Γιατί δεν θα πάρω ψηφιακή ταυτότητα, και ο λόγος ΔΕΝ είναι αυτός που νομίζετε

 

Στις 25-09-2023 άνοιξε η πλατφόρμα για την υποβολή αιτήσεων έκδοσης "νέου τύπου δελτίου ταυτότητας", μάλιστα έσπευσαν "δεκάδες χιλιάδες πολίτες να κλείσουν ραντεβού μέσα στις πρώτες ώρες λειτουργίας της πλατφόρμας" σύμφωνα με δημοφιλές Διαδικτυακό μέσο. 

Το γιατί θα πρέπει ο Έλληνας πολίτης να μπει σε ολόκληρη διαδικασία με TAXIS και email και ραντεβού και υπενθυμίσεις για να βγάλει ταυτότητα ας το αποδώσουμε καλοπροαίρετα στις δυνατότητες που προσφέρει η τεχνολογία της εποχής μας, και σαφώς δεν είμαστε λουδίτες. Από κει και πέρα όμως, η ψηφιακή ταυτότητα κρύβει παγίδες. 

Όχι το ψηφιακό διαβατήριο! Αυτό ήδη εκδίδεται και χρησιμοποιείται στις περισσότερες χώρες του κόσμου εδώ και αρκετά χρόνια, διευκολύνοντας τόσο τους ταξιδιώτες όσο και τις αρμόδιες αρχές στο γρήγορο και ασφαλή έλεγχο στα σημεία εισόδου μιας χώρας. Προβληματικό είναι το νέου τύπου Δελτίο Ταυτότητας Ελλήνων πολιτών που διέπεται από την Κ.Υ.Α. 8200/0-109568/16.02.2023 ΦΕΚ Β΄824/17.02.2023 και το πρόβλημα εντοπίζεται στις επτά γραμμούλες που απαρτίζουν την παράγραφο 4 του άρθρου 1 της εν λόγω απόφασης. 

το επίμαχο εδάφιο της απόφασης που διέπει την έκδοση των νέων ψηφιακών ταυτοτήτων

Μια πραγματική Διαδικτυακή συζήτηση

Ήδη πολλά έχουν ειπωθεί και ακόμα περισσότερα έχουν γραφεί για το θέμα οπότε θα προσπαθήσω η ανάρτηση αυτή να είναι όσο πιο σύντομη και περιεκτική γίνεται. Θεωρώ ότι ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβει ο αναγνώστης πού ακριβώς βρίσκεται η παγίδα είναι με την παράθεση μιας πραγματικής συζήτησης που είχα μέσω ανταλλαγής σχολίων στο Facebook. Επειδή τον συνομιλητή μου δεν τον γνωρίζω, ούτε έχω την άδεια ή το δικαίωμα να αναπαράγω κατά λέξη τα λεγόμενά του, θα περιγράψω τη συζήτηση που έγινε πριν περίπου δυο μήνες και τα επιχειρήματα που αντέτεινε στα δικά μου. Να σημειώσω εδώ ότι μετά την τελευταία μου απάντηση "εξαφανίστηκε". Αν το έκανε για οποιονδήποτε άλλο λόγο εκτός του ότι δεν είχε τι να απαντήσει - βαρέθηκε, τού έτυχε κάτι πιο επείγον, σεβαστός ο οποιοσδήποτε λόγος: στα σόσιαλ άλλωστε συμμετέχουμε αν θέλουμε και όσο θέλουμε και δεν μας δεσμεύει κανείς στο χρόνο που θα διαθέσουμε για να συνομιλούμε με άλλους, πόσω μάλλον αν είναι "ξένοι" - μπορεί αν πέσει αυτή η ανάρτηση στην αντίληψή του να προσθέσει στα σχόλια την απάντησή του (το ίδιο ισχύει βέβαια και για οποιονδήποτε αναγνώστη διαθέσει το χρόνο του για να διαβάσει αυτά που έχω να πω!)

Το πρώτο και θεμελιώδες επιχείρημά μου: δεν χρειάζεται καν "τσιπάκι", ένα QR code αρκεί

Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε όλη η φιλολογία για τις ταυτότητες ο κόσμος έχει χωριστεί σε δύο στρατόπεδα: οι μεν λένε "όχι στο χάραγμα του Αντίχριστου", "ήρθε το 666" κλπ. για να αιτιολογήσουν την άρνησή τους, οι δε λένε "κινητό δεν έχεις; κάρτα δεν χρησιμοποιείς;"  για να δηλώσουν την αποδοχή τους. Βλέποντας τη διαμάχη, η εξουσία τρίβει τα χέρια της...

Η εν λόγω συζήτηση στο Facebook λοιπόν ξεκίνησε με ένα σχόλιό μου στο οποίο έλεγα ότι δεν χρειάζεται ούτε RFID, ούτε NFC, ούτε καν τσιπάκι. Ένα QR code αρκεί. 

Ο συνομιλητής μου ήταν της σχολής "κινητό δεν έχεις; κάρτα δεν έχεις;" Για να κάνω πιο κατανοητή την άποψή μου, έφερα ως παράδειγμα τον έλεγχο μέσω QR στο αεροδρόμιο: έχεις έγκυρη κάρτα επιβίβασης; Σκανάρεις και περνάς στο χώρο αναχωρήσεων. Δεν έχεις; Κόβεσαι. Το ίδιο και στο μετρό, μέσω της μαγνητική ταινίας του εισιτηρίου, μάλιστα δυο φορές: μια για να μπεις και μια για να βγεις, όπου αν έχει παρέλθει το διάστημα των 90 λεπτών κόβεσαι στην έξοδο. Το checkpoint, δλδ το σημείο ελέγχου, εφαρμόστηκε και πρόσφατα με τα πιστοποιητικά εμβολιασμού. Είχες έγκυρο πιστοποιητικό; Έμπαινες άνετα να ψωνίσεις στο κατάστημα λιανικής, στο μουσείο, στην καφετέρια, στο θέατρο. Δεν είχες; Δεν περνούσες. Το μόνο που χρειαζόταν για τον έλεγχο ήταν ένα QR code τυπωμένο σε χαρτί ή αποθηκευμένο στο κινητό από τη μεριά του πολίτη και ένα πρόγραμμα ανάγνωσης (QR code reader) στην πλευρά του ελεγκτή. Μια χαρά λειτούργησε το σύστημα για όσους θεώρησαν εαυτούς πολίτες Α κατηγορίας. Εγώ αν και εμβολιασμένη με δυο δόσεις (βλακεία μου και οι δυο, όμως αυτό δεν είναι το θέμα μας εδώ) ποτέ δεν χρησιμοποίησα το πιστοποιητικό για να περάσω εκεί που ο ανεμβολίαστος συμπολίτης μου κοβόταν. Τέτοιες διακρίσεις είναι αντίθετες στις αρχές μου: τη μια και μοναδική φορά που έκανα χρήση του πιστοποιητικού ήταν για να ταξιδέψω με το αεροπλάνο για θέμα υγείας, ουσιαστικά για να γλιτώσω τα 10 ευρώ του ράπιντ που θα έπρεπε να κάνω αν δεν είχα το πιστοποιητικό. 

Checkpoints 

Του λέω στη συνέχεια ότι το checkpoint μπορεί μεθαύριο να το δούμε να στήνεται π.χ. μέσα στο σουπερμάρκετ. Με βάση την παράγραφο 4 του άρθρου 1, τίποτα δεν αποκλείει ότι τα στοιχεία που απαιτούνται για την ηλεκτρονική διακυβέρνηση δεν θα περιλαμβάνουν το καθεστώς εμβολιασμού μας με την Χ δόση, ή τις οφειλές μας στην Εφορία, ή συμπληρώστε τη λίστα με ό,τι άλλο θέλετε και που θα δείχνει αν είμαστε καλοί και υπάκουοι πολίτες. Μου απαντάει "δλδ θα σου ζητάνε να σκανάρεις ταυτότητα για να μπεις στο σουπερμάρκετ;"* και ότι βγάζω άκυρα συμπεράσματα και λέω ιστορίες για αγρίους. Στη συνέχεια ο  συνομιλητής μου μετέφερε τη δική του εμπειρία: είχε βγάλει σοβαρή παρενέργεια στην πρώτη δόση και δεν επιτρεπόταν να κάνει δεύτερη. Από την άλλη όμως, δεν του εξέδωσαν πιστοποιητικό μιας και ο εμβολιασμός δεν ήταν υποχρεωτικός παρά μόνο για τους άνω των 65. Αν και είχε κάθε πρόθεση να εμβολιαστεί δεν μπορούσε να μπει πουθενά, και χαρακτήρισε την κατάσταση "παράνοια". 

CBDC

Άρα, του λέω, έχεις ήδη δει στην πράξη πόσο άδικο μπορεί να γίνει το σύστημα και τον ρωτάω "εσύ το εμπιστεύεσαι;" και αν έχει ακουστά το CBDC. Μου απαντάει ότι στην πραγματικότητα το εμβόλιο "ήταν" υποχρεωτικό αφού χωρίς αυτό δεν περνούσες πουθενά, και ότι μια χαρά έγινε αυτό και χωρίς ψηφιακή ταυτότητα. Απαντώ ότι χωρίς ψηφιακή ταυτότητα όμως δεν μπορεί να υπάρξει το ψηφιακό χρήμα, δλδ το CBDC.** 

Κάρτα

Η απάντησή του αναμενόμενη: "ποιά η διαφορά όταν οι περισσότεροι πληρώνουμε με κάρτα;"

Θα παραθέσω τη δική μου απάντηση σε screenshot (με σβησμένα τα στοιχεία του συνομιλητή μου φυσικά)

Κατόπιν της απάντησης αυτής τον έχασα το συνομιλητή μου. 

Άλλη μια συζήτηση!

Πάμε σε φίλο μου τώρα, αυτόν τον γνωρίζω και δια ζώσης.  

 Γελούσε με αυτά που γράφω για τις ταυτότητες, και δίνει το εξής παράδειγμα: και η παλιά σου ταυτότητα υπάρχει ήδη online, την έχεις ανεβάσει τόσες φορές σε διάφορες πλατφόρμες (εγώ θα προσθέσω ότι αν δεν κάνω λάθος - γιατί ουδέποτε έχω χρησιμοποιήσει την εφαρμογή, ούτε σκοπεύω - υπάρχει ήδη η δυνατότητα να αποθηκεύσεις την ταυτότητά σου μέσω του gov.gr wallet και να "γλιτώσεις" από τη "χαρτούρα"). Ναι! του απαντώ. Ισχύει αυτό! Πες μου όμως... με σκέτη την ταυτότητά μου μπορεί να δει ο εκάστοτε ελεγκτής αν χρωστάω ΕΝΦΙΑ; Πόσα εμβόλια έχω κάνει; Πόσα χιλιόμετρα έχω διανύσει με αυτοκίνητο ή αεροπλάνο; (οσονούπω έρχονται τα κλιματικά lockdowns) 

Εξαφανίστηκε κι αυτός. 

Αν αφαιρεθεί ΤΩΡΑ η παράγραφο 4 του άρθρου 1 της Κ.Υ.Α. 8200/0-109568/16.02.2023...

...θα είμαι η πρώτη που θα πάει να βγάλει ψηφιακή ταυτότητα.*** 

Κινητό χρησιμοποιώ. Κάρτες χρεωστικές και πιστωτικές επίσης. Το κινητό μου το έχω για επικοινωνία μέσω του δικτύου κινητής τηλεφωνίας και μέσω wifi. Με παρακολουθούν; Δεν θα κάτσω να σκάσω σε έναν τόσο διασυνδεδεμένο κόσμο. Οι κάρτες εξυπηρετούν όταν δεν έχω μετρητά. Επιπλέον τυχαίνει να είμαι απόφοιτος σχολής που έχει άμεση σχέση με την τεχνολογία και έχω διδάξει την τεχνολογία αυτή για 15 χρόνια σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. 

Ηλίθια όμως δεν είμαι. Θα υπογράφατε εσείς εν λευκώ στο κράτος να αποθηκεύσει όποια στοιχεία εκείνο κρίνει στην ταυτότητά σας; Γιατί αυτό ακριβώς σας ζητάει το ΦΕΚ!

Σκοπός της ταυτότητας - μέχρι τώρα τουλάχιστον - είναι η ταυτοποίησή μας. Τι περιλαμβάνει; Φωτογραφία, υπογραφή, δακτυλικά αποτυπώματα, ονοματεπώνυμο, όνομα πατρός, ύψος, χρώμα οφθαλμών.  Θέλετε να την κάνετε ψηφιακή; Πάρα πολύ ωραία, βάλτε τσιπάκι, βάλτε QR code, βάλτε όποιο ψηφιακό μέσο σας βολεύει και αποθηκεύστε αυτά: φωτογραφία, αποτυπώματα, ονοματεπώνυμο κλπ. Όπως ακριβώς κάνουν στο ψηφιακό διαβατήριο: εννοείται πως έχω, το χρησιμοποιώ στα ταξίδια μου, μάλιστα πρόσφατα έληξε και έβγαλα καινούργιο. Θέλετε την ψηφιακή πιστοποίησή μου; Πάρα πολύ ωραία, να σας σκανάρω το διαβατήριό μου. Δεν είναι έγκυρο πιστοποιητικό ταυτοποίησης το διαβατήριο; Τότε πώς κυκλοφορούσα για χρόνια τη δεκαετία του 90 με το διαβατήριο επειδή είχα χάσει την ταυτότητά μου, μέχρι που έληξε το διαβατήριο και έβγαλα καινούργια ταυτότητα; Ήμουν παράνομη τότε; Γιατί σε λίγα χρόνια θα είμαι παράνομη και δεν θα μπορώ να αγοράσω ούτε σπίρτα κατά τον Μπαλάσκα* χωρίς ψηφιακή ταυτότητα; Το ψηφιακό μου διαβατήριο θα γίνει παράνομο; Γιατί; 

Αυτά περί ταυτοτήτων. Όποιος έχει απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά ας αφήσει το σχόλιό του, αρκεί να είναι σοβαρό και τεκμηριωμένο. Ειρωνικά και κακόβουλα σχόλια δεν θα δημοσιεύσω. 

Τέλος, παραθέτω την αντίστοιχη ψηφιακή ταυτότητα της Γαλλίας, η οποία περιλαμβάνει ΚΑΙ τσιπάκι, ΚΑΙ QR code. Αντιγράφω εδώ το επίμαχο σημείο της περιγραφής: 

The electronic chip contains all the personal information that is stated on the physical card (name, date of birth, nationality, etc.), as well as the photo of the holder and two fingerprints (except for children under 12 years old).

The QR code is a CEV, or cachet électronique visible (electronic seal), an electronic signature that works as an authenticity stamp. The QR code will allow access to certain data.

Αυτό το "ο κώδικας QR θα επιτρέπει πρόσβαση σε ορισμένα δεδομένα", μου θυμίζει πολύ το φλου και αόριστο εδάφιο του δικού μας ΦΕΚ. 

----------------------------------------------------------------------------------

ΑΥΤΟΣ είναι ο λόγος που δεν θα πάρω ψηφιακή ταυτότητα, και διορθώνεται πάρα πολύ εύκολα με την αφαίρεση των επτά αυτών γραμμών από το ΦΕΚ. Αν η κυβέρνηση θέλει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του πολίτη, θα το κάνει. Αν δεν το κάνει, καλώς κάνει ο πολίτης και δεν την εμπιστεύεται. ΤΟΣΟ απλά. 

*για όσους ακόμα πιστεύουν ότι αυτό είναι "ιστορία για αγρίους": ακούστε λίγο τι μας λέει για το θέμα αυτό ο ειδικός αστυνομικός αναλυτής και αγαπημένο "παιδί" των ΜΜΕ Σ. Μπαλάσκας: μέχρι το 2026 και με βάση οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης όλοι οι πολίτες θα έχουν ψηφιακή ταυτότητα. Ο συνομιλητής του λέει "θα πάμε στα βουνά". Ο Μπαλάσκας: "και στα βουνά να πάτε θα χρειαστείτε ταυτότητα για να αγοράσετε ξύλα και σπίρτα." Το γιατί θα χρειαστώ ταυτότητα για να αγοράσω σπίρτα, ας μου το εξηγήσει κάποιος όμως... μέχρι τώρα ήξερα ότι πάω στο περίπτερο, παίρνω τσιγάρα, σπίρτα, αναπτήρα, καραμέλες, ό,τι θέλω τέλος πάντων, χωρίς ταυτοποίηση. Γιατί το 2026 θα πρέπει να δείχνω ταυτότητα; 

**μάλιστα, η επίσημη πρεμιέρα του CBDC της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα γίνει στις 26 Οκτωβρίου 2023 στην... Αθήνα. 

***Όποιος θέλει να διαβάσει τι πιστεύω ότι κρύβεται πίσω από το επίμαχο εδάφιο, ας διαβάσει το μυθιστόρημα The Handmaid's Tale. Έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά. Δυστοπικό και στενάχωρο. Προφητικό όμως για cashless society and checkpoints, δλδ κοινωνία χωρίς μετρητά, αλλά με σημεία ελέγχου μέσω κάρτας; Ίσως είμαι υπερβολική. Μακάρι. Ο χρόνος θα δείξει...

Τραπεζικός λογαριασμός μισθοδοσίας εργαζόμενου ανηλίκου: Τρ. Πειραιώς, παρακαλώ απαντήστε στο συγκεκριμένο ερώτημα

 Ενημέρωση 24/9/2023: Την Παρασκευή 22/9 έλαβα τη δεύτερη απάντηση της Τράπεζας Πειραιώς, ταχυδρομικά με τον ίδιο τρόπο. 

Με λίγα λόγια, η Τράπεζα Πειραιώς θεωρεί πως με κάλυψε. 

Δεν έχω νόημα να σπαταλήσω άλλο χρόνο μαζί τους, ο καθείς μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του και να διαλέξει τι προτιμά: μία επίσκεψη από ένα άτομο (το ίδιο το εργαζόμενο ανήλικο παιδί) που φέρει τρία έγγραφα σε ένα υποκατάστημα τράπεζας; Ή τρία άτομα σε δύο υποκαταστήματα (εφόσον οι διαζευγμένοι γονείς μένουν σε διαφορετικές πόλεις) με τουλάχιστον έξι έγγραφα; Ίσως υπάρχουν και κάποιοι που τη βρίσκουν με την περιττή ταλαιπωρία, ξέρω γω...

I rest my case. 

------------------------------------------------------------------------

 

Αγαπητή Τράπεζα Πειραιώς, 

Καταρχάς να ευχαριστήσω για την άμεση ανταπόκριση στην ανοικτή επιστολή μου της 9ης Αυγούστου 2023, ειδικά εν όψει του γεγονότος ότι μεσολάβησε η αργία του Δεκαπενταύγουστου. 

Επειδή η επιστολή μου ήταν ανοικτή, και επειδή η απάντησή σας ήρθε με απλό και όχι συστημένο ταχυδρομείο και χωρίς επισήμανση "εμπιστευτικό" στο φάκελο, τη δημοσιεύω εδώ για να έχει νόημα η συνέχιση του ανοικτού διαλόγου με τους συμπολίτες που τυχόν ενδιαφέρονται για το θέμα: 

Την επιστολή αυτή, μέσα σε απλό λευκό φάκελο με το λογότυπο της Τράπεζας Πειραιώς, βρήκε το παιδί μου στην εξώπορτα του σπιτιού. Επειδή ούτε συστημένη ήταν, ούτε "εμπιστευτικό" ανέγραφε, θα μπορούσε να την είχε πάρει ο αέρας και να την έβρισκε ο οποιοσδήποτε τυχαίος περαστικός. Για όλους αυτούς τους λόγους, προβαίνω στη δημοσίευσή της (έχοντας αποκρύψει βέβαια τα προσωπικά στοιχεία αποστολέα και παραλήπτη)

Διάβασα προσεκτικά τόσο τη δική σας απάντηση, όσο και την αρχική μου επιστολή προκειμένου να βεβαιωθώ ότι δεν μου έχει ξεφύγει κάποια σημαντική λεπτομέρεια. Είναι προφανές ότι δεν έγινε κατανοητός ο λόγος για τον οποίο θεώρησα απαραίτητο να σας απευθυνθώ, οπότε αναγκαστικά θα πρέπει να μπω σε μεγαλύτερο βάθος στο θέμα ώστε (επιτέλους) να καταλάβετε. 

Σχετικά με τη δεύτερη παράγραφο: δεν είπα ότι υπήρξε πρόθεση μη-εξυπηρέτησής μου. Προφανώς τηρήθηκαν οι κανονισμοί και οι εσωτερικές διαδικασίες της τράπεζας. Αντιγράφω εδώ την πρόταση από την αρχική μου επιστολή που το καθιστά αυτό σαφές:

Υπόψιν σας ότι η αγανάκτησή μου επικεντρώνεται πάντα στα ΚΕΝΤΡΙΚΆ γραφεία των τραπεζών, εταιριών κλπ που απευθύνομαι και ΟΧΙ στους υπαλλήλους που εκτελούν διαδικασίες και εντολές.

Αυτά όσον αφορά το τυπικό σκέλος. Όσον αφορά τώρα το ουσιαστικό σκέλος, που αποτυπώνεται στην τρίτη παράγραφο της επιστολής σας, εδώ είναι που χρειάζεται να επεκτείνω τις σκέψεις που εξέφρασα στην αρχική επιστολή:

Όπως σας έχω ήδη αναφέρει, το παιδί μου μόνο του πήρε την απόφαση να εργαστεί. Μόνο του πήγε και μίλησε στην επιχείρηση, η οποία δέχτηκε τη σύναψη σχέσης εργασίας. Μόνο του πήγε στην Επιθεώρηση Εργασίας ώστε να ενημερωθεί για τα απαραίτητα έγγραφα. Μόνο του πήγε στο φωτογραφείο για τις απαραίτητες φωτογραφίες. Μόνο του προσκόμισε τα απαραίτητα δικαιολογητικά στο Σ.ΕΠ.Ε. για την έκδοση του βιβλιαρίου εργασίας. Μόνο του το παρέλαβε. Μόνο του το επέδειξε στην εργοδότρια επιχείρηση.

Σε όλη τη διαδικασία το μόνο που χρειάστηκε να κάνω εγώ ήταν:

α) να πάω στο ΚΕΠ για γνήσιο υπογραφής στη σχετική υπεύθυνη δήλωση γονέα 

β) να πάω στη ΔΟΥ για την έκδοση ΑΦΜ για το παιδί. 

Σε ΚΑΜΙΑ από τις ως άνω υπηρεσίες δεν τέθηκε θέμα συμμετοχής στη διαδικασία του πατέρα του παιδιού λόγω κοινής γονικής μέριμνας: η δική μου επιμέλεια θεωρήθηκε επαρκής.

Οπότε επανέρχομαι στο αρχικό μου ερώτημα, το οποίο ΔΕΝ απαντήσατε:  

Ποιά "προστιθέμενη αξία" θα προσέδιδε στην απλή πράξη του ανοίγματος ενός τραπεζικού λογαριασμού μισθοδοσίας [αν ακολουθούσαμε τη διαδικασία της Τράπεζας Πειραιώς];

Τα στοιχεία των "οικογενειακών έννομων σχέσεων" που ζητάτε να προσκομιστούν στην Τράπεζα, μάλιστα με επεξηγηματική πρόταση "Οι γονείς και μετά τη λύση του γάμου εξακολουθούν να είναι φορείς της γονικής μέριμνας του ανηλίκου και πρέπει να δηλώνεται η συναίνεσή τους για το άνοιγμα λογαριασμού μισθοδοσίας του ανηλίκου τέκνου στην Τράπεζα Πειραιώς", με έβαλαν σε σκέψεις και ανησυχίες...

Πλοηγηθήκαμε μάνα και παιδί από τρεις δημόσιες υπηρεσίες: Σ.ΕΠ.Ε (μόνο του), ΚΕΠ (μαζί), και Εφορία (μαζί) χωρίς την παραμικρή αναφορά στη γονική μέριμνα. 

Πήγε το παιδί μόνο του στις 24/8 στο υποκατάστημα της ΕΤΕ με τα τρία μόλις έγγραφα που αναφέρω στην ανοικτή επιστολή της 9/8 και επέστρεψε με εκτύπωση στοιχείων λογαριασμού, ήτοι αρ. λογαριασμού, IBAN και SWIFT. 

Μήπως ΟΛΟΙ οι παραπάνω φορείς δεν λαμβάνουν αρκετά σοβαρά υπόψη τους την ασφάλεια του ανήλικου εργαζόμενου, και αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά των διαδικασιών "Διασφάλισης Ποιότητας Λειτουργίας" της Τράπεζα Πειραιώς; 

Μήπως ακόμα εμείς οι γονείς του παιδιού δεν είμαστε αρκετά επιμελείς στην προστασία του, θεωρώντας περιττή στο προκείμενο θέμα την επίκληση της "γονικής μέριμνας"; Γιατί αυτό αφήνετε να εννοηθεί με την ως άνω αναφερθείσα επεξηγηματική πρόταση. 

Επανέρχομαι λοιπόν και διατυπώνω εκ νέου το ερώτημα της προηγούμενης ανοικτής επιστολής μου με  bold και μεγάλο font ώστε να καταλάβετε ότι περιμένω απάντηση σε ΑΥΤΟ το ερώτημα και σε κανένα άλλο: 

Πείτε μου σας παρακαλώ ποιό επιπλέον όφελος, ποιά "προστιθέμενη αξία" θα προσέδιδε στην απλή πράξη του ανοίγματος ενός τραπεζικού λογαριασμού μισθοδοσίας στο παιδί μου αν ακολουθούσαμε την δαιδαλώδη ταλαιπωρία που με τόσο στόμφο μού τόνισαν ότι είναι "η διαδικασία της τράπεζας".*

Πραγματικά ανυπομονώ να μάθω, γιατί σε πρακτικό επίπεδο εγώ βλέπω συγκομιδή εκ μέρους της Τράπεζας Πειραιώς προσωπικών δεδομένων (δικαστικές αποφάσεις) και ταλαιπωρία πελατών και μη-πελατών της (διαζευγμένοι γονείς που ασκούν από κοινού τη γονική μέριμνα), η οποία ταλαιπωρία μεταφράζεται επιπροσθέτως σε απώλεια εργατοωρών, έξοδα μετακίνησης, καθυστερήσεις κλπ.

Ωστόσο αν έχετε σκοπό να απαντήσετε πάλι με γενικόλογα, αποφεύγοντας το πολύ συγκεκριμένο θέμα στο οποίο ζητώ απάντηση, μην κάνετε τον κόπο. Ας μείνει αναπάντητη η επιστολή. Εγώ πάντως θα ενημερώσω την παρούσα ανάρτηση με την απάντησή σας (ή μη-απάντηση εντός ευλόγου διαστήματος, αν έτσι επιλέξετε).

*διευκρινίζω εκ νέου ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους υπαλλήλους του υποκαταστήματος. Εντολές άνωθεν ακολουθούν, όσο παράλογες κι αν είναι. Εγώ προσωπικά θα προτιμούσα να τις αμφισβητούν όταν ξεφεύγουν από τα όρια της λογικής, όμως αυτό είναι δικό τους θέμα. 

Με εκτίμηση,

Α. Θεοφιλάτου

Αργοστόλι, Κεφαλονιά

Τραπεζικός λογαριασμός μισθοδοσίας εργαζόμενου ανηλίκου: Πειραιώς η παράνοια, Εθνική η κοινή λογική

 Αντί προλόγου: Με τον τίτλο δεν δίνω κανένα εύσημο στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, απλά επισημαίνω το γεγονός πως στο συγκεκριμένο θέμα οι διαδικασίες της ΕΤΕ διαπνέονται από την απόλυτη κοινή λογική που λέει το εξής: εφόσον ένα παιδί 15 ετών σύμφωνα με τη νομοθεσία του κράτους είναι σε θέση να εργαστεί, είναι σε θέση μόνο του να ανοίξει ένα λογαριασμό για να εισπράξει τα χρήματά του! 

 

------------------------------------------------------------------------------------

Η 15χρονη κόρη μου φέτος το καλοκαίρι αποφάσισε να εργαστεί. Ούτε την ενθάρρυνα, ούτε την αποθάρρυνα, το αποτέλεσμα ηταν να γνωρίσει από την πρώτη της εργασιακή εμπειρία τα zero-hour contracts. 

Ωστόσο δεν είναι αυτό το θέμα της ανάρτησης: το θέμα μας είναι το άνοιγμα ενός λογαριασμού μισθοδοσίας για ανήλικο εργαζόμενο, με επιπλέον ιδιατερότητα ότι οι δύο γονείς είναι διαζευγμένοι με τη μητέρα να ασκεί την επιμέλεια και τους δύο από κοινού να ασκούν τη γονική μέριμνα. 

Πρώτη κίνηση το τηλεφώνημα στο υποκατάστημα Αργοστολίου της Τράπεζας Πειραιώς για να ενημερωθώ σχετικά με τη διαδικασία. Με ενημερώνουν ότι πρέπει να προσέλθουν και οι δύο γονείς στο κατάστημα, ενημερώνω ότι έχω την επιμέλεια του παιδιού, εντάξει μου λένε ελάτε εσείς με το παιδί, τα έγγραφα που χρειάζονται είναι τα εξής:

1) δικαστική απόφαση διαζυγίου

2) βεβαίωση απόδοσης ΑΦΜ για το παιδί

3) ταυτότητα του παιδιού

4) λογαριασμός παρόχου ηλεκτρικής ενέργειας ή λογαριασμός ύδρευσης

5) λογαριασμός σταθερού τηλεφώνου

6) το έντυπο της πρόσληψης του παιδιού

Κλείνω το ραντεβού, παίρνει άδεια το παιδί από τη δουλειά του, βάζω άτομο να προσέχει την αδελφή μου που χρειάζεται φύλαξη 24/7 (λόγω ανοξικής εγκεφαλικής βλάβης, δείτε στον υπερσύνδεσμο τις σχετικές αναρτήσεις εδώ στο agrypnocoma), εκτυπώνω την δικαστική απόφαση που έχω αποθηκευμένη στον υπολογιστή μου όπως ακριβώς έκανα για την απόδοση ΑΦΜ από τη ΔΟΥ, συγκεντρώνω τα υπόλοιπα έγγραφα και ξεκινάμε με τη μικρή για την τράπεζα. Μετά από ολιγόλεπτη αναμονή μου απευθύνεται η υπάλληλος για να μου ζητήσει την απόφαση του διαζυγίου ώστε να την προωθήσει στη νομική υπηρεσία για έγκριση προκειμένου να προχωρήσουμε στα επόμενα βήματα. Της παραδίδω το αντίγραφο, και ακολουθεί ο εξής διάλογος:

 - πού είναι το πρωτότυπο;

 - Σπίτι μου. Μού είπατε ότι χρειάζεστε το πρωτότυπο; Ούτε στη ΔΟΥ δεν το ζήτησαν! 

- Εμάς αυτή είναι η διαδικασία μας, χρειαζόμαστε το πρωτότυπο. 

- Κοιτάξτε, είναι αδύνατο να έλθω ξανά άλλη μέρα με το πρωτότυπο. Υπάρχει σοβαρός λόγος, σας παρακαλώ δεχτείτε το αντίγραφο, με γνωρίζουν άλλωστε εδώ, τον υπάλληλο Χ τον είχα μάλιστα φοιτητή μου στο ΤΕΙ.

- Και πού το ξέρουμε εμείς αν δεν έχουμε δεί το πρωτότυπο; Μπορεί να έχετε παραποιήσει τα στοιχεία!

Με λίγα λόγια δηλαδή αρχίζουν να με αντιμετωπίζουν ως απατεώνα, και αρχίζω να παίρνω ανάποδες. Ωστόσο ξεπερνάμε το πρώτο εμπόδιο και συμφωνούμε ότι θα φέρει το παιδί την επομένη το πρωί το πρωτότυπο για έλεγχο. 

Όμως εμφανίζεται ΝΕΟ πρόβλημα! 

- Έχετε από κοινού τη γονική μέριμνα, οπότε πρέπει να προσέλθει στο κατάστημα και ο πατέρας. 

- Ο πατέρας δεν μένει εδώ! Πώς να προσέλθει;

- Θα πάει στο υποκατάστημα της περιοχής του για να υπογράψει ότι εγκρίνει. 

Σημειωτέον ο πατέρας δεν έχει λογαριασμό στην Πειραιώς, που σημαίνει ότι θα είχε επιπλέον ταλαιπωρία για να ανοίξει λογαριασμό που τού είναι παντελώς άχρηστος! Επιπλέον, αντιμετωπίζει νέο πρόβλημα υγείας και είναι δύσκολες οι μετακινήσεις του...

- Δεν γίνεται αυτό που λέτε, σας παρακαλώ να βρούμε κάποιον τρόπο να τελειώνουμε, το παιδί πρέπει να επιστρέψει στη δουλειά του, εγώ πρέπει να επιστρέψω στις υποχρεώσεις μου, δεν μου είπατε τίποτα στο τηλέφωνο για μέριμνα, με την επιμέλεια έχω χειριστεί κι άλλες περιπτώσεις χωρίς πρόβλημα!

Με παραπέμπει στην Προϊσταμένη. Τα ίδια, και με παραπέμπει στο Διευθυντή του καταστήματος. Τα ίδια. 

-Αυτή είναι η διαδικασία σε αυτήν την τράπεζα, έχουμε αντιμετωπίσει κι άλλες τέτοιες περιπτώσεις, όταν υπάρχει από κοινού γονική μέριμνα χρειάζονται και οι δύο γονείς

- Ωραία, πάω σε άλλη τράπεζα.

Και φεύγω. Και σκέφτομαι: στην Εθνική ο πατέρας έχει λογαριασμό, η διαδικασία μάλλον η ίδια θα είναι, τουλάχιστον ας γλιτώσουμε τον άνθρωπο α) από την ταλαιπωρία τού να προσέλθει σε κατάστημα της Πειραιώς β) από την ταλαιπωρία τού να ανοίξει έναν άχρηστο λογαριασμό. 

Στο επόμενο τετράγωνο ήταν το κατάστημα της ΕΤΕ. Μπαίνουμε, ρωτάμε, περιμένουμε και μαθαίνουμε ότι δεν είναι απαραίτητη η παρουσία κανενός εκ των δυο γονέων. Προσέρχεται το παιδί μόνο του, έχοντας μαζί του:

1) Βεβαίωση απόδοσης ΑΦΜ

2) Ταυτότητα

3) Έντυπο πρόσληψης. 

Στο μεταξύ έχουν αρχίσει να χτυπάνε τα τηλέφωνα, φεύγει τρέχοντας η μικρή γιατί την χρειάζονται στο κατάστημα όπου εργάζεται, λείπω από το σπίτι ήδη πάνω από μια ώρα και το άτομο που πρόσεχε την αδελφή μου πρέπει να φύγει, βιαστικά και με την ψυχή στο στόμα κλείνω ραντεβού για τις 24/8 για τη μικρή - δεν υπήρχε νωρίτερα - και φεύγω "τρέχοντας" να αποδεσμεύσω το άτομο και να συνεχίσω με τα καθήκοντά μου. 

-----------------------------------------

Κλείνοντας, ένα... μόνο ΕΝΑ ερώτημα απευθύνω στην Τράπεζα Πειραιώς:

Πείτε μου σας παρακαλώ ποιό επιπλέον όφελος, ποιά "προστιθέμενη αξία" θα προσέδιδε στην απλή πράξη του ανοίγματος ενός τραπεζικού λογαριασμού μισθοδοσίας στο παιδί μου αν ακολουθούσαμε την δαιδαλώδη ταλαιπωρία που με τόσο στόμφο μού τόνισαν ότι είναι "η διαδικασία της τράπεζας". 

Υπόψιν σας ότι η αγανάκτησή μου επικεντρώνεται πάντα στα ΚΕΝΤΡΙΚΆ γραφεία των τραπεζών, εταιριών κλπ που απευθύνομαι και ΟΧΙ στους υπαλλήλους που εκτελούν διαδικασίες και εντολές. Ωστόσο και οι υπάλληλοι, καλό θα ήταν να αναρωτιούνται πού και πού μήπως είναι παρανοϊκά αυτά που τους ζητούν τα αφεντικά να εκτελούν. 

Το παρόν θα αποσταλεί στο support@winbank.gr και θα κοινοποιηθεί στα social media που χρησιμοποιώ. 

 Σε αναμονή της απάντησής σας,

Με εκτίμηση,

Ασημίνα Θεοφιλάτου

Διπλ. Ηλεκτρολόγος Μηχ/κός & Τ.Υ. Πολυτεχνική Σχολής Πανεπιστημίου Πατρών

πρώην καθηγήτρια Πληροφορικής στη Β/βάθμια Εκπ/ση, νυν συνταξιούχος (σύνταξη αναπηρίας) 

Αργοστόλι, Κεφαλονιά

Αντί άσκησης... (γεγονότα και σκέψεις σχετικά με τις πρόσφατες νοσηλείες μου)

Δεν περίμενα ποτέ μετά από όσα έχω ήδη περάσει στη ζωή μου ότι θα χρειαστώ ψυχολόγο... όμως ναι, έχω κάνει 4 συνεδρίες και θα συνεχίσω για όσο με παίρνει οικονομικά. Αφορμή για την ανάρτηση αυτή είναι η άσκηση που μου έβαλε η ψυχολόγος.

Προειδοποίηση: ακολουθούν φωτογραφίες από ανοικτά τραύματα και χειρουργεία. Ο λόγος που τις συμπεριλαμβάνω είναι επειδή ενισχύουν τη χρησιμότητα της ανάρτησης στον τυχόν αναγνώστη που θα την έχει βρει μετά από αναζήτηση με λέξεις-κλειδιά. Δεν είμαι γιατρός και προφανώς αν έχετε παρόμοια θέματα θα απευθυνθείτε στους ειδικευμένους επιστήμονες. Σκοπός μου είναι μόνο να σας δείξω ότι "δεν είστε μόνοι". Για όσους δεν αντέχουν τέτοιες εικόνες, εδώ η ανάρτηση σε σκέτο κείμενο.  

 

Ο θάλαμος 329 στην Πτέρυγα Θέσεων του ΓΝΑ Λαϊκό

Ιστορικό

Έχω αναφέρει σε άλλες αναρτήσεις ότι είμαι πολυτραυματίας από το 1999, με αμέτρητα κατάγματα: συμπιεστικά Ο1, Ο4 στη σπονδυλική στήλη, συντριπτικά πτέρνας άμφω, δεξιά ποδοκνημική, πλευρά, περόνη κλπ. Τα σοβαρότερα ήταν της ΣΣ, που αντιμετωπίστηκαν με σπονδυλοδεσία σε δύο μοίρες από Θ10 έως Ο5. Είτε στην εντατική, είτε στο χειρουργείο, κόλλησα ενδονοσοκομειακή λοίμωξη με acinetobacter baumannii η οποία εξελίχθηκε σε μηνιγγίτιδα και είχε ως αποτέλεσμα να πέσω σε κώμα και να εγχειριστώ επειγόντως στον εγκέφαλο για βαλβίδα παροχέτευσης εγκεφαλονωτιαίου υγρού στην περιτοναϊκή κοιλότητα.* Η αντιμετώπιση της μηνιγγίτιδας και του επακόλουθου υδροκέφαλου διήρκεσε ένα μήνα και ως εκ τούτου, τα προγραμματισμένα χειρουργεία για τα κατάγματα στις πτέρνες δεν έγιναν ποτέ. Ωστόσο, επειδή στην αριστερή πτέρνα υπήρχε ανοικτό τραύμα (από το οποίο εξείχαν αρχικώς κόκκαλα, αυτό αντιμετωπίστηκε με νάρθηκα), μπήκαν μικρόβια στον οργανισμό (καλλιέργειες τέλη 1999 klebsiella, pseudomonas, proteus) και το 2002 χρειάστηκε να νοσηλευτώ κατόπιν πόνου που σε μια εβδομάδα εξελίχθηκε σε φλεγμονή. Αντιμετωπίστηκε με τοπικό καθαρισμό (δλδ όχι χειρουργικό) και χωρίς αναισθησία, ένα μήνα ενδοφλέβια αντιβίωση και άλλους δυο μήνες σε χάπια (καλλιέργειες Οκτώβρη 2002 ψευδομονάδα). Έκτοτε ουδέποτε είχα αντιμετωπίσει άλλη φλεγμονή στην ίδια περιοχή. Για είκοσι ολόκληρα χρόνια. Μέχρι το 2022. 

Γεγονότα

Αρχές Απριλίου 2022 νιώθω έναν πόνο στην αριστερή φτέρνα: δυο σφαξιές όλες κι όλες. Δεν μου άρεσαν καθόλου, γιατί μου θύμισαν το 2002. Μέσα σε μια εβδομάδα το αριστερό πόδι είχε αναπτύξει "καραμπινάτη μικροβιακή λοίμωξη" σύμφωνα με τα λόγια του ιδιώτη ορθοπαιδικού στον οποίο απευθύνθηκα. Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα για το δικό μου πόδι τη λέξη "οστεομυελίτιδα"**. Ο γιατρός με βάση την καλλιέργεια του 2002 συνταγογράφησε Ciproxin σε χάπια και συνέστησε να επιδιώξω το συντομότερο νοσηλεία για ενδοφλέβια χορήγηση καθώς και χειρουργικό καθαρισμό. Ωστόσο επειδή στην οικογένεια υπάρχουν ασθενείς με ανάγκες αυξημένης φροντίδας τους οποίους για λόγους που δεν είναι του παρόντος φρόντιζα αποκλειστικά μόνη μου, σύντομα απέκλεισα το ενδεχόμενο να φύγω για να φροντίσω τη δική μου υγεία και προτίμησα να ακολουθήσω το πρωτόκολλο "τουλάχιστον τρεις μήνες αντιβιοτικά από στόματος" χωρίς το σκέλος "χειρουργικός καθαρισμός". Μέχρι μέσα Ιουλίου λοιπόν έπαιρνα Ciproxin σε χάπια δύο φορές την ημέρα, με τις γνωστές παρενέργειες του αντιβιοτικού αυτού (γαστρεντερικό και μυκητιάσεις) ενώ παράλληλα το πόδι έκανε φλεγμονές, ενίοτε με αποστήματα, και εγώ ήμουν κυριολεκτικά στο πόδι από 10 μέχρι 15 ώρες την ημέρα για να φροντίσω υγιείς και ασθενείς (μαγείρεμα, πλυντήρια, γενική καθαριότητα - λογαριασμοί κλπ - ειδική φροντίδα ατόμου με ανοξική εγκεφαλοπάθεια, ποσοστό αναπηρίας 85% κατά ΚΕΠΑ και συμπτώματα ακράτειας και διαταραχής συμπεριφοράς - ειδική φροντίδα ατόμου με εξωτερική οστεοσύνθεση ιλιζάροφ και ποσοστό αναπηρίας 67% κατά ΚΕΠΑ). Να σημειώσω εδώ ότι τα έκανα όλα αυτά ενώ ήδη από το 2019 είχα πιστοποιηθεί η ίδια με 67% αναπηρία κατά ΚΕΠΑ. Φίλοι και γνωστοί με παραινούσαν να κοιτάξω τη δική μου υγεία, ενώ εγώ - με το αίσθημα καθήκοντος που με διακρίνει τις τελευταίες δυο δεκαετίες, πληρώνοντας τα λάθη του παρελθόντος με αυτοθυσία για το συνάνθρωπο - δεν έδινα σημασία και έλεγα "όσο αντέξω". 

 Ε, δεν άντεξα.

Απρίλιος 2022: Έχει ήδη σκάσει ένα απόστημα και ετοιμάζεται δεύτερο...

 

Αρχές Αυγούστου 2022, εκεί που είχε ηρεμήσει κάπως το πόδι, ξανανιώθω δυο σφαξιές. Πλέον το γνωρίζω το pattern: σε μια εβδομάδα είχα λοίμωξη χειρότερη από του Απριλίου. Ήταν Αύγουστος, είχα φιλοξενούμενους, ενώ παράλληλα πολλοί γιατροί λείπουν σε άδεια... πού να τρέχω... ξεκινάω πάλι τα χάπια Ciproxin και αρχίζω να σκέφτομαι για το πού και πότε θα κατευθυνθώ για νοσηλεία. Παράλληλα "τρέχει" σοβαρή ουρολοίμωξη στο άτομο με 85%, συνεννοήσεις με γιατρούς, εξετάσεις, φάρμακα, ξανά εξετάσεις κλπ... 

Αύγουστος 2022: από αρχές Απριλίου πήρα αντιβίωση σταδιακά μειούμενη από 2000mg ->1500mg->1000mg/ημέρα καθώς "βελτιωνόταν" η κατάσταση του ποδιού. Στους δυόμιση μήνες μετά, κατά τα μέσα Ιουλίου δλδ, σταματάω τα αντιβιοτικά. Τρεις εβδομάδες μετά, αρχές Αυγούστου, το πόδι βρισκόταν πάλι σε αυτή την κατάσταση...

ΠΓΝΙ

Κατόπιν έρευνας, σκέψης και συνεννοήσεων αποφασίζω να φύγω για Γιάννενα και στις 23/8 βρίσκομαι στο ορθοπαιδικό τμήμα του ΠΓΝΙ. Εξετάσεις (ακτινογραφίες - σπινθηρογράφημα - MRI), τοπικός καθαρισμός και καλλιέργειες (οι λήψεις με το στυλεό κλασικά χωρίς αναισθησία, το έχω συνηθίσει πια αυτό), ενδοφλέβια αντιβίωση (Ciproxin ανά 12ωρο και Dalacin ανά 8ωρο αφότου οι καλλιέργειες έδειξαν σταφυλόκοκκο), στις 2/9 μπαίνω για χειρουργικό καθαρισμό (με γενική αναισθησία). Μετά από περίπου 10 μέρες, εκεί που νόμιζα ότι είχε λυθεί το πρόβλημα και όδευα προς το εξιτήριο, ξανά οι σφαξιές στο πόδι και την άλλη μέρα φλεγμονή, απόστημα και συρίγγια. Ένιωσα σαν να είμαι ξανά στο σημείο μηδέν, ωστόσο δεν είχα (και δεν έχω!) παράπονο από τη φροντίδα που έλαβα στο ΠΓΝΙ: εξαιρετικοί όλοι, όλο το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό να δείχνει αμέριστο ενδιαφέρον και άψογη φροντίδα (και τους ευχαριστώ ξανά όλους και από εδώ). Έλαβα και μια ενδοφλέβια έγχυση Xydalba για το σταφυλόκοκκο που είχε προκύψει από τις καλλιέργειες των λήψεων του χειρουργείου. Με το εξιτήριο, στις 15/9, είμαι σε νέο δίλημμα: να πάω σπίτι; Μα το πόδι φλεγμαίνει ξανά... και αν επιδεινωθεί; Τι θα κάνω; Και οι υπόλοιποι, τι θα γίνουν; 

Εικόνα του ποδιού στο σημείο του πρώτου χειρουργικού καθαρισμού (ΠΓΝΙ, 2/9) 

 

 

 

Η εικόνα του ποδιού στις 15/9, ημέρα που πήρα εξιτήριο από το ΠΓΝΙ

 

 

Έξτρα "μπόνους" από τη διαμονή μου στα Γιάννενα: εκτός από τις φίλες Ρούλα και Ελένη με τις οποία δεν θα χαθούμε, είχα την ευκαιρία να "πετάξω" πάνω από την οροσειρά της Πίνδου...

Αποφασίζω να δώσω προτεραιότητα στη δική μου υγεία, με την απλή λογική: "αν δεν γίνω ΕΓΩ καλά, ποια ακριβώς είναι η χρησιμότητά μου στους άλλους που με έχουν ανάγκη;;;" Φεύγω αεροπορικώς από Γιάννενα για Αθήνα και κατευθύνομαι στο Λαϊκό, όπου έχει επιστρέψει από άδεια η εξαιρετική γιατρός και φίλη Α. Δράκου. 

ΓΝΑ Λαϊκό 

Στις 16/9 μπαίνω στο ορθοπαιδικό τμήμα του Λαϊκού. Με εντολή της γιατρού διακόπηκαν οι αντιβιώσεις μήπως εμφανιστεί επιτέλους και το άλλο μικρόβιο, γιατί ψευδομονάδα ή κάποιο άλλο μικρόβιο εκτός του σταφυλόκοκκου δεν είχε επιβεβαιωθεί, αν και υπήρχαν σοβαρές υποψίες λόγω των συνεχών φλεγμονών. Γίνεται και αξονική τομογραφία (η μόνη εξέταση που έλειπε από το φάκελό μου). Εκτός των οστικών φλεγμονών, η τελευταία εξέταση, όπως και οι εξετάσεις από τα Γιάννενα, έδειξαν σοβαρές αρθρίτιδες σε όλες σχεδόν τις αρθρώσεις του ποδιού. Αποφασίζεται εκ νέου χειρουργικός καθαρισμός και στις 27/9 μπαίνω στο χειρουργείο κλαίγοντας... όχι επειδή φοβόμουν την εγχείρηση. Στις 26/9 έφυγε από τη ζωή αγαπημένη συμφοιτήτρια, κουμπάρα και φίλη επί 38 χρόνια. 

Γίνεται το χειρουργείο - διάρκειας 3 ωρών - και βγαίνοντας έχω αρθρόδεση αστραγαλοπτερνικής με δυο βελόνες Κίρσνερ να προεξέχουν στη φτέρνα, 8 ράμματα κάτω από τον αστράγαλο και όλα αυτά μέσα σε νάρθηκα, με ρητή απαγόρευση φόρτισης του ποδιού για τρεις μήνες. Μετά το πρώτο 24ωρο που δεν πονούσα, προφανώς επειδή η νάρκωση με κρατούσε, ξεκινούν αφόρητοι μετεγχειρητικοί πόνοι... εγώ, ένα ράκος από πένθος, ούτε που σκέφτηκα να ζητήσω παυσίπονες ενέσεις. Περνάω μια εβδομάδα πάρα πολύ δύσκολη, με πόνο αφόρητο σωματικό και ψυχικό, με πάνες ακράτειας γιατί δεν μπορούσα να σηκωθώ τη νύχτα, οι μόνες στιγμές γαλήνης ήταν υπό την επίδραση του οπιοειδούς Tramal που μου χορηγήθηκε τακτικά μετά την τρίτη άυπνη νύχτα όταν επιτέλους ζήτησα βοήθεια. Με την απώλεια της αγαπημένης μου κουμπαρας κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος όλος ο αγώνας που είχα κάνει επί δυο δεκαετίες για να απωθήσω το πένθος από τις προηγούμενες απώλειες - προσωπικότητα αδελφής, αδελφός, μάνα, πατέρας - ανά πενταετία από ένας. Και μου το είχαν πει εδώ και χρόνια οι γιατροί, ότι δεν θα μου βγει σε καλό όλη αυτή η απώθηση... όμως το να πενθήσω και να θρηνήσω τους ανθρώπους μου από το 2005 και μετά ήταν πολυτέλεια, μιας και πάντα, ΠΑΝΤΑ προτεραιότητα είχε η φροντίδα της αδελφής μου. Έφευγαν ένας ένας, μέχρι που το 2020 έμεινα μόνη μου... και έκανα "πατριωτικά" ό,τι έκανε και ο προηγούμενος: κατάπινε τον πόνο και προχωρούσε γιατί είχαμε άνθρωπο με 85% αναπηρία από εγκεφαλική βλάβη και έπρεπε ο άνθρωπος αυτός να είναι καθαρός, φροντισμένος και όσο γίνεται χαρούμενος. 

 

Η γιατρός άνοιξε, έξυσε και καθάρισε μέχρι να βρει υγιές οστό, και μου έστειλε το σχετικό στιγμιότυπο...

Μιας και είχε ανοίξει το πόδι σαν μπανάνα, να μη φτιάξει και την αρθρίτιδα στην αστραγαλοπτερνική; Εδώ μπαίνουν οι βελόνες κίρσνερ...

Ξεκινά η μετεγχειρητική περίοδος, αρχίζω να σηκώνομαι με το "Π", με κατεβάζουν η κόρη μου και οι φίλοι μου βόλτα με το καροτσάκι - τα παιδιά μου και οι φίλοι μου ήταν δίπλα μου σε όλη αυτή την περιπέτεια - και συνεχίζεται η ενδοφλέβια χορήγηση αντιβίωσης. Επειδή οι φλέβες εδώ και πολλές μέρες "σπάνε" - δυο και τρεις προσπάθειες κάθε φορά οι νοσηλευτές μέχρι να μπει ο καινούργιος φλεβοκαθετήρας, μέτρησα 23 αλλαγές "πεταλούδας" σε όλη τη διάρκεια της νοσηλείας μου από 23 Αυγούστου μέχρι 8 Οκτωβρίου -  τοποθετείται PICC line. Χορηγείται άλλη μια δόση Xydalba. 

PICC line στο δεξί χέρι: η διαδικασία τοποθέτησης στο αγγειολογικό του Λαϊκού ήταν ό,τι πιο "Grey's Anatomy" έχω ζήσει ποτέ :)

Οι δείκτες στο αίμα πηγαίνουν καλά, αρχίζουν οι γιατροί να συζητούν για εξιτήριο και βγαίνω στις 8/10, έχοντας κλείσει συνολικά 24 + 23 = 47 μέρες νοσηλείας σε δύο διαφορετικά νοσοκομεία. Παραμένω μια ακόμη εβδομάδα στην Αθήνα για άλλες υποθέσεις (γνωριμία με ψυχολόγους, ιατρικά ραντεβού του παιδιού που είχε ανέβει στην Αθήνα για αυτό το λόγο) και τελικό έλεγχο στα εξωτερικά ιατρεία του Λαϊκού - οδηγίες αποθεραπείας στις 14/10. (να ευχαριστήσω και από εδώ το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό του Λαϊκού για την επιστημονική αρτιότητα και την άμεση ανταπόκριση σε οτιδήποτε χρειάστηκα καθόλη τη διάρκεια της νοσηλείας μου). Αναχωρώ για Κεφαλονιά μαζί με το παιδί στις 16/10, με καροτσάκι και ειδική φροντίδα της αεροπορικής στην επιβίβαση/αποβίβαση. 

 

H θέα από το σπίτι της αγαπημένης φίλης που με φιλοξένησε από 8 - 16/10

...

Το μοναδικό Π στον κόσμο με δύο ποτηροθήκες, δύο άγκιστρα, τσάντα και... κόρνα (ευγενική προσφορά του καλού φίλου Μάνου, επειδή ποτέ δεν χάνουμε το χιούμορ μας :-)

Εικόνα του ποδιού μετά την τελευταία αλλαγή στην Αθήνα στις 14/10

επιστροφή στην Κεφαλονιά στις 16/10. Η πτήση όπως πάντα απολαυστική, η εξυπηρέτηση των ιδιαίτερων αναγκών μου άψογη

Αποθεραπεία στο σπίτι (Κεφαλονιά) 

Μπαίνω σε σπίτι τριών επιπέδων και αρχίζω αμέσως τις δουλειές στο ισόγειο: με το Π, ό,τι μπορούσα έκανα... χλωρίνες στο λουτρό και στην κουζίνα, τακτοποίηση, ανεβαίνω "με τον πισινό" τη σκάλα, συνεχίζω τις δουλειές στον πάνω όροφο χρησιμοποιώντας μια καρέκλα γραφείου για να μετακινούμαι με ευκολία. Βάζω πλυντήρια, απλώνω πλυντήρια, μαθαίνω πώς είναι να βολεύει ένα σπιτικό ένα άτομο με κινητικές αναπηρίες... και οι δικές μου είναι "προσωρινές", δλδ έχω δυσκολίες και υπό Κ.Σ. αλλά τι να πουν τα ΑμΕΑ που προσπαθούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια σε έναν κόσμο που δεν υπολογίζει τις ανάγκες τους;;; (θέμα άλλης ανάρτησης αυτό, προσεχώς). Παράλληλα χαλάει το πλυντήριο πιάτων και αναγκάζομαι να πλένω τα πιάτα "κουτσό". Όμως κάθε μέρα υπάρχει μαγειρεμένο φαγητό και η υγιεινή στους κρίσιμους χώρους "κουζίνα - μπάνιο" είναι άψογη. Φέρνω γυναίκα για να σκουπίσει και σφουγγαρίσει και να κάνει τις άλλες δουλειές που εκ των πραγμάτων εγώ δεν μπορούσα. Παραγγέλνω πλυντήριο πιάτων και άλλες δυο συσκευές που χάλασαν (σιγά μη με ξεχνούσε ο νόμος του Μέρφι 😂) και δουλεύω με λίστες (σε παλιά ψηφοδέλτια, πρακτικότατα λόγω του μήκους όταν έχεις πολλά να κάνεις 😏) και μέσα σε ένα μήνα έχω φέρει το σπίτι στα μέτρα οργάνωσης και καθαριότητας που θέλω. Παράλληλα μετακινούμαι με αυτοκίνητο με τη βοήθεια αγαπημένων, πρόθυμων συγγενών και φίλων για τις απαραίτητες "αλλαγές" στο πόδι, ακτινογραφίες, εξετάσεις αίματος κλπ. 

 

Μαγειρική και δουλειές στην κουζίνα με τον αρχικό νάρθηκα... με συχνά διαλείμματα - βολικό το Π και ως "κουμπιστήρι" για το πόδι! - γιατί όλο το βάρος έπεφτε στο δεξί πόδι, κουραστικό και οδυνηρό συνάμα

     

 

 

 

 

Σταδιακά αφαιρούνται τα ράμματα... εδώ το πόδι μετά την αφαίρεση των πρώτων 5. Αποφασίστηκε να καθυστερήσουμε την αφαίρεση των υπόλοιπων τριών γιατί υπήρχαν ακόμα "τάσεις" λόγω του οιδήματος. 

 

Εξέλιξη

Μπήκα στο σπίτι στις 16/10 με καροτσάκι... κυκλοφορούσα στον κάτω όροφο με το Π και στον πάνω όροφο με καρέκλα και πατερίτσες... γύρω στη 1/11 αρχίζω να χρησιμοποιώ το ειδικό παπούτσι-νάρθηκα αποφόρτισης φτέρνας που πρότεινε ο εδώ ορθοπαιδικός και ενέκρινε η χειρουργός στην Αθήνα. Το παπούτσι αυτό βελτιώνει κατά πολύ την κινητικότητά μου, μιας και μπορώ να "πατάω" και στα δυο πόδια χωρίς να φορτίζω την περιοχή που δεν πρέπει. Πλέον μπορώ να ανέβω τη σκάλα με τα πόδια, με τη βοήθεια πάντα πατερίτσας για να μη δημιουργούνται φορτίσεις στο πάσχον πόδι. Μπορώ να κάνω βήματα, μερικές φορές χωρίς βοήθεια της πατερίτσας, όμως προσπαθώ να μην ξεθαρρεύω πολύ γιατί 2-3 φορές παραλίγο να πέσω (δεν το έχω πει σε κανέναν και θα με μαλώσουν αν το διαβάσουν αυτό όσοι με νοιάζονται). Με προσοχή ανέβηκα μια φορά και στον πάνω-πάνω όροφο για να ελέγξω την κατάσταση και να πάρω τα χειμωνιάτικα παπλώματα να τα προωθήσω για πλύσιμο στο καθαριστήριο. 

 

 

Αμίμητο στυλ 😂 (η μόνη σαγιονάρα που 

έχω αυτή τη στιγμή στο ύψος της πλατφόρμας του νάρθηκα)

 

Είμαστε τώρα ένα μήνα μετά, 15/11... οι ακτινογραφίες δείχνουν ότι η αρθρόδεση έχει κολλήσει και οι εξετάσεις αίματος δείχνουν ότι οι φλεγμονές είναι σε ύφεση. Σύντομα θα αφαιρεθούν οι βελόνες, ωστόσο θα πρέπει να χρησιμοποιώ για ένα διάστημα ακόμα το ειδικό παπούτσι. Η περιπέτεια οδεύει προς το τέλος της... έτσι λέω, γιατί η οστεομυελίτιδα δεν αντιμετωπίζεται εύκολα. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξυπνήσει ξανά το μικρόβιο και να με οδηγήσει σε νέο κύκλο ταλαιπωρίας... ωστόσο δεν παραπονιέμαι γιατί δεν κινδυνεύει η ζωή μου από ένα πόδι. Όπως έχω πει πολλές φορές, στην ανάγκη πάω για ακρωτηριασμό και τελειώνει η υπόθεση. Ας ήταν στη ζωή οι φίλες που έχω χάσει από καρκίνο, κι ας μην είχα πόδι... 

 Οι ακτινογραφίες άκρου ποδός, F και P

Στην τελευταία αλλαγή - 8/11 - αφαιρέθηκαν και τα 3 εναπομείνοντα ράμματα, χωρίς πόνο και αίμα αυτή τη φορά μιας και το οίδημα έχει υποχωρήσει σημαντικά

 

Μένει να αφαιρεθούν οι βελόνες... σύντομα θα γίνει κι αυτό.

 

Σκέψεις

Εννοείται πως καθόλη τη διάρκεια της περιπέτειας είχα βοήθεια από τα πολύ κοντινά μου πρόσωπα: τα παιδιά μου, οι περισσότεροι συγγενείς μου, οι φίλοι μου ήταν εκεί, είτε για να με βοηθήσουν και να λύσουν πρακτικά προβλήματα, είτε για ψυχική συμπαράσταση, είτε και τα δύο. Τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου και πιστεύω πως κι εγώ στη θέση τους το ίδιο θα έκανα. Επίσης να πω ότι μέσω των social media πήρα αγάπη και νοιάξιμο από ανθρώπους που ήταν μεν φίλοι μου στο Διαδίκτυο, όμως δεν τους γνώριζα διά ζώσης. Κάποιους από αυτούς είχα την ευκαιρία να τους γνωρίσω και λάιβ, μιας και μπήκαν στον κόπο να έρθουν να με επισκεφτούν στο νοσοκομείο. 

Με έχουν συγκινήσει και έχουν γεμίσει την ψυχή μου οι στιγμές που πέρασα μαζί με όλους αυτούς τους ανθρώπους, τα τηλεφωνήματά και τα μηνύματά τους τόσο κατά τη διάρκεια της νοσηλείας, όσο και μετά. Καταλάβαιναν ότι και μετά το εξιτήριο θα είχα - και έχω ακόμα - αμέτρητες δυσκολίες να αντιμετωπίσω και η ενθάρρυνση, το ενδιαφέρον, η καλή τους κουβέντα είναι αυτά που με κρατάνε ακόμα και τώρα που προσπαθώ να επανέλθω στο επίπεδο μαχιμότητας που ήμουν και που θέλω να είμαι.

Όμως...

Με πλήγωσαν βαθύτατα, νιώθω μεγάλη απογοήτευση και πίκρα εξαιτίας ορισμένων ατόμων του πολύ πιο κοντινού μου περιβάλλοντος. Από αυτούς εισέπραξα όχι μόνο αδιαφορία... όχι μόνο άρνηση όταν τους ζήτησα βοήθεια, ενώ εγώ πρόθυμα τους έχω βοηθήσει στο παρελθόν... όχι μόνο ειρωνεία και αχαριστία ενώ είχα βάλει πρόσφατα και για πολλούς μήνες προτεραιότητα την αποκατάσταση της δικής τους υγείας... αλλά κάποιοι από αυτούς με έστησαν στον τοίχο να απολογούμαι που αρρώστησα και ως εκ τούτου τους ξεβόλεψα. Να απολογούμαι που επί χρόνια και με αυταπάρνηση έκανα έναν τεράστιο και καλό αγώνα, που την αξία του την παραδέχονται μεν, αλλά δεν είχαν καμία διάθεση να λειτουργήσουν αναπληρωματικά έστω και για λίγους μήνες (και τώρα δε βλέπουν την ώρα να απαλλαγούν από το βάρος). Ενώ ήξεραν ότι παράλληλα με τα δικά μου θέματα υγείας, αντιμετωπίζω και άλλα θέματα πολύ κοντινού και αγαπημένου προσώπου, το οποίο χρειάζεται την αμέριστη συμπαράσταση και στήριξή μου.

Λυπάμαι πραγματικά που τους ανθρώπους αυτούς θα τους απομακρύνω από τη ζωή μου. Δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί τους. Προφανώς και δεν θέλω το κακό τους! Όμως τους θέλω ΜΑΚΡΙΑ από εμένα. Να είναι καλά, να χαίρονται τις αρχές τους και τις πράξεις τους, όμως δεν συνάδουν σε καμία περίπτωση με τις δικές μου αρχές και άλλη φθορά δεν αντέχω. Αρκετά. 

Αν έχω πλεόνασμα αγάπης στην ψυχή μου, να τη δίνω εκεί που θα πάρω έστω ένα χαμόγελο σε ανταπόδοση. 

Και τα περιμένω τα χαμόγελα αυτά... με χρονικό ορίζοντα τα Χριστούγεννα, ανυπομονώ να βρεθώ μαζί με τα παιδιά μου, την αδελφή μου, τους αγαπημένους φίλους και συγγενείς που φωτίζουν τη ζωή μου. Και καλοδεχούμενος στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι μου είναι ο οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει ανάγκη από ζεστασιά και παρέα. Χαμόγελα και μάτια που λάμπουν από χαρά είναι το μόνο ευχαριστώ που χρειάζομαι... 

Τέλος...

είναι η πρώτη χρονιά εδώ και πάρα πολλά χρόνια που ανυπομονώ να στολίσουμε για Χριστούγεννα! Δεν καταλάβαινα πραγματικά αυτή την τάση των τελευταίων ετών να στολίζει ο κόσμος από αρχές και μέσα Νοέμβρη... μάλιστα ντρέπομαι τώρα που τους έκρινα, απορώντας γιατί βιάζονται τόσο... Έχουμε στερηθεί τόσο τη χαρά, που εντέλει τα φωτάκια και τα χρώματα και τα στολίδια των Χριστουγέννων είναι ζωτική ανάγκη.

Οπότε... στολίστε! Κάντε ό,τι περνάει από το χέρι σας για να γεμίσετε φως και χαρά τη ζωή σας!

Και αν δεν έχετε τη διάθεση, ΜΗ στολίσετε! Αν ΔΕΝ θέλετε, μη νιώθετε τύψεις! Κάντε ό,τι πιστεύετε ότι θα γεμίσει την ψυχή σας με γαλήνη :)

Θα συνεχίσω, ελπίζω σύντομα, με άλλα θέματα που λιμνάζουν και είναι πιστεύω καιρός να βγουν... να είστε καλά.

----------------------------------------------------------------------

*έμαθα από τους λοιμωξιολόγους τόσο στα Γιάννενα όσο και στην Αθήνα ότι μηνιγγίτιδα από acinetobacter baumannii έχει ποσοστό θνητότητας 80%. 

** Σχετικές προγενέστερες αναρτήσεις μου θα βρείτε στην ετικέτα ιατρικά

Προς γονείς: τι πρέπει να γνωρίζετε για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, μέσω τριών πραγματικών ιστοριών από τις Η.Π.Α.

Πρόλογος

Ονομάζομαι Ασημίνα (Μίνα) Θεοφιλάτου και είμαι πρώην εκπαιδευτικός του κλάδου ΠΕ86 (πρώην ΠΕ19) Πληροφορικής, με 13 χρόνια εμπειρίας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και 3 χρόνια στην πρωτοβάθμια. Είμαι και μητέρα δύο κοριτσιών, το μικρότερο εκ των οποίων φοιτά στη δευτεροβάθμια (Β' Γυμνασίου). Κατά τη διάρκεια της θητείας μου πραγματοποίησα πολλές "καινοτόμες δράσεις" με τους μαθητές μου, κυρίως δε με μαθητές "δεύτερης ευκαιρίας" στο Εσπερινό Γυμνάσιο-Λύκειο Αργοστολίου. Ήμουν επίσης δραστήρια σε εκείνες τις περιπτώσεις που οι κυβερνήσεις λάμβαναν ακατανόητες αποφάσεις που δεν συμβάδιζαν με την καινοτομία και εξέλιξη: το 2013 μέσω νόμου καταργήθηκε το μάθημα του Προγραμματισμού Η/Υ (ΑΕΠΠ) από το πρόγραμμα σπουδών του Λυκείου. Μέσω της κινητοποίησής μου σε Ευρώπη και Αμερική, δημοσιεύτηκε άρθρο μου στη Guardian και εκλέχτηκα "Εκπρόσωπος Διεθνούς Κοινότητας" (International Representative) στο Διεθνή Σύλλογο Καθηγητών Πληροφορικής CSTA με έδρα στις Η.Π.Α. Το 2014 επανήλθε το μάθημα και αποκαταστάθηκε εν μέρει η αδικία (αυτό είναι άλλη ιστορία, όχι του παρόντος). 

Η απεργία, η αξιολόγηση και οι χορηγίες

Πολλή κουβέντα γίνεται τις τελευταίες ημέρες για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, ενώ η απεργία που προκήρυξαν οι συνδικαλιστικοί φορείς καταγγέλθηκε από την Υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως και κρίθηκε πρωτόδικα παράνομη και καταχρηστική. Οι φορείς άσκησαν έφεση που ορίστηκε για τις 25/1/2022, η Υπουργός κατέθεσε αντέφεση και εκδικάζονται και οι δύο επειγόντως τη Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2021.

 Πολλοί πολίτες, αρκετοί από τους οποίους γονείς, αναρωτιούνται γιατί αντιδρούν οι εκπαιδευτικοί στο νέο Νόμο. Συγκεκριμένα, άκουσα η ίδια από γονέα την εξής απορία: "γιατί να μην αξιολογείται ο εργαζόμενος, και ο άχρηστος να μην πρέπει να πηγαίνει σπίτι του και πρεπει να τον πληρώνουμε με τους φόρους μας... [δεν καταλαβαίνω] γιατι πρέπει να υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που δεν μπορούν να απολυθούν ακόμα και αν είναι άχρηστοι, ενώ όλοι οι άλλοι που εργάζονται να πρέπει να έχουν το άγχος της απόλυσης, ή στην περίπτωση ελεύθερων επαγγελματιών, το άγχος του να μην βγάζουν αρκετά κάθε μήνα από το επάγγελμα τους. Με ποιο δικαίωμα μια τάξη ανθρώπων έχουν περισσότερα δικαιώματα;;"

 Ας δούμε λίγο τι λέει το επίμαχο σημείο του νόμου:

Στο Ν. 4823/2021 ΦΕΚ 136A/3-8-21, το άρθρο 98 "Αξιοποίηση σχολικών κτιρίων" προβλέπει παραχώρηση σχολικού κτιρίου σε ώρες μη λειτουργίας για εκδηλώσεις και τα τυχον έσοδα περιέρχονται στο ταμείο της σχολικής επιτροπής. Το άρθρο 99 "Χρηματοδότηση σχολικών μονάδων" προβλέπει χρηματοδότηση από επιχορηγήσεις, δωρεές και εκδηλώσεις, ενώ το ποσό περιέρχεται απευθείας στη σχολική επιτροπή και δεν συμψηφίζεται με την κρατική χρηματοδότηση.  Το άρθρο 107 αναφέρει ότι το Σχολικό Συμβούλιο ...συνεργάζεται με τον Σύλλογο Γονέων της σχολικής μονάδας και με τους εκπροσώπους του Δήμου στη σχολική επιτροπή ιδίως στα θέματα που σχετίζονται με την υλικοτεχνική υποδομή της σχολικής μονάδας, τη χρηματοδότηση αυτής από άλλες πηγές, πλην της τακτικής κρατικής επιχορήγησης. Το άρθρο 60 "κριτήρια αξιολόγησης διευθυντών" προβλέπει την μεγαλύτερη βαθμολόγηση (50 μονάδες) για επίλυση διοικητικών, οργανωτικών και λειτουργικών προβλημάτων. Το άρθρο 67 "κριτήρια αξιολόγησης εκπαιδευτικών" αξιολογείται ανάληψη πρωτοβουλιών για τη βελτίωση της λειτουργίας της σχολικής μονάδας, η ικανότητα επίλυσης προβλημάτων, η ενεργός συμμετοχή στην οργάνωση της σχολικής μονάδας κ.ο.κ.

Με λίγα λόγια, το σχολείο μπαίνει στη λογική της επιχειρηματικής μονάδας και πλέον αναζητά χορηγούς, ενώ θα πριμοδοτούνται οι διευθυντές - "καλοί μάνατζερ" και οι εκπαιδευτικοί - "πιο χρήσιμοι υπάλληλοι" (most valuable employee, σύνηθης τακτική στις πολυεθνικές).

Πιθανότατα κάποιοι γονείς θα αναρωτούνται "και ποιό το κακό με αυτό;". Σε ΑΥΤΟ ακριβώς το σημείο θέλω να σταθώ, μεταφέροντας τρεις προσωπικές εμπειρίες από τη χώρα που πρώτη εφάρμοσε πολιτικές ιδιωτικού τομέα στη δημόσια παιδεία*. Η χώρα αυτή δεν είναι άλλη από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. 

Ιστορία 1: η προώθηση εμπορικών προϊόντων εκπαίδευσης

Αρχές Μαΐου 2014 έμαθα με μεγάλη μου χαρά ότι έχω εκλεγεί στο Διοικητικό Συμβούλιο του CSTA και ότι τον Ιούλιο με περιμένουν στο Σικάγο για τη συνεδρίαση του ΔΣ και το ετήσιο συνέδριο του Συλλόγου. Τέλη Μαΐου λαμβάνω μήνυμα από - άγνωστο σε μένα, και κατά δήλωσή του - εξωτερικό συνεργάτη του Υπουργείου Παιδείας. Ξαφνιάστηκα, μη μπορώντας να καταλάβω τι ήθελε από μένα. Στη συνέχεια της επικοινωνίας μας αντιλήφθηκα ότι το αντικείμενο του είναι η δημιουργία εκπαιδευτικού λογισμικού και "ολοκληρωμένων λύσεων ICT", τα οποία διέθετε σε φορείς εκπαίδευσης της Ελλάδας και του εξωτερικού. Του εξέφρασα ευγενικά την πεποίθησή μου πως στο δημόσιο σχολείο αρμόζει η χρήση προϊόντων ανοικτού κώδικα ή δωρεάν εκδόσεων των εμπορικά διαθέσιμων λογισμικών και ότι πολύ ευχαρίστως θα συζητούσα μαζί του πάνω σε αυτή τη βάση. Δεν μου απάντησε ποτέ. Όταν πήγα ωστόσο στο συνέδριο, διαπίστωσα πως "κακώς" εξεπλάγην: στην κεντρική αίθουσα υπήρχε διαμορφωμένος χώρος όπου πλειάδα εταιριών παρουσίαζε τα προϊόντα της στους συναδέλφους καθηγητές πληροφορικής των ΗΠΑ, ενώ μοίραζαν διαφημιστικά δώρα και ειδικά προνόμια για τους εκπαιδευτικούς που θα έπειθαν τους διευθυντές των σχολείων τους ή τους διευθυντές περιφερειακής εκπαίδευσης να αγοράσουν τα προϊόντα τους.

Άποψη της εναρκτήριας συνεδρίασης του συνεδρίου το 2015 στο Τέξας των Η.Π.Α. Στο πίσω μέρος της αίθουσας είχε διαμορφωθεί ο εκθεσιακός χώρος για τους εμπορικούς συνεργάτες.

Ιστορία 2: η τύχη των σχολείων δεύτερης, τρίτης κ.ο.κ. διαλογής

Το συνέδριο CSTA του 2015 διεξήχθη στο Τέξας. Σε μια από τις συνεδρίες όπου με είχαν ορίσει "proctor", έζησα το εξής σκηνικό: αίθουσα χωρητικότητας πάνω από 200 ατόμων είχε κοινό μόλις... 9 συνέδρους. Στο πάνελ ήταν εκπαιδευτικοί πληροφορικής από μειονοτικά σχολεία ιθαγενών ("Ινδιάνων") της Αμερικής στην πολιτεία New Mexico. Με πάθος και δημιουργικότητα πάλευαν να δώσουν εφόδια στα παιδιά αυτά, σε έναν άνισο αγώνα: αρκετά από τα σχολεία στεγάζονται σε πρόχειρες αίθουσες σε καταυλισμούς, με ελάχιστη υλικοτεχνική υποδομή (λίγοι και παλιοί υπολογιστές, αργή και μη σταθερή σύνδεση Internet). Συγκινήθηκα με τον αγώνα τους και ως ελάχιστο φόρο τιμής στο έργο τους έστειλα δύο tweet (δείτε εδώ και εδώ) από το λογαριασμό μου στο Twitter, ενώ στο τέλος της παρουσίασης εξέφρασα το θαυμασμό μου για την εμπνευσμένη δουλειά που κάνουν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Στην επόμενη συνεδρία βρέθηκα σε παρουσίαση ιδιώτη προγραμματιστή που παρουσίαζε δημοφιλές (μη-δωρεάν) λογισμικό για την εκμάθηση προγραμματισμού Η/Υ σε μαθητές δημοτικού και γυμνασίου. Η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη, μάλιστα σε σημείο που πολλοί από τους σύνεδρους δεν είχαν αλλού να καθίσουν από το... πάτωμα. Με διαφορά μισής ώρας, βρέθηκα από το ένα άκρο του "οικοσυστήματος" εκπαίδευσης των ΗΠΑ στο άλλο: από τη μία το σχολείο "δεύτερης κατηγορίας", με καθηγητές με πενιχρά μέσα και μαθητές από κατεξοχήν άπορες οικογένειες (επειδή κανείς δεν ενδιαφέρεται να επιδοτήσει τη δική τους μόρφωση), και από την άλλη τα "προνομιούχα σχολεία" που προμηθεύονται ακριβά λογισμικά τα οποία θα "τρέξουν" σε εργαστήρια πληροφορικής τελευταίας τεχνολογίας (με καθηγητές και εμπορικούς αντιπρόσωπους να κλείνουν - με το αζημίωτο - συμβόλαια συνεργασίας)

Ιστορία 3: η κερδοφορία των πολυεθνικών ως κριτήριο για το σχεδιασμό προγραμμάτων εκπαίδευσης

Το 2017 είχα ολοκληρώσει τη θητεία μου στο ΔΣ του Συλλόγου CSTA, ωστόσο διατηρούσα επαφή με τους - εξαίρετους, αν αφήσουμε στην άκρη την εξοικείωσή τους με την παιδεία ως "εμπόρευμα" - συναδέλφους καθηγητές πληροφορικής που γνώρισα στις ΗΠΑ. Τον Αύγουστο έλαβα ένα μέιλ, στο οποίο η αρχισυντάκτρια της τριμηνιαίας έντυπης εφημερίδας του Συλλόγου ζητούσε να της στείλω μια περίληψη πρόσφατου άρθρου "μου" για δημοσίευση στο επόμενο τεύχος. Δεν θυμόμουν να είχα γράψει κάποιο άρθρο, ωστόσο άνοιξα το λινκ και διάβασα τον τίτλο: ούτε λίγο ούτε πολύ, έλεγε ότι "η ελλειμματική επιμόρφωση εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης επιφέρει κόστος στις μεγάλες εταιρίες". Σαφέστατα δεν ήταν δικό μου, και το μπέρδεμα ήταν το εξής: μη-εξοικειωμένη η αρχισυντάκτρια με τα ελληνικά ονόματα, έστειλε κατά λάθος σε μένα το μέιλ ενώ απευθυνόταν στην πραγματική συντάκτρια του άρθρου, της οποίας το όνομα για έναν ξένο ίσως έμοιαζε με το δικό μου. Μιας όμως και ήλθε στην αντίληψή μου, το διάβασα το άρθρο. Μιλούσε για τους CEO και τα talent pools και πόσα χρήματα δαπανούν οι επιχειρήσεις για να επιμορφώσουν το προσωπικό τους, ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να γλιτώσουν τα έξοδα αυτά αν οι εκπαιδευτικοί επένδυαν στην επιμόρφωσή τους με στόχο να προσφέρουν στους μαθητές γνώσεις και δεξιότητες επιθυμητές στον επιχειρηματικό κόσμο. Το μακροσκελές άρθρο έδινε αριθμητικά στοιχεία σε δολλάρια ανά κεφάλι για τις οικονομίες κλίμακος που θα πετύχαιναν οι εταιρίες, αν τα σχολεία προσάρμοζαν το πρόγραμμα σπουδών στις δικές τους ανάγκες. Δεν πίστευα στα μάτια μου! Το να λαμβάνει υπόψη του το εκπαιδευτικό σύστημα τις ανάγκες της αγοράς είναι βεβαίως ρεαλιστικό, μιας και οι τωρινοί μαθητές είναι οι αυριανοί υποψήφιοι της αγοράς εργασίας. Όμως το να σχεδιάζεις το σύστημα εκπαίδευσης ώστε να αυξάνει την κερδοφορία των μεγάλων εταιριών και των πολυεθνικών επειδή γλιτώνουν περιττά έξοδα επιμόρφωσης, ξεφεύγει από κάθε έννοια λογικής και ηθικής και μετατρέπει την παιδεία σε εμπορικό προϊόν προσαρμόσιμο αποκλειστικά στις επιταγές της αγοράς, αποκόπτοντας την από το θεμελιώδη ρόλο που παίζει στην εγκυκλοπαιδική μόρφωση και ψυχική καλλιέργεια των παιδιών μας.

Όπως δηλώνω στον τίτλο, με το άρθρο αυτό απευθύνομαι στους ΓΟΝΕΙΣ. Και τους ρωτώ: είναι αυτό το σχολείο που θέλετε; Τον εκπαιδευτικό θα τον εκτιμάτε περισσότερο ως πλασιέ εμπορικών εκπαιδευτικών πακέτων; Επιθυμείτε το διαχωρισμό των σχολικών μονάδων σε δύο ταχύτητες, μια για τους προνομιούχους όπου θα υπάρχει μεγάλο ένδιαφέρον για επιδότηση από χορηγούς και ιδιώτες και μια για εκείνα τα σχολεία που είτε επειδή βρίσκονται σε υποβαθμισμένες περιοχές, είτε επειδή είναι μικρά, είτε επειδή φιλοξενούν παιδιά με μειωμένα προνόμια θα αφήνονται κυριολεκτικά στην τύχη τους; Τέλος, συμφωνείτε με τον επανασχεδιασμό των σχολικών προγραμμάτων ώστε να εξυπηρετούν καλύτερα την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων; Αν η απάντησή σας στα παραπάνω ερωτήματα είναι ΝΑΙ, τότε ο νέος νόμος για την παιδεία είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα σας. Αν αυτά που διαβάσατε σας προβλημάτισαν, συζητήστε τις ανησυχίες σας στους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων   και ενώστε τη φωνή σας με τους εκπαιδευτικούς. Η εμπορικοποίηση της παιδείας είναι ο λόγος που αντιδρούν στην αξιολόγηση, και όχι ο φόβος ότι θα κριθούν "τεμπέληδες". Και να γνωρίζετε ότι το σύστημα που προωθεί η κυβέρνηση έχει ήδη αποτύχει στην Ευρώπη: διαβάστε το χαιρετισμό του φορέα National Education Union της Αγγλίας στους δικούς μας φορείς ΔΟΕ, ΕΛΜΕ, ΟΙΕΛΕ και ΠΟΣΕΕΠΕΑ.

Μίνα Θεοφιλάτου

Διπλ. Ηλεκτρολόγος Μηχ/κός και Τεχνολογίας Υπολογιστών Πολυτεχνικής Σχολής Παν/μίου Πατρών

Πρώην καθηγήτρια Πληροφορικής στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση 

Αργοστόλι, Κεφαλονιά

*και απέτυχε παταγωδώς: διαβάστε αυτό εδώ το άρθρο (στα αγγλικά): η συντάκτρια ήταν μία εκ των συμβούλων της κυβέρνησης Bush για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της δεκαετίας του 90 και φανατική υπέρμαχος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, της αξιολόγησης εκπαιδευτικών και σχολικών μονάδων και των συνεχών τεστ σε μαθητές... μέχρι που διαπίστωσε τα αρνητικά αποτελέσματα των μεθόδων αυτών στο επίπεδο μόρφωσης των παιδιών. 

Greek government attempts to cover up a fatal road accident involving a car belonging to MP's security fleet

This post is written as my own personal account of how I found out about the story and how I had to piece the information together from social media and independent news outlets to get the full picture. Which is this: 

 

A car belonging to the security fleet of Dora Bakoyannis - MP and sister of PM Kyriakos Mitsotakis - violated the traffic code to make a sharp left turn on Vasilissis Sofias Ave. in Athens in order to enter the garage of the Greek Parliament building. A motorcyclist was legally driving in the opposite direction and could not avoid collision with the car. The motorcyclist was seriously injured. The police officers on guard shooed away an eyewitness and ordered the security bar to open for the car to enter the garage. Later the same day - 12 March - Dora Bakoyannis went for a walk in Zappeio park with her family, with photos posted to a lifestyle news site named "Ladylike". Footage of the scene of the accident was not broadcast on mainstream media, but went viral on Twitter. The post on Ladylike was later changed to include a sentence  saying that the photos were taken on 27 February and uploaded 12 March. Meanwhile, the 23-year-old motorcyclist was proclaimed clinically dead, with his family distraught and questions unanswered; despite their sorrow, they decide to donate the victim's organs. Not a word from the media or from the government. By 14 March, the accident was trending on Twitter with hashtag #τροχαιοβουλη = "road accident at the Parliament". Seeing that their efforts to evade publicity did not succeed, Dora Bakoyannis posted on Facebook a little over 48 hours after the accident (note: 48 hours is the time period warranting "In flagrante delicto" arrest in Greece) and tweeted a screenshot of her FB post to Twitter. The family pleaded for eyewitnesses to come forward. The mainstream media started reporting briefly on the accident, reverberating the police statements that an investigation has been instigated and justice shall be served. As of Tuesday 16 March the mainstream media have either made very brief mention to the accident, or none at all. Update Friday 19 March: a week later, questions remain unanswered. The victim's organs were donated by his family and some have already been transplanted. The mainstream sites have now reported on the incident, with some channels reporting that the same violation is still being made by police and security vehicles entering the Parliament garage. However absolutely no mention has been made to the progress of the investigation. 

 

Read on for details of the scandalous handling of an innocent victim's death by the "New Democracy" governing party of Greece. 

Background

Greece has been experiencing extreme police brutality over the course of the pandemic. Citizens are outraged and numerous demonstrations have taken place, at which primarily civilians have been injured. When a police officer is injured, the government is quick to make statements on the mainstream TV channels. When the injured are civilians, we often need to turn to social media and independent sites to get the story. The PM recently expressed his dislike for the public's trust of social media in a recent speech in the Parliament.

 The story

On Sunday 14 March at around 12 noon I signed in to Twitter to check the trending hashtags. One of them was #τροχαιοβουλη, indicating that it was about a road accident near the Parliament building in Athens. I hadn't heard a word of the incident on TV so I figured it was very recent. While scrolling down the tweets I was shocked to see links with "a day ago". A couple of seconds later there were links marked "two days ago". It turns out the accident happened Friday 12 March at around noon and it involved a motorcycle and a car belonging to the security fleet of the government, namely to Dora Bakoyannis, New Democracy MP and the PM's sister. The motorcyclist was seriously injured and sent to hospital by ambulance. Next step was to check Bakoyannis's social media accounts, expecting to find a mention of the incident. THERE WAS NONE. 

After scanning through the tweets, I googled "τροχαιο βουλη" and got a few results, however none from the mainstream news sites. One site had posted footage filmed shortly after the accident - while the motorcyclist was still on the pavement - in which an eyewitness was protesting to the police officer on the scene of the accident about why they let the car leave. The officer shooed him away and threatened to fine the eyewitness for not wearing a safety helmet. 

 

I then returned to check Bakoyanni's account again and there it was: a tweet posted over 48 hours after the incident, saying how deeply shattered she was and sending thoughts and prayers to the family. 

 

Screenshot from Dora Bakoyannis Twitter feed: The bottom tweet is dated 12 March and refers to the approval of erection of a new courthouse in the prefecture of Chania, Crete. The top tweet is dated 14 March and mentions that while she was attending a session inside the Parliament there was an accident involving a car of her security guard and a 23-year-old motorcyclist named Iasonas, who was heavily injured. She ends by sending thoughts and prayers to the family and stating that the incident will be investigated and those accountable punished.

 

Three questions probably arise in the reader's mind:

 

1) Why would the government want to attempt a cover-up?

2) After the cover-up failed and the incident went viral, why the 48-hour wait before Dora Bakoyannis made a public statement? 

3) How do we know that she had the calm to go for a walk in a park after her driver caused a serious accident? 

 

And here are the answers: 

 

1) Police brutality

The ruling right-wing "New Democracy" party was elected in July 2019. To be fair, less than a year into their term they were called to face an unprecedented international crisis: the Covid-19 pandemic. Greece was one of the first countries to respond with immediate lockdown: knowing that the public health system could not withstand the pressure of a pandemic, the government set up a panel of experts on infectious diseases and all activities - including schools, retail and restaurants/bars -  were ceased early in March 2020. The first wave of Covid-19 in Greece was hailed as an international success, as the country suffered minor losses compared to the rest of Europe and the world. Meanwhile, no efforts were made by the govt to staff and equip its hospitals for the expected second wave: instead they chose to pour money to the mainstream media, hire cops and upgrade the police fleet. Thus the second wave did not fare well, with hospitals struggling to deal with up to 600 ICU covid-19 patients and 100 deaths a day, in a country of roughly 10 million. Greece has been in lockdown since November 2020, with the public growing restless as cops patrol the streets and fine, harass and assault civilians for minor offenses while politicians systematically violate restrictions. The extent of police brutality has exceeded every sense of rule of law in a supposed republic.* It thus makes sense that the government's declining popularity would not withstand more negative publicity from an accident involving an MP's security guard and so the coverup operation was deployed. And with a fully-equipped police force ready to defend even the most antidemocratic actions, they thought they could pull it off.  If it weren't for the social media which Kyriakos Mitsotakis so despises, the Greek govt would have gotten away with the impossible: the coverup of a fatal - as it soon turned out - road accident in front of the most guarded, patrolled and camera-monitored building in the entire Greek state.

2) In flagrante delicto arrest

 

According to the Greek criminal code, "aftoforo" as it is called in Greek - or "in flagrante delicto" arrest - of an offender is warranted for 48 hours after the offense. There have been many cases where the offender goes into hiding for 48 hours in order precisely to avoid getting arrested. In this case the offense was violation of article 43 of the traffic code (L.

Ν.2696/23.03.1999 ΦΕΚ.57α και αναπροσαρμογή Νόμων Ν.3542/02.03.2007/ΦΕΚ.50Α' & Ν.4530/30.03.2018/ΦΕΚ.59Α') (source ©: www.glavopoulos.gr)

2696/23.03.1999/Government Gazette 57A as amended by L. 3542/02.03/2007/G.G. 50A & L/ 4530/30.03.2018/G.G. 59A),

Ν.2696/23.03.1999 ΦΕΚ.57α και αναπροσαρμογή Νόμων Ν.3542/02.03.2007/ΦΕΚ.50Α' & Ν.4530/30.03.2018/ΦΕΚ.59Α') (source ©: www.glavopoulos.gr)

Νόμος Ν.2696/23.03.1999 ΦΕΚ.57α και αναπροσαρμογή Νόμων Ν.3542/02.03.2007/ΦΕΚ.50Α' & Ν.4530/30.03.2018/ΦΕΚ.59Α') (source ©: www.glavopoulos.gr)

which specifically stipulates that the driver of a vehicle involved in a road accident must stay on the site of the accident and not abandon the victim(s), regardless of whether they have been seriously injured or not. It is thus curious - to say the least - that the driver has yet to come forth, and that Dora Bakoyannis deemed that the appropriate time to issue a statement on social media was half an hour after the 48-hour period had expired. 

 

3) Archived version of website and Instagram post

 

 This is where it gets really interesting: 

 

Ladylike is an online news and lifestyle magazine, addressed primarily at women. On Friday 12 March Ladylike posted photos of MP Dora Bakoyannis, her son Kostas Bakoyannis (mayor of Athens), daughter-in-law Sia Kossoni (reporter on SKAI channel) and their children taking a leisurely walk in Zappeion park, near the Parliament building. Naturally, it is a pleasure to see prominent public figures using the same public parks as the general public, and in that sense there would be nothing wrong with the article. But when the prominent figures lie, it gets really annoying. 

Below is a screenshot of the lead-in to the article, as it was published on 12 March: 

 

 translation: "Generally, Friday is a good day. More so when the weather is good. The Bakoyannis family thus decided to take advantage of the sunny weather on Friday 12 March and make a mini escape to the lovely surroundings of Zappeio park."

Here is a screenshot of the same article as it is today: