Ανοικτή επιστολή προς κ. Κλημεντίνη Καραγεωργίου

Αγαπητή κ. Καραγεωργίου,

Πριν σχεδόν 10 χρόνια νοσηλεύτηκε στην (τότε) κλινική σας στο ΓΝΑ "Γεννηματάς" η Θεοδώρα Θ., ετών 37 (τότε) με διάγνωση ανοξικής εγκεφαλοπάθειας από "επιπλοκές" στον τοκετό του 2ου παιδιού της. Αφότου έφυγε από το νοσοκομείο παρακολουθήσατε την ασθενή στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου μέχρι το 2008. Θα θυμάστε σίγουρα το σύζυγό της Στ.Κ. και την αγωνία του να επανέλθει - όπως τον διαβεβαιώνατε - η γυναίκα του στη φυσιολογική ζωή και τη φροντίδα των παιδιών τους.

Γράφω για να σας πω ότι πολλά έχουν αλλάξει από τότε...

Η Θεοδώρα ποτέ δεν επανήλθε στο "φυσιολογικό".

Ο σύζυγός της δεν άντεξε, και συνεχίζει τη ζωή του με άλλη γυναίκα και ένα επιπλέον παιδί από τη νέα του σχέση (συν τα δυο παιδιά του με τη Θεοδώρα)

Η μητέρα της, που τη φρόντιζε αγόγγυστα όλα τα χρόνια που πέρασαν, πρόσφατα έφυγε από τη ζωή.

Αναγνωρίζω την εκτίμηση που σας έχουν οι εκατοντάδες ασθενείς σας και οι συγγενείς αυτών. Τόσο είναι το μέγεθος της εκτίμησής τους, που δεν αγανακτούν με την πολύμηνη αναμονή για να κλείσουν το πολυπόθητο ραντεβού μαζί σας, ούτε με την πολύωρη αναμονή για να μπουν στο πολυπόθητο ραντεβού. Σαφώς και δεν είμαι σε θέση να αμφισβητήσω την επιστημονική σας κατάρτιση και την επιμέλεια με την οποία ασκείτε τα καθήκοντά σας σε εκείνους τους ασθενείς που παραμένουν χρόνια πιστοί στη φροντίδα που τους παρέχετε.

Αυτό όμως που μπορώ με βεβαιότητα να σας καταλογίσω είναι ότι στην περίπτωση της αδελφής μου, δεν είχατε ιδέα. 

Και δεν είναι κακό βεβαίως να μην έχει τις απαραίτητες γνώσεις ένας γιατρός για την αντιμετώπιση ενός περιστατικού, ακόμα και αν εμπίπτει στην ειδικότητά του: κανείς δεν είναι θεός! Αυτό που είναι κάκιστο όμως, είναι να μην έχει την ειλικρίνεια και το θάρρος να παραδεχτεί ανοιχτά την άγνοιά του. Να πει ένα απλό "λυπάμαι αλλά δεν έχω την εμπειρία για να χειριστώ τέτοιο περιστατικό. Σας παροτρύνω να αναζητήσετε κάποιον ειδικό".

Και όχι:

- Να "χαϊδεύει τα αυτιά" των συγγενών.
- Να συνταγογραφεί αντικαταθλιπτικά "προληπτικά", επειδή υποψιάζεται ότι ο ασθενής ΘΑ κάνει κατάθλιψη...
- Να πειραματίζεται με ψυχιατρικά φάρμακα, μη υπολογίζοντας τις παρενέργειες που θα μπορούσαν να έχουν σε ασθενή με τη δεδομένη πάθηση.

Και ερχόμαστε τώρα στο 2015, και έχουμε μια γυναίκα 47 ετών η οποία ζει μακριά από τα παιδιά της... απομονωμένη από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας που δεν μπορεί να διαχειριστεί την εικόνα της... και φορτωμένη ψυχοφάρμακα. Μια γυναίκα με βλάβη στους ιππόκαμπους και στο μετωπιαίο λοβό, η οποία παίρνει επί χρόνια φάρμακα που καταστέλλουν... το μετωπιαίο λοβό. Με οδυνηρή δυσκολία να λειτουργήσει φυσιολογικά, με εξωπυραμιδικά, με χίλια δυο προβλήματα.

Όμως ο φαύλος κύκλος που άνοιξε με το πρώτο effexor που τής δώσατε, θα σπάσει. Χρόνια την παρακολουθώ, ξέρω τις αντιδράσεις της από την καλή και από την ανάποδη, ξέρω τι μπορεί να κάνει, και τι δεν μπορεί. Και δεν θα την αφήσω να σαπίσει στην καταστολή. Τα ψυχιατρικά φάρμακα (αντιψυχωτικά - αντικαταθλιπτικά - αντιεπιληπτικά) ΔΕΝ θεραπεύουν τη διαταραχή συμπεριφοράς: απλά την καταστέλλουν, και αυτό είμαι σίγουρη ότι το γνωρίζετε πάρα πολύ καλά. Όμως μπορεί κανείς να επιφέρει καταστολή σε διαταραχή του μετωπιαίου λοβού, χωρίς να συμπαρασύρει και χρήσιμες λειτουργίες του, όπως συναίσθημα και γνωστικές ικανότητες; Ή, ακόμα χειρότερα: υπάρχει φάρμακο ΓΙΑ τη διαταραχή συμπεριφοράς, που να μην έχει σαν παρενέργεια... τη "διαταραχή συμπεριφοράς";

(άλλο πάλι κι αυτό, σχεδόν όλα τα ψυχοφάρμακα έχουν σαν παρενέργεια το πρόβλημα το οποίο υποτίθεται καταπολεμούν. Δίνεις Zyprexa για τάσεις αυτοκτονίας; Πρόσεχε, γιατί πιθανή παρενέργεια είναι οι σκέψεις αυτοκτονίας!)

Έχω σκοπό λοιπόν κ. Καραγεωργίου, έστω και τώρα, καθυστερημένα, να βγάλω την Θεοδώρα από το φαύλο αυτό κύκλο. Θα επανέλθω σύντομα με περισσότερες λεπτομέρειες: δεν είμαι ούτε γιατρός, ούτε έχω καμία ειδίκευση σε ιατρικά ή παραϊατρικά επαγγέλματα. Όμως διαβάζω, ερευνώ, παρατηρώ και βιώνω ως τρίτος εδώ και 10 χρόνια την ανοξική εγκεφαλική βλάβη και τις επιπτώσεις της στη ζωή του ασθενούς και των συγγενών του... και ήρθε η στιγμή να μιλήσω. Για να βοηθήσω τη Θεοδώρα... αλλά και τον ασθενή ή συγγενή που θα αναζητήσει στο Internet πληροφορίες για την πάθηση αυτή και θα "σκοντάψει" στο όνομά σας. Όπως εγώ σκόνταψα σε αυτήν εδώ την ανάρτηση, που αποδεκνύει ότι δεν είμαι μόνη.

Θα τα ξαναπούμε σύντομα.

Ασημίνα Θ.
αδελφή της Θεοδώρας.

(τα επώνυμα έχουν αποσιωπηθεί από την παρούσα ανάρτηση για συγκεκριμένους λόγους. Όποιος ενδιαφέρεται για περισσότερες λπτομέρειες μπορεί να αφήσει σχόλιο)