Σημειώσεις μαστορικής.

Μετά από πολύ καιρό, μια ανάρτηση σε μορφή "σημειώσεων" για τα μαστορέματα του τελευταίου μήνα, μπορεί να μου ξαναχρειαστούν μελλοντικά και η μνήμη είναι πτητικό πράμα, ε αν φανούν χρήσιμες και σε άλλους, ακόμα καλύτερα:) Στοκάρισμα: Ξεχνάμε πρώτα-πρώτα τη μεταλλική σπάτουλα με το χερούλι. Πήρα ένα σετ εύκαμπτες πλαστικές (ατσαλίνες τις λέει στη συσκευασία), 4 διαφορετικά μεγέθη με 80 λεπτά σύνολο. Ειδικά η μικρή - ό,τι πρέπει για μικρές τρυπούλες στον τοίχο - είναι εργαλείο. Οι μεγαλύτερες για μεγάλες "ζημιές", όπως ρωγμές σαθρά κλπ. Στόκος: Έτοιμο χρησιμοποιώ (σιγά μην μπλεχτώ με σκόνες νερά ανακατέματα), ξεκίνησα με stococryl της Βιβεχρώμ, δουλεύεται εύκολα, τρίβεται εύκολα, αλλά για μεγαλύτερες επιφάνειες θέλει πολλά περάσματα για να στρώσει. Μου έφερε κατά λάθος μια άλλη ο άντρας μου όταν μου τέλειωσε το δεύτερο δοχειάκι, δεν θυμάμαι το όνομά της, αλλά είναι ελαστομερές και σχεδόν με τη διπλάσια τιμή. Λέει για πλήρωση ρωγμών και αρμών. Μη έχοντας άλλη επιλογή, τη χρησιμοποίησα και ενθουσιάστηκα με το πόσο εύκολα πιάνει και απλώνει: κάλυψα σε 10 λεπτά μια τεράστιου μήκους ρωγμή στο σενάζι. Έβαλα παραπάνω υλικό πάνω και κάτω από τη ρωγμή σκεφτόμενη δεν πειράζει, θα το φέρω στα ίσια του με το τρίψιμο. Αμ πως. ΔΕΝ τρίβεται. Οπότε προσέχουμε να κάνουμε ΑΚΡΙΒΩΣ αυτο που λέει η συσκευασία: τη ρωγμή. Ούτε πάνω, ούτε κάτω. Βοηθάει να χρησιμοποιήσεις το δάχτυλο, και ίσα-ίσα άπλωμα με τη σπάτουλα. Στο σοβατεπί, κενό τουλάχιστον 5 χιλ. με τον τοίχο. Πλήρωση με το μισοστεγνωμένο stococryl που ευτυχώς δεν πέταξα (το είχε βρει η μικρή ξέμπαρκο, το άνοιξε και άπλωνε με το πινέλο στόκο στα σκαλιά της αλουμινένιας σκάλας μου. Το πήρα χαμπάρι την επόμενη μέρα). Μια χαρά έγινε. Αστάρι πλαστικού: Ήξερα για αστάρια, αλλά δεν είχα χρησιμοποιήσει ποτέ σε πλαστικό χρώμα. Μια μέρα που ξεκαθάριζα παλιά αντικείμενα, πήρα τηλέφωνο τον παπά μαθητή μου να του χαρίσω έναν παροπλισμένο υπολογιστή, που δούλευε μια χαρά (έτσι τουλάχιστον νόμιζα) επειδή ο τεχνικός του είχε πάρει 150Ε να φτιάξει τον δικό του, χωρίς αποτέλεσμα. Έτυχε να του αναφέρω ότι έβαφα, μου λέει για το αστάρι και κατεβαίνει στο σπίτι για ανταλλαγή προϊόντων (μια κεντρική μονάδα Quest = ένα πεντάκιλο αστάρι). ΕΥΤΥΧΩΣ που μου το έφερε. Το αστάρι δημιούργησε μια τέλεια βάση πάνω σε πολλά στοκαρίσματα και σε δωμάτιο που είχε τουλάχιστον δεκαετία να βαφτεί. Το αποτέλεσμα βγήκε επαγγελματικού επιπέδου (δια χειρός της μεγάλης κόρης, που πρώτη φορά ασχολήθηκε και έγινε το πρώτο μαστόρι, άσε που έτριψε τον τοίχο από πάνω μέχρι κάτω, όχι μόνο στα στοκαρίσματα. Πού εγώ κουράγιο για τέτοιες πολυτέλειες!) Ο υπολογιστής όμως... μόλις πήγε να τον βάλει στο ρεύμα, του πέταξε τις ασφάλειες. Έφερε και τους δυο στο σχολείο, όπου τους ανέλαβε ο μαθητής Φώντας. Το δεξί μου χέρι, εξαιρετικές τεχνικές γνώσεις, υποκλίνομαι. Δεν προλάβαινα καν να βάλω χέρι εγώ, μόνος του έφτιαξε τον υπολογιστή του παπά που δεν είχε φτιάξει ο επαγγελματίας (να τσεπώσει τα 150 ήξερε). Όλοι ευχαριστημένοι: κι εγώ με το αστάρι μου, και ο παπάς με τον υπολογιστή του:) Χρώμα πλαστικό: Πήρα έναν κωδικό για όλα τα δωμάτια (WP011 του Ξιφίτα, λευκό που "σπάει" ίσα-ίσα). Το ίδιο στα ταβάνια. Έτσι, ό,τι περισσέψει από ένα δωμάτιο, πάει στο επόμενο. Ταβάνια με το ίδιο (γίνονται πολύ πιο εύκολα τα "κοψίματα"). Σε κάθε δωμάτιο λοιπόν, στοκάρισμα - τρίψιμο - ένα χέρι αραιωμένο αστάρι (200-300% αραίωση θέλει, να δημιουργηθεί ίσα-ίσα ένα "φιλμ" στον τοίχο) - δυο χέρια πλαστικό. Αν το παλιό χρώμα ήταν ίδιο (μέχρι στιγμής έχουμε καλύψει γαλάζιο και μπεζ-σκατουλί) ίσως να έφτανε και ένα χέρι. Αλλά όταν έχουν τα δωμάτια να βαφτούν 15 χρόνια (πού χρόνος και κουράγιο για βάψιμο με τις οικογενειακές τραγωδίες της τελευταίας 15ετίας), μετά από πολύ κόπο (απομάκρυνση σκόνης, αποκατάσταση σαθρών κλπ. πριν το βάψιμο), η χαρά που νιώθεις όταν τα βλέπεις σαν καινούργια, είναι απερίγραπτη. Πήρα και εύσημα ως μάστορας από τον πατέρα μου:) Τρυπάνι: Χτες έβαλα ένα καινούργιο κουρτινόξυλο (ωραιότατο με 13 Ε μόνο, σε αντικατάσταση ενός απαρχαιωμένου αμερικάνικου συστήματος που είχαμε). Όταν κάνω τρύπα πάντα χρησιμοποιώ μύτη για το τρυπάνι κατά 2 χιλ. μικρότερο από το ΟΥΠΑΤ, γιατί "τρώγεται" ο τοίχος και μένεις με μια τρυπάρα να (μετά συγχωρήσεως). Ειχα οχτάρι ούπα, έβαλα εξάρα μύτη. Τζάμπα κόπος: δεν είχα υπολογίσει ότι τρυπούσα σε τσιμεντόλιθο, και όχι οπτοπλινθοδομή (τούβλο). Μόλις άλλαξα σε οχτάρα μύτη, το ούπα μπήκε πανεύκολα. Συμπέρασμα: σε τούβλο μικρότερη μύτη, σε τσιμεντόλιθο ΑΚΡΙΒΩΣ ίδια με το ΟΥΠΑ. Η συνέχεια το Σ/Κ. (είμαι "διχασμένη" ανάμεσα σε δυο σπιτικά μέχρι να γίνει η μετακόμιση, μια μέρα εδώ, μια μέρα στο πατρικό, μέχρι τέλος του άλλου μήνα θα είμαστε έτοιμοι να μπούμε. Και το διαμορφώνουμε και πάρα πολύ όμορφα, λειτουργικά αλλά και οικονομικά. Αυτή είναι μια "διορθωτική κίνηση" της κρίσης που τη χαίρομαι, και που θα κάνει καλό σε πολλούς ανθρώπους. Όταν εξαντληθούν οι διορθωτικές κινήσεις - σύντομα προβλέπω - θα γίνουμε survivors. Αλλά ΚΑΙ για αυτό προετοιμάζομαι. Προσεχώς περισσότερα).