Πρόλογος
Από τις αρχές του καλοκαιριού 2017 είχα προοδευτικά αυξανόμενο πόνο στην πλάτη και στο "στέρνο" (ακριβώς στη μέση του στήθους). Μέσα Αυγούστου πλέον υπέφερα και πήγα στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου Κεφαλονιάς, στο ορθοπαιδικό τμήμα: επειδή έχω σπονδυλοδεσία από θωρακική έως και ισχιακή μοίρα της σπονδυλικής στήλης για δυο κατάγματα στην οσφυική, λογικό μου φαινόταν να αποδώσω τις ενοχλήσεις εκεί. Πόνο 24/7 έχω από το 1999 που έκανα τη σπονδυλοδεσία οπότε έχω ισχυρό κατώφλι αντοχής στον πόνο. Επίσης έχω "υπέδαφος" για να αποδίδω οτιδήποτε περιλαμβάνει "πόνους στην πλάτη" ως σύμπτωμα - π.χ. κύστες στις ωοθήκες - στη σπονδυλοδεσία. "Μπερδεύεται" η εικόνα του πόνου, και οι "αντανακλάσεις" που κάνει. Ο ειδικευόμενος ορθοπαιδικός - νάναι καλά ο άνθρωπος! - μου λέει "ας κάνουμε και έναν υπέρηχο άνω κοιλίας να δούμε μήπως είναι χολή". "Βλακείες" σκέφτηκα εγώ, σιγά μην είναι χολή. Τα πάντα έτρωγα, χωρίς πόνο καούρες κλπ. ενοχλήσεις. Έτοιμη ήμουν να μην τον κάνω τον υπέρηχο, επειδή βαριόμουν να περιμένω να έρθει η σειρά μου. Όμως αν δεν τον έκανα, τι θα έλεγα στους γιατρούς την επόμενη μέρα που θα συνεχίζαμε την έρευνα; Κάνω λοιπόν την εξέταση, δείχνει δυο πέτρες και λάσπη στη χοληδόχο κύστη (διάνα ο ειδικευόμενος), και η χειρουργός συνέστησε αφαίρεση. Όμως είμαι "ειδική περίπτωση" λόγω άλλου ιατρικού θέματος: εκτός από δομοστατικό σύστημα μέσα μου, έχω και υδραυλικό. Το ατύχημα του 99 κατόπιν σοβαρής επιπλοκής (που αντιμετωπίστηκε όμως επιτυχώς τότε από τους νευροχειρουργούς του Ασκληπιείου Βούλας, να είναι καλά οι άνθρωποι) με έχει αφήσει και με μια βαλβίδα παροχέτευσης εγκεφαλονωτιαίου υγρού από τον εγκέφαλο προς την περιτοναϊκή κοιλότητα. Δεν μου έχει δημιουργήσει ποτέ πρόβλημα στα 18 χρόνια που την έχω. Όμως δεν επιτρέπεται καμία χειρουργική πράξη πάνω μου σε νοσοκομείο χωρίς Ν/Χ τμήμα. Οπότε το νοσοκομείο της Κεφαλονιάς εκ των πραγμάτων απορρίπτεται, και έπρεπε να αναζητήσω λύση σε Νοσοκομείο Τριτοβάθμιας Φροντίδας. Κατόπιν έρευνας, καταλήγω στο νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός με χειρουργό τον εξαιρετικό γιατρό και άνθρωπο κ. Ε. Κρητικό. Το χειρουργείο έχει προγραμματιστεί για τις 17 Οκτωβρίου 2017, με εισαγωγή την προηγουμένη προκειμένου να γίνει ο προεγχειρητικός έλεγχος. Όλα πήγαν καλά και το πρωί της 17ης είμαι κεφάτη και έτοιμη για τη λαπαροσκόπηση, έχοντας ενημερωθεί από έγκυρα σάιτ του Διαδικτύου ότι πρόκειται για απλή διαδικασία: μπαίνει ο ασθενής την προηγουμένη της επέμβασης και φεύγει την επομένη, και σε μια βδομάδα μπορεί να επιστρέψει στη δουλειά του (όποιος αμφιβάλει ότι αυτή είναι η εικόνα της διαδικασίας που επικρατεί στο ελληνικό Ίντερνετ, ας κάνει μια αναζήτηση με λέξεις-κλειδιά "λαπαρασκόπηση" και "χολή" για να το διαπιστώσει και μόνος του. Ενδεικτικά, δείτε τους τίτλους και μόνο εδώ και πείτε μου αν φταίω εγώ που μπήκα στο νοσοκομείο με ψυχολογία "τουρίστριας"!) . Με πάνε στο χειρουργείο, καλαμπούρι με τον αναισθησιολόγο, μου εξηγούν ότι η μάσκα είναι για οξυγόνο και η αναισθησία γίνεται μέσω της φλέβας, νιώθω τη γλυκιά χαλάρωση καθώς βγαίνεις νοκάουτ και ξυπνάω μετά την επέμβαση, με τρεις αυτοκόλλητες γάζες και ένα σακουλάκι παροχέτευσης στην κοιλιά μου.
 |
| Και μια σέλφι στο θάλαμο... ταλαιπωρία, αλλά με χαμόγελο :) |
Στο δωμάτιό μου πλέον, έρχονται φίλοι επίσκεψη, χαρά εγώ, όλα καλά, αύριο μεθαύριο θα βγω σκέφτομαι, εύκολο ήταν.... μέχρι που κατά τις 9 το βράδυ αρχίζει ο
ΠΟΝΟΣ
Δεν ήμουν προετοιμασμένη για τέτοιον πόνο: και δεν είμαι άτομο που να μην έχει εξοικειωθεί με τον πόνο. Χρόνιο πόνο: 18 χρόνια δυο βέργες από 30 εκ. η κάθε μια και 10 βίδες στη σπονδυλική στήλη. Όχι απλά τον αντέχω: γέννησα το δεύτερο παιδί μου ΜΕΤΑ το ατύχημα... μαστορεύω, κουβαλάω, σηκώνω και γενικά δε μασάω σε δουλειές γυναικείες και αντρικές... με τα τραύματα αυτά έχω ταξιδέψει σε τρεις ηπείρους... γιαυτό ένιωσα πάρα μα πάρα πολύ άσχημα όταν αναγκάστηκα να χτυπάω το κουδούνι των νοσηλευτών και να τους εκλιπαρώ να με βοηθήσουν γιατί νιώθω πως θα ξεκολλήσει ο ώμος μου!!!! (τι δουλειά έχει ο ώμος με τη χολή; Διαβάστε εδώ και θα μάθετε. Γενικώς με τη λαπαροσκόπηση "σε φουσκώνουν" με αέρα από τη μια τρύπα για να δημιουργηθεί οπτικό πεδίο στην κοιλιά προκειμένου να εκτελέσουν τις χειρουργικές πράξεις... και όταν μετά "ξεφουσκώνεις", ο πόνος μπορεί να χτυπήσει σε διάφορες μεριές). Επιπλέον, πόνοι έντονοι σε όλη την κοιλιά. "Βαθιές ανάσες" η συμβουλή των γιατρών. Τι βαθιές ανάσες μου λέτε, εδώ δεν μπορώ να ανασάνω period! Ωστόσο με τις ενδοφλέβιες παυσίπονες, και ενίοτε με επιπλέον ενέσεις, αντιμετώπισα τους έντονους πόνους: είτε λαπαροσκοπικά, είτε με ανοιχτή τομή 20 εκ., αρκεί να σκεφτεί κανείς πόσα στρώματα (δέρμα, μύες, λίπος, όργανα κλπ.) πρέπει να τρυπηθούν για να φτάσει ο χειρουργός στη χοληδόχο κύστη. Και ο πόνος αυτός έχει ονοματεπώνυμο: σπλαχνικός πόνος. Μου το εξήγησε η ειδικευόμενη την τρίτη μέρα: δεν είμαι δειλή. Απλά ανήκω σε εκείνη την κατηγορία των ανθρώπων που δυσκολεύονται να τον διαχειριστούν. Το ότι είμαι ακόμα στο νοσοκομείο όμως κι ας έχει περάσει η τρίτη μέρα μετά την επέμβαση, δεν οφείλεται φυσικά στον πόνο! Είναι επειδή έχω εμφανίσει μια επιπλοκή, που ονομάζεται
ΧΟΛΟΡΡΟΙΑ
Τη δεύτερη μέρα μετά το χειρουργείο, μπαίνει ο χειρουργός το πρωί στο θάλαμο, κοιτάζει το σακουλάκι της παροχέτευσης, μουρμουρίζει "δεν μ'αρέσει αυτό" και φεύγει. Δεν ήμουν σε θέση να κρίνω τι ήταν αυτό που δεν του άρεσε, πονούσα ακόμα πολύ, δεν έδωσα σημασία. Την τρίτη μέρα ξαναέρχεται ο χειρουργός, κοιτάζει το σακουλάκι, μουρμουρίζει "χολόρροια" και φεύγει. Πλέον έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι τι συμβαίνει... στο μεταξύ ο χειρουργός-σίφουνας έχει ήδη φύγει από το δωμάτιο.
Η πρώτη αναζήτηση που έκανα στο Ίντερνετ με οδήγησε σε τρομακτικά σενάρια οπότε το έκλεισα επιτόπου, και σκέφτηκα να επικοινωνήσω μέσω μέιλ με το δίκτυο γιατρών που έχω γνωρίσει τα τελευταία χρόνια μέσα από διάφορες οικογενειακές περιπέτειες υγείας. Μαθαίνω λοιπόν ότι πρόκειται για συχνό φαινόμενο να συνεχίζει να παροχετεύεται υγρό από την κοιλιά στο σακουλάκι κι ας έχουν περάσει τρεις μέρες από την επέμβαση, και ότι το σημαντικό είναι να παραμένουν μικρές οι 24ωρες ποσότητες του υγρού (μικρότερες από 100 ml). Συμβιβάζομαι με το γεγονός ότι πρέπει να παραμείνω μερικές μέρες ακόμα στο νοσοκομείο για παρακολούθηση. Από τα 100 πέφτει στα 60 και μετά στα 30 cc το υγρό, και τη Δευτέρα 23/10 έχω ετοιμαστεί ψυχολογικά για αναχώρηση. Μέχρι που μπαίνει ο γιατρός και μου ανακοινώνει ότι θα μείνω ακόμα λίγες μέρες. Και φεύγει.
Αυτό ήταν: κατέρρευσα. Προφανώς κάτι τους ανησυχούσε... και ήμουν στα μαύρα σκοτάδια. Σχεδόν κλαίγοντας πήγα στο γραφείο των νοσηλευτών και ανακοίνωσα:
"Δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει, δεν ξέρω γιατί δεν μου εξηγεί ο κ. Κρητικός το λόγο που πρέπει να μείνω κι άλλο στο νοσοκομείο, εγώ έχω ανάγκη ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ. Πάω κάτω για καφέ. Και θα ανάψω και ένα τσιγάρο, αν και ξέρω ότι δεν θα μπορέσω να το καπνίσω"
"Καλά θα κάνετε. Το τελευταίο με το τσιγάρο, ούτε καν το ακούσαμε"
Λίγο αφότου επέστρεψα στο δωμάτιο, ήρθε το επιτελείο των ειδικευόμενων για να μου εξηγήσουν τι συμβαίνει. Ξεκίνησαν μιλώντας για μια απλή και ανώδυνη χειρουργική διαδικασία που ίσως χρειαστεί, αλλά "θέλουμε να την αποφύγουμε και γιαυτό σας κρατάμε".
"ERCP," τους απαντώ εγώ.
"Α, τη γνωρίζετε. Επειδή όμως έχει μια μικρή πιθανότητα επιπλοκών, όπως παγκρεατίτιδα, θα κάνουμε τα πάντα για να την αποφύγουμε"
"Θα μου βάλετε stent; Πλαστικό φαντάζομαι!"
"Γιατρός είστε;"
Πού να φανταστούν ότι την ERCP την ήξερα πολύ καλά, αφού η μητέρα μου είχε κάνει 7 φορές - με επιτυχία και χωρίς επιπλοκές - για άλλο πρόβλημα. Ήταν μια διαδικασία που δεν τη φοβόμουν καθόλου, αλλά ούτε φυσικά την ήθελα!
Στη συνέχεια είδα και τον Κρητικό και τον ρώτησα αν θα χρειαστώ ERCP. "Ποιος σου είπε για ERCP"; με ρώτησε. Φυσικά δεν "έδωσα" τους ειδικευόμενους, ούτε τον γενικό χειρουργό άλλου νοσοκομείου που έκαναν το πολύ απλό και αυτονόητο: να μου εξηγήσουν τι συμβαίνει και τι να περιμένω. Είμαι σε θέση να διαχειριστώ πιθανά ενδεχόμενα. Δεν μπορώ να διαχειριστώ την άγνοια! Τα βρήκαμε όμως με τον κ. Κρητικό, και μου είπε πως όποια άλλη απορία έχω να ρωτάω τον ίδιο και όχι άλλους. Το εφάρμοσα αυτό στη συνέχεια, πετυχαίνοντάς τον πάντα στη μέση της διαδρομής από το κρεβάτι μου προς την πόρτα του θαλάμου. Ωστόσο, οφείλω να πω ότι πάντα γύριζε για να μου απαντήσει. Επίσης, μου εξήγησε ότι ένας επιπλέον λόγος που με κρατάνε είναι επειδή ακριβώς η βαλβίδα που έχω στο κεφάλι παροχετεύει στην ίδια κοιλότητα: αν και είναι από την άλλη μεριά, και δεν υπάρχει περίπτωση ανάστροφης ροής, καλύτερα να "στεγνώσει" το σακουλάκι πριν βγω από το νοσοκομείο.
Μετά λοιπόν από αυτές τις εξηγήσεις, και νιώθοντας πολύ καλύτερα στο θέμα πόνου και διάθεσης, ένα έμενε: να στήσω το γραφείο μου :-)))))))
Όλη την εβδομάδα που πέρασε λοιπόν ασχολούμαι δημιουργικά και παραγωγικά με δουλειές στον υπολογιστή... με διάβασμα βιβλίων... με προσφορά βοήθειας και αλληλεγγύης στους συν-ασθενείς μου και τους συνοδούς τους... και είμαι μια χαρά από διάθεση και αισιοδοξία. Είναι όμως έτσι οι περισσότεροι ασθενείς στα νοσοκομεία; Όοοοοοοχι. Γιατί υπάρχει ένα τεράστιο φράγμα μεταξύ του ασθενούς και της παραγωγικής/ευχάριστης/αισιόδοξης χρήσης του ελεύθερου χρόνου. Και αυτό το φράγμα λέγεται
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
Ο 247 πρέπει νά'ναι ο μοναδικός θάλαμος σε ολόκληρη την πτέρυγα της Α' Χειρουργικής στον οποίο για δυο εβδομάδες δεν μπήκε τηλεόραση για ούτε ένα δευτερόλεπτο (ήμουν τυχερή βέβαια που μου έτυχαν συγκάτοικοι μη-τηλεορασόπληκτοι). Αδυνατώ να καταλάβω ποια ακριβώς απόλαυση νιώθουν οι ασθενείς που είναι καθηλωμένοι σε ένα κρεβάτι (ή και περιπατητικοί, όπως ήμουν εγώ από τη δεύτερη βδομάδα) με το να έχουν μια οθόνη - μικρή μάλιστα, σε σχέση με την απόσταση από το κρεβάτι τους - να φλυαρεί ακατάσχετα όλη μέρα για άσχετα, ανούσια και ενίοτε καταθλιπτικά πράγματα. Ποια εναλλακτική έχουν;
1) Να διαβάσουν βιβλία (τέλειωσα ένα, προχώρησα αρκετά άλλο ένα)
2) Να ασχοληθούν δημιουργικά με λάπτοπ, τάμπλετ, κινητό (δλδ καλό το Facebook, αλλά όχι μόνο αυτό). Να ανοίξουν ένα μπλογκ καληώρα, τζάμπα είναι, και να κάνουν ψυχοθεραπεία γράφοντας τις σκέψεις τους. Αν οι σκέψεις αυτές αφορούν κι άλλους - αν μπορούν να συγκινήσουν, να ενημερώσουν, να εμπνεύσουν - ακόμα καλύτερα.
3) Για τους πιο "ψαγμένους" επιστημονικά: Wikidata. Να μεταφράσουν ετικέτες και περιγραφές των 35.000.000 και βάλε "αντικειμένων δεδομένων" που υπάρχουν εκεί μέσα για κάθε θέμα που μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Είναι εύκολο, είναι ευχάριστο, είναι εξαιρετικά ωφέλιμο για την κοινωνία της ανοικτής γνώσης. Έκανα 200 εγγραφές τις τελευταίες 3 μέρες σε ιατρική ορολογία. Όποιος ενδιαφέρεται και δεν ξέρει πώς, ας μου στείλει μήνυμα και με χαρά θα τον κατευθύνω.
4) Να αφουγκραστεί τις ανάγκες του ανθρώπου στο διπλανό κρεβάτι και να του προσφέρει βοήθεια. Θέλει κουβέντα; Χρειάζεται βοήθεια να φάει ή να εξυπηρετηθεί στην ανάγκη του; Υπάρχουν μεν οι νοσηλευτές για τέτοιες ανάγκες των ασυνόδευτων ασθενών, όμως κι αυτοί/αυτές τρέχουν και δε φτάνουν. Κάνουμε κι εμείς ό,τι μπορούμε για το συνάνθρωπο, για να είναι εκείνες ελεύθερες να κάνουν τις νοσηλευτικές πράξεις τους. Δουλεύουν με υπεράνθρωπο ζήλο και απίστευτες αντοχές, σε ένα σύστημα που δεν τους παρέχει καν τα βασικά. Αξίζουν το σεβασμό μας.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Και αν νομίζετε πως αρκετά ταλαιπωρήθηκα και καιρός να χαρώ την αναρρωτική που θα έχω βγαίνοντας από το νοσοκομείο... δεν πρόλαβα να βγω και "έσκασε" ήδη το επόμενο πρόβλημα υγείας στην οικογένεια. Και από αύριο θα τρέχω για τον πατέρα μου, ευτυχώς για θέμα που θέλω να πιστεύω ότι θα λυθεί σχετικά εύκολα. Αυτή είναι η ζωή: στρωμένη με ρόδα. Όχι ροδοπέταλα: ΡΟΔΑ. Δεχόμαστε και τα αγκάθια, για να απολαμβάνουμε περισσότερο τα πέταλα:)
ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΚΟΜΑ:
Το ότι ταλαιπωρήθηκα εγώ με τη λαπαροσκόπηση δε σημαίνει ότι ΟΛΟΙ ταλαιπωρούνται! Στο τέλος της δεύτερης εβδομάδας βρέθηκα να περιμένω το ασανσέρ μαζί με μια κυρία που κουβέντιαζε με τη μητέρα της, και άκουσα τις λέξεις "λαπαροσκόπηση" και "χολή". Πήρα το θάρρος και τη ρώτησα, ήταν στην ίδια κλινική με μένα, ακμαιότατη φαινόταν, τη ρωτάω πότε θα μπει στο χειρουργείο και μου απαντάει "Τώωωρα; Χτες το έκανα. Σήμερα βγαίνω". Πώς ήμουν εγώ τη δεύτερη μέρα μετά το χειρουργείο; Καμία σχέση! Ιδού λοιπόν που υπάρχουν άνθρωποι που όντως περνάνε "αέρα" τη λαπαροσκοπική επέμβαση. Αν τυχόν διαβάζετε την ανάρτηση αυτή επειδή σας βγήκε στο "γκουγκλάρισμα" και θα μπείτε προσεχώς για λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή, σας εύχομαι ΟΛΟΨΥΧΑ η εμπειρία σας να είναι όπως της κυρίας στο ασανσέρ. Αν ταλαιπωρηθείτε, να σας πω κι εγώ την εντελώς εκνευριστική, αλλά σοφή, κουβέντα που αρμόζει: ΥΠΟΜΟΝΗ. Περνάει:)
