Το "φυσιολογικό"

Στα όρια της σωματικής και ψυχολογικής κατάρρευσης, το ότι θα αφιερώσω 20 λεπτά για να γράψω μια ανάρτηση το κάνω για ψυχοθεραπεία και μόνο, γιατί πρακτικά δεν έχω το χρόνο: έχω ένα βουνό ρούχα να σιδερώσω, μια επείγουσα υποχρέωση του παιδιού μου να ολοκληρώσω, στο νοσοκομείο να πάω να μαζέψω εξετάσεις της μητέρας μου που αργοσβήνει, να φροντίσω για το φαγητό 7 ανθρώπων και να γράψω 3 διαγωνίσματα για το Λύκειο. Το ότι έχω μια βαλβίδα στο κεφάλι που θα αρχίσει να διαμαρτύρεται το προσπερνάω, όπως προσπερνάω και τον πόνο στα σπασμένα πόδια και σπονδύλους μου εδώ και 15 χρόνια.

Πρέπει όμως επιπλέον να δεχτώ ως "φυσιολογικές" μια σειρά από καταστάσεις που κάνουν ακόμα πιο δύσκολο το έργο μου, και απελπιστική τη σκέψη της "επόμενης μέρας": της μέρας που δεν θα υπάρχει πλέον η μάνα μου. Γιατί τη μέρα εκείνη θα είμαι εγώ η αποκλειστική υπεύθυνη για τη φροντίδα της εγκεφαλικά ανάπηρης αδελφής μου, με τη βοήθεια βέβαια του 83χρονου πατέρα μου, όσο αντέξει κι αυτός στη ζωή. Α, και με τη συνεισφορά του άντρα μου, όσο αντέξει κι αυτός να ζει το βουνό από δυσκολίες που υπάρχει de facto στο σπιτικό αυτό.

Γιατί το "φυσιολογικό" θα είναι να στενέψει κι αυτός τον κύκλο των ανθρώπων για τους οποίους θα ενδιαφέρεται και να πετάξει στα σκουπίδια την έγνοια της αδελφής μου, την έγνοια των γονιών μου - καλά αυτοί θα φύγουν ούτως ή άλλως αλλά όπως είπα δεν θα φύγουν ήρεμα και ομαλά, θα αφήσουν ένα κενό πίσω τους που δεν θα είναι μόνο ο πόνος της απώλειας - να πετάξει και την έγνοια για μένα, τη μητέρα ενός εκ των παιδιών του, και να κρατήσει μόνο την έγνοια του παιδιού που μοιραζόμαστε.

Δεν λέω ότι θα το κάνει: λέω ότι το "φυσιολογικό" για την κοινωνία που ζούμε, θα ήταν να το κάνει. Όπως το έκανε ο άντρας της αδελφής μου: "φυσιολογικό, τι να έκανε;;;" μού λενε οι 9 στους 10 για το ότι εγκατέλειψε τη γυναίκα που τού γέννησε 2 παιδιά όταν αυτή "χάλασε" στη γέννα του δεύτερου παιδιού. Στένεψε τον κύκλο του, πλέον χωρούσε μόνο τα δυο παιδιά του, και φυσικά προχώρησε και στην αντικατάσταση του "χαλασμένου" εξαρτήματος με νέο λειτουργικό μοντέλο, με το οποίο απέκτησε ένα ακόμα παιδί. "Φυσιολογικότατο".

"Φυσιολογικό" επίσης για την κοινωνία θα είναι να πετάξω τη "χαλασμένη" αδελφή μου σε ένα ίδρυμα, γιατί το χρόνο που διαθέτω για τη φροντίδα της τον θυσιάζω από την καθημερινή φροντίδα των υγιών ανθρώπων της οικογένειας: θα "αρρωστήσω" και τους υγιείς. Οι υγιείς με τους υγιείς, οι άρρωστοι με τους άρρωστους σε ιδρύματα, "φυσιολογικά πράγματα". 

"Φυσιολογικό" επίσης είναι να δεχτώ ότι ο μισός μισθός μου που έφυγε για την αποπληρωμή των δανεικών της χώρας, δικαίως μού στερήθηκε. Δημόσιος υπάλληλος είμαι, πολύ στα πούπουλα ήμουν τόσα χρόνια, εγώ φταίω για τα χάλια μας. Τα λαμόγια που κατακλέψανε το ελληνικό κράτος κυκλοφορούν ελεύθεροι και μάς ζητούν για πολλοστή φορά την ψήφο μας, αλλά εγώ πρέπει να δεχτώ ότι όλα αυτά τα μέτρα της κρίσης έγιναν για το καλό μου και ότι όπου νάναι βγαίνουμε στις αγορές (να, τώρα στην τηλεόραση το άκουσα) και τελειώνουν τα προβλήματά μας. Και αν εγώ είμαι αντιδραστική και ρισκάρω να βρεθώ εκτός ευρωζώνης (ευρώ δεν έχω, τι να την κάνω τη ζώνη), πρέπει να δεχτώ ως "φυσιολογικό" που οι περισσότεροι έλληνες για άλλη μια φορά θα επιβραβεύσουν εκείνους που τον κατακλέψαν. "Φυσιολογικότατο".

"Φυσιολογικό" επίσης ότι η δικαιοσύνη στην Ελλάδα δεν δίνει στην αδελφή μου την ελάχιστα αναμενόμενη αποζημίωση από ιατρικό λάθος: την δυνατότητα να ζει μια αξιοπρεπή ζωή. "Φυσιολογικό" επίσης να μη σκέφτομαι ότι με το μισό μισθό που μου στέρησαν θα μπορούσα να προσλάβω μια γυναίκα να με βοηθήσει με όλη αυτή τη φροντίδα, γιατί εγώ δεν θα αντέξω. "Φυσιολογικό" τέλος ότι εγώ που τόσα χρόνια έχω γεμίσει δημοσιεύσεις και διακρίσεις για το εκπαιδευτικό μου έργο, θα πρέπει τώρα να καθίσω μπροστά στο Διευθυντή μου να αξιολογηθώ για να τα αποδείξω όλα αυτά - λες και δεν τα ξέρει, λες και δεν τα ξέρει η "πατρίδα" που υπηρετεί - η οποία ούτε μια καλή κουβέντα, ούτε ένα ευχαριστώ δεν είπε όλα αυτά τα χρόνια - αλλά φευ! Τώρα μού δίνει την ευκαιρία να αποδείξω καννιβαλικά πόσο "καλή" είμαι εγώ και πόσο "μη-ικανοί" είναι οι άλλοι που δεν τα έκαναν. "Φυσιολογικότατα".

"Φυσιολογικό" επίσης να μη νοιάζομαι για το τι αδικίες γίνονται πέρα από τη μύτη μου, να μη διαμαρτύρομαι, να μη διεκδικώ το δίκαιο εκ μέρους των αδυνάμων. Αρκετά προβλήματα έχω, το "φυσιολογικό" θα ήταν να περιοριστώ σε αυτά και να γίνω απαθής στα δεινά των υπολοίπων ταλαιπωρημένων, γιατί "δεν είμαι εγώ που θα αλλάξω την κοινωνία". "Φυσιολογικότατα". 

"Φυσιολογικό" για μια επιστήμονα, ανοικτόμυαλη, του κλάδου της τεχνολογίας, να μην έχει πίστη. Ένας επιστήμονας πρέπει "φυσιολογικά" να είναι και αθεϊστής. Πρέπει να δέχεται ότι όλη αυτή η έλλειψη δικαίου και δικαιοσύνης είναι "φυσιολογικά" πράγματα, και το να αγωνίζεσαι με όλη σου τη ψυχή για τα επίγεια, έχοντας ταυτόχρονα στην άκρη του μυαλού σου την πίστη σε κάτι όμορφο και δυαντό μακριά από τον κόσμο τούτο, που θα αποζημιώσει τον πατέρα και τη μάνα για το παιδί που χάσανε, τη μάνα για τη βίαιη αποσύνδεσή της από τη φυσιολογική (προσέξτε είναι η πρώτη φορά που δεν έβαλα εισαγωγικά) πορεία της ζωής της με τον άντρα της και τα παιδιά της, που θα αποζημιώσει όλους εκείνους τους κατατρεγμένους και αδικημένους στον κόσμο αυτό, είναι ουτοπία. Το ότι δεν έχουμε απόδειξη για κάτι τέτοιο μετά το θάνατο σημαίνει αυτόματα ότι δεν υπάρχει. Η ζωή είναι μια μεγάλη φαρσοκωμωδία, όλα είναι τυχαία, στο τέλος όλοι πεθαίνουμε, πλούσιοι-φτωχοί δίκαιοι-άδικοι έντιμοι-λαμόγια, μας σκεπάζει το ίδιο χώμα κι αυτό ήταν. "Φυσιολογικότατα".

Λοιπόν να τη χαίρεστε τη "φυσιολογικότητά" σας. Πάω να σιδερώσω.