Χτυπάει το τηλέφωνό μου. "Έλα Μίνα, πού είσαι;" ακούω ταυτόχρονα από το ακουστικό και λάιβ (όπως η αξέχαστη σκηνή του Παραπέντε με τη Θεοπούλα στη Μύκονο: "βιντεοκλήση!"). Ο Κώστας μόλις έχει φτάσει και δεν με έχει δει. Αγκαλιές φιλιά, με συστήνει στους υπόλοιπους, αρχίζω να νιώθω πιο άνετα... αρχίζουν μετά οι φωτογραφίες και οι σέλφι. Μαθαίνω ότι η Φιλοθέη είναι φυσικοθεραπεύτρια και έχει κουβαλήσει όλα τα λαχανικά από τον κήπο της στην Παλλήνη. Ο Σταμάτης είναι καλλιτέχνης. Η Μαρία τραπεζική υπάλληλος. Ο Στέλιος, ο Γιώργος, η Ευαγγελία και οι άλλοι φίλοι του Άλλου Ανθρώπου έχουν έρθει μέσα στο λιοπύρι και στο καυσαέριο για να ετοιμάσουν 200 μερίδες φαγητό. Ποιοι είναι αυτοί που θα φάνε, ακόμα δεν έχω καταλάβει...
Η μαγειρική προχωράει, έχουν βράσει τα λαχανικά, μπαίνουν οι πένες... οι κοπέλες πάνε δίπλα στο φούρνο να αγοράσουν ψωμί και μετά το κόβουν φέτες σε μια σακούλα. Τα ατομικά αλουμινένια δοχεία μια χρήσης απλώνονται σε σειρές στο τραπέζι και ο Γιώργος με το Σταμάτη αρχίζουν να τα γεμίζουν. Πλησιάζουν και οι πρώτοι συνδαιτημόνες*. Άλλοι παίρνουν μια μερίδα και κάθονται στο παγκάκι να φάνε... άλλοι παίρνουν 2-3 μερίδες για το σπίτι. Άλλοι έρχονται με τάπερ. Εγώ πλέον έχω κουβεντιάσει αρκετά με τους νέους φίλους μου και παίρνω το θάρρος να συμμετάσχω στη διαδικασία, απλώνοντας χαρτοπετσέτες για να βάζει πάνω ο Στέλιος φέτες ψωμί. Όλα γίνονται πολύ γρήγορα, αποτελεσματικά, αλλά και πολύ φιλικά: με το απαραίτητο καλαμπούρι μεταξύ μας, και με τους συνδαιτημόνες μας. Τα παιδιά της Κοινωνικής Κουζίνας τους γνωρίζουν, αφού κάθε Τρίτη ο Άλλος Άνθρωπος μαγειρεύει στο Μοναστηράκι και όπως μου είπαν, οι μισοί περίπου είναι τακτικοί. Οι σχέσεις τους δεν είναι τυπικές: ρωτάνε ο ένας τον άλλον με ενδιαφέρον για την οικογένεια, για τυχόν προβλήματα υγείας που έχουν...
Η κατσαρόλα κοντεύει να αδειάσει, και μου ζητάνε τα παιδιά να φωτογραφίσω το τραπέζι με τις τελευταίες μερίδες. Η τελευταία τελευταία μερίδα δίνεται τιμητικά σε μένα! Παίρνουν και οι υπόλοιποι της ομάδας τις μερίδες τους και τρώμε όρθιοι, μαζί με τους τελευταίους συνδαιτημόνες μας...
Σε όλα τα παιδιά που γνώρισα εκείνη τη μέρα στο Μοναστηράκι: μόνο και μόνο που μέσα στο λιοπύρι του καλοκαιριού και το κρύο του χειμώνα, είσαστε ΕΚΕΙ κάθε Τρίτη, πιστοί στο ραντεβού σας... που δε λογιαριάζετε ούτε Δεκαπενταύγουστο, ούτε άλλες γιορτές και αργίες (έχει αργία η αγάπη για το συνάνθρωπο; Δεν έχει!)... μόνο αγάπη και σεβασμό. Δεν χρειάζεται να γνωρίζω τίποτα παραπάνω για σας: είναι τιμή μου που σας γνώρισα και που πλέον είμαστε φίλοι και συνοδοιπόροι... και σας υπόσχομαι πως θα τα ξαναπούμε σύντομα. Συνεχίστε την υπέροχη κοινωνική κουζίνα, και εμείς σας παρακολουθούμε και συμμετέχουμε με την αγάπη μας και ό,τι άλλο μπορούμε να προσφέρουμε από μακριά. Να είστε πάντα καλά :-)
*Γιατί αυτό είναι η κοινωνική κουζίνα του Άλλου Ανθρώπου: δεν είναι ελεημοσύνη... δεν είναι "Όλοι Μαζί Μπορούμε" για να ξεπλένονται οι συνειδήσεις από τα λιθαράκια (ή τις κοτρώνες) που έβαλαν στην ανθρωπιστική κρίση που βιώνουμε... δεν είναι επιδοτούμενο πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που "έκαψε τον Γιάννη" και τώρα "τον αλείφει λάδι".
Στην κοινωνική κουζίνα είναι ΟΛΟΙ καλοδεχούμενοι, αλλά όχι ως ευεργέτες και ευεργετούμενοι: ως ΙΣΟΙ. Είμαστε όλοι συνδαιτημόνες. Τρώμε όλοι από την ίδια κατσαρόλα, επικοινωνούμε, μοιραζόμαστε τις σκέψεις και τις αγωνίες μας, κάνουμε το καλαμπούρι μας, φτιάχνουμε "εστίες μόλυνσης" σε ένα σύστημα που θέλει να μας καταπιεί. Είμαστε όλοι ΑΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, με αστείρευτη αγάπη για το συνάνθρωπο, και αισιοδοξία για τη ζωή...
Αν θέλεις κι εσύ να γίνεις Άλλος Άνθρωπος, διάβασε εδώ για την Κοινωνική Κουζίνα που ξεκίνησε ο Κώστας στην Αθήνα και που τώρα έχει εξαπλωθεί σε όλη την Ελλάδα. Μπες κι εσύ στο υπέροχο δίκτυο των άλλων ανθρώπων... Όπως λέει και η Φιλοθέη: αγάπη, αγάπη και μόνο αγάπη!
