Όχι άλλα κροκοδείλια δάκρυα.

Εδώ και μια βδομάδα τις λίγες φορές που βγαίνω στην πόλη για τα απολύτως απαραίτητα (δουλειές, πληρωμές κλπ. υποχρεώσεις), με σταματούν φίλοι και γνωστοί για να μου πουν ότι διάβασαν το κείμενο που ανάρτησα στο blog μου και αναδημοσιεύτηκε στο kefaloniapress και σε άλλα τοπικά Διαδικτυακά μέσα και συγκινήθηκαν. Κι εγώ τους απαντώ ότι δεν έχω καμία αμφιβολία πως το κείμενο τους άγγιξε, όμως δεν είδα καμία αντίδραση από εκείνους στου οποίους απευθυνόταν: τους τοπικούς μας «άρχοντες» και όλους εκείνους που έπαιξαν ρόλο στους «τίτλους τέλους» της Καμπάνας. Η απάντησή τους, αναμενόμενη: "μην περιμένεις τίποτα από αυτούς".

Να όμως ένα θέμα που έπεσε στην αντίληψή μου, και που δεν μπορώ να αφήσω να περάσει ασχολίαστο: πριν λίγο καιρό «έσκασε» στα τοπικά ειδησεογραφικά portal η προκήρυξη διαγωνισμού για την κατασκευή «ολοκληρωμένου πληροφοριακού συστήματος προβολής και ανάδειξης του Πολιτιστικού και Τουριστικού Προϊόντος του Δήμου Κεφαλονιάς με τη χρήση Τεχνολογιών Πληροφορικής και Επικοινωνίας» προϋπολογισμού 300.000€, με υπογραφή του Περιφερειάρχη και χρηματοδότηση από το ταμείο ΕΤΠΑ της Ε.Ε. και εθνικούς πόρους.

Μάλιστα. Εν μέσω κρίσης, κάποιοι εγκέφαλοι του Δήμου μας (και της Περιφέρειας;) «σκάλισαν» στα βαθιά μονοπάτια των Δράσεων – Μέτρων – Έργων κ.ο.κ. της Ε.Ε. προκειμένου να εντοπίσουν το κατάλληλο κονδύλι για να στεγάσουν το όραμά τους για τη δημιουργία μιας φιλόδοξης ηλεκτρονικής πλατφόρμας για την πολιτιστική και τουριστική προβολή του νησιού. Και τα κατάφεραν. Γιατί; Γιατί υπήρχε κίνητρο, βούληση και θέληση για να εκπληρωθεί το «όραμα» αυτό.

Για την Καμπάνα όμως, ουδείς έκανε τον κόπο να ψάξει. Τον έκανα όμως εγώ: με μια πολύ πρόχειρη και γρήγορη αναζήτηση στον επίσημο ιστότοπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, βρήκα κατευθύνσεις: http://ec.europa.eu/culture/eu-funding/culture-and-the-structural-funds_en.htm. Η σελίδα δεν υπάρχει στα ελληνικά, αλλά με λίγα λόγια λέει ότι αν και παλιότερα ο κύριος ρόλος του πολιτισμού ήταν η συνεισφορά του στον τουρισμό, πλέον έχει διαμορφωθεί ένα πολύ ευρύτερο δυναμικό για τον πολιτισμό σε ποικίλους χώρους, ανάμεσα στους οποίους και η κοινωνική ένταξη. Στη σελίδα αυτή δίνονται συγκεκριμένες προτάσεις και προσφέρεται βοήθεια για Διευθυντές Πολιτιστικών Θεμάτων, σε σχέση (και πάλι) με την κοινωνική ένταξη, τη δημιουργία θέσεων εργασίας, την προσέλκυση τουριστών: μήπως όλα αυτά δεν εμπεριέχονται στη λειτουργία του Καφενείου; Μήπως δεν ήταν και χώρος πολιτιστικών εκδηλώσεων, ώστε να μπορεί να ενταχθεί σε ένα τέτοιο πρόγραμμα; Μέσα σε λίγα λεπτά πλοήγησης στον ιστότοπο, και όντας άπειρη στον εντοπισμό και τη σύνταξη προτάσεων για δράσεις Ε.Ε., βρήκα τόσες πιθανές περιπτώσεις εξασφάλισης κονδυλίων. Φανταστείτε τι μπορεί να καταφέρει ένας έμπειρος!

Πείτε μας λοιπόν επιτέλους την αλήθεια: υπάρχει πολιτική βούληση για τη στήριξη του Καφενείου της Καμπάνας, με τη δομή που έχει σήμερα     (εννοώ την απασχόληση των ατόμων που δούλευαν τόσο χρόνια με επιτυχία στο καφενείο); Ή μήπως οι «τίτλοι τέλους» της Καμπάνας προμηνύουν κάτι άλλο, που δεν φαίνεται ακόμη αλλά θα φανεί στο μέλλον;

Σταματήστε επιτέλους τα κροκοδείλια δάκρυα και τις υποκρισίες, και πείτε μας απλά και ξεκάθαρα αν ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΛΗΣΗ. Γιατί όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και ΛΥΣΗ. Κανόνας είναι αυτός στη ζωή, αλλιώς θα σηκώναμε τα χέρια ψηλά με την πρώτη δυσκολία. Και επειδή πιθανότατα γνωρίζετε πως έχω συνηθίσει στα δύσκολα και δεν τα φοβάμαι, σας ενημερώνω πως αν και πάλι αγνοήσετε την έκκληση αυτή, δεν θα τα παρατήσω: θα σας ενοχλήσω ξανά. Και ξανά.

Μίνα Θεοφιλάτου

Υ.Γ.1: Για να προλάβω πιθανές αντιδράσεις, τονίζω εδώ ότι δεν κρίνω τον κύριο ή την κυρία που ασχολήθηκε με την προκήρυξη των 300.000 Ευρώ. Αυτό δεν είναι του παρόντος και τα πιθανά σχόλια θα ταίριαζαν σε άλλη συζήτηση, στην οποία δεν είμαι διατεθιμένη να μπω. Εγώ ρωτώ απλώς για την περίπτωση της Καμπάνας, και γιατί δεν αναζητήθηκε λύση χρηματοδότησης για τη στήριξη των ευαίσθητων αυτών κοινωνικών ομάδων στο πλαίσιο του Καφενείου. Και να τολμήσω να συνδέσω εδώ το θέμα με μια άλλη σπουδαία δομή στο νησί μας, το Ειδικό Εργαστήρι Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης στα Φαρακλάτα. Όσοι ήταν στο θέατρο την Κυριακή 9 Ιουνίου έμειναν άφωνοι με το την ποιότητα της δουλειάς που γίνεται εκεί και το ζήλο που διαπνέει τόσο τους καθηγητές, όσο και τους μαθητές. Γιατί λοιπόν η Καμπάνα όχι μόνο να στηριχτεί αλλά και να εξελιχθεί, ώστε να προσφέρει απασχόληση και στους πρώτους αποφοίτους του ΕΕΕΕΚ;

Υ.Γ.2: Το τονίζω ξανά: δύσκολη η ζωή στο περιθώριο. Η αδελφή μου – και κατά προέκταση η άμεση οικογένειά της και οι 2-3 φίλοι που δεν την εγκατέλειψαν –  το βιώνουν 8 χρόνια. Απ’ότι φαίνεται είναι πλέον αργά για την επανένταξη της Ντόρις (έτσι αποδεικνύεται μέχρι τώρα, μακάρι να κάνω λάθος και να αλλάξει κάτι... εγώ δεν ξέρω πλέον τι άλλο να κάνω για να γίνει κατανοητό αυτό στον κόσμο). ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΨΕΤΕ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΕΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΜΠΑΝΑΣ.  

"The test of a civilization is in the way it cares for its helpless members." Pearl S. Buck. 

(σε ελεύθερη μετάφραση: "Η αξία ενός πολιτισμού φαίνεται στον τρόπο που μεριμνά για τα λιγότερο ευνοημένα μέλη του")

Σημ.: Η εικόνα "Ne krokodilu" είναι δημιουργία του χρήστη "Pikolas" των Wikimedia Commons. 

Με αφορμή το κλείσιμο της Καμπάνας.

Μια από τις ελάχιστες ωφέλιμες και αποτελεσματικές δομές της πόλης μας είναι πια παρελθόν: το Καφενείο της Καμπάνας έκλεισε τις πόρτες του. Τα τραπέζια και οι καρέκλες στην πλατεία Καμπάνας απομακρύνθηκαν. Το αίσθημα που πλημμυρίζει εκείνους που αγάπησαν το χώρο αυτό και τους ανθρώπους του δεν είναι θυμός: είναι ΠΕΝΘΟΣ.

Κροκοδείλια δάκρυα χύθηκαν πολλά. Ο ένας έδειχνε επιδεικτικά με το δάκτυλό του τον άλλον ως υπεύθυνο του εγκλήματος, και μετά όλοι μαζί επιβιβάστηκαν στο επόμενο καράβι, αεροπλάνο ή διαστημόπλοιο για να παρευρεθούν στην επόμενη συνάντηση στο πρόγραμμά τους, με το βλέμμα πάντα στραμμένο στο «συμφέρον του τόπου».

Δεν γράφω όμως για να επαναλάβω τα χιλιοειπωμένα. Παίρνω για πρώτη φορά δημόσια το λόγο για να παραλληλίσω το τέλος της Καμπάνας με ένα άλλο "τέλος" που συντελείται εδώ και 8 σχεδόν χρόνια.

Οι περισσότεροι σαραντάρηδες και άνω που κατοικήσατε στο Αργοστόλι και κυκλοφορούσατε στους δρόμους, θα θυμάστε μια ψηλή, όμορφη κοπέλα με μακριά μαλλιά, ποδήλατο και σακίδιο στην πλάτη, να τρέχει στις εκδηλώσεις της πόλης, στο θέατρο, σε γάμους και βαφτίσια και να φωτογραφίζει. Να ξενυχτάει με τους φίλους της, προσφέροντάς τους συμπαράσταση και βοήθεια στα προβλήματα που αντιμετώπιζαν – οικογενειακά, υγείας, επαγγελματικά – ήταν πάντα εκεί. Με χαμόγελο και αυτοθυσία. Να φροντίζει με την ίδια αγάπη αδέσποτα σκυλιά. Πολλές φορές ήταν αυστηρή: δε μάσαγε τα λόγια της, και αν πίστευε ότι κάτι που έκανες δεν ήταν σωστό, θα στο έλεγε. Δεν χάιδευε αυτιά. Αλλά η αγάπη περίσσευε πάντα, σε όλες της τις ενέργειες.

 Η Θεοδώρα με τη Μελίνα Μερκούρη στα εγκαίνια του Θεάτρου "Κέφαλος" το 1994: φωτογράφισε τις πρώτες εκδηλώσεις του θεάτρου.

Το γέλιο της... Υπάρχει ακόμα.

Τον Αύγουστο του 2005 πήγε να γεννήσει το δεύτερο παιδί της, και όλα πήγαν τραγικά στραβά. Για να μην πολυλογώ, η κοπέλα αυτή – από λάθος των γιατρών – έχει μόνιμη, μη-αναστρέψιμη εγκεφαλική βλάβη. Οι γιατροί ατιμώρητοι βέβαια, αλλά δεν θα σταθώ ούτε σ’αυτό.

Τις πρώτες μέρες του συμβάντος, δεν ξέραμε καν αν θα ζήσει. Το τηλέφωνό μου το φόρτιζα δυο φορές τη μέρα, αφού έπαιρναν συνέχεια οι φίλοι της για να μάθουν τι κάνει, πώς είναι, αν θα ζήσει. Τα κατάφερε: έζησε. Όμως δεν ήταν πια ο άνθρωπος που ξέραμε: δεν είχε τη σπιρτάδα στο βλέμμα, το κοφτερό μυαλό, το δυνατό γέλιο, το αμίμητο χιούμορ, το αγέρωχο περπάτημα. Η εικόνα της ήταν οδυνηρή. Έτσι, άλλοι πιο γρήγορα, άλλοι πιο αργά, οι φίλοι της απομακρύνθηκαν – παρά τις επανειλλημένες εκκλήσεις μου να έρχονται στο σπίτι να τη βλέπουν: ΘΕΛΕΙ παρέα, ΧΑΙΡΕΤΑΙ όταν βλέπει φίλους. Η δικαιολογία; «Στεναχωριέμαι να τη βλέπω έτσι, δεν αντέχω την εικόνα της, δεν μπορώ». Το αποτέλεσμα; Η Ντόρις ζει στο περιθώριο της κοινωνίας.

Και έρχομαι πάλι στο θέμα μας, που είναι το κλείσιμο της Καμπάνας. Όλοι γνωρίζουμε ότι τα άτομα που εργάζονταν στην Καμπάνα ήταν άτομα με «ψυχοδιανοητικά προβλήματα»: τα εισαγωγικά επειδή είναι ένας ξύλινος, πολιτικά-ορθός χαρακτηρισμός, από αυτούς που συνηθίζονται τελευταία όταν κάποιοι θέλουν να ξεχάσουν ότι μιλάνε για ανθρώπους. Ο Γιώργος, ο Κοσμάς, ο Μπάμπης, ο Ανδρέας λοιπόν – γράφω τυχαία τα πρώτα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό – εξασφάλιζαν στην Καμπάνα ένα μεροκάματο που τους επετρεπε να ζουν αξιοπρεπώς. Αλλά ακόμα πιο σημαντικό από το χρηματικό παράγοντα – ΠΑΝΤΑ – είναι ο ανθρώπινος. Τα παιδιά αυτά είχαν απασχόληση, που σημαίνει ότι κάθε μέρα που ξημέρωνε, είχε νόημα και σκοπό: είχαν μια ρουτίνα, είχαν ένα κίνητρο για να αγωνιστούν, πολλές  φορές πέρα από τις δυνάμεις τους. Είχαν επαφή με την κοινωνία, που σημαίνει ότι ήταν ενταγμένοι σ’αυτήν και συμμετείχαν με το δικό τους χαρισματικό τρόπο (ποιος μπορεί να ξεχάσει τη λαχτάρα του Κοσμά να εξυπηρετήσει τους πελάτες, ειδικά όταν ήταν ξένοι, μιας και ήταν ο αγγλομαθής της παρέας!)

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΥΤΑ, ΤΑ ΡΙΞΑΤΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ. Ποιοι τα ρίξατε, ποιους κατηγορώ; Ξέρω, θα αρχίσετε εδώ να λέτε όλοι «να δεν φταίω εγώ, αυτός φταίει» και θα τα βρείτε μετά όλοι μαζί στο αεροπλάνο που λέγαμε.

Αλλά δεν ξέρετε τι σημαίνει ζωή στο περιθώριο, και σας εύχομαι ποτέ να μην το μάθετε. Αν ξέρατε, δεν θα το κάνατε. Θα κάνατε ό,τι περνούσε από το χέρι σας για να αποφευχθεί αυτή η τραγική κατάληξη.

Και πού θα βρούμε τα λεφτά, θα μου πείτε. Να σας πω εγώ πού θα τα βρείτε: από τις ανούσιες πολιτιστικές εκδηλώσεις του στυλ «συναυλία Βίσση» και μάλιστα εν μέσω κρίσης. Από τις ξαπλώστρες που μοσχονοικιάζετε εδώ και 10 χρόνια στο Μακρύ Γιαλό, την κάποτε αγαπημένη μας, ελεύθερη πλαζ. Από τις «πολιτιστικές αποστολές» στην άλλη άκρη του κόσμου, ΕΝ ΜΕΣΩ ΚΡΙΣΗΣ. Θα μπορούσα να προσθέσω πολλά ακόμη: μη νομίσετε ότι είμαστε ηλίθιοι. Χρήματα υπάρχουν για το «φαίνεσθαι», στην ουσία είναι που σκοντάφτει το πράμα...

Επειδή λοιπόν ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ, γράφω για να φωνάξω για το έγκλημα που κάνατε. Αν κάποιοι από σας χάσετε τον ύπνο σας από τις τύψεις, καλύτερα: ίσως είναι η κλωτσιά που χρειάζεστε για να κοιτάξετε επιτέλους την ουσία, και να βάλετε προτεραιότητα ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ. Τον κάθε άνθρωπο, όχι μόνο εκείνους που σας βολεύουν, εκείνους που δεν σας χαλάνε το «ίματζ», εκείνους που δεν σας «πληγώνει» η εικόνα τους. Διορθώστε τα λάθη σας, δεν είναι αργά. Θα σας συγχωρέσουν εκείνοι που περιθωριοποιήσατε για τη μέχρι τώρα αδιαφορία σας, ξέρουν από αγάπη και συγχώρεση. ΚΑΝΤΕ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΞΑΝΑ Η ΚΑΜΠΑΝΑ.

Με εκτίμηση,
Η αδελφή της Θεοδώρας Θεοφιλάτου 
 (ακόμα και τώρα είμαι γνωστή στο Αργοστόλι ως «η αδελφή της Ντόρις»). 

Υ.Γ. Αν μπορούσε, είναι σίγουρο ότι θα σας ζητούσε το ίδιο πράγμα: τη λάτρευε την Καμπάνα. Και αν ήξερα πού είναι το αρχείο της, θα δημοσίευα φωτογραφίες που είχε τραβήξει όταν πρωτοάνοιξε η Καμπάνα: δεν θα είχε καμμία αντίρρηση να μοιραστεί μαζί σας το υπέροχο υλικό από κείνη την εποχή.

Για τα γεγονότα στην Τουρκία: ένα άρθρο που με εκφράζει ΑΠΟΛΥΤΑ.

Εδώ.
Ακριβώς τις ίδιες σκέψεις έχω κάνει τις τελευταίες μέρες... 

This was not accepted for publication on mainstream media: democracy deficit in Greece

Conscription and Suicide in the Land of European Citizens

2013 has been dubbed the "European Year of Citizens". But can a European Citizen turn his head the other way, when the government of an EU member-state is enforcing civil mobilisation orders against teachers merely because they considered going on strike? With unemployment and suicide rates on the rise, Greeks have yet another woe to tackle: the deployment of totalitarian tactics. Here’s a look at the situation today.

Suicide in the cradle of democracy

Suicide memorial photo, April 2012, Syntagma Square (Athens): the bottom poster reads “THE LAMB THEY’RE ROASTING THIS EASTER IS US! WAKE UP! DON’T BE A SHEEP!”

On the morning of 4 April 2012 a shot rings out in the Athens sky: Dimitris Christoulas, a 77-year-old pensioner, put an end to his life with a bullet to his head in the middle of Syntagma (“Constitution”) Square. The note he left compared the then Lucas Papadimos government to the “Tsolakoglou” government that collaborated with the Germans in occupation of Greece during WWII. The suicide was the only such tragic death to make headlines in Greece and all over the world, merely because it occurred in such a central location in broad daylight: many more preceded and followed. Carefully concealed by the government and their media puppets, the suicide rate has risen threefold since 23 April 2010, when the then Prime Minister Georgios Papandreou made a public address to the people of Greece from the isolated island of Kastelorizo in the Aegean Sea. Three years later, the “support mechanism” and its string of memoranda has pulled the citizens of Greece into dark despair. Many have cracked under the pressure to their dignity: no longer capable of supporting themselves and their families, numerous Greeks have performed the modern-day “Zaloggos dance”, reminding us of the incident in the Greek Revolution when the women of Zaloggo preferred to fall from the cliff rather than become the subjects of Turkish occupation. 

The statistics and the politicians

Pensioners, journalists, mothers, fathers, workers, businessmen, University professors… the list is endless.  People who left notes behind to their loved ones and took their own lives, people who could no longer withstand the humiliation and torment to which their own state had led them.

Partial screenshot of suicide list compiled by tweeter @VaskoDeGamata

But what about the politicians’ reaction to such tragic statistics? Needless to say, Greek politicians from left to right deemed it their duty to express remorse at Christoulas’s tragic death. With no haste, they put on their sad faces, grabbed the microphones and spoke meaningless nonsense: none of their words or supposed actions has managed to curtail the constantly rising suicide rate.

“Tweetshot” of Adonis Georgiadis’s callous tweet

Some went even further: Adonis Georgiadis’s 

(MP with the “New Democracy” party) sarcastic remark on Twitter is a characteristic example. The “prolific” tweeter – many wonder if he actually does anything else other than tweet and appear on TV and radio shows – tweeted about suicide on 28 July 2012. In reply to a tweet by @tvxs (“TV Without Frontiers”, a news portal run by reporter Stelios Kouloglou) that reported a new suicide in Israel accounted to the financial crisis, @AdonisGeorgiadi wrote: “A suicide due to the crisis without a Memorandum? But I thought life without a Memorandum was heavenly…” The tweet was received with resent by the Greek people who have been led to despair and even starvation from the ruthless austerity measures attached to the three Memoranda of Understanding that have been signed between the Troika and the Greek government to this date. But then again, civilians have grown accustomed to the state of fear the coalition government of New Democracy, PASOK and Democratic Left is trying to impose on the Greek people, unfortunately with ever-growing success. 

Civil mobilisation order for a hopeless future

How ironic, that the totalitarian predictions of Christoulas would surface one by one less than a year after his death; how ironic also that his death place is also the headquarters of those imposing anti-constitutional measures one by one, in the Greek Parliament building on… Constitution Square. 

The last straw was the civil mobilisation order issued by virtue of a Prime Minister decision and  followed-up by a decision of the Minister of Education and Religious Affairs, Culture and Sport on Saturday 11^th May.

Secondary Education teachers throughout the country are being threatened with relocation or even suspension if they fail to cover the newly-augmented working hours prescribed in a law bill that was recently passed. Practically, this means that on top of the drastic cutbacks to their wages over the past three years - averaging at around 40% of their annual income – teachers now face the possibility of having their lives and families torn apart either from being fired or relocated to anywhere in Greece.

In view of the grim prospect, union meetings were held all over the country and the consensus was to go on strike starting the first day of the National University Entry Exams. The government’s reaction? Starting Monday 13^th May all secondary education teachers – some 88,000 – are being served a civil mobilisation order by their local police forces. The media did its part in shaping the public’s negative sentiments by interviewing stressed students and distressed parents, whose “dreams of a University education were being held hostage by the insensitive and selfish” teachers. Not a word was uttered of the reality the teachers are experiencing, or of the fact that a University education is far from a passport to a promising future in the country of soaring unemployment.

The government’s decision was without precedent in all the history of Greece: never before had conscription been ordered before a strike had even started. Imagine the humiliation experienced by teachers who were summoned to sign and accept the paper, without having done anything wrong. Many Greek teachers’ service is kilometers away from their hometown; imagine the agony of unaware parents when the doorbell rings and a policeman appears to inform them that their son/daughter has been conscripted. Anti-constitutional? You bet… but the government found a way around this “hitch”. With the help of the media of course, they elevated the Exams to an issue of vital national importance; according to Article 23 of the Constitution “The right to strike shall be subject to the specific limitations of the law regulating this right in the case of public servants and employees of local government agencies… the operation of which is of vital importance in serving the basic needs of the society as a whole.”

The conscription order (all names have been blacked out for obvious reasons)

Conscription notes are currently being served to all secondary education teachers in the country. The civil mobilisation order reads:”… starting 12 noon on Wednesday 15 May 2013 [personal details of recipient] is hereby conscripted to offer his/her personal services as a secondary education teacher at his/her place of employment, in accordance with the working hours pertaining to his/her appointed duties.  Refusal to accept or omission to fulfil the said obligations shall be punished with at least three (3) months imprisonment.

Afterword

The Orwellian tactics being employed by the Greek government are no less than penalising the act of THINKING.  If you think such insensitive, arrogant and totalitarian practices are far from your own sphere of life, think again: it’s happening right now in the cradle of democracy. Coming soon to a “democracy” near you.

Extra reading:

A letter in support of the strike depicts the truth that Greek citizens are experiencing and has circulated widely on social media networks. It was written by a student from a working-class neighbourhood, who posted his school report with excellent grades to prove that he was not looking for an excuse to “slack”. Read the shocking truth about the crisis here (use automatic tools for a rough translation; I would be happy to provide an “on-demand” translation if requested)

http://www.piraeuspress.gr/drapetsona/story/1029/H-epistoli-tou-Peiraioti-mathiti-pou-afise-afono-olo-to-facebook/

Παιδεία χωρίς φόβο.

Ζωή χωρίς φόβο. Το ζητούμενο... Πότε;

Ανοξική εγκεφαλοπάθεια

Χρόνια πολλά σε όλους:) Μετά από πολύ καιρό, γράφω για "ψυχοθεραπευτικούς λόγους", να βγάλω από τη σκέψη μου τις εμπειρίες μας με την ελπίδα ότι κάποιος κάποτε μπορεί να βοηθηθεί. Η ανοξική εγκεφαλοπάθεια ή ανοξική εγκεφαλική βλάβη (anoxic brain injury) επέρχεται όταν ο εγκέφαλος μείνει χωρίς οξυγόνο για αρκετό χρόνο: συνήθως πριν τα 4 λεπτά οι ελπίδες ανάκαμψης είναι καλές. Από κει και πέρα, "κάθε λεπτό μετράει". Η αδελφή μου έμεινε χωρίς οξυγόνο περίπου μισή ώρα (δεν ξέρουμε σίγουρα: αυτό προκύπτει από το ιστορικό του νοσοκομείου). Έμεινε σε κώμα ένα μήνα (άγρυπνο στο τέλος, αλλά κώμα). Τον Αύγουστο-Σεπτεμβριο του 2005. Από ιατρικό λάθος, στη δεύτερη γέννα της. Για να μη μακρυγορώ, τότε δεν είχαμε ιδέα τι μας περίμενε. Τώρα ξέρουμε. Συμβουλές λοιπόν: 1) ΑΠΑΙΤΗΣΤΕ να μάθετε τι φάρμακα χορηγούνται στον άνθρωπό σας, και με τι αναμενόμενο όφελος. Ποιες είναι οι παρενέργειες. ΜΗΝ επιτρέψετε να του/της χορηγηθούν φάρμακα αν δεν πειστείτε 100% ότι τα οφέλη υπερτερούν των πιθανών επιπλοκών. 2) ΤΡΕΞΤΕ ΓΙΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. Άμεσα. Δυστυχώς στη χώρα μας δεν υπάρχουν εξειδικευμένα κέντρα: αν έχετε τη δυνατότητα, μην χάσετε χρόνο καθόλου ζητώντας "ελπίδες" από νευρολόγους. ΜΗΝ πιστέψετε - όσο δελεαστικό κι αν σας φαίνεται - το γιατρό που θα σας πει "μην ανησυχείτε, θα επενέλθει, θα αναλάβει τη ζωή της, κάντε υπομονή". Μπορεί και να συμβεί, αλλά θα είναι η εξαίρεση παρά ο κανόνας, και θα έχετε χάσει στο μεταξύ πολύτιμο χρόνο και χρήμα. Αν έχετε τη δυνατότητα για εξωτερικό, συμβουλευτείτε το Royal Hospital for Neurodisability στο Λονδίνο: εκεί ξέρουν τι κάνουν, έχουν πολύ οργανωμένο (αλλά και πανάκριβο) πρόγραμμα. Αξίζει τον κόπο, πουλήστε δανειστείτε, είναι ό,τι καλύτερο μπορείτε να προσφέρετε στον άνθρωπό σας (εμείς το ανακαλύψαμε αργά, είχαν ήδη περάσει 4 χρόνια και είχαμε εξαντλήσει τους οικονομικούς πόρους μας). Πρέπει να μάθει να ζει ΑΥΤΟΝΟΜΑ, αν θέλετε να έχει ποιότητα ζωής 3) ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΤΕ ΝΑ ΤΟΥ/ΤΗΣ ΔΩΣΟΥΝ ΑΝΤΙΨΥΧΩΤΙΚΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΠΕΙΣΤΕΙ 100% ΟΤΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΚΑΝΕΙ. Οι δικοί μας νευρολόγοι το παίζουν μικροί θεοί, ενώ π.χ. στην Αμερική ο γιατρός δεν αναλαμβάνει ασθενή αν δεν είναι 100% σίγουρος ότι μπορεί να τον βοηθήσει. Δεν έχει κανένα κόμπλεξ να σου πει "δεν είμαι ειδικός, καλύτερα να πάτε σε κάποιον πιο εξειδικευμένο". Μέσα σε 8 χρόνια έχουμε δει 10+ νευρολόγους, ο καθένας με το υφάκι του και το οπλοστάσιο των φαρμάκων πίσω του (αν υποψιάζεστε συνεργασίες με φαρμακευτικές, πολύ καλά κάνετε). Μόνο δυο - ένας αμερικάνος και μια ελληνίδα - είχαν το θάρρος, την ειλικρίνεια και την ανθρωπιά να παραδεχτούν ότι η επιστήμη τους δεν είναι τίποτα παραπάνω από trial and error. 4) ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ Κ.Κ., ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΟΥ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ Γ. ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ. Είναι η "φίρμα", η "κορυφή" στην επιστήμη της με λίστα αναμονής 7 μήνες και βάλε. Δεν ξέρει τι της γίνεται, και αντί να το παραδεχτεί "χαϊδεύει αυτιά". Ωραία και εναθαρρυντικά αυτά που μας έλεγε τρια χρόνια, αλλά καμία σχέση με την πραγματικότητα. Λίγα λόγια για το πού βρισκόμαστε τώρα: η αδελφή μου, 44 χρονών, πτυχιούχος φαρμακοποιός και επαγγλεματίας φωτογράφος, με δυο υπέρχοα παιδιά 10 και 8 ετών, έχει ποιότητα ζωής ΜΗΔΕΝ. Έχει αποκτήσει εθισμό στα ψυχοφάρμακα. Γιατί της τα έγραψαν; Για έλεγχο συμπεριφοράς (είναι μέρος της διάχυτης βλάβης που έχει υποστεί στο μετωπιαίο λωβό). Οι παρενέργειες που έχει βγάλει - άλλες φορές άμεσα, άλλες μετά από καιρό - είναι τραγικές. ΚΑΝΕΙΣ δεν μας προειδοποίησε, έχω σκαλίσει το Ίντερνετ μόνη μου (μηχανικός είμαι, τι δουλειά έχω να ψάχνω για φάρμακα;) για να βγάλω άκρη, όταν έβλεπα την παρενέργεια μπροστά στα μάτια μου σε όλο το μεγαλείο της, το έλεγα στη γιατρό Κ.Κ., αυτή έλεγε "ε δεν θα την τρελάνουμε τη γυναίκα" και άλλαζε για άλλο ύπουλο φάρμακο. Χωρίς υπερβολή, 20 φάρμακα on and off σε 8 χρόνια, έχω φτιάξει πίνακα με όλες τις ουσίες και τα διαστήματα που τα έπαιρνε. Σιχαμένα, γαμ..να φάρμακα. Κανένα δεν την έχει πιάσει, γιατί κανένα δεν είναι κατάλληλο: είναι ψυχοφάρμακα για ψυχασθενείς γαμώ το κέρατό μου, όχι για ανθρώπους με εγκεφαλική αναπηρία! Έχουν άλλη επίδραση σε άνθρωπο με υγιείς γνωστικές λειτουργίες, άλλη σ'αυτούς που έχουν γνωστικό έλλειμμα. Επιπλέον, οι φίλοι της έχουν ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ. Η κάποτε δημοφιλέστατη Θεοδώρα ή "Ντόρις", είναι ΜΟΝΗ. Στο σπίτι μας μπαίνουν μόνο κάποιοι συγγενείς (όχι όλοι), και δυο μόνο φίλες. Από τους 200+ που είχε. Γιατί; "Αχ, τι κάνει η Ντόρις; Αχ δεν ξέρεις πόσο στεναχωριέμαι, αλλά δεν αντέχω την εικόνα της". Εγώ η αδελφή της όμως, είμαι αναγκασμένη να την αντέχω μόνη μου. Ένας φίλος για πέντε λεπτά μια φορά τη βδομάδα θα τη βοηθούσε να αλλάζει εικόνες: σίγουρα κι αυτή έχει βαρεθεί να μας βλέπει! Αλλά ΤΙΠΟΤΑ. Ούτε καν αυτό, ΕΝΑΣ άνθρωπος για ΠΕΝΤΕ λεπτά (τόσο θα αντέξει) ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΗ ΒΔΟΜΑΔΑ. Έχω κάνει έκκληση μέσω Facebook, έχω κάνει δια προσώπου, δεν συγκινείται κανείς. Ο άντρας της; Εγκατέλειψε κι αυτός, και ζει με τα παιδιά και με άλλη γυναίκα. Της αλλάξαμε πάλι φάρμακο γιατί είχε αρχίσει τα εξωπυραμιδικά (γέρνει το σώμα, τρέμει το χέρι κ.α. σωματικά συμπτώματα), και άρχισε επιθετικότητα και φοβερό εκνευρισμό. Είναι η ασθένεια; Είναι η στέρηση; Είναι παρενέργεια; ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να μου απαντήσει. Οπότε τι πρέπει να κάνω εγώ, που έχω και δυο παιδιά να φροντίσω; Έτσι όπως την κατάντησαν οι μαλάκες γιατροί που συνταγογραφούσαν αβέρτα και αλόγιστα, μια επιλογή έχω: να τη χαπακώσω. Το σιχαίνομαι!!!! Αλλά δεν μου έχει μείνει άλλη επιλογή. Η μοναξιά μου δεν περιγράφεται με λόγια, μου λείπει η αδελφή μου, μου λείπει η εξυπνάδα, η καλοσύνη, το χιούμορ της. Είναι εδώ, κι όμως δεν είναι εδώ. Οι γιατροί που τη σακάτεψαν στη γέννα της; ΑΤΙΜΩΡΗΤΟΙ. Φυσικά. Συνεχίζουν τη ζωή της, σαν να μην τρέχει τίποτα. Ενώ η δική μας ζωή έχει γίνει ένας Γολγοθάς... όσοι από σας "τρώγεστε" με προβλήματα του τύπου "δουλειά, ιώσεις, δουλειές σπιτιού κλπ." δεν ξέρετε πόσο τυχεροί είσαστε... σόρρυ αλλά δεν έχω υπομονή να ακούσω τα προβλήματά σας, γιατί - μαντέψτε - τα έχω κι εγώ. Αλλά έχω και έναν τόνο από πάνω, και οι μόνοι που μπορούν να με καταλάβουν είναι αυτοί που η κοινωνία τους έχει ρίξει στο ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ. Επιλέγω λοιπόν περιθώριο, είναι πιο ανθρώπινα εκεί...

Η ομιλία μου στην τελετή λήξης του EY 2012, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα.

Καλησπέρα σας, ονομάζομαι Ασημίνα Θεοφιλάτου και δεν είμαι δημοσιογράφος: είμαι διπλωματούχος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Τεχνολογίας Υπολογιστών της Πολυτεχνικής Σχολής Πανεπιστημίου Πατρών. Μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα να ξεκινήσω την παρουσίασή μου με μια μνήμη από το μακρινό μου παρελθόν. Έχω μεγαλώσει στην Αμερική, και τα πρώτα σχολικά χρόνια, δημοτικό και γυμνάσιο, τα έζησα στη Ν. Υόρκη. Πήγαινα σε ελληνοαμερικανικό σχολείο, και μια από τις πιο έντονες αναμνήσεις που έχω από το σχολείο ήταν από κάποιο μάθημα Ιστορίας, όπου μαθαίναμε για την ελληνική επανάσταση. Η δασκάλα λοιπόν μας περιέγραφε την προετοιμασία των ελληνίδων για την επίσκεψη του πασά: η πόλη ήταν υπό πολιορκία, τα τρόφιμα έλειπαν, το νερό ήταν βρώμικο, αλλά οι έλληνες έπρεπε να δείξουν στον εχθρό ότι αντέχουν. Ήξεραν ότι ο πασάς θα ζητήσει να πιει ένα ποτήρι νερό στην επίσκεψή του. Οι γυναίκες λοιπόν για δυο ολόκληρες μέρες περνούσαν την ποσότητα ενός ποτηριού νερό από τουλπάνι για να καθαρίσει όσο το δυνατόν περισσότερο, να γίνει διαυγές, για να το προσφέρουν στον πασά και να καταλάβει εκείνος ότι δεν είχαν σκύψει το κεφάλι, δεν ήταν σε καμία περίπτωση έτοιμοι να παραδοθούν. Αυτό το μακρινό περιστατικό μου θυμίζει η αποψινή εκδήλωση. Έχουμε βάλει όλοι τα καλά μας, και έχουμε συγκεντρωθεί εδώ για να τιμήσουμε το Ευρωπαϊκό Έτος Ενεργού Γήρανσης και Αλληλεγγύης μεταξύ των Γενεών. Τα Εσπερινά Σχολεία της χώρας μας – έχουμε το προνόμιο στη χώρα μας να λειτουργεί τυπική και όχι μόνο άτυπη δομή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ειδικά προσαρμοσμένη στις ανάγκες των ενηλίκων – κάνουν πράξη το ιδανικό αυτό κάθε μέρα. Από το 2006 εργάζομαι ως καθηγήτρια πληροφορικής στο Εσπερινό Γυμνάσιο – Λύκειο Αργοστολίου. Λατρεύω τη δουλειά μου: τόσο το αντικείμενο – ο συνδυασμός της πληροφορικής τεχνολογίας με την εκπαίδευση – όσο και το περιβάλλον μάθησης που προσφέρει το Εσπερινό αποτελούν πηγή έμπνευσης και δημιουργικής εξέλιξης για μένα και τους μαθητές μου. Τα πρώτα χρόνια ασχολήθηκα περισσότερο με επιστημονικά θέματα του κλάδου μου, όπως το επίκαιρο θέμα των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, και οι εργασίες μας έχουν παρουσιαστεί σε εθνικές διοργανώσεις και συνέδρια, όπως το 4ο Εθνικό Συνέδριο για τις ΑΠΕ στο Μέγαρο Αθηνών το Μάιο του 2010. Παράλληλα δημιουργήσαμε και 15 σχετικά λήμματα στην ελληνική Wikipedia, που φέτος κλείνει τα 10 χρόνια ζωής. Πρόκειται για την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια του Ίντερνετ που «χτίζεται» από την εθελοντική συνεισφορά γνώσης και χρόνου συντακτών σε ολόκληρο τον κόσμο. Συνολικά το σχολείο έχει συνειφέρει περί τα 50 λήμματα και 200 φωτογραφίες, ενώ ο οδηγός σύνταξης λημμάτων που έγραψα για τους σκοπούς του σχολείου και στη συνέχεια παραχώρησα αφιλοκερδώς στην πρωτοβουλία του Υπουργείου Παιδείας «Έτος Ψηφιακής Εγκυκλοπαίδειας 2011» κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή σε 10.000 αντίτυπα σε ολόκληρη τη χώρα. Την ίδια χρονιά παρουσίασα αφίσα με το έργο του σχολείου στη Βικιπαίδεια σε συνέδριο καθηγητών θετικών επιστημών στις Βρυξέλλες, όπου και απέσπασε το πρώτο βραβείο. Από τη σχολική χρονιά 2011-12 και μετά αφήσαμε την επιστήμη στην ακρη, και ασχοληθήκαμε με κοινωνικα θέματα, ευαισθητοποιημένοι από τα φλέγοντα προβλήματα της οικονομικής κρίσης. Έτσι δημιουργήσαμε την πλατφόρμα διανομής φαγητού σε απόρους «ΕΝΑ ΠΙΑΤΟ ΦΑΓΗΤΟ», την οποία παρουσιάσαμε πέρυσι τέτοια εποχή στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Φέτος καταγράφουμε και φωτογραφίζουμε την άγρια χλωρίδα της Κεφαλονιάς και μαθαίνουμε από τις γνώσεις των ηλικιωμένων που έζησαν και επέζησαν στην Κατοχή, ώστε να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε το ενδεχόμενο ακόμα χειρότερων ημερών στο προσεχές μέλλον. Ερχόμενη τώρα στο θέμα της συμμετοχής μου στο διαγωνισμό, ο τίτλος που επέλεξα ήταν “You’re never too old to learn and evolve”, δηλαδή «Ποτέ δεν είναι αργά για μάθηση και εξέλιξη». Δεν υπάρχουν σύνορα στη γνώση. Ούτε ηλικιακά ούτε φυλετικά, ούτε εθνικά. Με το σκεπτικό αυτό και μετά την ενθουσιώδη ανταπόκριση της αρχισυντάκτριας Nabeelah Shabbir, έγραψα στααγγλικά το άρθρο για την online ευρωπαϊκή εφημερίδα cafebabel, το οποίο στη συνέχεια μεταφράστηκε στα γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά και πολωνικά από τους εθελοντές του portal. Στο cafebabel έμαθα και για το διαγωνισμό του Ευρωπαϊκού Έτους 2012. Έχοντας ήδη «καλύψει» το θέμα της εσπερινής εκπαίδευσης στην Ελλάδα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, σκέφτηκα να γράψω ένα άρθρο που να απευθύνεται στους ίδιους τους πολίτες της χώρας μας, μιας και λίγοι ενδεχομένως γνωρίζουν ότι άτομα από 14 μέχρι 104 έχουν τη δυνατότητα να καθίσουν στα θρανία και να εξασφαλίσουν προσωπική εξέλιξη και τυπικά προσόντα, ακόμη κι αν εργάζονται. Απευθύνθηκα στον κ. Στέλιο Σοφιανό, Διευθυντή Σύνταξης Ψηφιακών Μέσων του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, ο οποίος με τη σειρά του ανταποκρίθηκε με ενδιαφέρον και έτσι δημοσιεύτηκε το άρθρο μου στα τέλη Αυγούστου, λίγο πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς ώστε να προσελκύσουμε και νέες εγγραφές στα εσπερινά σχολεία. Για τους σκοπούς του άρθρου, πήρα συνέντευξη από τη δική μας Παρασκευή Αντωνέλλου, 61 ετών και νυν φοιτήτρια στο τμήμα Δημοσίων Σχέσεων & Επικοινωνίας του ΑΤΕΙ Ιονίων Νήσων, από την κα. Αννα Γουρζή ως εκπρόσωπο του Εσπερινού Λυκείου Ηρακλείου με δική του ομάδα στο Facebook, και την κα. Μαριάνθη Τσιαούση, καθηγήτρια στο Εσπερινό ΕΠΑΛ Σερρών την οποία γνώριζα από το Twitter. Χρησιμοποίησα δλδ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την παραγωγή του άρθρου, και είναι πράγματι ένα πολύ αποτελεσματικό επικοινωνιακό εργαλείο όταν χρησιμοποιείται σωστά. Οι συντάκτες του «Βήμα online» αποφάσισαν να χωρίσουν το άρθρο μου σε δυο αλληλοσυνδεόμενα μέρη: «Μαθητές και φοιτητές ετών …ήντα» και «Τα Εσπερινά Σχολεία της χώρας». Τα άρθρα είχαν μεγάλη ανταπόκριση στο κοινό, αν κρίνω από το πλήθος των αναδημοσιεύσεων σε μπλογκ και τοπικές εφημερίδες σε ολόκληρη τη χώρα. Τέλος, έγραψα ένα πιο συγκεκριμένο και στοχευμένο, θα έλεγα, άρθρο για την τοπική κοινωνία της Κεφαλονιάς, τονίζοντας τα οφέλη της συνέχισης των σπουδών στο γυμνάσιο και το λύκειο και κοινοποιώντας ότι οι εγγραφές συνεχίζονται μέχρι την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Το άρθρο δημοσίευσε με χαρά η κα. Ελένη Χιόνη από το τοπικό ειδησεογραφικό portal kefaloniapress. Αυτό το τρίπτυχο άρθρων – σε ευρωπαϊκό, εθνικό και τοπικό επίπεδο – ήταν και η συμμετοχή που υπέβαλα στο διαγωνισμό. Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και όλους τους εθνικά συνεργαζόμενους φορείς για το βραβείο αυτό, και να το αφιερώσω – όσο κλισέ κι αν ακούγεται – σε αυτούς που το κέρδισαν. Ας πούμε ότι εγώ απλά είμαι η «ρεπόρτερ» των δικών τους προσπαθειών και επιτυχιών. Πρώτα πρώτα στον Διευθυντή του σχολείου μας κ. Βαγγέλη Δετωράτο, που με περίσσειο ζηλο, επιμονή, υπομονή σε όλες τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετωπίζει ένα εσπερινό σχολείο στην ελληνική πραγματικότητα (και δεν είναι λίγες, πιστέψτε με), φροντίζει για τη λειτουργία του σχολείου σαν να είναι το σπίτι του. Στους μαθητές και μαθήτριες μας, μικρούς και μεγάλους, στους αποφοίτους μας, σε όλους αυτούς που μας κάνουν περήφανους κάθε μέρα με τον αγώνα τους και με τις επιτυχίες τους: το εσπερινό έχει βγάλει ήδη 6 φοιτητές, μάλιστα ο πρώτος φοιτητής μας παίρνει φέτος το πτυχίο του από το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Κλείνοντας, θα ήθελα να σταθώ σε μια και μόνο λέξη από τον τίτλο του Ευρωπαϊκού Έτους 2012: ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Μεταξύ μεγάλων και μικρών. Υγιών και ασθενών. Ευπόρων και απόρων. Κόντρα σ’εκείνους που προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για την κρίση που μας μαστίζει. Το δικό μας «μερίδιο» είναι η εξαθλίωση που βιώνουμε. Όμως εμείς, που δεν φάγαμε τίποτα, ούτε μαζί ούτε χώρια, εμείς αγωνιζόμαστε και κάνουμε καθημερινό βίωμα τη σπουδαία αυτή λέξη. Αλληλεγγύη. Όσο χαμηλά κι αν ρίξουν την αξιοπρέπειά μας, εμείς θα επιβιώσουμε. Μεγάλοι και μικροί, όλοι μαζί φτιάχνουμε τα δικά μας δημιουργικά δίκτυα και λειτουργούμε κόντρα σε κάθε παράγοντα που προσπαθεί να μας εξοντώσει. Ευχαριστώ.