Δεν περίμενα ποτέ μετά από όσα έχω ήδη περάσει στη ζωή μου ότι θα χρειαστώ ψυχολόγο... όμως ναι, έχω κάνει 4 συνεδρίες και θα συνεχίσω για όσο με παίρνει οικονομικά. Αφορμή για την ανάρτηση αυτή είναι η άσκηση που μου έβαλε η ψυχολόγος.
Προειδοποίηση: ακολουθούν φωτογραφίες από ανοικτά τραύματα και χειρουργεία. Ο λόγος που τις συμπεριλαμβάνω είναι επειδή ενισχύουν τη χρησιμότητα της ανάρτησης στον τυχόν αναγνώστη που θα την έχει βρει μετά από αναζήτηση με λέξεις-κλειδιά. Δεν είμαι γιατρός και προφανώς αν έχετε παρόμοια θέματα θα απευθυνθείτε στους ειδικευμένους επιστήμονες. Σκοπός μου είναι μόνο να σας δείξω ότι "δεν είστε μόνοι". Για όσους δεν αντέχουν τέτοιες εικόνες, εδώ η ανάρτηση σε σκέτο κείμενο.
 |
| Ο θάλαμος 329 στην Πτέρυγα Θέσεων του ΓΝΑ Λαϊκό |
Ιστορικό
Έχω αναφέρει σε άλλες αναρτήσεις ότι είμαι πολυτραυματίας από το 1999, με αμέτρητα κατάγματα: συμπιεστικά Ο1, Ο4 στη σπονδυλική στήλη, συντριπτικά πτέρνας άμφω, δεξιά ποδοκνημική, πλευρά, περόνη κλπ. Τα σοβαρότερα ήταν της ΣΣ, που αντιμετωπίστηκαν με σπονδυλοδεσία σε δύο μοίρες από Θ10 έως Ο5. Είτε στην εντατική, είτε στο χειρουργείο, κόλλησα ενδονοσοκομειακή λοίμωξη με acinetobacter baumannii η οποία εξελίχθηκε σε μηνιγγίτιδα και είχε ως αποτέλεσμα να πέσω σε κώμα και να εγχειριστώ επειγόντως στον εγκέφαλο για βαλβίδα παροχέτευσης εγκεφαλονωτιαίου υγρού στην περιτοναϊκή κοιλότητα.* Η αντιμετώπιση της μηνιγγίτιδας και του επακόλουθου υδροκέφαλου διήρκεσε ένα μήνα και ως εκ τούτου, τα προγραμματισμένα χειρουργεία για τα κατάγματα στις πτέρνες δεν έγιναν ποτέ. Ωστόσο, επειδή στην αριστερή πτέρνα υπήρχε ανοικτό τραύμα (από το οποίο εξείχαν αρχικώς κόκκαλα, αυτό αντιμετωπίστηκε με νάρθηκα), μπήκαν μικρόβια στον οργανισμό (καλλιέργειες τέλη 1999 klebsiella, pseudomonas, proteus) και το 2002 χρειάστηκε να νοσηλευτώ κατόπιν πόνου που σε μια εβδομάδα εξελίχθηκε σε φλεγμονή. Αντιμετωπίστηκε με τοπικό καθαρισμό (δλδ όχι χειρουργικό) και χωρίς αναισθησία, ένα μήνα ενδοφλέβια αντιβίωση και άλλους δυο μήνες σε χάπια (καλλιέργειες Οκτώβρη 2002 ψευδομονάδα). Έκτοτε ουδέποτε είχα αντιμετωπίσει άλλη φλεγμονή στην ίδια περιοχή. Για είκοσι ολόκληρα χρόνια. Μέχρι το 2022.
Γεγονότα
Αρχές Απριλίου 2022 νιώθω έναν πόνο στην αριστερή φτέρνα: δυο σφαξιές όλες κι όλες. Δεν μου άρεσαν καθόλου, γιατί μου θύμισαν το 2002. Μέσα σε μια εβδομάδα το αριστερό πόδι είχε αναπτύξει "καραμπινάτη μικροβιακή λοίμωξη" σύμφωνα με τα λόγια του ιδιώτη ορθοπαιδικού στον οποίο απευθύνθηκα. Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα για το δικό μου πόδι τη λέξη "οστεομυελίτιδα"**. Ο γιατρός με βάση την καλλιέργεια του 2002 συνταγογράφησε Ciproxin σε χάπια και συνέστησε να επιδιώξω το συντομότερο νοσηλεία για ενδοφλέβια χορήγηση καθώς και χειρουργικό καθαρισμό. Ωστόσο επειδή στην οικογένεια υπάρχουν ασθενείς με ανάγκες αυξημένης φροντίδας τους οποίους για λόγους που δεν είναι του παρόντος φρόντιζα αποκλειστικά μόνη μου, σύντομα απέκλεισα το ενδεχόμενο να φύγω για να φροντίσω τη δική μου υγεία και προτίμησα να ακολουθήσω το πρωτόκολλο "τουλάχιστον τρεις μήνες αντιβιοτικά από στόματος" χωρίς το σκέλος "χειρουργικός καθαρισμός". Μέχρι μέσα Ιουλίου λοιπόν έπαιρνα Ciproxin σε χάπια δύο φορές την ημέρα, με τις γνωστές παρενέργειες του αντιβιοτικού αυτού (γαστρεντερικό και μυκητιάσεις) ενώ παράλληλα το πόδι έκανε φλεγμονές, ενίοτε με αποστήματα, και εγώ ήμουν κυριολεκτικά στο πόδι από 10 μέχρι 15 ώρες την ημέρα για να φροντίσω υγιείς και ασθενείς (μαγείρεμα, πλυντήρια, γενική καθαριότητα - λογαριασμοί κλπ - ειδική φροντίδα ατόμου με ανοξική εγκεφαλοπάθεια, ποσοστό αναπηρίας 85% κατά ΚΕΠΑ και συμπτώματα ακράτειας και διαταραχής συμπεριφοράς - ειδική φροντίδα ατόμου με εξωτερική οστεοσύνθεση ιλιζάροφ και ποσοστό αναπηρίας 67% κατά ΚΕΠΑ). Να σημειώσω εδώ ότι τα έκανα όλα αυτά ενώ ήδη από το 2019 είχα πιστοποιηθεί η ίδια με 67% αναπηρία κατά ΚΕΠΑ. Φίλοι και γνωστοί με παραινούσαν να κοιτάξω τη δική μου υγεία, ενώ εγώ - με το αίσθημα καθήκοντος που με διακρίνει τις τελευταίες δυο δεκαετίες, πληρώνοντας τα λάθη του παρελθόντος με αυτοθυσία για το συνάνθρωπο - δεν έδινα σημασία και έλεγα "όσο αντέξω".
Ε, δεν άντεξα.
 |
| Απρίλιος 2022: Έχει ήδη σκάσει ένα απόστημα και ετοιμάζεται δεύτερο... |
Αρχές Αυγούστου 2022, εκεί που είχε ηρεμήσει κάπως το πόδι, ξανανιώθω δυο σφαξιές. Πλέον το γνωρίζω το pattern: σε μια εβδομάδα είχα λοίμωξη χειρότερη από του Απριλίου. Ήταν Αύγουστος, είχα φιλοξενούμενους, ενώ παράλληλα πολλοί γιατροί λείπουν σε άδεια... πού να τρέχω... ξεκινάω πάλι τα χάπια Ciproxin και αρχίζω να σκέφτομαι για το πού και πότε θα κατευθυνθώ για νοσηλεία. Παράλληλα "τρέχει" σοβαρή ουρολοίμωξη στο άτομο με 85%, συνεννοήσεις με γιατρούς, εξετάσεις, φάρμακα, ξανά εξετάσεις κλπ...
 |
| Αύγουστος 2022: από αρχές Απριλίου πήρα αντιβίωση σταδιακά μειούμενη από 2000mg ->1500mg->1000mg/ημέρα καθώς "βελτιωνόταν" η κατάσταση του ποδιού. Στους δυόμιση μήνες μετά, κατά τα μέσα Ιουλίου δλδ, σταματάω τα αντιβιοτικά. Τρεις εβδομάδες μετά, αρχές Αυγούστου, το πόδι βρισκόταν πάλι σε αυτή την κατάσταση... |
ΠΓΝΙ
Κατόπιν έρευνας, σκέψης και συνεννοήσεων αποφασίζω να φύγω για Γιάννενα και στις 23/8 βρίσκομαι στο ορθοπαιδικό τμήμα του ΠΓΝΙ. Εξετάσεις (ακτινογραφίες - σπινθηρογράφημα - MRI), τοπικός καθαρισμός και καλλιέργειες (οι λήψεις με το στυλεό κλασικά χωρίς αναισθησία, το έχω συνηθίσει πια αυτό), ενδοφλέβια αντιβίωση (Ciproxin ανά 12ωρο και Dalacin ανά 8ωρο αφότου οι καλλιέργειες έδειξαν σταφυλόκοκκο), στις 2/9 μπαίνω για χειρουργικό καθαρισμό (με γενική αναισθησία). Μετά από περίπου 10 μέρες, εκεί που νόμιζα ότι είχε λυθεί το πρόβλημα και όδευα προς το εξιτήριο, ξανά οι σφαξιές στο πόδι και την άλλη μέρα φλεγμονή, απόστημα και συρίγγια. Ένιωσα σαν να είμαι ξανά στο σημείο μηδέν, ωστόσο δεν είχα (και δεν έχω!) παράπονο από τη φροντίδα που έλαβα στο ΠΓΝΙ: εξαιρετικοί όλοι, όλο το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό να δείχνει αμέριστο ενδιαφέρον και άψογη φροντίδα (και τους ευχαριστώ ξανά όλους και από εδώ). Έλαβα και μια ενδοφλέβια έγχυση Xydalba για το σταφυλόκοκκο που είχε προκύψει από τις καλλιέργειες των λήψεων του χειρουργείου. Με το εξιτήριο, στις 15/9, είμαι σε νέο δίλημμα: να πάω σπίτι; Μα το πόδι φλεγμαίνει ξανά... και αν επιδεινωθεί; Τι θα κάνω; Και οι υπόλοιποι, τι θα γίνουν;  | ||
| Εικόνα του ποδιού στο σημείο του πρώτου χειρουργικού καθαρισμού (ΠΓΝΙ, 2/9) | |
 |
| Η εικόνα του ποδιού στις 15/9, ημέρα που πήρα εξιτήριο από το ΠΓΝΙ |
 |
| Έξτρα "μπόνους" από τη διαμονή μου στα Γιάννενα: εκτός από τις φίλες Ρούλα και Ελένη με τις οποία δεν θα χαθούμε, είχα την ευκαιρία να "πετάξω" πάνω από την οροσειρά της Πίνδου... |
Αποφασίζω να δώσω προτεραιότητα στη δική μου υγεία, με την απλή λογική: "αν δεν γίνω ΕΓΩ καλά, ποια ακριβώς είναι η χρησιμότητά μου στους άλλους που με έχουν ανάγκη;;;" Φεύγω αεροπορικώς από Γιάννενα για Αθήνα και κατευθύνομαι στο Λαϊκό, όπου έχει επιστρέψει από άδεια η εξαιρετική γιατρός και φίλη Α. Δράκου.
ΓΝΑ Λαϊκό
Στις 16/9 μπαίνω στο ορθοπαιδικό τμήμα του Λαϊκού. Με εντολή της γιατρού διακόπηκαν οι αντιβιώσεις μήπως εμφανιστεί επιτέλους και το άλλο μικρόβιο, γιατί ψευδομονάδα ή κάποιο άλλο μικρόβιο εκτός του σταφυλόκοκκου δεν είχε επιβεβαιωθεί, αν και υπήρχαν σοβαρές υποψίες λόγω των συνεχών φλεγμονών. Γίνεται και αξονική τομογραφία (η μόνη εξέταση που έλειπε από το φάκελό μου). Εκτός των οστικών φλεγμονών, η τελευταία εξέταση, όπως και οι εξετάσεις από τα Γιάννενα, έδειξαν σοβαρές αρθρίτιδες σε όλες σχεδόν τις αρθρώσεις του ποδιού. Αποφασίζεται εκ νέου χειρουργικός καθαρισμός και στις 27/9 μπαίνω στο χειρουργείο κλαίγοντας... όχι επειδή φοβόμουν την εγχείρηση. Στις 26/9 έφυγε από τη ζωή αγαπημένη συμφοιτήτρια, κουμπάρα και φίλη επί 38 χρόνια.
Γίνεται το χειρουργείο - διάρκειας 3 ωρών - και βγαίνοντας έχω αρθρόδεση αστραγαλοπτερνικής με δυο βελόνες Κίρσνερ να προεξέχουν στη φτέρνα, 8 ράμματα κάτω από τον αστράγαλο και όλα αυτά μέσα σε νάρθηκα, με ρητή απαγόρευση φόρτισης του ποδιού για τρεις μήνες. Μετά το πρώτο 24ωρο που δεν πονούσα, προφανώς επειδή η νάρκωση με κρατούσε, ξεκινούν αφόρητοι μετεγχειρητικοί πόνοι... εγώ, ένα ράκος από πένθος, ούτε που σκέφτηκα να ζητήσω παυσίπονες ενέσεις. Περνάω μια εβδομάδα πάρα πολύ δύσκολη, με πόνο αφόρητο σωματικό και ψυχικό, με πάνες ακράτειας γιατί δεν μπορούσα να σηκωθώ τη νύχτα, οι μόνες στιγμές γαλήνης ήταν υπό την επίδραση του οπιοειδούς Tramal που μου χορηγήθηκε τακτικά μετά την τρίτη άυπνη νύχτα όταν επιτέλους ζήτησα βοήθεια. Με την απώλεια της αγαπημένης μου κουμπαρας κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος όλος ο αγώνας που είχα κάνει επί δυο δεκαετίες για να απωθήσω το πένθος από τις προηγούμενες απώλειες - προσωπικότητα αδελφής, αδελφός, μάνα, πατέρας - ανά πενταετία από ένας. Και μου το είχαν πει εδώ και χρόνια οι γιατροί, ότι δεν θα μου βγει σε καλό όλη αυτή η απώθηση... όμως το να πενθήσω και να θρηνήσω τους ανθρώπους μου από το 2005 και μετά ήταν πολυτέλεια, μιας και πάντα, ΠΑΝΤΑ προτεραιότητα είχε η φροντίδα της αδελφής μου. Έφευγαν ένας ένας, μέχρι που το 2020 έμεινα μόνη μου... και έκανα "πατριωτικά" ό,τι έκανε και ο προηγούμενος: κατάπινε τον πόνο και προχωρούσε γιατί είχαμε άνθρωπο με 85% αναπηρία από εγκεφαλική βλάβη και έπρεπε ο άνθρωπος αυτός να είναι καθαρός, φροντισμένος και όσο γίνεται χαρούμενος.
 |
| Η γιατρός άνοιξε, έξυσε και καθάρισε μέχρι να βρει υγιές οστό, και μου έστειλε το σχετικό στιγμιότυπο... |
 |
| Μιας και είχε ανοίξει το πόδι σαν μπανάνα, να μη φτιάξει και την αρθρίτιδα στην αστραγαλοπτερνική; Εδώ μπαίνουν οι βελόνες κίρσνερ... |
Ξεκινά η μετεγχειρητική περίοδος, αρχίζω να σηκώνομαι με το "Π", με κατεβάζουν η κόρη μου και οι φίλοι μου βόλτα με το καροτσάκι - τα παιδιά μου και οι φίλοι μου ήταν δίπλα μου σε όλη αυτή την περιπέτεια - και συνεχίζεται η ενδοφλέβια χορήγηση αντιβίωσης. Επειδή οι φλέβες εδώ και πολλές μέρες "σπάνε" - δυο και τρεις προσπάθειες κάθε φορά οι νοσηλευτές μέχρι να μπει ο καινούργιος φλεβοκαθετήρας, μέτρησα 23 αλλαγές "πεταλούδας" σε όλη τη διάρκεια της νοσηλείας μου από 23 Αυγούστου μέχρι 8 Οκτωβρίου - τοποθετείται PICC line. Χορηγείται άλλη μια δόση Xydalba.
| PICC line στο δεξί χέρι: η διαδικασία τοποθέτησης στο αγγειολογικό του Λαϊκού ήταν ό,τι πιο "Grey's Anatomy" έχω ζήσει ποτέ :) |
Οι δείκτες στο αίμα πηγαίνουν καλά, αρχίζουν οι γιατροί να συζητούν για εξιτήριο και βγαίνω στις 8/10, έχοντας κλείσει συνολικά 24 + 23 = 47 μέρες νοσηλείας σε δύο διαφορετικά νοσοκομεία. Παραμένω μια ακόμη εβδομάδα στην Αθήνα για άλλες υποθέσεις (γνωριμία με ψυχολόγους, ιατρικά ραντεβού του παιδιού που είχε ανέβει στην Αθήνα για αυτό το λόγο) και τελικό έλεγχο στα εξωτερικά ιατρεία του Λαϊκού - οδηγίες αποθεραπείας στις 14/10. (να ευχαριστήσω και από εδώ το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό του Λαϊκού για την επιστημονική αρτιότητα και την άμεση ανταπόκριση σε οτιδήποτε χρειάστηκα καθόλη τη διάρκεια της νοσηλείας μου). Αναχωρώ για Κεφαλονιά μαζί με το παιδί στις 16/10, με καροτσάκι και ειδική φροντίδα της αεροπορικής στην επιβίβαση/αποβίβαση.
 | ||||||||||
| H θέα από το σπίτι της αγαπημένης φίλης που με φιλοξένησε από 8 - 16/10 | ... |
 |
| Το μοναδικό Π στον κόσμο με δύο ποτηροθήκες, δύο άγκιστρα, τσάντα και... κόρνα (ευγενική προσφορά του καλού φίλου Μάνου, επειδή ποτέ δεν χάνουμε το χιούμορ μας :-) |
 | ||||||
| Εικόνα του ποδιού μετά την τελευταία αλλαγή στην Αθήνα στις 14/10 |
 |
| επιστροφή στην Κεφαλονιά στις 16/10. Η πτήση όπως πάντα απολαυστική, η εξυπηρέτηση των ιδιαίτερων αναγκών μου άψογη |
Αποθεραπεία στο σπίτι (Κεφαλονιά)
Μπαίνω σε σπίτι τριών επιπέδων και αρχίζω αμέσως τις δουλειές στο ισόγειο: με το Π, ό,τι μπορούσα έκανα... χλωρίνες στο λουτρό και στην κουζίνα, τακτοποίηση, ανεβαίνω "με τον πισινό" τη σκάλα, συνεχίζω τις δουλειές στον πάνω όροφο χρησιμοποιώντας μια καρέκλα γραφείου για να μετακινούμαι με ευκολία. Βάζω πλυντήρια, απλώνω πλυντήρια, μαθαίνω πώς είναι να βολεύει ένα σπιτικό ένα άτομο με κινητικές αναπηρίες... και οι δικές μου είναι "προσωρινές", δλδ έχω δυσκολίες και υπό Κ.Σ. αλλά τι να πουν τα ΑμΕΑ που προσπαθούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια σε έναν κόσμο που δεν υπολογίζει τις ανάγκες τους;;; (θέμα άλλης ανάρτησης αυτό, προσεχώς). Παράλληλα χαλάει το πλυντήριο πιάτων και αναγκάζομαι να πλένω τα πιάτα "κουτσό". Όμως κάθε μέρα υπάρχει μαγειρεμένο φαγητό και η υγιεινή στους κρίσιμους χώρους "κουζίνα - μπάνιο" είναι άψογη. Φέρνω γυναίκα για να σκουπίσει και σφουγγαρίσει και να κάνει τις άλλες δουλειές που εκ των πραγμάτων εγώ δεν μπορούσα. Παραγγέλνω πλυντήριο πιάτων και άλλες δυο συσκευές που χάλασαν (σιγά μη με ξεχνούσε ο νόμος του Μέρφι 😂) και δουλεύω με λίστες (σε παλιά ψηφοδέλτια, πρακτικότατα λόγω του μήκους όταν έχεις πολλά να κάνεις 😏) και μέσα σε ένα μήνα έχω φέρει το σπίτι στα μέτρα οργάνωσης και καθαριότητας που θέλω. Παράλληλα μετακινούμαι με αυτοκίνητο με τη βοήθεια αγαπημένων, πρόθυμων συγγενών και φίλων για τις απαραίτητες "αλλαγές" στο πόδι, ακτινογραφίες, εξετάσεις αίματος κλπ.
| Μαγειρική και δουλειές στην κουζίνα με τον αρχικό νάρθηκα... με συχνά διαλείμματα - βολικό το Π και ως "κουμπιστήρι" για το πόδι! - γιατί όλο το βάρος έπεφτε στο δεξί πόδι, κουραστικό και οδυνηρό συνάμα |
Σταδιακά αφαιρούνται τα ράμματα... εδώ το πόδι μετά την αφαίρεση των πρώτων 5. Αποφασίστηκε να καθυστερήσουμε την αφαίρεση των υπόλοιπων τριών γιατί υπήρχαν ακόμα "τάσεις" λόγω του οιδήματος.
Εξέλιξη
Μπήκα στο σπίτι στις 16/10 με καροτσάκι... κυκλοφορούσα στον κάτω όροφο με το Π και στον πάνω όροφο με καρέκλα και πατερίτσες... γύρω στη 1/11 αρχίζω να χρησιμοποιώ το ειδικό παπούτσι-νάρθηκα αποφόρτισης φτέρνας που πρότεινε ο εδώ ορθοπαιδικός και ενέκρινε η χειρουργός στην Αθήνα. Το παπούτσι αυτό βελτιώνει κατά πολύ την κινητικότητά μου, μιας και μπορώ να "πατάω" και στα δυο πόδια χωρίς να φορτίζω την περιοχή που δεν πρέπει. Πλέον μπορώ να ανέβω τη σκάλα με τα πόδια, με τη βοήθεια πάντα πατερίτσας για να μη δημιουργούνται φορτίσεις στο πάσχον πόδι. Μπορώ να κάνω βήματα, μερικές φορές χωρίς βοήθεια της πατερίτσας, όμως προσπαθώ να μην ξεθαρρεύω πολύ γιατί 2-3 φορές παραλίγο να πέσω (δεν το έχω πει σε κανέναν και θα με μαλώσουν αν το διαβάσουν αυτό όσοι με νοιάζονται). Με προσοχή ανέβηκα μια φορά και στον πάνω-πάνω όροφο για να ελέγξω την κατάσταση και να πάρω τα χειμωνιάτικα παπλώματα να τα προωθήσω για πλύσιμο στο καθαριστήριο.
 | ||
| Αμίμητο στυλ 😂 (η μόνη σαγιονάρα που | έχω αυτή τη στιγμή στο ύψος της πλατφόρμας του νάρθηκα) |
Είμαστε τώρα ένα μήνα μετά, 15/11... οι ακτινογραφίες δείχνουν ότι η αρθρόδεση έχει κολλήσει και οι εξετάσεις αίματος δείχνουν ότι οι φλεγμονές είναι σε ύφεση. Σύντομα θα αφαιρεθούν οι βελόνες, ωστόσο θα πρέπει να χρησιμοποιώ για ένα διάστημα ακόμα το ειδικό παπούτσι. Η περιπέτεια οδεύει προς το τέλος της... έτσι λέω, γιατί η οστεομυελίτιδα δεν αντιμετωπίζεται εύκολα. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξυπνήσει ξανά το μικρόβιο και να με οδηγήσει σε νέο κύκλο ταλαιπωρίας... ωστόσο δεν παραπονιέμαι γιατί δεν κινδυνεύει η ζωή μου από ένα πόδι. Όπως έχω πει πολλές φορές, στην ανάγκη πάω για ακρωτηριασμό και τελειώνει η υπόθεση. Ας ήταν στη ζωή οι φίλες που έχω χάσει από καρκίνο, κι ας μην είχα πόδι...
Οι ακτινογραφίες άκρου ποδός, F και P
 |
| Στην τελευταία αλλαγή - 8/11 - αφαιρέθηκαν και τα 3 εναπομείνοντα ράμματα, χωρίς πόνο και αίμα αυτή τη φορά μιας και το οίδημα έχει υποχωρήσει σημαντικά |
Μένει να αφαιρεθούν οι βελόνες... σύντομα θα γίνει κι αυτό.
Σκέψεις
Εννοείται πως καθόλη τη διάρκεια της περιπέτειας είχα βοήθεια από τα πολύ κοντινά μου πρόσωπα: τα παιδιά μου, οι περισσότεροι συγγενείς μου, οι φίλοι μου ήταν εκεί, είτε για να με βοηθήσουν και να λύσουν πρακτικά προβλήματα, είτε για ψυχική συμπαράσταση, είτε και τα δύο. Τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου και πιστεύω πως κι εγώ στη θέση τους το ίδιο θα έκανα. Επίσης να πω ότι μέσω των social media πήρα αγάπη και νοιάξιμο από ανθρώπους που ήταν μεν φίλοι μου στο Διαδίκτυο, όμως δεν τους γνώριζα διά ζώσης. Κάποιους από αυτούς είχα την ευκαιρία να τους γνωρίσω και λάιβ, μιας και μπήκαν στον κόπο να έρθουν να με επισκεφτούν στο νοσοκομείο.
Με έχουν συγκινήσει και έχουν γεμίσει την ψυχή μου οι στιγμές που πέρασα μαζί με όλους αυτούς τους ανθρώπους, τα τηλεφωνήματά και τα μηνύματά τους τόσο κατά τη διάρκεια της νοσηλείας, όσο και μετά. Καταλάβαιναν ότι και μετά το εξιτήριο θα είχα - και έχω ακόμα - αμέτρητες δυσκολίες να αντιμετωπίσω και η ενθάρρυνση, το ενδιαφέρον, η καλή τους κουβέντα είναι αυτά που με κρατάνε ακόμα και τώρα που προσπαθώ να επανέλθω στο επίπεδο μαχιμότητας που ήμουν και που θέλω να είμαι.
Όμως...
Με πλήγωσαν βαθύτατα, νιώθω μεγάλη απογοήτευση και πίκρα εξαιτίας ορισμένων ατόμων του πολύ πιο κοντινού μου περιβάλλοντος. Από αυτούς εισέπραξα όχι μόνο αδιαφορία... όχι μόνο άρνηση όταν τους ζήτησα βοήθεια, ενώ εγώ πρόθυμα τους έχω βοηθήσει στο παρελθόν... όχι μόνο ειρωνεία και αχαριστία ενώ είχα βάλει πρόσφατα και για πολλούς μήνες προτεραιότητα την αποκατάσταση της δικής τους υγείας... αλλά κάποιοι από αυτούς με έστησαν στον τοίχο να απολογούμαι που αρρώστησα και ως εκ τούτου τους ξεβόλεψα. Να απολογούμαι που επί χρόνια και με αυταπάρνηση έκανα έναν τεράστιο και καλό αγώνα, που την αξία του την παραδέχονται μεν, αλλά δεν είχαν καμία διάθεση να λειτουργήσουν αναπληρωματικά έστω και για λίγους μήνες (και τώρα δε βλέπουν την ώρα να απαλλαγούν από το βάρος). Ενώ ήξεραν ότι παράλληλα με τα δικά μου θέματα υγείας, αντιμετωπίζω και άλλα θέματα πολύ κοντινού και αγαπημένου προσώπου, το οποίο χρειάζεται την αμέριστη συμπαράσταση και στήριξή μου.
Λυπάμαι πραγματικά που τους ανθρώπους αυτούς θα τους απομακρύνω από τη ζωή μου. Δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί τους. Προφανώς και δεν θέλω το κακό τους! Όμως τους θέλω ΜΑΚΡΙΑ από εμένα. Να είναι καλά, να χαίρονται τις αρχές τους και τις πράξεις τους, όμως δεν συνάδουν σε καμία περίπτωση με τις δικές μου αρχές και άλλη φθορά δεν αντέχω. Αρκετά.
Αν έχω πλεόνασμα αγάπης στην ψυχή μου, να τη δίνω εκεί που θα πάρω έστω ένα χαμόγελο σε ανταπόδοση.
Και τα περιμένω τα χαμόγελα αυτά... με χρονικό ορίζοντα τα Χριστούγεννα, ανυπομονώ να βρεθώ μαζί με τα παιδιά μου, την αδελφή μου, τους αγαπημένους φίλους και συγγενείς που φωτίζουν τη ζωή μου. Και καλοδεχούμενος στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι μου είναι ο οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει ανάγκη από ζεστασιά και παρέα. Χαμόγελα και μάτια που λάμπουν από χαρά είναι το μόνο ευχαριστώ που χρειάζομαι...
Τέλος...
είναι η πρώτη χρονιά εδώ και πάρα πολλά χρόνια που ανυπομονώ να στολίσουμε για Χριστούγεννα! Δεν καταλάβαινα πραγματικά αυτή την τάση των τελευταίων ετών να στολίζει ο κόσμος από αρχές και μέσα Νοέμβρη... μάλιστα ντρέπομαι τώρα που τους έκρινα, απορώντας γιατί βιάζονται τόσο... Έχουμε στερηθεί τόσο τη χαρά, που εντέλει τα φωτάκια και τα χρώματα και τα στολίδια των Χριστουγέννων είναι ζωτική ανάγκη.
Οπότε... στολίστε! Κάντε ό,τι περνάει από το χέρι σας για να γεμίσετε φως και χαρά τη ζωή σας!
Και αν δεν έχετε τη διάθεση, ΜΗ στολίσετε! Αν ΔΕΝ θέλετε, μη νιώθετε τύψεις! Κάντε ό,τι πιστεύετε ότι θα γεμίσει την ψυχή σας με γαλήνη :)
Θα συνεχίσω, ελπίζω σύντομα, με άλλα θέματα που λιμνάζουν και είναι πιστεύω καιρός να βγουν... να είστε καλά.
----------------------------------------------------------------------
*έμαθα από τους λοιμωξιολόγους τόσο στα Γιάννενα όσο και στην Αθήνα ότι μηνιγγίτιδα από acinetobacter baumannii έχει ποσοστό θνητότητας 80%.
** Σχετικές προγενέστερες αναρτήσεις μου θα βρείτε στην ετικέτα ιατρικά
