Ορίστε γιατί "πρέπει να φωνάζουμε και να γράφουμε"

Χτες έλαβα μια επιστολή - ταχυδρομικά και επίσημα, με αριθμό πρωτοκόλλου - από το ΙΚΑ (Γενική Διεύθυνση Ασφ/κών Υπηρεσιών, Δ/νση Αναπηρίας & Ι.Ε., Γραφείο Διευθύντριας). Εξεπλάγην, μιας και τα πιστοποιητικά αναπηρίας της αδελφής μου που εκδόθηκαν μετά την εξέτασή της από την Πρωτοβάθμια Υγειονομική Επιτροπή ΚΕΠΑ τα είχαμε ήδη παραλάβει τόσο με το "δύσκολο" τρόπο (ενημερώθηκα για την έκδοσή τους στο Αργοστόλι, ειδοποίησα το δικαστικό συμπαραστάτη της αδελφής μου στην Αθήνα να στείλει μέσω κούριερ εξουσιοδότηση σε φιλικό μας πρόσωπο στην Πάτρα, ώστε εκείνο να παραλάβει την απόφαση και να τη στείλει μέσω κούριερ στο Αργοστόλι) όσο και με τον "εύκολο" (λίγες μέρες μετά λάβαμε φάκελο από το ΙΚΑ Αγ. Αλεξίου Πατρών με ακόμη δυο αντίγραφα της απόφασης).

Το θέμα λοιπόν της επιστολής του ΙΚΑ ήταν "απάντηση σε ηλεκτρονική επιστολή μου". Εννοούν προφανώς την ανάρτηση αυτή εδώ στο blog μου, η οποία κυκλοφόρησε με τη βοήθεια φίλων bloggers σε πολλούς ακόμη ιστότοπους.

Νιώθω ΜΙΑ ικανοποίηση: θεωρώ ότι τα γραφόμενά μου έφτασαν στο στόχο τους, που ήταν φυσικά οι γιατροί της επιτροπής και τα όργανα εκείνα που είναι αρμόδια για τη λειτουργία των επιτροπών ΚΕΠΑ. Για να μπει το γραφείο της Διευθύντριας "στον κόπο" να συντάξει επιστολή, κάποιοι πιο πριν διάβασαν την επιστολή μου, την προώθησαν, τη συζήτησαν, ενδεχομένως και να αναζήτησαν τους γιατρούς της εν λόγω επιτροπής και να τους την κοινοποίησαν (ή να την είχαν ήδη δει από μόνοι τους). Η δουλειά του/της γραμματέως που ανέλαβε να δακτυλογραφήσει/πρωτοκολλήσει/εκτυπώσει/εν-φακελώσει/αποστείλει την επιστολή επίσης μετράει.

Θα ένιωθα ΔΥΟ και τρεις και πολύ περισσότερες "ικανοποιήσεις" αν το περιεχόμενο της απάντησης είχε κάποια ουσία: πρόκειται για τη γνωστή τακτική του Δημοσίου να αναπαράγει αυτονόητες και εν τέλει άχρηστες πληροφορίες εν είδει απάντησης. Ενώ θα μπορούσαν να γράψουν απλά και ανθρώπινα το ηθικά αναμενόμενο: "Ζητούμε συγγνώμη για την ταλαιπωρία σας. Οι παρατηρήσεις σας έχουν τεθεί υπόψη των αρμοδίων ώστε να προβούν σε διορθωτικές ενέργειες για την αποφυγή παρόμοιων περιστατικών στο μέλλον".

Επειδή όμως η επιστολή πολύ σωστά κλείνει με "είμαστε στη διάθεσή σας για κλπ.", επιφυλλάσσομαι να "εκμεταλλευτώ" τη "διαθεσιμότητα" και να στείλω με τη σειρά μου επίσημη (πλέον) επιστολή σε απάντηση. Στην οποία φυσικά θα εκθέτω αναλυτικά τις ενστάσεις μου και τις υποδείξεις μου, με αυστηρό αλλά και καλοπροαίρετο τρόπο, ώστε η αρνητική εμπειρία μου να μετουσιωθεί σε ΚΑΛΟ: για τους ομοίους μου αλλά και για εκείνους που με αδίκησαν. Ίσως την επόμενη φορά το ξανασκεφτούν πριν φερθούν με καχυποψία και υπεροψία σε ασθενή και συνοδό του... αντ'αυτού να φερθούν με ευαισθησία και κατανόηση, όπως κάνουν οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Πόσω μάλλον όταν είναι "λειτουργοί".  

Ηθικό δίδαγμα: μιλήστε. Γράψτε. Φωνάξτε. Τεκμηριωμένα ΠΑΝΤΑ. Διεκδικήστε το δίκιο σας. Μην αφήνεστε στο "και ποιος είμαι εγώ", στο "δε βαριέσαι". Μια στις 10 θα ανταποκριθούν. Όλοι μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τα δεδομένα, ώστε να αντοποκριθούν μια στις 5... μια στις 3... μέχρι που να το χωνέψουν καλά ότι σοβαρολογούμε. Και εκεί θα έχουν αλλάξει και οι κανόνες του παιχνιδιού. ΥΠΕΡ μας.

Διαλύστε τη ΣΙΩΠΗ. Για το καλό ΟΛΩΝ μας.

Introducing Computer Science to lower secondary pupils: the seven-segment display

Today was my first day teaching at a morning lower secondary school (I've been teaching to adults in secondary for 7 years). Naturally I wanted to introduce myself and break the ice, turned out I already knew some of the pupils or they knew me so we spent five minutes on casual chit-chat then I told them we had to get down to business. They weren't really thrilled about the option of opening their textbooks, so I told them: "Let's play a game instead". I drew a digital 8 on the board and asked them what it was. "8" some said, "electronic 8" said another, "digital 8"! "Perfect! " I said and continued: "Have you ever wondered how the digital display of a watch works? Hear me, this is University stuff here: I was taught this in Electrical Engineering!" They caught on right away.

I told them that the "8" I had drawn on the board was called the "seven-segment display. Count the segments and see for yourself!" I then named each segment with a letter from the English alphabet and proceeded to draw a table with the ten digits of the decimal system as rows and the letters a-g as columns. The idea is that when a segment is ON, the value in the cell of the table is "1". When a segment is OFF, the value is "0". I then asked who wanted to come to the board and fill in the cells for the decimal digit "0". I covered the middle segment with my hand as a hint, all of them raised their hand and the pupil I chose entered 1-1-1-1-1-1-0 in the row. Excellent! Now all of them wanted to give it a try: 1 was easy, 2 was a bit tricky so I drew a digital 2 on the board and they got it, 3, 4, the pupil doing 5 was having a hard time so I told him "just put "1" in the cells that are ON and then fill in the zeros". He managed, 7 was fine (I explained that a universal 7 doesn't have the little horizontal line in the middle like they learn in Greece, but they had all seen digital sevens and already knew that). I called the pupil who was having trouble with the 5 to do the 8 as a "giveaway". After 9 was on the board I told them that they had just grasped the concept of how ALL information can be coded into digital functions. OK, I couldn't go any further than that - not that they would have much difficulty in understanding the fundamentals of Boolean Algebra or Switching Theory, just that we would be getting WAY off track! - but I think I made my point. When the bell rang they didn't want to leave! So I told them next chapter is about computer hardware and promised "open-heart surgery" on a "deceased" computer...:-)

I took a picture of the whiteboard with my cellphone:)

 Note: The wonderful world of digital technology all around us is the #1 testimony to Computer Science as exactly what it is: A SCIENCE. In most countries this is self-evident and needs no further explanation... Not in Greece. Computer Science teachers struggled to show the Greek Ministry of Education as well as European Union education agencies how eliminating SCIENCE from Computer classes in Greek secondary education and downgrading to merely learning computer skills would be detrimental to the "added value" offered to pupils by studying Computer Science. Unfortunately the law bill for the "New Lyceum" is now a law, and "Computer Programming" is no longer in the curriculum for University Entry Exams: those pupils wishing to pursue Computer Science degrees in Tertiary Education just don't have the option of studying Programming in High School like they did for the past 15 years. Instead, they have to attend Chemistry classes. Chemistry is fine, but a computer-technology oriented curriculum is far more appropriate for those students who are determined to pursue a career in Computer Science. It was an exemplary practice that was successfully in place for 15 entire years in Greek education, and it was torn down in one night in late August. The Minister still hasn't provided an answer to the question asked by bewildered Computer Science teachers and students: WHY??? It's a giant step backward, as noted by the Executive Director of the Computer Science Teachers' Association in the CSTA blog post on 26 Aug. 2013. Greek CS teachers have not surrendered: by channeling all our creativity and passion for what we do, we're proving in the classroom what the Ministry refuses to see. And there are many on our side: students, parents, University professors, entrepreneurs... the Ministry may be blind to the future, society is not.

Αφιερωμένο σε εκείνους που κατάργησαν την ΕΠΙΣΤΗΜΗ της Πληροφορικής από το Νέο Λύκειο

Χτες στο μάθημα της Πληροφορικής Γ' Γυμνασίου, εκεί που εξηγούσα τι είναι η γλώσσα μηχανής, ένας μαθητής μου έκανε την εξής καταπληκτική ερώτηση: "Κυρία, γιατί 0 και 1;" Μέσα σε 10 λεπτά τους έκανα μια αναδρομή στην αρχή των υπολογιστών, τότε που λειτουργούσαν με λυχνίες που ήταν ή αναμμένες ή σβηστές. Ο συνδυασμός των ON και OFF αντιπροσώπευε κωδικοποιημένη πληροφορία, όπως τα σήματα Morse με τελίτσες και παύλες. Το 0 και το 1 δεν είναι παρά μια σύμβαση που επινόησε ο άνθρωπος για να διαχειριστεί τις καταστάσεις ON - OFF, περνάει ρεύμα - δεν περνάει ρεύμα, άγει - δεν άγει, τους μίλησα για ημιαγωγούς κάνοντας και μια αναφορά στη "Μέκκα της Πληροφορικής" Silicon Valley στην Καλιφόρνια, πήγαμε στα τρανζίστορ, στην επαφή p-n  και τα ολοκληρωμένα κυκλώματα, θυμήθηκα όλα εκείνα τα μαθήματα που είχα διδαχτεί στο Πολυτεχνείο: Ψηφιακή Λογική 2ο έτος, Ηλεκτρονικά 3ο έτος, Ψηφιακά Ηλεκτρονικά 4ο έτος, όση ώρα μιλούσα τα παιδιά με κοίταζαν στα μάτια και εγώ μέσα μου θαύμαζα το μεγαλείο του ανθρώπινου νου - από πού ξεκίνησε η πληροφορική τεχνολογία και πού έχει φτάσει... κλείνοντας το "ταξίδι" αυτό στην τεχνολογία υπολογιστών, τους είπα ότι το μόνο που χρειάζονταν οι επιστήμονες για να εξελίξουν την θεωρία της πληροφορικής ήταν ένα δυαδικό σύστημα. Θα μπορούσαν κάλλιστα "αν ήταν μαζοχιστές" να επέλεγαν ως ψηφία του συστήματος το "2 και το 3", το "4 και το 5", το "ρίζα 2 και το ρίζα 7"...(ένα παιδί είπε το "Α και το Β", ξέχασα εκείνη τη στιγμή να του αναφέρω την έννοια των δεκαεξαδικών!) και άντε μετά να διαχειριστούν το σύστημα που θα είχαν φτιάξει! Το ότι υπάρχουν αυτά τα υπέροχα σύμβολα 0 και 1 επέτρεψε στους επιστήμονες να απογειώσουν την ψηφιακή τεχνολογία με κομψότατο τρόπο.

Κλείσαμε την παρένθεση και επιστρέψαμε στην ύλη του μαθήματος. Εγώ ήμουν τόσο χαρούμενη που μου δόθηκε η αφορμή για να συνοψίσω μέσα σε 10 λεπτά με όσο πιο απλά λόγια γινόταν όλη την επιστήμη που σπούδασα. Όμως το Υπουργείο αποφάσισε ότι η επιστήμη αυτή είναι "άχρηστη" στο "Νέο Λύκειο".

Ο αγώνας κ. Υπουργέ συνεχίζεται ΜΕΣΑ στην τάξη. Δεν μπορείτε να μας εμποδίσετε από το να ανοίγουμε τα μάτια των μαθητών - να τους ανοίγουμε ορίζοντες, να τους δίνουμε κίνητρα για δημιουργικό προβληματισμό. Αλλωστε το Inquiry Based Learning είναι προτεραιότητα της Ε.Ε. στη μεθοδολογία εκπαίδευσης, θα το διαπιστώσετε με μια απλή αναζήτηση! Θα τους παρέχουμε απλόχερα λοιπόν αφορμές για inquiries.  Αυτό ακριβώς προστάζει ο ίδιος ο φορέας που υπηρετείτε. Και θα το κάνουμε πάρα πολύ καλά, να είστε σίγουρος...

Ζητείται ανθρωπιά στα Κ.Ε.Π.Α...

Ενημέρωση 19/01/2023: Δέκα χρόνια έχουν περάσει από την αρχική ανάρτηση... πολλές φορές σκέφτηκα να την ενημερώσω με τα τελευταία δεδομένα ωστόσο το απέφευγα, επειδή η προσθαφαίρεση περιεχομένου σε παλιά ανάρτηση την "ανεβάζει" στην κορυφή του ιστολογίου όπου εμφανίζονται οι τελευταίες αναρτήσεις. Ήθελα να υπάρχει μια χρονική σειρά, με τα πιο επίκαιρα θέματα πάνω-πάνω και μέσω των ετικετών δεξιά ο τυχόν αναγνώστης να πλοηγείται σε παλιότερες αναρτήσεις στο θέμα που τον ενδιαφέρει.

Οι αναγνώστες μου γνωρίζουν ότι οι αναρτήσεις μου έχουν ευρύ θεματολόγιο, με κυρίαρχη "ετικέτα" (tag) την ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Τα ζητήματα που με απασχολούν τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και σε συλλογικό έχουν κοινό παρονομαστή την κοινωνία, και κατ'επέκταση τον αγώνα για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής εκείνων που αδικούνται από αδιαφορία, υπεροψία και εντέλει, περιθωριοποίηση. 

Επειδή ωστόσο το θέμα "εξωϊδρυματικό επίδομα" της αδελφής μου έχει έρθει ξανά στο προσκήνιο στη ζωή μου, θεωρώ καθήκον μου να διευκρινίσω ότι αυτό εννοούσα στην παρακάτω "κόκκινη" παράγραφο και όχι "σύνταξη" όπως έγραψα. Τα λόγια και οι ορισμοί έχουν μικρή σημασία όμως: να καταγράψω εδώ ότι το μόνο βοήθημα που λαμβάνει η αδελφή μου από το κράτος είναι το "προνοιακό επίδομα βαριάς αναπηρίας" ύψους 313 Ευρώ το μήνα. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, το ποσό αυτό ίσα που καλύπτει τα βασικά έξοδα ενός αναπήρου που έχει α) σπίτι να μείνει β) οικογένεια να τον φροντίσει. Δηλαδή στη δική μας περίπτωση, με τα χρήματα αυτά αγοράζω τα είδη που χρειάζεται η αδελφή μου για την καθημερινή της φροντίδα (ενδεικτικά: πάνες ενηλίκων, υποσέντονα, συμπληρώματα διατροφής κ.α. αναλώσιμα για την πάθησή της). Δεν το συζητάμε καν ότι ένας ανάπηρος απλά δεν ζει αν δεν υπάρχουν τα α) και β) ως άνω.

Το νόημα της λέξης εξωϊδρυματικό επίδομα πιστεύω πως για κάθε νοήμονα άνθρωπο που γνωρίζει στοιχειωδώς την ελληνική γλώσσα είναι αυτονόητο: εξασφαλίζει την αξιοπρεπή διαβίωση ΕΚΤΟΣ ιδρύματος του ατόμου που δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί και χρήζει βοήθειας και συμπαραστάσεως ετέρου προσώπου. Το έτερο πρόσωπο, εφόσον αδυνατούν για τον οποιοδήποτε λόγο να συμπαρασταθούν συγγενείς και φίλοι, πρέπει να αμειφθεί. Και ΑΥΤΗ είναι η λογική που διέπει το εν λόγω επίδομα: το άτομο με βαριά αναπηρία που δεν μπορεί να ζήσει αυτόνομα είναι προτιμότερο να ζει στο σπίτι του - με την απαραίτητη ειδική φροντίδα πάντα - παρά να ζει σε ίδρυμα. Το παράλογο της υπόθεσης είναι ότι μέχρι το 2018, το κράτος αναγνώριζε μόνο έναν πολύ μικρό αριθμό παθήσεων ως δικαιολογητικά για την έκδοση του εξωϊδρυματικού (με επίκεντρο την παρα/τετραπληγία, εξ'ού και η εναλλακτική του ονομασία "παραπληγικό επίδομα") 

Με το άρθρο 56 του Ν. 4554/2018 (ΦΕΚ130Α'/18.07.2018) αυτό αλλάζει και πλέον το επίδομα επεκτείνεται και σε όσους πάσχουν από ασθένειες οι οποίες επιφέρουν, κατά την κρίση της επιτροπής, την ίδια μορφή αναπηρίας. Κανονικά θα έπρεπε οι αρμόδιοι φορείς να ενημερώσουν για την αλλαγή αυτή εκείνους τους ασθενείς που αν και το πιστοποιητικό αναπηρίας τους δηλώνει ρητά ότι χρήζουν βοήθειας και συμπαραστάσεως ετέρου ατόμου εφ'όρου ζωής, απορρίφθηκε η αίτησή τους για εξωϊδρυματικό επίδομα, ώστε να ωφεληθούν των νέων διατάξεων. Όμως δεν θα σταθώ σε αυτό, δηλαδή στο γεγονός ότι εντελώς τυχαία έμαθα για το νέο νόμο από Διαδικτυακή φίλη μου. 

Συνοψίζοντας λοιπόν, σε σχέση με την ενημέρωση 28/09/2013 με κόκκινα γράμματα που ακολουθεί:

α) Η υγειονομική επιτροπή έκρινε πως δεν δικαιούται εξωϊδρυματικό επίδομα (σημειώνω εδώ ότι το επίδομα αυτό αντιμετωπίζεται από το κράτος ως σύνταξη, μιας και έχει ενταχθεί στην πλατφόρμα "Ψηφιακή Απονομή Σύνταξης ΑΤΛΑΣ" του gov.gr. )

β) Ένσταση δεν υποβάλαμε, καθώς ενημερωθήκαμε ότι το 2013 έτσι είχε η κατάσταση: η πάθηση της αδελφής μου όντως δεν συμπεριλαμβανόταν στις διατάξεις Ν.1140/81, Ν3232/04 και Ν3518/06.

γ) Κατόπιν επιδείνωσης της δικής μου υγείας, είναι άκρως απαραίτητο να εξασφαλίσω τη βοήθεια "ετέρου προσώπου" μέσω του εξωϊδρυματικού επιδόματος της αδελφής μου: αν χρειαστεί ξανά να νοσηλευτώ, δεν θα υπάρξει κανείς να τη φροντίσει.  

Είμαι σε συνεννόηση με τις αρμόδιες αρχές ώστε να επιλυθούν οι απορίες μου και να υποβάλω την αίτηση για χορήγηση εξωϊδρυματικού επιδόματος. Θα ενημερώσω εκ νέου την ανάρτηση αυτή ή/και θα γράψω καινούργια με τα αποτελέσματα των ενεργειών μου, επειδή είμαι της πεποίθησης ότι η γνώση πρέπει να διαμοιράζεται. Το μπλογκ μου αυτό το σκοπό έχει: είναι παρακαταθήκη για τον συνάνθρωπο που αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα, και που μέσω αναζήτησης μπορεί να βρεθεί στις σελίδες του και να πάρει πληροφορίες ώστε να πορευτεί στη λύση τους. 

Με την ευκαιρία, να ευχηθώ καλή χρονιά με υγεία σε όλους, ας προσπαθήσουμε όλοι μαζι το 2023 να σκύψουμε πάνω στο συνάνθρωπο και να προσφέρουμε αυτό που μπορούμε - λίγο ή πολύ, δεν έχει σημασία - για έναν πιο δίκαιο και όμορφο κοσμο.

 

απόσπασμα της απόφασης πιστοποίησης αναπηρίας της αδελφής μου, που εκδόθηκε στις 27/09/2013

 

 

Ενημέρωση 28/09/2013: Η απόφαση εκδόθηκε: το "κοινωνικό κράτος δικαίου" έδωσε 85% αναπηρία (κατά 5% αυξημένη σε σχέση με την προηγούμενη αξιολόγηση)  εφ'όρου ζωής (δλδ δεν χρειάζεται να ξαναπεράσει επιτροπή) ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΣΥΝΤΑΞΗ. Σε οποιοδήποτε ευνομούμενο κράτος θα θεωρείτο αδιανόητο πολίτης που βρίσκεται σε δικαστική συμπαράσταση ήδη 5 χρόνια και που αξιολογήθηκε από επιτροπή με το τραγικό ποσοστό 85% αναπηρίας να μην έχει καμία απολύτως στήριξη από την εκτελεστική εξουσία του. Από τη δικαστική επίσης (οι περιπέτειές μας με τα δικαστήρια είναι υλικό για άλλη ανάρτηση). Από τη νομοθετική; Έχουμε 10 μέρες για να υποβάλουμε ένσταση και διερευνούμε τους νόμους που επικαλείται η επιτροπή. Θα ενημερώσω/αναρτήσω το κείμενο της ένστασης προσεχώς.

Σήμερα 31/7/2013 το πρωί πήγα την εγκεφαλικά ανάπηρη αδελφή μου για εξέταση από την επιτροπή του Κέντρου Πιστοποίησης Αναπηρίας, η οποία μετέβη για τις ανάγκες του νησιού στο ΙΚΑ Κεφαλληνίας.

(Ένα χρόνο και δυο μήνες περιμέναμε την ειδοποίηση για την επιτροπή, εμείς και πάμπολλοι ανάπηροι και οι συγγενείς τους από όλη τη Δυτική Ελλάδα. Αρχικώς γνωρίζαμε ότι η εξέταση θα γίνει στην Πάτρα, μάλιστα κάποιοι συντοπίτες μας είχαν ταλαιπωρηθεί ήδη με άκαρπη μετάβασή τους εκεί. Τηλεφωνική επικοινωνία αδύνατη: σε πρόσφατο ταξίδι μου στην Πάτρα για αναζήτηση πληροφοριών και μόνο (!!!) συνάντησα έξω από τα αρμόδια γραφεία κάπου 50 άτομα από όλη τη Δυτική Ελλάδα που είχαν μεταβεί κι αυτοί όχι για εξέταση αλλά για... πληροφορίες. Έμαθα ότι η εντολή ερχόταν από Αθήνα, και ότι και εκεί η τηλεφωνική επικοινωνία ήταν αδύνατη). 

Μια βδομάδα αργότερα ήρθε το τηλεφώνημα της ειδοποίησης: έγινε εγκαίρως, 4 μέρες πριν την εξέταση, και με χαρά μου διαπίστωσα ότι η εξέταση δεν θα γινόταν στην Πάτρα, αλλά θα ερχόταν κλιμάκιο γιατρών στην Κεφαλονιά ειδικά για τις ανάγκες του νησιού. Δόξα τω Θεώ σκέφτηκα, κατάλαβαν ότι δεν γίνεται να ταλαιπωρείται τόσος κόσμος και επιστρέφει η υλοποίηση των επιτροπών σε τοπικό επίπεδο. Με ενημερώνουν ότι το μόνο που πρέπει να έχουμε μαζί μας είναι ταυτότητα και βιβλιάριο υγείας της ασθενούς.

Προσήλθαμε εγκαίρως, η αδελφή μου στη μόνιμη υπερένταση που συνοδεύει την πάθησή της, με τη βοήθεια της μητέρας μου την κρατούμε υπό έλεγχο μέχρι να έρθει η σειρά της. Γνωριστήκαμε με άλλα άτομα που περίμεναν κι αυτοί: ταλαιπωρημένοι, πικραμένοι, λυπημένοι, υποφέρουν να βλέπουν τους ανθρώπους τους να μην μπορούν να ζήσουν φυσιολογική ζωή. Όλοι μαζί απορήσαμε με το θράσος εκείνων που χωρίς να έχουν πρόβλημα διεκδικούν συντάξεις αναπηρίας: ας γίνονταν καλά οι άνθρωποί μας και να μην ξαναπατήσουμε ποτέ σε γιατρό, ΙΚΑ, επιτροπή πουθενά, πώς μπορούν και τα βάζουν με τη μοίρα αυτοί που λένε ψέματα για να πάρουν χρήματα;

Έρχεται η σειρά μας, μπαίνουμε στην "αίθουσα" εξέτασης και εκείνη τη στιγμή αποφάσισαν οι γιατροί της επιτροπής να παραγγείλουν τους καφέδες τους. Περιμένω υπομονετικά προσπαθώντας να συγκρατήσω την αδελφή μου - έχει διαταραχή συμπεριφοράς από την ανοξική εγκεφαλική βλάβη που υπέστη - ενώ οι γιατροί παραγγέλνουν άλλος με ένα φακελάκι καφέ ζάχαρη, άλλος καπουτσίνο κ.ο.κ., πέντε λεπτά είμαι όρθια με την αδελφή μου να με τραβολογάει μέχρι να καταλήξουν στους καφέδες. Καταλήγουν και αρχίζουν να ασχολούνται μαζί μας (εγώ παραμένω όρθια, μια θέση περίσσευε και κάθησε η ασθενής φυσικά: πρόβλεψη για συνοδό αναπήρου δεν υπήρχε.) Διαπίστωσαν την ένταση στην οποία βρισκόταν, με ρώτησε μια γιατρός αν θα με αφήσει η αδελφή μου να την εξετάσει (λες και για άλλο λόγο βρισκόμασταν εκεί), τέλος πάντων της χτυπάει με το σφυράκι τα γόνατα, τα χέρια, με ρώτησαν αν παθαίνει επιληπτικές κρίσεις και απάντησα όχι, ολοφάνερο είναι ότι σωματικά είναι αρτιμελέστατη. Με κοιτάζουν όλοι μαζί και μου λένε "τελειώσαμε, μπορείτε να φύγετε". Ξαφνιάστηκα: αυτό ήταν; Έχω βρεθεί σε άπειρες συνεδρίες με γιατρούς, σε επιτροπές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και τέτοια "εξπρές" εξέταση δεν έχω ξαναδεί. Βγάζω έξω την αδελφή μου στη μητέρα μου, και ξαναμπαίνω στην "αίθουσα" για να κάνω δυο ερωτήσεις στους γιατρούς. Και εκεί ήταν που εισέπραξα την περιφρόνηση και την υπεροψία που δυστυχώς σχεδόν πάντα συνοδεύει τέτοιες καταστάσεις: μού έδειξαν με τον πιο αγενή τρόπο ότι με τα 5 λεπτά που τους απασχόλησα, τούς καθυστερούσα από το έργο τους, ότι αυτά που ρωτούσα δεν ήταν δική τους αρμοδιότητα (λες και όφειλα να γνωρίζω) και ότι έπρεπε να φύγω. Για να μην πολυλογώ, και επειδή δεν έχω άλλον τρόπο πρόσβασης στους εν λόγω γιατρούς - γράφω εδώ τις ενστάσεις και τις απορίες μου προς τους γιατρούς:

1) Ποιο πρωτόκολλο ορίζει ότι ο "ασθενής" οφείλει να περιμένει αδιαμαρτύρητα και κάτω από δύσκολες συνθήκες τον γιατρό να παραγγείλει με λεπτομέρεια τον καφέ του, ενώ ο ίδιος ασθενής όταν διατυπώνει ερωτήματα στο γιατρό για το ίδιο ακριβώς χρονικό διάστημα, τον καθυστερεί από το έργο του και τού αξίζει υπεροψία και περιφρόνηση; (ρητορική η ερώτηση: είναι το ίδιο πρωτόκολλο που ορίζει π.χ. ότι όποιος χρωστάει στο Δημόσιο θα πληρώσει αδρούς τόκους, ενώ σε όποιον χρωστάει, αν τα πάρει ποτέ πίσω θα είναι τυχερός, για τόκους ούτε συζήτηση)

2) Πού ξέρετε ότι η ασθενής που προσήλθε για εξέταση ηταν όντως η Θεοδώρα Θεοφιλάτου; Ούτε ταυτότητα ζητήσατε, ούτε βιβλιάριο.


3) Η κλινική εξέταση από όσα γνωρίζω λειτουργεί συμπληρωματικά πάνω στα εργαστηριακά ευρήματα (CAT, MRI, EEG κ.ο.κ.) και στις νοσοκομειακές/ιατρικές βεβαιώσεις. Εσείς προλάβατε σε λιγότερα από 5 λεπτά, χωρίς να κάνετε καμμία ερώτηση ούτε στην ίδια ούτε σε εμένα τη συνοδό της, να διαπιστώσετε αν ισχύουν όντως τα γραφόμενα στο φάκελό της; Δυστυχώς το ταμείο της (ΤΣΜΕΔΕ) ορίζει το εξωϊδρυματικό επίδομα ως "παραπληγίας," λες και δεν υπάρχουν άλλες σοβαρές αναπηρίες που να καθιστούν τον άνθρωπο εξαρτημένο από τους άλλους για την επιβίωσή του. Στην ίδια όμως αίτηση για εξέταση από ΚΕΠΑ συμπεριλαμβάνεται και η περίπτωση Προνοιακού επιδόματος. Παραπληγική σαφώς δεν είναι. Καταφέρατε όμως να κρίνετε μέσα σε λίγα λεπτά το επίπεδο της διανοητικής της λειτουργίας ώστε να αποφανθείτε για το αν μπορεί να ζήσει αυτόνομα ή όχι, και αν δικαιούται σύνταξη ή όχι;

4) Στην ερώτηση που μού θέσατε αν παίρνει αντιεπιληπτικά φάρμακα, απάντησα ΝΑΙ. Θα γνωρίζετε ότι ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν υπάρχουν ειδικά φάρμακα για την ανοξική εγκεφαλοπάθεια, και οι γιατροί καταφεύγουν σε αντικαταθλιπτικά - αντιεπιληπτικά - αντιψυχωτικά για τον έλεγχο της συμπεριφοράς (behaviour control) που συνδέεται με τη βλάβη στο μετωπιαίο λοβό (και όχι μόνο). Οι νευρολόγοι μέσα σε 8 χρόνια τής έχουν συνταγογραφήσει δεκάδες διαφορετικά φάρμακα με όλες τις παρελκόμενες σοβαρές παρενέργειες και σας έδειξα το Συνταγολόγιο. Εσείς με το πού το ανοίξατε και το είδατε κενό είπατε "Γειά σας". Αυτό που ΔΕΝ προσέξατε είναι ότι πρόκειται για νέο, ηλεκτρονικού τύπου που εκδόθηκε πριν λίγους μήνες: αν βλέπατε το παλιό ΔΥΣΤΥΧΩΣ τονίζω θα είχατε μια πολύ διαφορετική εικόνα (ενδεικτικά: Effexor, Zoloft, Lyrica, Zyprexa, Seroquel, και το χειρότερο απ'ολα για μας, Solian. Οχι ταυτόχρονα βέβαια. Έχει περάσει ΔΥΣΤΥΧΩΣ από κάπου 20 διαφορετικά φάρμακα και είναι εγκληματική αυτή η αλόγιστη συνταγογράφηση επικίνδυνων φαρμάκων που δημιουργούν εξάρτηση, όμως αυτό δεν είναι του παρόντος, θα αποτελέσει θέμα άλλης ανάρτησης). Τους τελευταίους δε μήνες επειδή τυχαίνει τα φάρμακα που παίρνει αυτό το διάστημα (Leponex, Lamictal) να είναι παραδόξως φτηνά, τα αγοράζουμε μόνοι μας προκειμένου να αποφύγουμε την ταλαιπωρία του ταμείου: δεν υπάρχει καν υποκατάστημα ΤΣΜΕΔΕ στην Κεφαλονιά. Αλλά με ξεπετάξατε με ένα ειρωνικό "γειά σας", και δεν είχα την ευκαιρία να σας τα πώ αυτά προφορικά.

Επιφυλάσσομαι μέχρι την έκδοση της απόφασης ώστε να διαπιστώσω ποιο είναι το πόρισμά σας (σε δυο μήνες όπως με ενημερώσατε: κι άλλη υπομονή και αναμονή λοιπόν...). Στο μεταξύ, σας συμβουλεύω να μην ξεχνάτε την ΑΝΘΡΩΠΙΑ, ειδικά όταν έρχεστε σε συχνή επαφή με ανάπηρους και τους συνοδούς τους. Η θλίψη, η οδύνη και η κούραση είναι καθημερινότητά τους. Το μόνο που ζητάνε είναι ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ αντιμετώπιση, εσείς θα έπρεπε λόγω επαγγέλματος να έχετε περισσότερη ευαισθησία στον ανθρώπινο πόνο από το μέσο άνθρωπο. Ένα χαμόγελο, ένα φιλικό νεύμα κατανόησης, λίγη υπομονή να ακούσετε μια ερώτηση ακόμα κι αν δεν εμπίπτει στην αρμοδιότητά σας κάνουν όλη τη διαφορά. Η ειρωνεία, η περιφρόνηση και η υπεροψία γιγαντώνουν την αγανάκτηση μιας ήδη ταλαιπωρημένης ψυχής. Μην το κάνετε.

Υ.Γ 1. Διαβάστε σε προηγούμενη ανάρτησή μου μερικά λόγια για την αδελφή μου και φωτογραφίες της. Οι άνθρωποι που έχουν ζήσει "πρώτο χέρι" τον πόνο και την απόρριψη, τον γνωρίζουν καλά και κάνουν ό,τι μπορούν για να υποστηρίξουν άλλους που βρίσκονται στην ίδια ή και δεινότερη θέση.

Υ.Γ. 2. Ευχαριστώ την διοικητικά υπεύθυνη του θέματος στο ΙΚΑ Αργοστολίου για τον απόλυτα ανθρώπινο τρόπο που με αντιμετώπισε ώστε να μου εξηγήσει αυτά που "δεν ήταν αρμοδιότητα των γιατρών". Και να μην ήταν δουλειά της να με εξυπηρετήσει, μόνο και μόνο που με άκουσε με χαμόγελο και κατανόηση μού αρκεί για να μείνει και μια ευχάριστη ανάμνηση από το σημερινό πρωινό.