελφής μου. Επιπλέον, μου είπε ότι θα ενημερώσει την Υπηρεσία για την ιδιαιτερότητα της περίπτωσης στο σπίτι μου ώστε να μην υποστώ μελλοντικά την ίδια φθορά αν ξαναγίνει καταγγελία από τον γείτονα για τον ίδιο λόγο. Τόνισε ότι είμαστε πάνω απ'όλα άνθρωποι, όλοι έχουμε οικογένειες και πρέπει να δείχνουμε ιδιαίτερη ευαισθησία σε τέτοια τραγικά περιστατικά. Την επόμενη ημέρα - σήμερα δηλαδή - με ξαναπήρε τηλέφωνο προκειμένου να βεβαιωθεί πως ήμουν καλά, με την ευκαιρία συζητήσαμε λίγο περισσότερο τις λεπτομέρειες των τραγικών συμβάντων και των επακόλουθων συμπεριφορών ατόμων του στενού οικογενειακού της κύκλου (πυρήνας της οικογένειας ήταν και θα είναι πάντα μητέρα-πατέρας-παιδιά, ό,τι κι αν έχει μεσολαβήσει στην υγεία ενός ή περισσότερων μελών του δομικού αυτού λίθου της κοινωνίας). Του εξήγησα ότι ένα φάρμακο που της χορηγήθηκε για άλλο λόγο πριν 3 μήνες, την "ξύπνησε" και της βελτίωσε κατά πολύ την αντίληψη των γεγονότων που συμβαίνουν γύρω της. Όμως το πρόβλημα είναι ότι δεν υπήρχε η υποδομή για να εκμεταλλευτούμε προς όφελος της ψυχικής της κατάστασης την υπέροχη αυτή αναλαμπή: μετά από λίγες μέρες άρχισε να ζητά επίμονα τον άντρα της και τα παιδιά της και φυσικά εγώ και η ευρύτερη οικογένειά της δεν μπορούμε να αναπληρώσουμε αυτό το τεράστιο κενό... η συνειδητοποίηση ότι ο άντρας της την έχει απορρίψει και συνεπώς τα παιδιά της δεν μπορούν να βρίσκονται κοντά της είναι αυτά που οδήγησαν την αδελφή μου στην τωρινή έξαρση στη συμπεριφορά της. Του είπα ότι έχω μετανιώσει που έδωσα τη συγκατάθεσή μου στη χορήγηση του φαρμάκου: αν είναι να υποφέρει τόσο με την εγρήγορση, ας έμενε καλύτερα σε καταστολή. Εντυπωσιάστηκε από την ομορφιά της κοπέλας που είδε στη φωτογραφία της ανάρτησης και του είπα ότι ναι: αυτη ήταν η εικόνα της αδελφής μου, της Θεοδώρας ή "Ντόρις" (επειδή μεγαλώσαμε στην Αμερική) και του είπα ότι εκεί κοντά στην Αστυνομία υπάρχει ο φιλοζωικός σύλλογος "Ντόρις" που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν της αγάπης της αδελφής μου για κάθε ζωντανό πλάσμα. Μου ευχήθηκε καλό κουράγιο στη συνέχεια του έργου μου και ένα "θαύμα" για την αδελφή μου, εκφράζοντας με τον τρόπο αυτό την πεποίθηση (που ασπάζομαι και εγώ) ότι "η ελπίδα πεθαίνει τελευταία".

Σχετικά με τα σχόλια των αναγνωστών στη χτεσινή δημοσίευση: έχετε όλοι απόλυτο δίκιο. Δεν θέλω να επεκταθώ περαιτέρω στην παρούσα ανάρτηση, απλά να σας ευχαριστήσω τόσο για τα σχόλια του άρθρου όσο και στις αναρτήσεις μου στο Facebook, το οποίο διατηρώ στο όνομα της αδελφής μου ως έναν ελάχιστο τρόπο να κρατώ τη σπουδαία της προσωπικότητα "ζωντανή". "Κάθε εμπόδιο για καλό" λέει ο λαός, και σ'αυτή την περιπέτεια αυτό κρατάω: μέσα από τα πρόσφατα δραματικά συμβάντα με έχουν προσεγγισει πλήθος φίλων και γνωστών, προσφέροντας την αμέριστη συμπαράστασή τους και ρωτώντας "τι μπορούν να κάνουν για να την βοηθήσουν". Σας ευχαριστώ όλους από τα βάθη της καρδιάς μου. Επειδή όμως είμαι ακόμα "μουδιασμένη" από την ταχύτητα με την οποία εξελίχτηκαν τα γεγονότα, σας ζητώ λίγο χρόνο και κατανόηση και όταν επανέρθω θα έχω έτοιμο ένα "σχέδιο δράσης" το οποίο θα προσφέρει χαρά και κοινωνική αποδοχή σε πολλά άτομα και όχι μόνο στην αδελφή μου. Για να πάρετε μια ιδέα, δείτε το έργο μου στο Κέντρο Ημέρας Ψυχικής Υγείας Αργοστολίου εδώ. Κάτι παρόμοιο σχεδιάζω, που θα αγκαλιάζει ακόμα περισσότερους ανθρώπους...

Όσο για εκείνους που με χλευάζουν, με κατακρίνουν και ψάχνουν πάντα μια αρνητική λεπτομέρεια για να μου τη "χτυπήσουν", ένα πράγμα μόνο: είδα πρόσφατα στο Facebook ένα απόφθεγμα που με εκφράζει απόλυτα. Επειδή δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια, αναπαράγω εδώ την ουσία και κλείνω με αυτό:

"Συνεχίστε να μου πετάτε πέτρες. Μ'αυτές θα φτιάξω πύργους και παλάτια".

Μίνα Θεοφιλάτου
Αργοστόλι, Κεφαλονιά

Ζητώ εξηγήσεις σχετικά με εικαζόμενους αστυνομικούς που αποβιβάστηκαν από εικαζόμενο αστυνομικό όχημα

Σήμερα ώρα περίπου 16:15 χτύπησαν το κουδούνι του σπιτιού μου στην οδό Γερουλάνου 12 στο Αργοστόλι Κεφαλονιάς δυο άτομα που φορούσαν στολή αστυνομικού και οι οποίοι είχαν μόλις αποβιβαστεί από όχημα που έφερε διακριτικά της ελληνικής αστυνομίας. Ζήτησαν να μάθουν γιατί ακούγονται φωνές στο σπίτι γιατί είχαν διαμαρτυρία από γείτονα. Εγώ ζήτησα να μάθω ποιος ήταν ο γείτονας, μου είπαν και σε λίγο εμφανίστηκε και ο γείτονας με το γιο του. Ταραγμένοι ήμασταν όλοι.

Είχε προηγηθεί και το Σάββατο 23/7 μεσημέρι επίσκεψη από δυο άλλους αστυνομικούς για τον ίδιο λόγο: την πρώτη φορά ήταν ειρηνικότατη η συζήτηση μαζί τους γιατί παρά την ταραχή μου είχαν την υπομονή να με ανεχτούν και να ακούσουν την τραγική ιστορία του σπιτιού. Οι φωνές ακούγονται από την αδελφή μου Θεοδώρα Θεοφιλάτου 48 ετών, πτυχιούχο της Φαρμακευτικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών και της Σχολής Φωτογραφίας ICP Manhattan New York. Η αδελφή μου πάσχει από ανοξική εγκεφαλοπάθεια κατόπιν «επιπλοκών» (εκκρεμεί για πολλά χρόνια δικαστική υπόθεση για ιατρικό λάθος, εξ’ ου και τα εισαγωγικά) στη γέννα του δεύτερου παιδιού της το 2005. Στη συμπτωματολογία της πάθησης περιλαμβάνεται η απώλεια μνήμης λόγω βλάβης στους δυο ιππόκαμπους, γνωσιακά ελλείμματα λόγω βλάβης στο μετωπιαίο λοβό και διαταραχή συμπεριφοράς. Τα συμπτώματα αυτά ελέγχονται με φάρμακα, ενώ όταν είναι σε έξαρση – όπως τώρα – ούτε τα φάρμακα καταφέρνουν να την ηρεμήσουν. 

Η Θεοδώρα Θεοφιλάτου, ΠΡΙΝ το τραγικό συμβάν που άλλαξε για πάντα τη ζωή της

Οι αστυνομικοί της 23/7 συνέστησαν να προσέχουμε και να κλείνουμε τις πόρτες και τα παράθυρα ώστε να μην ακούγονται οι φωνές της και αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Δεν είναι όμως πάντα εφικτό κάτι τέτοιο και ενίοτε θα βγει στην αυλή και θα φωνάξει, στην περίπτωση αυτή τη φέρνουμε πάλι μέσα και κλειδώνουμε την πόρτα. Η γειτονιά είναι πυκνοκατοικημένη και αναγνωρίζω ότι έχουν ΚΑΘΕ ΔΙΚΙΟ όταν διαμαρτύρονται οι γείτονες, πόσω μάλλον όταν έχουν και οι ίδιοι προβλήματα υγείας. Στο πλαίσιο της ανθρωπιάς όμως, και από τη στιγμή που γνωρίζουν πολύ καλά τι εξαιρετικός άνθρωπος ήταν η αδελφή μου πριν τη βλάβη και ότι ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ για την τραγικότατη κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί, βασιζόμασταν στην υπομονή και την κατανόηση που θα έδειχνε ένας ευαίσθητος άνθρωπος στην περίπτωση αυτή.

Μπορώ να δεχτώ ότι η ευαισθησία και η ανθρωπιά έχουν τα όριά τους. Αυτό όμως που δεν μπορώ να δεχτώ – και ζητώ εξηγήσεις από τους αρμόδιους φορείς – είναι το εξής:

ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ Ο ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΝΑ ΑΡΝΗΘΕΙ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΟΤΑΝ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΖΗΤΗΘΕΙ ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΗ;  

Και εξηγώ: είναι άλλο πράγμα η ταραχή και η κουβέντα που είπα και που μπορεί να παρερμηνεύτηκε από τον αστυνομικό ως «κατάρα»: για να είμαι συγκεκριμένη, του είπα «Είναι να μην τύχει στη γυναίκα σου – στην αδελφή σου – στη μάνα σου - αυτό που έτυχε στην αδελφή μου», αυτός το πήρε στραβά και μου είπε «άντε από δω!». Το καταλαβαίνω και το προσπερνώ. Και είναι άλλο πράγμα να αρνηθεί να μου αποδείξει ότι είναι όντως αστυνομικός, επιδεικνύοντας απλά την ταυτότητά που θεωρώ αυτονόητο ότι οφείλει να φέρει μαζί του εν ώρα υπηρεσίας. Το εν λόγω άτομο – γιατί επαναλαμβάνω δεν έχω κανένα απολύτως τεκμήριο για να πιστέψω ότι ήταν αστυνομικός - αρνήθηκε να μου δείξει ταυτότητα και αρνήθηκε να μου πει το ονοματεπώνυμό του. Με παρέπεμψε στο διοικητή του. Και η συνέχεια έχει ως εξής:

Παίρνω τηλέφωνο το 100 και αναφέρω το περιστατικό. Ο αξιωματικός βάρδιας – δεν ξέρω το όνομά του διότι ΚΑΙ αυτός αρνήθηκε να μου το κοινοποιήσει – συνέστησε να πάω αύριο το πρωί στην Αστυνομία προκειμένου να υποβάλω αίτηση ώστε να μου κοινοποιηθούν τα στοιχεία των δυο αστυνομικών που ήταν εκείνη τη στιγμή έξω από το σπίτι μου. Για τον εν λόγω κύριο δεν μπορώ να αμφισβητήσω την ιδιότητά του, αφού θεωρώ ότι αστυνομικοί απαντούν στον τηλεφωνικό αριθμό «100». Όμως με γνώμονα την κοινή λογική, όπως ο αστυνομικός έχει κάθε δικαίωμα να αρνηθεί την εικαζόμενο ονοματεπώνυμο και την εικαζόμενη ιδιότητά μου μέχρι να του επιδείξω ταυτοποιητικό έγγραφο με φωτογραφία, και με βάση τις στοιχειώδεις γνώσεις μου περί Συνταγματικής νομιμότητας και δικαιωμάτων των πολιτών, αρνούμαι να πιστέψω ότι τα δυο άτομα που ήλθαν στην πόρτα μου ενδεδυμένοι ως αστυνομικοί και οι οποίοι αποβιβάστηκαν από όχημα με  διακριτικά της ελληνικής αστυνομίας ήταν όντως όργανα της αστυνομικής υπηρεσίας της εκτελεστικής εξουσίας του κράτους.

Το θέμα είναι σοβαρότατο και δεν πρόκειται να εγκαταλείψω την προσπάθειά μου να λάβω επίσημη ενημέρωση. Αν όντως ισχύουν αυτά που μου είπαν τα αστυνομικά όργανα και ο αξιωματικός βάρδιας της υπηρεσίας, ειλικρινά χάνω κάθε εμπιστοσύνη στο κράτος αυτό. Αν πάλι βρεθώ στο αυτόφορω – όπως με απείλησε ο ενδεδυμένος με αστυνομική περιβολή κύριος - ας είναι. Φυσικά και δεν φοβάμαι, είδε την τραγικά άδικη κατάσταση την οποία ζω στο σπίτι μου, το τελευταίο πράγμα που θα φοβηθώ είναι αυτό.

Το παρόν κοινοποιείται στα τοπικά ΜΜΕ και σε email της αστυνομίας Κεφαλονιάς. Παρακαλώ για τις ενέργειες των αρμοδίων προκειμένου να δοθούν οι απαραίτητες εξηγήσεις. Όσο για το θέμα της αδελφής μου και την ενόχληση που προκαλεί στη γειτονιά, είμαι πρόθυμη να ακούσω οποιαδήποτε αξιοπρεπή και ανθρώπινη λύση έχουν να προτείνουν.

Μετά τιμής,

Ασημίνα Θεοφιλάτου

Ηλεκτρολόγος Μηχ/κός & Τ.Υ. ΠΣΠΠ

Καθηγήτρια Πληροφορικής Δευτεροβάθμιας Εκπ/σης

Αργοστόλι, Κεφαλονιά

Τα λοιπα στοιχεία ταυτότητάς μου στη διάθεση φυσικά των αρμόδιων φορέων.