Η ομιλία μου στην τελετή λήξης του EY 2012, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα.

Καλησπέρα σας, ονομάζομαι Ασημίνα Θεοφιλάτου και δεν είμαι δημοσιογράφος: είμαι διπλωματούχος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Τεχνολογίας Υπολογιστών της Πολυτεχνικής Σχολής Πανεπιστημίου Πατρών. Μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα να ξεκινήσω την παρουσίασή μου με μια μνήμη από το μακρινό μου παρελθόν. Έχω μεγαλώσει στην Αμερική, και τα πρώτα σχολικά χρόνια, δημοτικό και γυμνάσιο, τα έζησα στη Ν. Υόρκη. Πήγαινα σε ελληνοαμερικανικό σχολείο, και μια από τις πιο έντονες αναμνήσεις που έχω από το σχολείο ήταν από κάποιο μάθημα Ιστορίας, όπου μαθαίναμε για την ελληνική επανάσταση. Η δασκάλα λοιπόν μας περιέγραφε την προετοιμασία των ελληνίδων για την επίσκεψη του πασά: η πόλη ήταν υπό πολιορκία, τα τρόφιμα έλειπαν, το νερό ήταν βρώμικο, αλλά οι έλληνες έπρεπε να δείξουν στον εχθρό ότι αντέχουν. Ήξεραν ότι ο πασάς θα ζητήσει να πιει ένα ποτήρι νερό στην επίσκεψή του. Οι γυναίκες λοιπόν για δυο ολόκληρες μέρες περνούσαν την ποσότητα ενός ποτηριού νερό από τουλπάνι για να καθαρίσει όσο το δυνατόν περισσότερο, να γίνει διαυγές, για να το προσφέρουν στον πασά και να καταλάβει εκείνος ότι δεν είχαν σκύψει το κεφάλι, δεν ήταν σε καμία περίπτωση έτοιμοι να παραδοθούν. Αυτό το μακρινό περιστατικό μου θυμίζει η αποψινή εκδήλωση. Έχουμε βάλει όλοι τα καλά μας, και έχουμε συγκεντρωθεί εδώ για να τιμήσουμε το Ευρωπαϊκό Έτος Ενεργού Γήρανσης και Αλληλεγγύης μεταξύ των Γενεών. Τα Εσπερινά Σχολεία της χώρας μας – έχουμε το προνόμιο στη χώρα μας να λειτουργεί τυπική και όχι μόνο άτυπη δομή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ειδικά προσαρμοσμένη στις ανάγκες των ενηλίκων – κάνουν πράξη το ιδανικό αυτό κάθε μέρα. Από το 2006 εργάζομαι ως καθηγήτρια πληροφορικής στο Εσπερινό Γυμνάσιο – Λύκειο Αργοστολίου. Λατρεύω τη δουλειά μου: τόσο το αντικείμενο – ο συνδυασμός της πληροφορικής τεχνολογίας με την εκπαίδευση – όσο και το περιβάλλον μάθησης που προσφέρει το Εσπερινό αποτελούν πηγή έμπνευσης και δημιουργικής εξέλιξης για μένα και τους μαθητές μου. Τα πρώτα χρόνια ασχολήθηκα περισσότερο με επιστημονικά θέματα του κλάδου μου, όπως το επίκαιρο θέμα των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, και οι εργασίες μας έχουν παρουσιαστεί σε εθνικές διοργανώσεις και συνέδρια, όπως το 4ο Εθνικό Συνέδριο για τις ΑΠΕ στο Μέγαρο Αθηνών το Μάιο του 2010. Παράλληλα δημιουργήσαμε και 15 σχετικά λήμματα στην ελληνική Wikipedia, που φέτος κλείνει τα 10 χρόνια ζωής. Πρόκειται για την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια του Ίντερνετ που «χτίζεται» από την εθελοντική συνεισφορά γνώσης και χρόνου συντακτών σε ολόκληρο τον κόσμο. Συνολικά το σχολείο έχει συνειφέρει περί τα 50 λήμματα και 200 φωτογραφίες, ενώ ο οδηγός σύνταξης λημμάτων που έγραψα για τους σκοπούς του σχολείου και στη συνέχεια παραχώρησα αφιλοκερδώς στην πρωτοβουλία του Υπουργείου Παιδείας «Έτος Ψηφιακής Εγκυκλοπαίδειας 2011» κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή σε 10.000 αντίτυπα σε ολόκληρη τη χώρα. Την ίδια χρονιά παρουσίασα αφίσα με το έργο του σχολείου στη Βικιπαίδεια σε συνέδριο καθηγητών θετικών επιστημών στις Βρυξέλλες, όπου και απέσπασε το πρώτο βραβείο. Από τη σχολική χρονιά 2011-12 και μετά αφήσαμε την επιστήμη στην ακρη, και ασχοληθήκαμε με κοινωνικα θέματα, ευαισθητοποιημένοι από τα φλέγοντα προβλήματα της οικονομικής κρίσης. Έτσι δημιουργήσαμε την πλατφόρμα διανομής φαγητού σε απόρους «ΕΝΑ ΠΙΑΤΟ ΦΑΓΗΤΟ», την οποία παρουσιάσαμε πέρυσι τέτοια εποχή στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Φέτος καταγράφουμε και φωτογραφίζουμε την άγρια χλωρίδα της Κεφαλονιάς και μαθαίνουμε από τις γνώσεις των ηλικιωμένων που έζησαν και επέζησαν στην Κατοχή, ώστε να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε το ενδεχόμενο ακόμα χειρότερων ημερών στο προσεχές μέλλον. Ερχόμενη τώρα στο θέμα της συμμετοχής μου στο διαγωνισμό, ο τίτλος που επέλεξα ήταν “You’re never too old to learn and evolve”, δηλαδή «Ποτέ δεν είναι αργά για μάθηση και εξέλιξη». Δεν υπάρχουν σύνορα στη γνώση. Ούτε ηλικιακά ούτε φυλετικά, ούτε εθνικά. Με το σκεπτικό αυτό και μετά την ενθουσιώδη ανταπόκριση της αρχισυντάκτριας Nabeelah Shabbir, έγραψα στααγγλικά το άρθρο για την online ευρωπαϊκή εφημερίδα cafebabel, το οποίο στη συνέχεια μεταφράστηκε στα γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά και πολωνικά από τους εθελοντές του portal. Στο cafebabel έμαθα και για το διαγωνισμό του Ευρωπαϊκού Έτους 2012. Έχοντας ήδη «καλύψει» το θέμα της εσπερινής εκπαίδευσης στην Ελλάδα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, σκέφτηκα να γράψω ένα άρθρο που να απευθύνεται στους ίδιους τους πολίτες της χώρας μας, μιας και λίγοι ενδεχομένως γνωρίζουν ότι άτομα από 14 μέχρι 104 έχουν τη δυνατότητα να καθίσουν στα θρανία και να εξασφαλίσουν προσωπική εξέλιξη και τυπικά προσόντα, ακόμη κι αν εργάζονται. Απευθύνθηκα στον κ. Στέλιο Σοφιανό, Διευθυντή Σύνταξης Ψηφιακών Μέσων του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, ο οποίος με τη σειρά του ανταποκρίθηκε με ενδιαφέρον και έτσι δημοσιεύτηκε το άρθρο μου στα τέλη Αυγούστου, λίγο πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς ώστε να προσελκύσουμε και νέες εγγραφές στα εσπερινά σχολεία. Για τους σκοπούς του άρθρου, πήρα συνέντευξη από τη δική μας Παρασκευή Αντωνέλλου, 61 ετών και νυν φοιτήτρια στο τμήμα Δημοσίων Σχέσεων & Επικοινωνίας του ΑΤΕΙ Ιονίων Νήσων, από την κα. Αννα Γουρζή ως εκπρόσωπο του Εσπερινού Λυκείου Ηρακλείου με δική του ομάδα στο Facebook, και την κα. Μαριάνθη Τσιαούση, καθηγήτρια στο Εσπερινό ΕΠΑΛ Σερρών την οποία γνώριζα από το Twitter. Χρησιμοποίησα δλδ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την παραγωγή του άρθρου, και είναι πράγματι ένα πολύ αποτελεσματικό επικοινωνιακό εργαλείο όταν χρησιμοποιείται σωστά. Οι συντάκτες του «Βήμα online» αποφάσισαν να χωρίσουν το άρθρο μου σε δυο αλληλοσυνδεόμενα μέρη: «Μαθητές και φοιτητές ετών …ήντα» και «Τα Εσπερινά Σχολεία της χώρας». Τα άρθρα είχαν μεγάλη ανταπόκριση στο κοινό, αν κρίνω από το πλήθος των αναδημοσιεύσεων σε μπλογκ και τοπικές εφημερίδες σε ολόκληρη τη χώρα. Τέλος, έγραψα ένα πιο συγκεκριμένο και στοχευμένο, θα έλεγα, άρθρο για την τοπική κοινωνία της Κεφαλονιάς, τονίζοντας τα οφέλη της συνέχισης των σπουδών στο γυμνάσιο και το λύκειο και κοινοποιώντας ότι οι εγγραφές συνεχίζονται μέχρι την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Το άρθρο δημοσίευσε με χαρά η κα. Ελένη Χιόνη από το τοπικό ειδησεογραφικό portal kefaloniapress. Αυτό το τρίπτυχο άρθρων – σε ευρωπαϊκό, εθνικό και τοπικό επίπεδο – ήταν και η συμμετοχή που υπέβαλα στο διαγωνισμό. Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και όλους τους εθνικά συνεργαζόμενους φορείς για το βραβείο αυτό, και να το αφιερώσω – όσο κλισέ κι αν ακούγεται – σε αυτούς που το κέρδισαν. Ας πούμε ότι εγώ απλά είμαι η «ρεπόρτερ» των δικών τους προσπαθειών και επιτυχιών. Πρώτα πρώτα στον Διευθυντή του σχολείου μας κ. Βαγγέλη Δετωράτο, που με περίσσειο ζηλο, επιμονή, υπομονή σε όλες τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετωπίζει ένα εσπερινό σχολείο στην ελληνική πραγματικότητα (και δεν είναι λίγες, πιστέψτε με), φροντίζει για τη λειτουργία του σχολείου σαν να είναι το σπίτι του. Στους μαθητές και μαθήτριες μας, μικρούς και μεγάλους, στους αποφοίτους μας, σε όλους αυτούς που μας κάνουν περήφανους κάθε μέρα με τον αγώνα τους και με τις επιτυχίες τους: το εσπερινό έχει βγάλει ήδη 6 φοιτητές, μάλιστα ο πρώτος φοιτητής μας παίρνει φέτος το πτυχίο του από το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Κλείνοντας, θα ήθελα να σταθώ σε μια και μόνο λέξη από τον τίτλο του Ευρωπαϊκού Έτους 2012: ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Μεταξύ μεγάλων και μικρών. Υγιών και ασθενών. Ευπόρων και απόρων. Κόντρα σ’εκείνους που προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για την κρίση που μας μαστίζει. Το δικό μας «μερίδιο» είναι η εξαθλίωση που βιώνουμε. Όμως εμείς, που δεν φάγαμε τίποτα, ούτε μαζί ούτε χώρια, εμείς αγωνιζόμαστε και κάνουμε καθημερινό βίωμα τη σπουδαία αυτή λέξη. Αλληλεγγύη. Όσο χαμηλά κι αν ρίξουν την αξιοπρέπειά μας, εμείς θα επιβιώσουμε. Μεγάλοι και μικροί, όλοι μαζί φτιάχνουμε τα δικά μας δημιουργικά δίκτυα και λειτουργούμε κόντρα σε κάθε παράγοντα που προσπαθεί να μας εξοντώσει. Ευχαριστώ.